ελπιδα+οργη+θλιψη
Άγχος! Άγχος! Μια μπίρα. Στα χέρια. Τσιγάρο. “Μόλις παρκάραμε”. Που είναι ο Θ; Έλα μαλάκα να πιάσουμε θέση. Τι κάνετε; Καλά; Και εσείς για την συναυλία; Άντε να δούμε. Θα παίξουν το στάτικ. Ναι, ρε γαμώτο το στάτικ. Θα το παίξουν. Και αν όχι; Τι; Ε, ας παίξουν κάτι. Ότι θέλουν. Αγχώνομαι. Γιατί; Αγχώνομαι σαν να δίνω ξανά Σύγχρονη Φυσική Ι. Χα χα χα. Πάνε δεκαεπτά χρόνια από τότε! Από πότε; Από την ΣΦ1; Όχι, από το Ρόδον. Αχ ναι! Τότε ήταν καλά. Το κοινό ήταν καλύτερο. Όχι δεν ήταν. Κρατούσαν τα ποτά τους στο χέρι πίσω στο Ρόδον και μιλούσαν ενώ η μπάντα έπαιζε το στορμ! Τότε το μετρόπολις είχε ειδική γωνία ποστ-ροκ. Ο μήνας έβαζε 10 με τόνο στο Υψώστε τα χέρια σας σαν κεραίες στον ουρανό και όλοι πήγανε-πήγαμε να τους δούμε. Αλλά μιλούσαν για άσχετα ενώ έπαιζαν το στάτικ! Πάμε μέσα. Μέσα. Να μπούμε. Άντε προχωράτε θα έχει γεμίσει. Εδώ είμαστε καλά; Καλά είναι. Κέντρο θα ακούμε καλά. Ο ήχος -σκάσε με τον ήχο. Αφού ρε συ πρέπει να δ- δεν με νοιάζει ο ήχος! Θα παίξουν το στάτικ πρώτο. Όχι. όχι, δεν θα το παίξουν. Δεν πειράζει. Χόουπ, ρε μαλάκες, χόουπ. Ας παίξουν ότι θέλουν.
Άγχος! Άγχος! Τι παίζει ο τύπος; KGB? Drones? Ωχ με ντρόουν θα μπουν. Όχι. Άκου τον βόμβο. Στάτικ; όχι όχι ντρόουν. Χόουπ ντρόουν ρε! Πάμε! Ξεκίνησε. Στην υγειά μας. Θ. έφερες τσίπουρο; Ναι! Ναι! Ναι! Ναι! Τι κάνει ο κύριος μπροστά μας; Ε την επόμενη φορά έτσι θα είμαι και εγώ. 50 χρονών στην πρώτη σειρά να ελπίζω ότι θα παίξουν το στάτικ. Χόουπ ρε συ. Χόουπ ρε γαμώτο. Παίξτε το. Νατο! Νάτο! Μπάινει το αλμπάνιαν! Ναι! Ναι! Ναι! Πάει το άγχος! Πάνε όλα. Παίξτε ότι θέλετε. Σας αγαπώ. Χόουπ. Οι κιθάρες σας κυλάνε στις φλέβες μου. Τα τύμπανα σας χτυπούν σαν την καρδιά μου. Φέρε τσίπουρο. Άναψε τσιγάρο. Αγκάλιασε με. Μπόσιζ χανγκ. Ναι! Τα αυτιά μου μας πονάνε. Σουάνς. Μην με κοιτάς έτσι.
Χάλια ο ήχος. Οι κιθάρες ψηλά. Μπούκωσαν τα μεγάφωνα από τον θυμό του εφριμ του μογια του αινταν. Του νιόνιου, του γιάννη του τάσου του άκη του θανάση. Μπόσιζ χανγκ. Τι γαμάτος τίτλος. Όταν το πρωτοείδα ευχόμουν να είναι το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει και παίξει ποτέ. Δεν είναι. Είναι η καταιγίδα, το στατικ, η αστυνομία του κόσμου και τα φιλικά πυρά είναι ο θλιμμένος μαφιόζος (αχ βρε ποιος το ονόμασε αυτό) νάτο πάμε κουνηθείτε με τον παραδοσιακό τρόπο τι μελωδία τι θλίψη. Ελπίδα θυμός θλίψη. Χωρίς λόγια. Και τι να πεις; άστο. Πάμε μια τελευταία φορά. 2 ώρες ακριβώς. Πως πέρασαν; αντέχουμε ακόμα 2. Παίξτε κάτι ακόμη. Οτιδήποτε. Ναι αυτό! Ναι! Ναι! Το έχουμε ακούσει σε κάποιο γλέντι γάμου. Το έχουμε χορέψει σε κάποια διαμαρτυρία εκπαιδευτικών στο σύνταγμα. Τι άλλο; τι άλλο; χόουπ+θυμός+θλίψη μαζί όλα.
ελπιδα+οργη+θλιψη
Άγχος! Άγχος! Μια μπίρα. Στα χέρια. Τσιγάρο. “Μόλις παρκάραμε”. Που είναι ο Θ; Έλα μαλάκα να πιάσουμε θέση. Τι κάνετε; Καλά; Και εσείς για την συναυλία; Άντε να δούμε. Θα παίξουν το στάτικ. Ναι, ρε γαμώτο το στάτικ. Θα το παίξουν. Και αν όχι; Τι; Ε, ας παίξουν κάτι. Ότι θέλουν. Αγχώνομαι. Γιατί; Αγχώνομαι σαν να δίνω ξανά Σύγχρονη Φυσική Ι. Χα χα χα. Πάνε δεκαεπτά χρόνια από τότε! Από πότε; Από την ΣΦ1; Όχι, από το Ρόδον. Αχ ναι! Τότε ήταν καλά. Το κοινό ήταν καλύτερο. Όχι δεν ήταν. Κρατούσαν τα ποτά τους στο χέρι πίσω στο Ρόδον και μιλούσαν ενώ η μπάντα έπαιζε το στορμ! Τότε το μετρόπολις είχε ειδική γωνία ποστ-ροκ. Ο μήνας έβαζε 10 με τόνο στο Υψώστε τα χέρια σας σαν κεραίες στον ουρανό και όλοι πήγανε-πήγαμε να τους δούμε. Αλλά μιλούσαν για άσχετα ενώ έπαιζαν το στάτικ! Πάμε μέσα. Μέσα. Να μπούμε. Άντε προχωράτε θα έχει γεμίσει. Εδώ είμαστε καλά; Καλά είναι. Κέντρο θα ακούμε καλά. Ο ήχος -σκάσε με τον ήχο. Αφού ρε συ πρέπει να δ- δεν με νοιάζει ο ήχος! Θα παίξουν το στάτικ πρώτο. Όχι. όχι, δεν θα το παίξουν. Δεν πειράζει. Χόουπ, ρε μαλάκες, χόουπ. Ας παίξουν ότι θέλουν.
Άγχος! Άγχος! Τι παίζει ο τύπος; KGB? Drones? Ωχ με ντρόουν θα μπουν. Όχι. Άκου τον βόμβο. Στάτικ; όχι όχι ντρόουν. Χόουπ ντρόουν ρε! Πάμε! Ξεκίνησε. Στην υγειά μας. Θ. έφερες τσίπουρο; Ναι! Ναι! Ναι! Ναι! Τι κάνει ο κύριος μπροστά μας; Ε την επόμενη φορά έτσι θα είμαι και εγώ. 50 χρονών στην πρώτη σειρά να ελπίζω ότι θα παίξουν το στάτικ. Χόουπ ρε συ. Χόουπ ρε γαμώτο. Παίξτε το. Νατο! Νάτο! Μπάινει το αλμπάνιαν! Ναι! Ναι! Ναι! Πάει το άγχος! Πάνε όλα. Παίξτε ότι θέλετε. Σας αγαπώ. Χόουπ. Οι κιθάρες σας κυλάνε στις φλέβες μου. Τα τύμπανα σας χτυπούν σαν την καρδιά μου. Φέρε τσίπουρο. Άναψε τσιγάρο. Αγκάλιασε με. Μπόσιζ χανγκ. Ναι! Τα αυτιά μου μας πονάνε. Σουάνς. Μην με κοιτάς έτσι.
Χάλια ο ήχος. Οι κιθάρες ψηλά. Μπούκωσαν τα μεγάφωνα από τον θυμό του εφριμ του μογια του αινταν. Του νιόνιου, του γιάννη του τάσου του άκη του θανάση. Μπόσιζ χανγκ. Τι γαμάτος τίτλος. Όταν το πρωτοείδα ευχόμουν να είναι το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει και παίξει ποτέ. Δεν είναι. Είναι η καταιγίδα, το στατικ, η αστυνομία του κόσμου και τα φιλικά πυρά είναι ο θλιμμένος μαφιόζος (αχ βρε ποιος το ονόμασε αυτό) νάτο πάμε κουνηθείτε με τον παραδοσιακό τρόπο τι μελωδία τι θλίψη. Ελπίδα θυμός θλίψη. Χωρίς λόγια. Και τι να πεις; άστο. Πάμε μια τελευταία φορά. 2 ώρες ακριβώς. Πως πέρασαν; αντέχουμε ακόμα 2. Παίξτε κάτι ακόμη. Οτιδήποτε. Ναι αυτό! Ναι! Ναι! Το έχουμε ακούσει σε κάποιο γλέντι γάμου. Το έχουμε χορέψει σε κάποια διαμαρτυρία εκπαιδευτικών στο σύνταγμα. Τι άλλο; τι άλλο; χόουπ+θυμός+θλίψη μαζί όλα.
