Σκόρπιες σκέψεις του Α.Π. 2016 - Συναυλίες

1. Explosions: Λοιπόν, όταν όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου τότε συμβαίνει η συναυλία εκείνης της Κυριακής. Χορτασμένοι από ποστ ροκ συναυλίες όλο το 2016 περιμέναμε ανέμελοι την λήξη της χρονιάς μέχρι που συνειδητοποίησαμε ότι είχαμε ακόμα 3 εισιτήρια στην τσέπη! Λίγος πανικός μέχρι να τα μετρήσουμε αλλά τελικά τα βρήκαμε. Την προηγούμενη μέρα ο έτερος Τσιπουροπότης εκ συμπρωτευούσης ορμώμενος δήλωσε λακωνικά “θα σας γαμήσουν” και “greet death”. Έπεσε μέσα βέβαια και στα δύο αν και για μένα το σύμπαν είχε ένα δωράκι. Το πρώτο τραγούδι ήταν λες και είχε γραφτεί εκείνη την στιγμή και ο τίτλος του ήταν Bald monkey we love you. Πέρασαν οι ώρες, πέρασαν και οι μέρες, οι μήνες και μας έμεινε μόνο αυτό να τους θυμόμαστε. 
2. Sigur Ros: Έγραψε κάποιος σε μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, χωρίς την βροχή αυτή η συναυλία δεν θα ήταν η ίδια. Και όμως θα ισχυριστώ ότι η συναυλία, παραλίγο καλύτερη της χρονιάς, θα ήταν η ίδια ακόμα και αν λάμβανε μέρος στην λαχαναγορά του Ρέντη! Πρώτον, λόγω της έκστασης εκείνων των στιγμών δεν πρόσεξα καν τον Ουάου κεραυνό πάνω από την σκηνή και ούτε αν έπεφτε πάνω μου θα τον καταλάβαινα. Δεύτερον, όταν ο άλλος παίζει φιλαράκι το Glosoli μπροστά σου ζωντανά και τα σπάει με τρία άτομα μπάντα και λάχανα να βρέχει χέστηκα! Και τρίτο για να τελειώνω, δεν είχα μάτια, δεν είχα μύτη ούτε αίσθηση αφής, όρασης, όσφρησης. Ήμουν μόνο σώμα και ακοή. Ρυθμός και μουσική. Εγώ και αυτοί. 
3. PJ Harvey: Ας ξεκινήσουμε με μερικές γενικές σκόρπιες σκέψεις. Πόσο άσχημη είναι η PJ; Αν είστε πάνω από 35 (ανεξάρτητα το φύλλο) πόσο την έχετε ποθήσει τα τελευταία 20 χρόνια; Καταλάβατε τι θέλω να πω; Όχι; Ας το πάρω αλλιώς. Η Polly Jean ήρθε στην Αθήνα μετά από την κυκλοφορία του Hope six demolition project, που κατά γενική ομολογία ήταν ένας μέτριος δίσκος. Προσπάθησα να μην παρασύρθω φυσικά και κατάφερα να εκτιμήσω τον δίσκο αφού την είδα λάιβ. Στην συναυλία πήγαμε λίγο επιφυλακτικοί. Ήταν και εκείνη η παρουσία της στο Rockwave της Ριζούπολης πριν από χρόνια που μου έχει αφήσει ανοιχτές πληγές (κόκκινο φόρεμα με ηλεκτρική κιθάρα --και δεν βρίσκω τι είχα γράψει κάποτε στον Άγιο). Αλλά στην σκηνή εμφανίστηκε η ίδια η PJ! Ναι αυτή η ίδια που με σαγηνεύει κάθε μα κάθε φορά και το κατάφερε και πάλι. Με τα νέα της τραγούδια (ξέρω οι περισσότεροι βαρεθήκατε), με τα αριστουργήματα του Let England shake και τέλος με το μαύρο διάφανο και αρκούντως κοντό φόρεμα της και την θεατρική της παρουσία. Καταλάβατε τώρα; 
4. Mono: Κάπου διάβασα ότι οι Mono δεν έχουν παράξει τίποτα δικό τους τόσα χρόνια και παραμένουν μια σχεδόν cover band των μεγάλων ονομάτων του ποστ ροκ. Recoil, ignite λοιπόν για τις άπιστους και μιάμιση ώρα υποδειγματικού ποστ ροκ που σε αφήνει κάθιδρο και μαγεμένο από την μαεστρία και την επιμονή των Γιαπωνέζων να γράψουν ωραία μουσική. Ότι και να λένε οι ειδικοί… 
5. Ought: Πήγα και σε αυτούς τους αμούστακους Καναδούς ποστ πανκ μόνος μου (ναι θα σας καταγγείλω συντρόφοι Τσιπουροπότες) και πέρασα μια βραδιά μούρλια! Όχι ότι περίμενα να κάνουν κάτι καταπληκτικό στο λάιβ τους αλλά να είχα λιώσει τους δύο δίσκους και το EP τους και ήθελα να περάσω μια βραδιά με γνωστά απίθανα τραγούδια γεμάτα ενέργεια. Και αυτό έκανα επί μιάμιση ώρα στο σχεδόν γεμάτο ΑΝ χορεύοντας, κάνοντας χεντμπάνγκινγκ, σιγοτραγουδώντας. Έφυγα ιδρωμένος και με πόνους στο σώμα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; 

Μπορείτε άραγε να βρείτε που είναι το Άγιο Τσιπουράκι;