Στον Πλανήτη Kappa

Ο Πλανήτης Kappa

Tracy!!! Tracy!!!... Έτσι, άνοιξα τα μάτια μου. Έτσι, με τη φωνή ενός μεθυσμένου και μάλλον τρελού τύπου. Δεν κατάλαβα που ήμουν, όμως δεν ήμουν σε κάποιο συνηθισμένο μέρος. Πρέπει να ήμουν σε άλλον πλανήτη… ναι έτσι έμοιαζε! Τσιμπιέμαι και ταυτόχρονα πιέζω τα μάτια μου να είναι κλειστά σαν να ήθελα να κάνω επανεκκίνηση στον εαυτό μου..

Ανοίγω τα μάτια μου ξανά και ο τρελός τύπος είναι μπροστά μου! Τα μαλλιά του είναι μπροστά στο πρόσωπό του και δεν μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του.

Γεια! μου λέει..

Είμαι ο Jim Morrison και είμαι νεκρός! Μήπως είσαι ο Lionel Richie;;... και φεύγει ξανά τρέχοντας σα να τον κυνηγούσε κάποιο φρικιό, φωνάζοντας ξανά και ξανά Tracy!!! Tracy!!!

Έχω μείνει άφωνος και προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει;;; που βρίσκομαι;;;

Που βρίσκομαι;;;; 

Αντιλαμβάνομαι πως όντως είμαι σε κάποιον άλλον πλανήτη. Αιθέρας μυρίζει παντού!

Ναι! Είμαι πολύ μακριά από το σπίτι μου…

Κοιτάζω γύρω, …πεντακάθαρα παρατηρώ άλλους πλανήτες και άστρα γύρω μου και στο βάθος βλέπω τον Ήλιο! Ναι! Τον Ήλιο που έκαιγε την κάθε μου ματιά όταν με θράσος τολμούσα να του ρίξω από μικρό παιδί!! Τώρα όμως είναι διαφορετικά! Τον κοιτάζω και τον χαίρομαι εύκολα! Τον χαζεύω!.. είναι τόσο όμορφος.. μου δίνει μία περίεργη αίσθηση … χαχαχα!!! Ρε είναι σα να μυρίζει φωνάζοντας! Με πιάνουν τα γέλια… έτσι… Για κάποιο λόγο είμαι χαρούμενος μέσα στην απορία και το χάσιμο που νιώθω…. Βρίσκομαι στο Star Wars ή στην Οδύσσεια του διαστήματος του Kubrick;;;!!!!

Τα μάτια μου ξεφεύγουν από τον Ήλιο και σα να ανοίγει το πλάνο του σκηνοθέτη, ανοίγει και το οπτικό μου πεδίο. Ένα κτίριο είναι πίσω μου και έχει κρεμασμένη μία σιδερένια ξεθωριασμένη ταμπέλα . Πάω πιο κοντά!.. Bar; Έλα ρε!; Τι γράφει;

Glasgow Mega Snake Bar

Καλά πως το σκέφτηκαν να ονομάσουν έτσι ένα bar; Μέχρι να το πω από μέσα μου είχα ήδη βρεθεί πίσω από την σιδερένια πόρτα του και κοίταζα τους θαμώνες. Πλησιάζω στη μπάρα και έρχεται κατευθείαν η barwoman. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά, γλυκά χαρακτηριστικά και πάνω στο μέτωπό της είχε τατουάζ ένα ημιτονοειδές κύμα. Μου λέει.. γειά σου φίλε της νύχτας.. μιλάει μία περίεργη γλώσσα που μου εξήγησε ότι την λένε cody και για κάποιο λόγο την καταλάβαινα.

Την λένε Katrien… οι γονείς της, της είχαν πει ότι ζούσαν κάποτε σε μία πόλη;; χώρα;; που την έλεγαν Γαλλία, χωρίς να ξέρει ακριβώς που ήταν αυτή.

Μου δίνει ένα ποτό που το έλεγαν U-235 και μου λέει ότι δε μ’ έχει ξαναδεί στα μέρη τους. Τα μέρη τους… αλήθεια ποια είναι τα μέρη τους; Έχω παρασυρθεί με όλα αυτά και δε ρώτησα το πιο βασικό. Που βρίσκομαι;;; την ρωτάω … με κοιτάζει απορημένη, αλλά τελικά μου απαντάει…

Στον πλανήτη Kappa... μου λέει και γυρίζει δίπλα να εξυπηρετήσει τον τύπο με το καουμπόικο καπέλο που κάθεται δίπλα μου. Είχε το ψευδώνυμο Cpt. Meat και έλεγε ότι ήταν πρώην καουμπόης…χαχα!

Σιγά σιγά γνώρισα και τους άλλους θαμώνες που βρίσκονταν στο bar… Ήταν μία ομάδα από νέους ανθρώπους.. Ο plasmatroN που έφτιαχνε radar, ο bionic , ο demonic…ο coolverine που διάβαζε ένα περιοδικό με τίτλο: πως να γίνεις λυκάνθρωπος.. χαχα.. Εντάξει ξέρω ότι ακούγονται περίεργα όλα αυτά… αλλά και να ήταν τα τελευταία που είδα…

Μαζί με το ποτό U-235 που έπιναν, έτρωγαν όξινο φαγητό και είχαν μαζί τους γατονυχτερίδες για κατοικίδια!! 

Ο χώρος είχε πολλές μύγες που σε ενοχλούσαν διαρκώς..

Η μουσική δε!!.. Άκουγαν λευκό θόρυβο και το ονόμαζαν auto rock. Ο plasmatroN κατάλαβε ότι νιώθω ξαφνιασμένος με αυτό το είδος της μουσικής και μου είπε αστειευόμενος..

Χαρούμενα τραγούδια για χαρούμενους ανθρώπους ε;;;;; χαχαχα!!! Και άρχισε να γελάει μιας και το U-235 άρχισε να τον μεθάει αρκετά!

Ο bionic μου είπε ότι έτσι είναι από τότε που έχασε τον πατέρα του ένα καλοκαίρι στην αντίσταση.

Ποια αντίσταση; ...τον ρωτάω

Μη φωνάζεις!!!!! ...μου λέει..

Σκύβει και μου εξηγεί χαμηλόφωνα στο αυτί...

Στην αντίσταση κατά του Herod και του κόμματος του +the relic+!! Ήταν ένα κίνημα από ανθρώπους της πρωτεύουσας του πλανήτη της οποίας το όνομα είναι Moses. Το κίνημα ονομάστηκε Rock Action και οι άνθρωποί του εναντιώθηκαν πριν κάποια χρόνια στον δικτάτορα του πλανήτη Herod που παράνομα έχει παραμείνει στην εξουσία. Το κόμμα τους ονόμασε Αρουραίους της Πρωτεύουσας και αντιστάθηκαν στην έλλειψη ελευθερίας του λόγου και της ελεύθερης βούλησης, στα βασανιστήρια που βίωναν όσοι δεν δέχονταν το καθεστώς, στις άθλιες συνθήκες εργασίας και στους πολύ χαμηλούς μισθούς. Κύριο σύνθημά τους ήταν : Ελάτε να πεθάνουμε Νέοι!!! Αύριο τα παιδιά θα είναι σκελετάνθρωποι!!!.. εννοώντας χωρίς βούληση, χωρίς καρδιά, χωρίς ζωή, χωρίς μέλλον.

Χρόνια η αντίσταση έδινε ελπίδα στον κόσμο και όλο και περισσότεροι έμπαιναν στο Rock Action να βοηθήσουν. Όμως το κόμμα έφτιαξε μία πολεμική μηχανή πολύ δυνατή που την ονόμασε Mr. Beast, που έριχνε ακτίνες θανάτου, και μετά από μία τελευταία μεγάλη μάχη στο Folk Death 95 νίκησε την αντίσταση. Ακόμα και σε δημόσιους χώρους και μαγαζιά, αντί για την επιγραφή emergency exit έχουν βάλει emergency trap για να θυμίζουν διαρκώς το πόσο επικίνδυνοι είναι οι αρουραίοι της πρωτεύουσας. Αλλά….

Αλλά Σατανά να φοβάσαι τους Mogwai….

Τι εννοείς; ..

Τίποτα… απλά... τίποτα δεν έχει τελειώσει..

Ε; γιατί το λες αυτό;

Τίποτα, τίποτα, πολλά είπα.. ας πιούμε καλύτερα…

Μόλις τσουγγρίσαμε τα ποτήρια μας, στην άκρη του μαγαζιού παρατήρησα ότι υπήρχε ένα πολύ περίεργο έπιπλο που έμοιαζε με πιάνο. Ρώτησα τον demonic τι είναι και μου είπε ότι είναι μουσικό όργανο που στα cody το λένε rano pano. Σηκώθηκα και πήγα προς τη μεριά του, ενώ με προσπέρασε ένα ρομπότ που τραγουδούσε και απλά δούλευε εκεί σκοτώνοντας όλες τις μύγες που είχε το bar…

Κάθισα και σιγά σιγά άρχισα να παίζω λίγες νότες στο περίεργο αυτό όργανο.
Ο plasmatroN μεθυσμένος φώναξε ..

Παίξε ένα βαλς για τον Aidan! Τον πατέρα μου! Τον βασιλιά μου!

Άρχισα να παίζω ένα απλό νανούρισμα που μου είχε μάθει η μητέρα μου. Το έλεγαν .. Πήγαινε με σε κάποιο όμορφο μέρος…

Τότε έρχεται και με σταματάει ο τρελός τύπος που πρωτοσυνάντησα..

Μου λέει ξανά…

Είμαι ο Jim Morrison και είμαι νεκρός!

Και εγώ του απαντώ..

Ξέρω ποιος είσαι, μα ποιος είμαι εγώ;;

Αφιέρωμα Mogwai : The beginning of post rock

Ναι έτσι ξεκίνησαν όλα, τουλάχιστον για μένα. Το 1997 που κυκλοφόρησε το young team, δεν ήξερα ούτε τους Slint, ούτε τους gybe!, ούτε τους talk talk τους Tortoise, τους dmst, eits, δεν ήξερα καν τον Γιάννη μου και τον Τάσο μου, ο Θανάσης άκουγε ακόμα (σε εκείνο το δωμάτιο της δόμπολης με τις φωτογραφίες του με σπασμένους καθρέφτες) Smiths, ο παππούς γκραντζ και το Μαντζάτο έπαιζε στις indie βραδιές του (κάθε Πέμπτη) τον πρώτο δίσκο των Closer και στις ελληνικές (κάθε Τρίτη) το βάλτε να πιούμε των διάφανων κρίνων (τα οποία είδαμε την ίδια χρονιά με 2500 δρχ εισιτήριο). Η χρονιά κατέληγε με τον υποφαινόμενο να κρασάρει την συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα στον Φρόντζο. 

Τα Γιάννενα ήταν όμορφα ειδικά για έναν Αθηναίο φοιτητή, οι παρέες λίγο πολύ είχαν κατασταλάξει, το τσίπουρο έρεε άφθονο αλλά εγώ ήθελα να γυρίσω πίσω. 

Κάπου εκεί οι Radiohead κυκλοφορούν τον γνωστό δίσκο που άλλαξε την indie μουσική και γέννησε τους Coldplay, και όλοι τρελαινόμαστε σκίζοντας τα πτυχία μας και πετώντας τα σουτιέν μας στον Thom και τον Johnny, ανήμποροι να διαχειριστούμε ότι ακούμε τον καλύτερο δίσκο της ιστορίας (μας). 

Εν τω μεταξύ, οι σχολές και τα σχολεία είναι σε καταλήψεις, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές απεργούν, εμένα έχει έρθει η σύνδεση μου από την κνε νέων Λιοσίων στα Γιάννενα (ενώ είχα ήδη διαγραφεί), και ξεκινά ο πρώτος διαγωνισμός ΑΣΕΠ. Το ξύλο πέφτει σύννεφο στα Γιάννενα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, εγώ ψάρακας δίπλα στους πρωτοετείς, νέους συντρόφους μου, τον παππού, τον Θανάση, συντρόφοι για μια ζωή, τρέχω κάθε μέρα μακριά από τα γκλομπ αλλά πάντα ξαναγυρνάω να σπάσω τον κλοιό, το ξύλο αρχίζω να το συνηθίζω… Αυτά όμως είναι θέμα κάποιου άλλου βιβλίου. 

Αφού λοιπόν τον Σεπτέμβρη βγαίνει το OK Computer, ένα μήνα μετά κυκλοφορεί και το young team. Θυμήθηκα τώρα μόλις την σκηνή στην Αμελί που είναι στο μπάνιο και λέει ο αφηγητής, αυτή η μέρα θα της αλλάξει για πάντα την ζωή, ενώ από την τηλεόραση ακούγεται το νέο του θανάτου της Νταϊάνας, η Αμελί κοιτάει λίγο αλλά μετά βρίσκει ένα κουτάκι στα πλακάκια… 

Θα μπορούσα να πω μετά από αυτό ότι εκείνη την χρονιά ενώ όλοι μιλάγανε (παραληρούσανε;) για το goat εγώ άλλαζα την ζωή μου και τα μουσικά μου γούστα με το yt. Αλλά δεν μπορώ πραγματικά να το πω. Το ok computer μου άλλαξε την ζωή όπως και πολλών εκατομμυρίων μουσικόφιλων. Με μια ένσταση. Δεν άλλαξε ριζικά την συμπεριφορά μου προς την μουσική. Ακόμα και το 99 που είδα τους Radiohead ζωντανά στον Λυκαβηττό θεωρούσα τον Bends καλύτερο μάλλον από χαζομάρα). Ήξερα τι ήταν ικανοί να κάνουν και με εξέπληξε ευχάριστα αυτό το λευκό δισκάκι.

Αλλά - και τώρα μπαίνουμε στο θέμα μας - το Mogwai fear Satan (τυχαίο παράδειγμα;) άλλαξε τον τρόπο που ακούω μουσική, την μουσική που ακούω, την εμμονή μου με τους στίχους, την νέα μου εμμονή με τον ήχο που δημιουργεί τους στίχους που απουσιάζουν. Οι Mogwai δεν έπαιξαν καν τις καλύτερες κιθάρες, τότε στα μέσα προς τέλη των 90ιζ ακούγαμε Sonic Youth, dinosaur Jr, Pixies και Pavement, τι να κλάσει ο Stuart και η παρέα του! Αλλά τις παίζανε διαφορετικά, ελεγειακά, επικά, προγκρεσιβικά, ωμά και λυρικά μαζί, για αυτό τον λόγο το είδος ονομάστηκε ποστ ροκ, γιατί ήταν ροκ της πιο πωρωτικής φύσης κιόλας, αλλά δεν ήταν το ροκ που είχαμε συνηθίσει. 

Στο young team οι Mogwai ήταν αμούστακα παιδιά που χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα τύπου plasmatron και αυτό φαίνεται στην ωμότητα και αμεσότητα των συνθέσεων τους. Φαίνεται στο καυλωτικό Like Herod (τόσο καυλωτικό είναι το κομμάτι αυτό που στο dvd Burning βάλανε μόνο το ξέσπασμα του), στο Katrien, στο with portfolio το οποίο ξεκινάει μελωδικά με πιάνο για να καταστραφεί μετά από τα κύματα της κιθάρας, φαίνεται στο Summer (priority version) και ακόμα φαίνεται και στο Mogwai fear Satan, το οποίο θα έπρεπε να παίζει από τα μεγάφωνα του Σέλτικ Παρκ στα Ολντ Φιρμ ντέρμπι της Γλασκώβης και αγκαλιασμένοι καθολικοί και προτεστάντες να χορεύουν με τον παραδοσιακό σκωτσέζικο ποστ ροκ τρόπο.

Όμως το YT δεν είναι ένα αριστούργημα μόνο λόγω της νεανικής ορμής και έμπνευσης των Mogwai αλλά και για την ωριμότητα και πρωτοτυπία που κάνει τον δίσκο να ακούγεται ολόκληρος και αμάσητος. Το Tracy, το Radar maker, το cheery wave… δεν είναι χαρακτηριστικά κομμάτια ποστ ροκ, ούτε καν ροκ αλλά - πλέον - είναι τόσο χαρακτηριστικά Mogwai. Μπορεί το Come on die young να είναι καλύτερο, μπορεί το Batcat και το Glasgow megasnake να είναι κομματάρες, ίσως το my father my king να δημιουργήθηκε μια βραδιά που έπιναν ουίσκι με τον Aidan στο μπαρ του NICENSLEAZY αλλά, αλλά λέω, το είδος μουσικής ποστ ροκ των Mogwai, ο μύθος της μπάντας από την Γλασκώβη και ο παραδοσιακός τρόπος των ποστροκάδων γεννήθηκαν 21 χρόνια πριν, Οκτώβρη του 1997, έναν μόλις μήνα μετά την κυκλοφορία του καλύτερου δίσκου όλων των εποχών. 

Και - να πω αυτό που ήθελα να πω από την αρχή αλλά πρόσθεσα σάλτσες - το Mogwai fear Satan πόσο Γαμάτο κομμάτι είναι; Από τότε που το πρωτάκουσα το μακρινό 1998 έχει γίνει η μουσική εμμονή μου. 20 χρόνια μετά ακόμα πάνω τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει ένα τραγούδι το οποίο δεν έχει στίχους, παίζουν μόνο κιθάρες μπάσο και τύμπανα και διαρκεί 16 λεπτά. Αλλά μέσα σε αυτά τα δεκαέξι λεπτά υπάρχε όλη η ουσία του ποστ ροκ. Το MFS είναι ο λόγος που είμαι ποστροκάς, η αιτία που ακούω σήμερα όλα αυτά που ακούω. Την προηγούμενη φορά που τους είδαμε ζωντανά ζήτησα από τους συντρόφους μου να με αποκυρήξουν όταν σταματήσω να χοροπηδάω επί 16+ λεπτά. Αυτό θα αργήσει πολύ μάλλον. Πρώτον γιατί όταν το ακούω χορεύω ακόμα και στο σαρδελοκούτι του 040 και δεύτερον γιατί θέλω να τους ακούσω ακόμα πολλές φορές παρέα με την συντροφιά του Αγίου και όχι μονο.

Jessica Moss | Entanglement

Όπως έχετε ήδη καταλάβει, με εξιτάρει ο τρόπος που μερικοί μουσικοί, ειδικά οι ποστροκάδες, μπορούν να συνδέσουν τόσο άψογα το όνομα του δίσκου ή του τραγουδιού/σύνθεσης με την μουσική. Πρώτοι διδάξαντες οι GYBE! με το υπεραναλυτικό εσώφυλλο στο Lift your skinny fists… και τα υπόλοιπα βέβαια (Rockets fall on rocket falls -fuck!) και ακολούθως οι Mogwai με τα κουλ και περίεργα ονόματα (Like Herod, Mogwai Fear Satan, Stupid prick…) και την μουσική να τα κάνει να φαίνονται απλά. Αλλά και οι DMST και οι Fly pan am δημιουργούν πολύ συχνά μουσικές που έχουν σαν αφετηρία τα ονόματα που θέλουν να δώσουν στα κομμάτια τους. Θα μπορούσα να συνεχίσω την λίστα αυτή των συγκροτημένο και μουσικών που επιτυχημένα ή αποτυχημένα προσπάθησαν να συνδέσουν ορχηστρική μουσική με μια φράση ή λέξη (να είδες ξέχασα τους A silver mount zion)! 

Εδώ λοιπόν κολλάει εκπληκτικά η Jessica Moss για την οποία είπαμε δύο πράγματα στο προηγούμενο κείμενο. Εν τω μεταξύ κυκλοφόρησε ο τρίτος της δίσκος και πρόλαβα και τον άκουσα! Θα καταλάβατε ήδη ότι την έχω ερωτευθεί την Τζέσικα, όπως κατά καιρούς ερωτεύομαι διάφορους μουσικούς ανεξαρτήτως φύλου και είδους μουσικής. Το Entanglement ήρθε λοιπόν και κάθισε πάνω μου σαν ελέφαντας - αδύνατο να τον αγνοήσω - αφού - εικάζω ότι- το θέμα του είναι η φυσική! Ο τίτλος του καταρχάς παραπέμπει στις περίπλοκες αλληλεπιδράσεις και δεσμούς μεταξύ των διαφόρων σωματιδίων, και που επιβεβαιώνει και ο τίτλος του πρώτου μέρους, το 20λεπτο Particles. Δεν έχω ιδέα πως ηχούν τα στοιχειώδη σωματίδια αλλά νιώθω αρκετά αισιόδοξος ότι η Τζέσικα έχει κάποια ιδέα. Το κομμάτι ξεκινάει σαν ένα σμήνος από σωματίδια να πέφτει πάνω σε μια οθόνη παρατηρήσης αλλά καθώς το βιολί της Τζέσικας πολλαπλασιάζεται μέσα από τις λούπες σαν να ενώνονται και να δημιουργούν σώματα· έμψυχα και άψυχα. Αυτή η πάλη, η αλληλεπίδραση μεταξύ των σωματιδίων θα συνεχιστεί με διάφορους τρόπους και ήχους (όλους βγαλμένος από το βιολί και τους ενισχυτές της Τζέσικας) μέχρι να έρθει η θερμοδυναμική άμπιεντ ισορροπία.  Δυστυχώς, ενώ το φως έχει δύο ταυτότητες, εμφανίζεται πότε ως κύμα και πότε ως σωματίδια, ο ήχος διαδίδεται μόνο ως κύμα. Όμως, η μουσική έχει άπειρους συνδυασμούς και μπορεί να κάνει θαύματα ακόμα και στις εποχές που ζούμε όπου -πιστεύουμε ότι- όλα έχουν παιχτεί.

Καθώς το Particles τελειώνει σε ένα κρεσέντο άμπιεντ μουσικής, δίνει την θέση στο δεύτερο μέρος του δισκου, το Fractals (Truth 1-4). Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση στο Fractal από την πρώτη στιγμή είναι ότι ξεκινάει με μια μελωδία βιολιού που μοιάζει να σε απομονώνει από οποιονδήποτε άλλο ήχο ή σκέψη σαν εκείνη την στιγμή η βιολίστρια να παίζει σε ένα ηχομονωμένο στούντιο με εμένα  μόνο ακροατή. Μου τα έσκασε - όπως εκείνο το ξέσπασμα στο Piss  crowns - καθώς περπατούσα προς την στάση του 049 στις 7.30 το πρωί. Αλλά και τώρα που κάθομαι σε ένα παγκάκι στη πλατεία Σερφιώτου στις 7.30 το βράδυ νιώθω το ίδιο συναίσθημα (έπρεπε να το ακούσω για να σας το περιγράψω). Καθώς μπαίνει το Truth 2 (χωρίς να το καταλάβω) ο ήχος του Βιολιού γίνεται πιο επικός, οι διακυμάνσεις της φωνής του μπλέκονται σαν σωματίδια σε αλληλεπίδραση, όμως το αίσθημα ότι είμαι μόνος με την Τζέσικα παραμένει.

Δεν ξέρω αν έχεις ήδη ακούσει κάποια σύνθεση της Moss ή αν θα ακούσεις τώρα, πάντως πρέπει να το κάνεις με όλη σου την ενέργεια, την προσοχή, με όλο σου το σώμα. Η μουσική της μοιάζει να απευθύνεται ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο και μόνο σε έναν. Ο δυναμισμός της πηγάζει από την μουσικό και το όργανο της και όχι από την σύνθεση. Η Τζέσικα και το βιολί της αλλάζουν συνεχώς φύλο, μορφή, ταυτότητα, το έμψυχο γίνεται άψυχο, τα κομμάτια αλλάζουν όνομα όταν τα ακούει άλλος, τα φράκταλ δεν είναι συμμετρικά μαθηματικά σχήματα, είναι η φωνή του βιολιού στην έρημο. 

Jessica Moss | Under Plastic Island + Pools of Light

Όταν έπαιρνα στα χέρια μου το χαρτονένιο δισκάκι με τον κωδικό CST005 νόμιζα ότι ήμουν μέλος της καλύτερης περιόδου της Constellation. Και ήταν απλά ο πρώτος της χρόνος. Το CST008 θα το ανακαλύψω μετά το CST012, το οποίο - λένε - ότι είναι και το καλύτερο της, το CST009 θα το δανείσω σε έναν φίλο ο οποίος θα μου το επιστρέψει κλαίγοντας και με το CST010 θα φτάσω σε κορύφωση ξανά και ξανά και ξανά.

Φτάσαμε όμως αισίως στο 138 και ομολογουμένως η Constellation διανύει μια από τις καλύτερες περιόδους της μικρής ζωής της.

Τι μας λέει τώρα ο Άτριχος ρε, γιατί δεν ξεκινάει μια από αυτές τις αυτόματες γραφές του, που ηρωποιεί τα συγκροτήματα που ακούει ζωντανά, κιθάρες να ουρλιάζουν, ντράμερ να παίζει παπάδες, δύο ντράμερ να παίζουν παπάδες, ζευγαράκια να χαμουρεύονται μπροστά του, ο Τάσος να ανεβαίνει τα Μετέωρα ακούγοντάς το the precipice, ο Γιάννης μπροστά του, ο Θανάσης πίσω του, όπα όπα!

 Ας μιλήσουμε καλύτερα για την Jessica Moss. Η βιολίστρια από τον Καναδά έχει παίξει στους A silver mt zion (από το 2001), με τους Arcade Fire (στο Funeral), τον Eric Chenaux, την Carla Bozulich (στο εξαιρετικό Evangelista του 2006), τον Vic Chesnutt, τους Broken Social Scene και τέλος, είναι ιδρυτικό μέλος των Black Ox Orkestra. Όχι και άσχημα! Επίσης έχει ένα παιδί με τον Efrim. Άσχετο εντελώς αλλά ρομαντικό…

Η Jessica Moss έχει - πλέον - και τρεις προσωπικούς δίσκους. Την κασέτα Under Plastic Island (2015) το Pools of Light (2017) και το Entanglement (2018) που μόλις κυκλοφόρησε. Η ίδια έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της ότι ποτέ δεν παίζει κάτι γραμμένο από πριν, μπαίνει στο στούντιο και αυτοσχεδιάζει τα πάντα.[1] Επίσης κάθε δίσκος της είναι μια ιστορία, κρύβει ένα (μάλλον) αυτοβιογραφικό αφήγημα. Έτσι η κασέτα Under Plastic Island που περιέχει δύο μεγάλης διάρκειας κομμάτια είναι ένας στοχασμός της βιολίστριας πάνω στο πλαστικό νησί σκουπιδιών στην μέση των ωκεανών[2] που το εμπνεύστηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης!

Δύο χρόνια μετά ακολούθησε το εξαιρετικό Pools of light - που ακούω μανιωδώς τώρα - επίσης με δύο μέρη, το Entire populations και το Glaciers. Η Jessica για να ηχογραφήσει χρησιμοποιεί το βιολί της, διάφορα πετάλια και τρεις ενισχυτές.[2] Το αποτέλεσμα, στα δικά μου αυτιά, είναι άμπιεντ με μικρές δόσεις ποστ ροκ καναδέζικου - αυτό που θέλω να πω είναι ότι στους προσωπικούς της δίσκους φαίνεται η επιρροή της στην μουσική σκηνή του Μόντρεαλ, ή το αντίστροφο. Δεν βρήκα πουθενά το θέμα του συγκεκριμένου δίσκου γραμμένο και αυτό έκανε την ακρόαση του δίσκου φανταστική. Επειδή οι εικόνες και τα συναισθήματα, έρχονται μόνα τους, είναι δικά μου. Ο δίσκος ξεκινάει με μια μελωδία στο βιολί που μου θυμίζει ανατολή. Καθώς μπαίνουν τα υπόλοιπα βολιά με διαφορά πετάλια και προχώρα ο δίσκος, ένα αίσθημα κενού και αισιοδοξίας ταυτόχρονα με κατακλύζει. Ακούγοντας το Glaciers pt. 4 φαντάστηκα αυτόματα ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός είχε εκλείψει με πάταγο, χάρη στην εκδικητική προστατευτική μανία της φύσης. Όμως το pt. 4 δεν είναι ένα θλιμμένο κομμάτι -αντιθέτως ακούγεται σαν να είναι ήχοι της μάνας γης που γιορτάζει σεμνά πάνω στο κουφάρι του χειρότερου εχθρού της. Ακόμα και αν είσαι (που είμαι) αυτός ο εχθρός δεν μπορείς παρά να γιορτάσεις μαζί με την μητέρα φύση για αυτή της την νίκη, δεν μπορείς παρά να παραδοθείς στην μουσική της Jessica Moss. 

[1] Jessica Moss interview at The Seventh Hex
[2] Jessica's page at Constellation Records

Grails @ Kyttaro, Athens

Κάπου στα αριστερά το Άγιο Τσιπουράκι

Πάντα με προλαβαίνει ο φαντασμένιος στις κριτικές συναυλιών και δεν βρίσκω το χρόνο /τα λόγια /την όρεξη να γράψω τίποτα. Όμως αυτή την φορά δεν πρόλαβε καν να ακούσει το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης και πρέπει να πιεστώ. 9 και τέταρτο έλεγε το πρόγραμμα της διοργανώτριας 9 και δέκα ήμουν έξω από το Κύτταρο. Παρακολούθησα για μερικά λεπτά την συζήτηση μερικών φασέων τύπων που πριν λίγες μέρες είχαν ακούσει κάτι τραγούδια λάιβ στο γιουτούμπι και πείστηκαν να έρθουν. Δεν κατακρίνω κανέναν, άλλωστε την προηγούμενη φορά που είδα την μπάντα (ναι ήμουν σε αυτούς τους 80 στην σφεντόνα) με είχε πείσει ο τζέι μπι μερικές βδομάδες πριν (έχει τον τρόπο του.) Κανένα σαπορτ, μια μπύρα στο χέρι και μπαράκι, τσουπ, στις 9 και είκοσι βγαίνουν οι Grails. Που είναι ο Θανάσης; πουθενά ο Θανάσης! Τα τύμπανα μας χτυπούσαν κατάκαρδα είτε γιατί ήμασταν μπροστά στο αριστερό ηχείο είτε γιατί ο ντράμερ ήταν ο σταρ της βραδιάς (παίζει στους ΟΜ…) Τέλος πάντων δεν τα λες και άσχημα τα τύμπανα των Grails. Η μπάντα πότε έμπαινε με ντουμ, πότε έπαιζε μια ψυχεδελική μπαλάντα των Πινκ Φλόιντ ή πότε στο τσακίρ κέφι ο κιθαρίστας μας χάριζε στιγμές eits. Γενικά το όλο σκηνικό ήταν Tortois-ικό με τις συνεχείς εναλλαγές ύφους και την χαλαρή πολύπλοκότητα των συνθέσεων. Ειδικά όταν ο σταρ ντράμερ των ομ πήρε την κιθάρα και άφησε τα τύμπανα στον μπασίστα (ντάξει οι Tortoise παίζουν και τζαζ). Τελικά το μόνο αρνητικό της βραδιάς ήταν ότι έπαιξαν μια ώρα και κάτι ψιλά, σταμάτησαν δηλαδή όταν αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε λίγο. Α ναι και το άλλο αρνητικό ότι παίξανε μερικές μέρες μετά τους gybe. Στο σπίτι ακόμα έπαιζε Πάριος.

ελπιδα+οργη+θλιψη

Άγχος! Άγχος! Μια μπίρα. Στα χέρια. Τσιγάρο. “Μόλις παρκάραμε”. Που είναι ο Θ; Έλα μαλάκα να πιάσουμε θέση. Τι κάνετε; Καλά; Και εσείς για την συναυλία; Άντε να δούμε. Θα παίξουν το στάτικ. Ναι, ρε γαμώτο το στάτικ. Θα το παίξουν. Και αν όχι; Τι; Ε, ας παίξουν κάτι. Ότι θέλουν. Αγχώνομαι. Γιατί; Αγχώνομαι σαν να δίνω ξανά Σύγχρονη Φυσική Ι. Χα χα χα. Πάνε δεκαεπτά χρόνια από τότε! Από πότε; Από την ΣΦ1; Όχι, από το Ρόδον. Αχ ναι! Τότε ήταν καλά. Το κοινό ήταν καλύτερο. Όχι δεν ήταν. Κρατούσαν τα ποτά τους στο χέρι πίσω στο Ρόδον και μιλούσαν ενώ η μπάντα έπαιζε το στορμ! Τότε το μετρόπολις είχε ειδική γωνία ποστ-ροκ. Ο μήνας έβαζε 10 με τόνο στο Υψώστε τα χέρια σας σαν κεραίες στον ουρανό και όλοι πήγανε-πήγαμε να τους δούμε. Αλλά μιλούσαν για άσχετα ενώ έπαιζαν το στάτικ! Πάμε μέσα. Μέσα. Να μπούμε. Άντε προχωράτε θα έχει γεμίσει. Εδώ είμαστε καλά; Καλά είναι. Κέντρο θα ακούμε καλά. Ο ήχος -σκάσε με τον ήχο. Αφού ρε συ πρέπει να δ- δεν με νοιάζει ο ήχος! Θα παίξουν το στάτικ πρώτο. Όχι. όχι, δεν θα το παίξουν. Δεν πειράζει. Χόουπ, ρε μαλάκες, χόουπ. Ας παίξουν  ότι θέλουν.

Άγχος! Άγχος! Τι παίζει ο τύπος; KGB? Drones? Ωχ με ντρόουν θα μπουν. Όχι. Άκου τον βόμβο.  Στάτικ; όχι όχι ντρόουν. Χόουπ ντρόουν ρε! Πάμε! Ξεκίνησε. Στην υγειά μας. Θ. έφερες τσίπουρο; Ναι! Ναι! Ναι! Ναι! Τι κάνει ο κύριος μπροστά μας; Ε την επόμενη φορά έτσι θα είμαι και εγώ. 50 χρονών στην πρώτη σειρά να ελπίζω ότι θα παίξουν το στάτικ. Χόουπ ρε συ. Χόουπ ρε γαμώτο. Παίξτε το. Νατο! Νάτο! Μπάινει το αλμπάνιαν! Ναι! Ναι! Ναι! Πάει το άγχος! Πάνε όλα. Παίξτε ότι θέλετε. Σας αγαπώ. Χόουπ. Οι κιθάρες σας κυλάνε στις φλέβες μου. Τα τύμπανα σας χτυπούν σαν την  καρδιά μου. Φέρε τσίπουρο. Άναψε τσιγάρο. Αγκάλιασε με. Μπόσιζ χανγκ. Ναι! Τα αυτιά μου μας πονάνε. Σουάνς. Μην με κοιτάς έτσι.

Χάλια ο ήχος. Οι κιθάρες ψηλά. Μπούκωσαν τα μεγάφωνα από τον θυμό του εφριμ του μογια του αινταν. Του νιόνιου, του γιάννη του τάσου του άκη του θανάση. Μπόσιζ χανγκ. Τι γαμάτος τίτλος. Όταν το πρωτοείδα  ευχόμουν να είναι το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει και παίξει ποτέ. Δεν είναι. Είναι η καταιγίδα, το στατικ, η αστυνομία του κόσμου και τα φιλικά πυρά είναι ο θλιμμένος μαφιόζος (αχ βρε ποιος το ονόμασε αυτό) νάτο πάμε κουνηθείτε με τον παραδοσιακό τρόπο τι μελωδία τι θλίψη. Ελπίδα θυμός θλίψη. Χωρίς λόγια. Και τι να πεις; άστο. Πάμε μια τελευταία φορά. 2 ώρες ακριβώς. Πως πέρασαν; αντέχουμε ακόμα 2. Παίξτε κάτι ακόμη. Οτιδήποτε. Ναι αυτό! Ναι! Ναι! Το έχουμε ακούσει σε κάποιο γλέντι γάμου. Το έχουμε χορέψει σε κάποια διαμαρτυρία εκπαιδευτικών στο σύνταγμα. Τι άλλο; τι άλλο; χόουπ+θυμός+θλίψη μαζί όλα.