#1DayToGo: Athena by HYΛΔS

Στο απίστευτο βιβλίο του, Αόρατες πόλεις, ο Ίταλο Καλβίνο βάζει τον Μάρκο Πόλο να περιγράφει διάφορες φανταστικές πόλεις και να συνομιλεί με τον Κουμπλάι Χαν. 

Marco Polo describes a bridge, stone by stone.
“But which is the stone that supports the bridge?” Kublai Khan asks.
“The bridge is not supported by one stone or another,” Marco answers, “but by the line of the arch that they form.”
Kublai Khan remains silent, reflecting. Then he adds: “Why do you speak to me of the stones? It is only the arch that matters to me.”
Polo answers: “Without stones there is no arch.”

ΚΧ:... Μόνο η καμάρα με ενδιαφέρει. 

ΜΠ: Χωρίς τις πέτρες δεν υπάρχει καμάρα.

Χωρίς τους ανθρώπους δεν υπάρχει πόλη, χωρίς ακροατές δεν υφίσταται μουσική, χωρίς Νύμφες δεν έχει υπόσταση ο Ύλας. 

Ο δίσκος Athena των HYΛΔS φτιάχτηκε από πολλούς ανθρώπους που αγαπάνε λατρεύουν αυτό που κάνουν και αυτό κάνει μπαμ από μακριά όταν ακούς / βλέπεις /αισθάνεσαι το άλμπουμ. Πρώτα και κύρια από την μουσική που δεν αναμασά παλιά στερεότυπα ή επιρροές, από το εκπληκτικό artwork της Τζένης Λάζαρη, την παραγωγή, την ηχοληψία, το μάστερινγκ. 

Παρότι δεν έχω συμμετάσχει στο εγχείρημα, κάθε φορά που το ακούω αισθάνομαι μια υπερηφάνεια, κάπως όπως όταν οι Misuse κυκλοφορούσαν το April ή όπως κάθε φορά που βγάζουν μουσική οι Do Make say think. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να σε γεμίζει ένα έργο μουσικής και να μην μπορείς να σταματήσεις να το ακούς ή να μιλάς γιαυτό.

Κάπως έτσι αγαπημένοι μου συνακροατές αυτή η αντίστροφη μέτρηση τελείωσε, οι Νύμφες γίνανε Μούσες, οι Μούσες Νύμφες, η Athena συνεχίζει να μας εμπνέει σαν Μούσα και να να μας εγκλωβίζει σαν Νύμφη. 

Μην ξεχάσετε αύριο 9μμ στο six dogs την παρουσίαση του δίσκου. Θα τα πούμε! 

Α ναι! Να τι γράφαμε πριν μερικές μέρες για το 1ο κομμάτι κομματάρα του δίσκου· 

Ο τόπος είναι η μητρόπολη της Αθήνας, όχι τόσο το κέντρο, όσο αυτός ο τεράστιος, πότε μαγευτικός ποτέ καταθλιπτικός, αστικός ιστός που εκτείνεται από τον Άγιο Στέφανο ως την Βάρη. Ακούγοντας την Athena μέσα στις συνοικίες της (αυτή την στιγμή είμαι στην Πλ. Σερφιώτου στον Πειραιά στον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοσχάτο) είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ακρόασης. Σε όλο το τραγούδι αλλά ειδικά στο δεύτερο μέρος του, είναι εμφανής αυτή η πάλη της Αθήνας που αγαπάμε και αυτής που μισούμε. Τις περισσότερες φορές αυτές οι δύο οψεις, και στην ζωή αλλά και στις κιθάρες των HYΛΔS, διαπλέκονται και δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις. Όπως όταν η πρώτη κιθάρα παίζει κοφτά, χωρίς μελωδία και πετάγεται η δεύτερη κιθάρα με ένα τόσο μα τόσο ποστροκ τρόπο για να αντιμιλησει της πρώτης. Το ομώνυμο είναι μαγικό κομμάτι και για έναν ακόμα λόγο. Εκεί κάπου στην μέση το μπάσο και τύμπανα αποφασίζουν να αλλάξουν εντελώς ρυθμό, οι κιθάρες ακολουθούν θεσπέσια αυτή την έμπνευση και εγώ που το ακούω συνήθως στο γεμάτο 040 θέλω να χορέψω παρέα με τους Αθηναίους συνεπιβάτες μου.

#2DaysToGo: Hylas & the nymphs by HYΛΔS

Μόνο δύο μέρες μείνανε για την συναυλία των ΗΥΛΔS στο six dogs (αυτό το Σάββατο στις 9μμ) και έχω αγχωθεί περισσότερο και από την μπάντα! Η αλήθεια είναι ότι είναι η δεύτερη συναυλία τους αλλά σε εκείνη την πρώτη ο ήχος τους ήταν λίγο ακατέργαστος (raw), τα βήματα τους αμφίβολα, τα αυτιά μας διψασμένα για εκείνο το "καλό με Χρ.", εμείς ανυπόμονοι για μουσική νοσταλγία, έκσταση.

Πέρασε ένας χρόνος σχεδόν από τότε, η μπάντα πάτησε γερά πάνω σε ηχητικούς δρόμους, τελείωσε το κωλομάστερινγκ που μας καθυστερούσε, ακούσαμε επιτέλους όλο το δίσκο και όχι μόνο το μάστερπις, το ακατέργαστο διαμαντάκι χωρίς όνομα βαφτίστηκε hylas & the nymphs και γω δεν μπορούσα να εκφράσω με λόγια τον ενθουσιασμό μου.

Έχοντας παρακολουθήσει έστω και μερική από την διαδικασία ηχογράφησης του Athena, με τα προβλήματα της και τις χαρές της, μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα σε μια ερώτηση που μου έχει ήδη γίνει: Τι κόλλημα έχεις φάει με τους hylas; Και η απάντηση είναι απλή• γουστάρω τρελά την μουσική τους! (ας το πει κάποιος επιτέλους) 

Πιο απτό παράδειγμα από το 8λεπτο hylas & the nymphs δεν υπάρχει. Όσο το ακούω (πολύ, έτσι;) τόσο πιο πολύ πιστεύω ότι εδώ έκατσε η μπίλια μουσικά, εκτελεστικά (παιχτικά ντε!) και για τα πάντα. Είναι τέλειο απλά. Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη (όπως φυσικά σε όλο τον δίσκο), το μπάσο είναι από άλλους πλανήτες καθώς πηδά από ρυθμό σε ρυθμό, τα τύμπανα βγαίνουν στο προσκήνιο και καπαρώνουν τον πρώτο ρόλο από τις κιθάρες, και οι κιθάρες; αχ αυτές οι κιθάρες! Πότε σκορπούν απλόχερα γλυκιές μελωδίες, πότε θάνατο με βαριά ριφ, πότε απλή, αγνή, ανόθευτη ποστροκίλα... Λατρεύω την φαινομενική απλότητα του ήχου και την βαθιά πολυπλοκότητα της σύνθεσης. Λατρεύω τα γκάζια που δίνει. Λατρεύω που κάθε φορά με κάνει να χορεύω. Που δεν μπορώ να κρατηθώ, που δεν ξέρω τι να κάνω, που δεν με ικανοποιεί καμία μου κίνηση όταν ξεσπάει. Γι'αυτό περιμένω με αγωνία να το ακούσω ζωντανά, να έχω μπροστά μου τον Γιάννη, τον Μάνο, τον Κώστα, τον Πάνο, με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, με τα μάτια κλειστά ή μισόκλειστα, το κορμί ελευθερωμένο, το μυαλό καθαρό, την προσοχή στραμμένη αποκλειστικά στην μουσική. 

#3DaysToGo: System by HYΛΔS

Το 3ο κομμάτι των HYΛΔS από τον δίσκο Athena είναι το System. Ορίστε τι έγραψα για το κομμάτι στην κριτική του δίσκου:

Για το System που ακολουθεί δεν έχω να πω πάρα πολλά. Έχω ένα ντέμο που δίπλα στον τίτλο έχει την λέξη masterpiece. Από τότε βέβαια η μπάντα έχει κάνει άλματα προς τα μπρος στην σύνθεση, στο παίξιμο της και στα πάντα. Το τελικό System είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου (πριν μπει το επόμενο) και αυτό φαίνεται από την αρχή, από τα όμορφα φωνητικά της Χρυσούλας (από τις Chrysoula K. & Púrpura) και του Γιάννη, ως το τέλος, οι κιθάρες ακολουθούν πιο συμβατικούς δρόμους για να κάνουν το κομμάτι ίσως το πιο στρωτό και εμπορικό (;) αλλά διόλου βαρετό. Η Αθήνα δεν είναι απλά μια πόλη, είναι μια μεγάλη κοινωνία, ένα πεδίο ταξικής πάλης, ένας τόπος αλλοτρίωσης και ο ήρωας το ξέρει πολύ καλά. Οι Hylas το ξέρουν καλύτερα γιατί ο καθένας τους είναι ο Ύλας της ιστορίας που προσπαθούν (και τελικά καταφερνουν) να διηγηθούν. 

 

#4DaysToGo: Nani by HYΛΔS

Το Nani, αχ αυτό το Nani. Όταν το πρωτοάκουσα δεν ενθουσιάστηκα και πολύ. Μάλλον φταίει το ότι το άκουσα στο αυτοκίνητο του ενός κιθαρίστα που ήταν παρκαρισμένο έξω από ένα τσιπουράδικο. Στο συγκεκριμένο όμως, όταν κυκλοφόρησε κανονικά, χρησιμοποίησα την μέθοδο gybe-piss-crowns. Η μέθοδος αυτή συνιστάται στο ότι ακούω το κομμάτι / δίσκο μέχρι να μου "τα σκάσει" (έτσι λέγεται το τελικό αποτέλεσμα) ή να μην μου πει τίποτα. Κενό. Δεν είναι καλό το τραγούδι. Στο piss crowns περίμενα αρκετές μέρες αλλά τελικά τα κατάφερα. Στο Nani ήρθε πιο νωρίς.

Ο Hylas στο διαμέρισμα του στην Αθήνα βλέπει ειδήσεις. Τι να πιστέψει; Την οργή που φουντώνει μέσα του ή το μίσος που σερβίρουν τα κανάλια;

Αυτό που βγάζει το 4ο κομμάτι του Athena είναι πολλά αντιφατικά συναισθήματα. Είναι γλυκό σαν νανούρισμα αλλά δεν είναι. Είναι οργισμένο σαν πολιτική πρόκληση αλλά όχι εξ ολοκλήρου. Είναι θλιμμένο σαν νανούρισμα θανάτου αλλά έχει και μια δύναμη ελπίδας, μια αισιοδοξία ότι η θλίψη συνοδεύεται και από οργή, από αποφασιστηκότητα.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι κριτική των στίχων (δεν έχει) αλλά της μουσικής. Οι HYΛΔS και οι παραγωγοί εχουν κάνει μια φοβερή δουλειά στην σύνθεση, το παίξιμο και τον ήχο. Το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς κοιλιές, μουσικές ή άλλες. Έτσι κάθε φορά που ακούω το Nani αυτό γίνεται το αγαπημένο μου. Ξεκινάει απλά, ποστροκικά, μελαγχολικά, για να χτίσει σιγά σιγά μέχρι το ξέσπασμα και από εκεί οι εναλλαγές της μουσικής συνεδεύονται από τα ανάλογα συναισθήματα, πότε πόνος πότε οργή πότε αισιοδοξία. Πώς μπόρεσαν και χώρεσαν και τα φωνητικά προς το τέλος πάντα θα το έχω απορία και πάντα θα δακρύζω όταν τα ακούω. Αλλά περισσότερο τρελαίνομαι με την Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η αλλαγή στο 3'55''! Και ξανά η ίδια στο 4'45''. Κάπου εκεί θα φανεί και μια επιρροή από Sabbath. Ακούστε υπέυθυνα!

#5DaysToGo: Mandarin by HYΛΔS

Στην περίπτωση του σύγχρονου Ύλα, ήρωα του παρθενικού δίσκου της μπάντας, όλες οι νύμφες ταυτίζονται με μία: Την πόλη. Την Αθήνα. Η οποία είναι συνάμα τρομακτική και γοητευτική όπως όλες οι νύμφες των παραμυθιών. Τις μισές μέρες της βδομάδας θες να φύγεις και μην επιστρέψεις ποτέ ξανά, τις άλλες μισές δεν θες ούτε να σκέφτεσαι την φυγή.

Ο Ύλας ακουμπάει σε ένα δέντρο στην Ανδρέα Μεταξά, στα Εξάρχεια. Μια γειτονιά που ενσαρκώνει αυτόν τον διπολισμό της πόλης όσο καμία άλλη (εκτός ίσως από τα δυτικά). Από τη μία του αρέσει όλη αυτή η "φασαρία" της ζωντανής πόλης, οι μουσικές που ακούγονται από τα καφενεία και τα μπαρ, τα συνθήματα των διαδηλωτών στο κέντρο, οι γεμάτοι λόγια τοίχοι, τα λεωφορεία και ο ηλεκτρικός, οι τουρίστες που θέλουν να γνωρίσουν τον τόπο του. Από την άλλη όλη αυτή η βρωμιά που κουβαλάει σαν κληρονομιά η πόλη, τα χωρίς νόημα γκραφίτι στους τοίχους των πολυκατοικιών, τα σκυλάδικα που ακούγονται από τα μαγαζιά στην Πειραιώς, τα αυτοκίνητα και οι εξαγριωμένοι οδηγοί τους, οι τουρίστες που δεν θέλουν στην πραγματικότητα να γνωρίσουν τον τόπο του, τον ενοχλεί.

Σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου Athena μοιάζουν να ισορροπούν πάνω σε αυτή την αντίθεση συναισθημάτων για την πόλη που έχουν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της όμως το Mandarin, νομίζω, περισσότερο από όλα. Στα 6'30'' περίπου (με αυτό το Ρεντιοχεντικό (!) κόψιμο της κιθάρας) η μουσική αλλάζει σαν να άλλαξε γνώμη ο συνθέτης. Ενώ στα πρώτα 6 λεπτά οι HYΛΔS μπαίνουν αγριεμένοι, τύπου θα τα γαμήσουμε όλα, με τις κιθάρες στην μάξιμουμ βρωμιά, τα τύμπανα και το μπάσο να δίνουν ταχύτητα και όγκο στην οργή της μουσικής, μετά το μέσο (12' είναι το κομμάτι) όλα γίνονται πιο μέλοου, πιο πουτανιάρικα, πιο πλιτς (δεν μπορώ να το πω αλλιώς). Το δεύτερο μέρος είναι μία μελό, ερωτική αφιέρωση στην μητρόπολη που αγαπάμε να μισούμε. Το κομμάτι έχει αρχικά την όξινη γεύση του μανταρινιού όταν το πρωτοδαγκώνεις ενώ το τελείωμα του σου αφήνει την γλυκιά μυρωδιά της φλούδας του μανταρινιού στα δάχτυλα σου όταν το καθαρίζεις.