Σκόρπιες σκέψεις του Α.Π. 2016 - Συναυλίες

1. Explosions: Λοιπόν, όταν όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου τότε συμβαίνει η συναυλία εκείνης της Κυριακής. Χορτασμένοι από ποστ ροκ συναυλίες όλο το 2016 περιμέναμε ανέμελοι την λήξη της χρονιάς μέχρι που συνειδητοποίησαμε ότι είχαμε ακόμα 3 εισιτήρια στην τσέπη! Λίγος πανικός μέχρι να τα μετρήσουμε αλλά τελικά τα βρήκαμε. Την προηγούμενη μέρα ο έτερος Τσιπουροπότης εκ συμπρωτευούσης ορμώμενος δήλωσε λακωνικά “θα σας γαμήσουν” και “greet death”. Έπεσε μέσα βέβαια και στα δύο αν και για μένα το σύμπαν είχε ένα δωράκι. Το πρώτο τραγούδι ήταν λες και είχε γραφτεί εκείνη την στιγμή και ο τίτλος του ήταν Bald monkey we love you. Πέρασαν οι ώρες, πέρασαν και οι μέρες, οι μήνες και μας έμεινε μόνο αυτό να τους θυμόμαστε. 
2. Sigur Ros: Έγραψε κάποιος σε μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, χωρίς την βροχή αυτή η συναυλία δεν θα ήταν η ίδια. Και όμως θα ισχυριστώ ότι η συναυλία, παραλίγο καλύτερη της χρονιάς, θα ήταν η ίδια ακόμα και αν λάμβανε μέρος στην λαχαναγορά του Ρέντη! Πρώτον, λόγω της έκστασης εκείνων των στιγμών δεν πρόσεξα καν τον Ουάου κεραυνό πάνω από την σκηνή και ούτε αν έπεφτε πάνω μου θα τον καταλάβαινα. Δεύτερον, όταν ο άλλος παίζει φιλαράκι το Glosoli μπροστά σου ζωντανά και τα σπάει με τρία άτομα μπάντα και λάχανα να βρέχει χέστηκα! Και τρίτο για να τελειώνω, δεν είχα μάτια, δεν είχα μύτη ούτε αίσθηση αφής, όρασης, όσφρησης. Ήμουν μόνο σώμα και ακοή. Ρυθμός και μουσική. Εγώ και αυτοί. 
3. PJ Harvey: Ας ξεκινήσουμε με μερικές γενικές σκόρπιες σκέψεις. Πόσο άσχημη είναι η PJ; Αν είστε πάνω από 35 (ανεξάρτητα το φύλλο) πόσο την έχετε ποθήσει τα τελευταία 20 χρόνια; Καταλάβατε τι θέλω να πω; Όχι; Ας το πάρω αλλιώς. Η Polly Jean ήρθε στην Αθήνα μετά από την κυκλοφορία του Hope six demolition project, που κατά γενική ομολογία ήταν ένας μέτριος δίσκος. Προσπάθησα να μην παρασύρθω φυσικά και κατάφερα να εκτιμήσω τον δίσκο αφού την είδα λάιβ. Στην συναυλία πήγαμε λίγο επιφυλακτικοί. Ήταν και εκείνη η παρουσία της στο Rockwave της Ριζούπολης πριν από χρόνια που μου έχει αφήσει ανοιχτές πληγές (κόκκινο φόρεμα με ηλεκτρική κιθάρα --και δεν βρίσκω τι είχα γράψει κάποτε στον Άγιο). Αλλά στην σκηνή εμφανίστηκε η ίδια η PJ! Ναι αυτή η ίδια που με σαγηνεύει κάθε μα κάθε φορά και το κατάφερε και πάλι. Με τα νέα της τραγούδια (ξέρω οι περισσότεροι βαρεθήκατε), με τα αριστουργήματα του Let England shake και τέλος με το μαύρο διάφανο και αρκούντως κοντό φόρεμα της και την θεατρική της παρουσία. Καταλάβατε τώρα; 
4. Mono: Κάπου διάβασα ότι οι Mono δεν έχουν παράξει τίποτα δικό τους τόσα χρόνια και παραμένουν μια σχεδόν cover band των μεγάλων ονομάτων του ποστ ροκ. Recoil, ignite λοιπόν για τις άπιστους και μιάμιση ώρα υποδειγματικού ποστ ροκ που σε αφήνει κάθιδρο και μαγεμένο από την μαεστρία και την επιμονή των Γιαπωνέζων να γράψουν ωραία μουσική. Ότι και να λένε οι ειδικοί… 
5. Ought: Πήγα και σε αυτούς τους αμούστακους Καναδούς ποστ πανκ μόνος μου (ναι θα σας καταγγείλω συντρόφοι Τσιπουροπότες) και πέρασα μια βραδιά μούρλια! Όχι ότι περίμενα να κάνουν κάτι καταπληκτικό στο λάιβ τους αλλά να είχα λιώσει τους δύο δίσκους και το EP τους και ήθελα να περάσω μια βραδιά με γνωστά απίθανα τραγούδια γεμάτα ενέργεια. Και αυτό έκανα επί μιάμιση ώρα στο σχεδόν γεμάτο ΑΝ χορεύοντας, κάνοντας χεντμπάνγκινγκ, σιγοτραγουδώντας. Έφυγα ιδρωμένος και με πόνους στο σώμα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; 

Μπορείτε άραγε να βρείτε που είναι το Άγιο Τσιπουράκι;

Τιριρά

Παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό
Το παίξανε Τάσο πρώτο πρώτο και φώναζα όχι πρώτο όχι πρώτο όχι πρώτο σαν να μην ήμουν έτοιμος - όχι δεν ήμουν - γιατί δεν ήμουν; πες κάτι που ήσουν χθες; εκεί που είσαι σήμερα πες κάτι οτιδήποτε χαιρέτα τον θάνατο τι; χαιρέτα τον θάνατο, άτριχε μου πίθηκε οκέι θυμάσαι που έγραφα στιχάκια από ονόματα μουσικών στο τετράδιο της κβαντομηχανικής και τα έπαιρνες μαζί σου και την επόμενη μέρα τα έκανες ήχους; ε, θυμάσαι; όχι θυμάμαι μόνο τους ήχους που επιστρέφουν με δύναμη από το παρελθόν θυμάσαι; όχι θυμάμαι ότι έγραφα στιχάκια από ονόματα μουσικών και το χαμόγελο σου 

Το μόνο που θυμάμαι φυσικά είναι στιγμές, φλασιές, οι Exposions in the Sky τα σπάνε στην σκηνή, ξεκινάει το τραγούδι που περίμενα να παίξουν όσο κανένα άλλο αλλά η δύναμη του με χτύπησε στα μούτρα σαν παγωμένος βοριάς, το ζευγαράκι μπροστά χαμουρεύεται ενώ οι κιθάρες λυσσάνε, το ζευγαράκι φεύγει από μπροστά μου γιατί οι κιθάρες ακόμα λυσσάνε τρομακτικά, ένα μπουκαλάκι τσίπουρο που αδειάζει πολύ γρήγορα, πόνος στον σβέρκο, ιδρώτας στους κροτάφους μου, δίπλα μου ο JB συγχρονίζεται, πίσω μου ο Θ. χάνεται, κραυγές στα ξεσπάσματα των κομματιών, μία από αυτές είναι δική μου, τα πόδια μου αφήνουν το έδαφος, τα πόδια μου προσγειώνονται, κλείνω τα μάτια αλλά δεν πέφτει σκοτάδι, οι κιθάρες -θεέ μου- ακόμα λυσσάνε, κάποιος πάνω στην σκηνή παίζει πιάνο, κάποιος στην σκηνή παίζει ντέφι με τέτοιο πάθος χτυπώντας το στο πάτωμα, γύρω μου όλοι είναι εκστασιασμένοι ή απλά έκλεισα τα μάτια και το φαντάζομαι, νιώθω τρίχρονο παιδί που ακούει πρώτη φορά την λιλιπούπολη, να και το greet Death, που είσαι Τάσο, που είσαι Αντώνη, Άκη, Άρη, μπαίνει και το τιριρά* και αν οι δίσκοι σας είναι δροσεροί καταρράκτες που μας ξεδιψάνε, τα λάιβ σας είναι ωκεανοί όπου βουτάμε διψασμένοι και βγαίνουμε γλείφοντας το αλάτι το κολλημένο στα κορμιά μας.

Η Πρώτη Απόσταξη...

..ήταν όνειρο! Μέσα στην σκοτεινή παγωνιά της Πίνδου οι πρώτες σταγόνες του Αγίου άρχιζαν να στάζουν πολύ πολύ αργά. Το πρώτο ποτηράκι προσφέρθηκε -αφού πρώτα δοκιμάστηκε- από τους γεροντότερους της τσιπουροσύναξης. 23 γράδα μαγείας. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Σιγά σιγά ο Άγιος άρχισε να επιταχύνει, το κρύο να τρυπάει, τα ποτηράκια να αδειάζουν. Τα πνεύματα άρχιζαν να ανάβουν και τα κλαρίνα μας τρύπαγαν τ' αυτιά. Τα καζάνια γέμιζαν γρήγορα και άδειζαν βασανιστικά αργά, οι γεροντότεροι αποσύρθηκαν στην ζεστασιά του σπιτιού και οι νέοι, άμαθοι καθώς ήταν στην 'διαδικασία' αυτή, παρέμειναν μαζεμένοι γύρω από την μοναδική φωτιά, σφίγγοντας πάνω στα ξυλιασμένα κορμιά τους τα βαριά μπουφάν τους.

Έτσι ξεκίνησε στην ουσία το Άγιο μας Τσιπουράκι κάπου στα βουνά των Ιωαννίνων. Το Τσίπουρο που έσταξε τελικά ήταν λιγοστό αλλά καλό (έφτασε μέχρι τα 18 γράδα) και ακόμα λιγότεροι αυτοί που τελικά θα το γευτούν. Του χρόνου ίσως τα πάμε καλύτερα, αλλά το 2011 ήταν σημαδιακή χρονιά.

Καταρχάς οι Radiohead κυκλοφόρησαν νέο δίσκο! Διαβάζοντας την λιτή ανακοίνωση τους στο blog Dead Air Space έμεινα άναυδος. Ακούγοντας τον δεν είχα λόγια να τον περιγράψω. Ο JBuddha μου είπε απλά 'τον ντράμμερ τι τον έκαναν;'. Αλλά δεν είμαι άνθρωπος που τα παρατάω εύκολα. Συνέχισα να ακούω το King of Limbs ώσπου να το σιχαθώ ή να καταλάβω τι τους χτύπησε. Δεν κατάφερα τίποτα. Απλή αδιαφορία. Απλά απέτυχαν (για μένα) σε ότι ήθελαν να κάνουν. Δεν τους κατηγορώ. Δεν θα σταματήσω να τους ακούω. Έχω συνηθίσει σε κάθε δίσκο τους να περιμένω την έκπληξη, το αναπάντεχο, το τέλειο και μέχρι τώρα δεν είχα απογοητευθεί. Διαβάζω τελευταία τις ανασκοπήσεις της χρονιάς σε διάφορα περιοδικά και ιστοσελίδες και ανακαλύπτω ότι ο δίσκος άρεσε τελικά σε κόσμο και σε δισκοκριτικούς. Φιγουράρει συνήθως στις τελευταίες θέσεις τις 20άδας. Αλλά είναι αρκετό αυτό για ένα συγκρότημα που είχε δύο δίσκους στις δύο πρώτες θέσεις των καλύτερων την δεκαετία του '90 και δύο-τρεις δίσκους στην καλύτερη 10άδα της δεκαετίας του 2000;

Για να αλλάξουμε τελείως θέμα και να προχωρήσουμε στην δική μου ανασκόπηση, το 2011 όπου και να πήγα για να πιω ένα ποτό και να ακούσω και λίγη μουσική, ήταν της μοδός να παίζονται μουσικές όλου του κόσμου και ιδιαίτερα της βαλκανικής χερσονήσου που η μουσική της παράδοση είναι τόσο πλούσια. Αλλά πουθενά -μα πουθενά!- δεν άκουσα έστω και ένα τραγούδι από την ελληνική λαϊκή παράδοση και την μοντέρνα εκδοχή της! Λες και οι Ιταλοί Modena City Ramblers, με το left-irish punk τους (!) ή οι Bandista με την τουρκική εκδοχή τους είναι ότι καλύτερο έχουμε να ακούσουμε (και είναι πολύ καλοί μην με παρεξηγήσετε!). Πηγαίνοντας, λοιπόν, για να μπω στο ψητό, δύο φορές για να δω τους Mode Plagal περίμενα όχι μόνο η μπάντα να τα σπάει σε κάθε κομμάτι (κάτι το οποίο απέδειξαν περίτρανα) αλλά και να την υποδεχθούν με παροξυσμό οι ακροατές! Αλλά φευ! Στο μεν Half Note, όπου έπαιζαν μόνοι τους, οι πελάτες είναι πρώτα πελάτες και μετά μουσικόφιλοι και αδιαφόρησαν επιδεικτικά για την μπάντα, στο δε φεστιβάλ του συνασπισμού οι Mode Plagal βγήκαν απλώς για να προθερμάνουν τον κόσμο για την κύρια ατραξιόν της ημέρας! Οι μόνοι που ενθουσιάστηκαν με το παραδοσιακό macedonian/epirus funk ήταν -ποιοι άλλοι;- εγώ και ο JB... Τι μελοποιημένους στίχους του Μποστ παίξανε, τι ηπειρώτικα με τζαζ σόλο, τι funky vergina -της παναγιάς τα μάτια και τα βυζιά παίζανε οι κωλόγεροι πάνω στη σκηνή και στο τέλος φύγανε άρον άρον για να μην χάσουμε ούτε λεπτό από τον Χ. Ευτυχώς που υπάρχει και η Μόνικα...

Μπακ ον τρακ τώρα, ο μεγάλος χαμένος της χρονιάς ήταν φυσικά ο Lolek! 'Αλήθεια; Τι έκανε δηλαδή αυτός το 2011; Έβγαλε δίσκο; Σοβαρά; Πότε;'. Τι τον ήθελες ρε καημένε Λόλεκ τον ελληνικό το στίχο; Έχεις ακούσει ποτέ στο Γκάζι ή στου Ψυρρή ελληνικά; Κάτι τρελοί γέροι σαν τον Αγγελάκα, τον Σαδίκη και τον Θανάση τραγουδάνε ακόμα σε αυτή τη γλώσσα. Και από μουσική... Παιδικά ξεσπάσματα της κιθάρας, εφηβικά ντραμς για μεγάλωσε λίγο! Άντε γιατί θα στείλουμε τους Ατενίστας να σε τακτοποιήσουν. 'Πλάκα κάνεις άτριχε!'. Τι να σας πω. Ακόμα κι εγώ σταμάτησα να ακούω τον Αχινό μετά από λίγο σαν για να επιβεβαιώσω το mic.gr που τον έθαψε. Αλλά σοβαρά τώρα είναι ένας δίσκος γεμάτος παιδική αθωότητα και εφηβική οργή -σχεδόν στρατευμένος θα τολμούσα να πω. Αν τον είχα γράψει εγώ θα έβαζα τον ευατό μου ολόγυμνο στο εξώφυλλο, όχι για να σοκάρω αλλά για να τονίσω αυτήν τραγική ειλικρίνεια. Τελικά είναι ένας από τους (ελληνικούς) δικούς μου δίσκους της χρονιάς.
Όπως είναι άλλωστε και ο Ελάχιστος Εαυτός του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τι άλλο πρέπει να κάνει δηλαδή ο άνθρωπος για να εμφανιστεί στο Έχει γούστο της ΝΕΤ ή ακόμα και στο Mega Star; Είναι ο καλύτερος συνθέτης και στιχουργός της εποχής μας και ακόμα δεν έχει μελοποιήσει κανένα ποίημα. Τα έχω ξαναγράψει παλιότερα σε αυτό εδώ το μπλογκ για τον δίσκο αλλά θα ήθελα να σταθώ στο αγαπημένο μου τραγούδι. Απολαύστε στίχο...

Ρώτησα τον σκύλο μου τον Ρίβα άμα νοιώθει
Έλληνας, αυτόχθονας ή κάτι σχετικό
Εκείνος χασμουρήθηκε, επέστρεψε στον ύπνο
κι η ανάσα του ήταν όμορφη σαν κύμα στον γιαλό
Εο! Γαμώ το φασισμό


Γυρνώ στην άγρια ροδιά και τη ρωτώ τα ίδια
αν Ελληνίς αισθάνεται λουσμένη από το φως
"Πήρα τη σκυτάλη για ζωή, για θάνατο σκυτάλη"
μου απαντάει ο κόκκινος, στα κλώνια της, ανθός
Έο! Σαπίλα ο φασισμός

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, θα ήταν περιττό.

Επιστροφή στο διεθνές ρεπερτόριο και συγκεκριμένα στο πολυαγαπημένο και παρεξηγημένο μας ποστ-ροκ. Οι Explosions in the sky είναι αυτό που θα ονόμαζα κλασικό ποστ! Όχι επειδή είναι γερόλυκοι και ξεκίνησαν να παίζουν αρκετά νωρίς αλλά επειδή η μουσική τους ήταν, είναι και μάλλον θα εξακολουθήσει να ηχεί σαν το πιο απτό παράδειγμα ποστ μουσικής. Απτόητοι λοιπόν από την παρακμή του είδους και την αποστροφή των περισσότερων γκρουπ προς αυτό κυκλοφόρησαν άλλο ένα κλασικό δείγμα ποστροκιάς, το Take care Take care Take care. Δεν είναι φυσικά ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει ακόμα και από τους Explosions ούτε φιλοδοξεί να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ρε παιδί μου αν δεν ήταν και αυτοί πως θα συνεχίζαμε να λικνιζόμαστε με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο των ποστ-ροκάδων; 

Σε αντίθεση φυσικά με τους επίσης κλασικο-ποστ-ροκάδες Mogwai οι οποίοι μέσα στο 2011 κυκλοφόρησαν ένα LP και ένα EP έτσι για να δείξουν ότι δεν τα παρατάνε τόσο εύκολα. Με το Hardocore will never die but you will (το οποίο περιέχει μερικές όμορφες φωτογραφίες της σκοτεινής Γλασκώβης) φαίνεται ότι οι thirty something ποστ-ροκάδες προσπαθούν να ξορκίσουν τα φαντάσματα της νιότης τους και να δημιουργήσουν έναν νέο ήχο που να ταιριάζει καλύτερα στην εποχή μας. Αυτό είναι εν πολλοίς και το μειονέκτημα του δίσκου. Ένας άγχος των Mogwai να πειραματιστούν με τον ήδη πρωτοποριακό ήχο τους και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Όμως εγώ ξανακούγοντας τους δίσκους τους έναν προς έναν σε αναμονή της φθινοπωρινής συναυλίας τους στην Αθήνα (που αναβλήθηκε) ανακάλυψα ότι το μεγάλο άλμα οι Mogwai το έχουν κάνει πολύ νωρίτερα. Το Rock action του 2001 είναι ο αριστουργηματικός επαναπροσδιορισμός της μουσικής τους ταυτότητας και ένας από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. Μην αγχώνεστε σύντροφοι, το ξέρουμε ότι μπορείτε!

Να δούμε και κάτι τελείως διαφορετικό αλλά εξίσου καλό; Θα μου επιτρέψετε παρότι ποστ-ροκάς να λικνιστώ λίγο και με τον παραδοσιακό τρόπο των ράπερ. Οι The Roots λοιπόν κυκλοφόρησαν μόλις τον ν-οστό δίσκο τους με το όνομα Undun. Δεν είναι βέβαια οι παραδοσιακοί ράπερ διότι είναι καλύτεροι στη ζωντανή ηχογράφηση, σε στούντιο ή σε συναυλία. Και ο καινούριος τους δίσκος το αποδεικνύει περίτρανα έχοντας συνδυάσει ροκ όργανα με τζαζ και σόουλ περάσματα, γυναικείες ερμηνείες αναμεμιγμένες με το γνωστό μας ραπάρισμα. Ακόμα και εμένα που οι χιπ-χοπ γνώσεις μου περιορίζονται σε μερικά ονόματα από Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη τα τραγούδια τους με ξένισαν αρκετά στην αρχή. Με πείσανε όμως ότι το χιπ-χοπ δεν σημαίνει απαραίτητα ασταμάτητη μπουρδολογία για σκοτωμούς και γκάνγκστερς ή για ημιγυμνες γκόμενες με τεράστια οπίσθια που λικνίζονται συνεχώς! Δεν σημαίνει επίσης απαραίτητα ηλεκτρονικούρα και μπιτ που σου ματώνει τα αυτιά (όχι ότι είναι άσχημο) αλλά μπορεί και πρέπει τελικά να συμπεριλαμβάνει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής.

Σας έχω ήδη κουράσει πολύ και δεν ξέρω καν πόσοι θα έχετε αντέξει μέχρι αυτό το σημείο. Ας είναι, δεν είμαι και πολύ απαιτητικός. Ο δίσκος που πραγματικά λάτρεψα το 2011 και άκουσα πάρα πάρα πολλές ώρες δεν φιγουράρει στα τοπ 10 των έγκριτων μουσικών περιοδικών και ιστοσελίδων. Δεν είναι και κανένας φοβερός δίσκος αν το καλοσκεφτώ. Αλλά να ρε γαμώτο, καιρό είχα να ακούσω έναν τόσο χαρούμενο και ξεσηκωτικό δίσκο που να με κάνει να χαίρομαι ακόμα και την στιγμή που πηγαίνω στη δουλειά ή αμέσως αφού έχω ακούσει το The Broken Man του Matt Elliott! Ναι, είναι το El Camino των The Black Keys που με συντρόφευε σχεδόν σε όλες τις ώρες της μετακίνησης μου σπίτι-δουλειά δουλειά-σπίτι και δεν έχω βαρεθεί να ακούω ακόμα. Ορισμένες φορές μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει με σπουδή τους απλούς τους στίχους μέσα στο 040. Είναι ένας δίσκος έξω καρδιά που θα μπορούσε να ξεποδαριάσει οποιοδήποτε πλήθος μουσικόφιλων το ακούσουν ζωντανά ή στη διαπασών. Αχ θεούλη μου κάνε να τους δούμε φέτος στην Αθήνα... 

Και έφτασα επιτέλους στο κυρίως πιάτο. Αλλά πρώτα ας ψωνιστώ λίγο και εγώ. Σας τα έλεγα ή όχι; 9 Μάρτη 2011. Μήπως θυμάστε; Μπα που να θυμάστε. Όταν κυκλοφόρησε ο συγκεκριμένος δίσκος και άρχισα να τον ακούω ξανά και ξανά την ξαναερωτεύθηκα. Όχι ότι σταμάτησα ποτέ να την ποθώ αλλά κάθε καινούρια της μουσική με φέρνει πιο κοντά. Έχω σταματήσει πια να την συγκρίνω με την Patti Smith γιατί την έχει ξεπεράσει προ πολλού. Η PJ Harvey δεν είναι η καλύτερα γυναίκα συνθέτης, στιχουργός και τραγουδίστρια της εποχής της απλά. Ξεχάστε το φύλο. Η PJ Harvey είναι η PJ Harvey. Το ασχημόπαπο. Ο πιο σέξι άνθρωπος στη σόουμπιζ. Το τελευταίο ζωντανό ρόδο. 

***

Αυτό είναι το πρώτο μέρος της ανασκόπησης του 2011. Έπονται και άλλα ενδιαφέροντα κειμενάκια με συναυλίες, βιβλία, κινηματογραφικά έργα και φυσικά αυτό που όλοι περιμένετε, τον νέο δίσκο του Μιχάλη Ρακιντζή που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2011 -νομίζετε ότι το ξέχασα;

Όσον αφορά το Άγιο Τσιπουράκι μπορείτε να το βρείτε (αν ψάξετε) στο facebook (http://on.fb.me/rYB1kQ), στο twitter (https://twitter.com/agiotsipouraki) και στο youtube (http://bit.ly/sHnlus). Αλλά κυρίως μπορείτε να μας βρείτε εδώ και να διαβάσετε τις βλακείες που γράφουμε ή ακόμα να γράψετε και σεις κάποιο ηλίθιο κείμενο!

Pt.1 Η πρώτη ανάσα μετά από κώμα.

Pt.1 Η πρώτη ανάσα μετά από κώμα.

Θυμάμαι να ακούω το χτύπημα των φτερών του Albatross. Αγέρωχο πέταξε τόσο μακριά που δε φαίνεται πλέον στον ορίζοντα! Πόσος χρόνος έχει περάσει; Λεπτά; Χρόνια;

Μμμμμ τι είναι αυτό; Ο σφυγμός μου; Τον ακούω;

Α Α Α Α

Α Α Α Α

Α Α Α Α

Α Α Α Α

Η αίσθηση της ακοής μου επανήλθε. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η νότα είναι La (Α). Την έχω ακούσει τόσες φορές, που η συχνότητά της έχει χαραχτεί στον εγκέφαλό μου. Τέσσερις φορές καταφέρνει και επιβάλλεται μόνη της, θερμαίνοντας με τα χνώτα της την παγωμένη ατμόσφαιρα του δωματίου. Παίρνω την πρώτη μου ανάσα. Ξυπνάω και συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει ποδήλατο ή τούρτα για να βουτήξω το δάχτυλό μου, υπάρχει η διαίρεση με το μηδέν.

10 + 10 Post Rock Albums That I Love

Ξεκινώντας το δίμηνο αφιέρωμα στο ταχυδρομικό ροκ (το post rock στην πραγματικά σημαίνει 'μετα ροκ' αλλά σε ένα απολαυστικό άρθρο πριν καμιά δεκαριά χρόνια στην εφημερίδα των Ιωαννίνων, Φυλλάδα, εγώ και ο δάσκαλος μου στο είδος Νίκος Τσιγαρέσκου, χρησιμοποιήσαμε για πρώτη και τελευταία φορά τον όρο ταχυδρομικό...) οφείλω να ξεκαθαρίσω μερικές σκέψεις μου. Πρώτον, η λίστα είναι σε τυχαία σειρά εκτός του γεγονότος ότι ο δίσκος των Godspeed είναι ο τελευταίος που θα παρουσιάσω. Οι προτιμήσεις φυσικά είναι αυστηρά προσωπικές τόσο για το 'top 10' όσο και για τους 10 έξτρα δίσκους που αποφάσισα να συμπεριλάβω ως 'αουτσάιντερ'. Δεύτερον, αυτή τη φορά δεν γράφω μόνο για τον εαυτό μου γι' αυτό σας παρακαλω σεβαστείτε τον κόπο μου αλλά πολύ περισσότερο σεβαστείτε το ταλέντο των μουσικών που θα εκθειάσω στα επόμενα άρθρα. 

Αφιέρωμα

Άγιο Τσιπουράκι

 Το ακλόνητο φαβορί

 Οι Pink Floyd είναι οι πατεράδες, οι Sonic Youth έδειξαν το δρόμο και οι Slint ήταν το πρώτο συγκρότημα post rock (αν και το όνομα χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για τους Laika). Όταν όμως το είδος περάσει στην ιστορία και μπει ως λήμμα στις μουσικές εγκυκλοπαίδειες του μέλλοντος το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα θα είναι (ναι!) οι Explosions In The Sky! Μακρόσυρτα κιθαριστικά θέματα, μελωδίες, βρωμιά, ξεσπάσματα, ντράμμερ που να μπορεί να προλάβει τους υπόλοιπους και κομμάτια δεκάλεπτα. Τι άλλο χρειάζεται ένας ποστροκάς για να λικνιστεί με τον χαρακτηριστικό του τρόπο; Απολύτως τίποτα. Σύμφωνα με τον jbuddha το Six Days At The Bottom Of The Ocean είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Και δεν θα διαφωνήσω. Το The Earth Is Not A Cold Dead Place ακούγεται μονορούφι. Δεν υπαρχει ούτε μια αδύνατη στιγμή στα 45 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα του. Κάθε φορά που το ακούω μου έρχεται να κλάψω, όχι γιατί είναι βουτηγμένο στη θλίψη ή τίποτα τέτοιο αλλά γιατί περικλείει μέσα του όλες τις ποστ ροκ στιγμές που έζησα απο το 1998 και μετά. Το ψάξιμο για cd στο Metropolis της Πανεπιστημίου (τότε είχε κατηγορία ποστ), τον Θανάση Μήνα και το Ποπ & Ροκ, τη συναυλία των GYBE! στο Ρόδον...

...και το αουτσάιντερ

Όταν ένα γκρουπ αποτελείται αποκλειστικά από τρεις μπασίστες και η μουσική του είναι το αντίστοιχο της ζωγραφικής του αμερικάνου ιμπρεσσιονιστή mark rothko τότε δεν έχει καμιά φιλοδοξία να βρίσκεται στο top 10 κάποιου μουσικού αφιερώματος. Στο in the pulse of an artery οι rothko χρησιμοποιούν κιθάρα σε ένα κομμάτι και πλήκτρα σε άλλα δύο. Ο δίσκος διαρκεί 27 λεπτά περίπου. Κάθε κομμάτι ξεκινάει από ένα 'φτωχό' ριφάκι μπάσου και εξελίσεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η μαγεία του (και η θέση του σε αυτό το αφιέρωμα) είναι ότι παρά τη φαινομενική απλότητα και ασυναρτησία των συνθέσεων, σε καθηλώνει. Τουλάχιστον εμένα. Τίποτα το κλασικό δεν θα βρείτε στο in the pulse..., όλα αποδομούνται. Ακόμα και τα υποφερτά riffάκια των μπάσων ξεφτίζουν σε κάτι ασυνάρτητο. Όταν τελειώνει ο δίσκος και συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει σε κάθε άκουσμα ακόμα πιο πολύ, απορώ με τον εαυτό μου.

ήταν μια ακόμα παραγωγή του 

άγιου