Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Τα Άλμπουμ της Δεκαετίας Μέρος Α: 2000

 

 Carpal Tunnel Syndrome
by Kid Koala

     Όταν το 2000 προσπαθούσα να εξηγήσω σε ένα 'ροκά' φίλο ότι η ηλεκτρονική μουσική είναι όντως μουσική, κι ας μην δημιουργείται μέσω φυσικών οργάνων, δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν DJs όπως οι Coldcut, ο DJ Shadow, o DJ Vadim ή ο Kid Koala. Δεν κατάφερα να πείσω τον φίλο μου ότι η εποχή των 5λεπτων κιθαριστικών σόλο και της δίκασης έχει περάσει ανεπιστρεπτή. Ήταν η εποχή που ο Γιάννης Πετρίδης -ηδη 20 χρόνια αρχισυντάκτης τότε- έγραφε στο τελευταίο του editorial στο Ποπ+Ροκ ότι το μέλλον της μουσικής άνηκε στο hip hop -και δεν εννοούσε φυσικά το gangsta rap, αλλά τη μουσική παραγωγών όπως ο J Dilla, o Madlib και άλλοι.
     Ο Kid Koala γεννήθηκε, έζησε και δούλεψε ως DJ σε pubs στο Vancouver του Καναδά αλλά η μουσική του βρισκόταν πιο κοντά στην ηλεκτρονική σκηνή του Λονδίνου παρά την hip hop του Detroit ή της Νέας Υόρκης. Γι' αυτό στην βορειο-αμερικάνικη περιοδεία της Ninjatune το 1996 κατάφερε να βρεθεί στο ίδιο αυτοκίνητο με τους ιδρυτές της εταιρείας Coldcut, με την κασέτα του Scratchcratchratchatch στο στέρεο. Αυτό ήταν. Το Scratchcratchratchatch κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά ως κασσέτα και το 2000 ο πρώτος δίσκος του Kid Koala απ'τη λονδρέζικη εταιρεία.
     Παρότι hip hop/rap DJs υπήρχαν ήδη απ'τη δεκαετία του 1970, η μουσική παραγωγή πέρασε στο παρασκήνιο δίνοντας τον πρώτο λόγο στους MCs και τους στίχους κατά τις δεκαετίες 1980 και 1990. Όμως από τα μέσα των 90s άρχισε να αναδύεται ως ξεχωριστό μουσικό είδος το tuntablism, όπου πρωταγωνιστής είναι πάλι ο DJ. Και έτσι φτάνουμε στο 2000. Όπως είπαμε σε προηγούμενη δημοσίευση, οι υπολογιστές δεν καταστράφηκαν, αυτόκτόνησαν μαζικά όμως φαν και κριτικοί ακούγοντας το Kid A! Και από το Βανούβερ του Καναδά -πολύ κοντά στο Μόντρεαλ τη γενέτειρα της Constellation- ξεπηδά μέσα από την Ninjatune το Carpal Tunnel Syndrome. 
    Ο Kid Koala είναι πολύ καλός turntablist. Αλλά σ'αυτό το δίσκο δεν είναι η τεχνική του με τα πικάπ (χρησιμοποιεί μέχρι και έξι!) που τον κάνει ξεχωριστό. Είναι που χρησιμοποιεί την αναμφισβήτητη τεχνική του για να ανυψώσει αυτό το 'δύσκολο' είδος μουσικής σε νέα επίπεδα, να δημιουργήσει ένα νέο είδος τέχνης. Είναι ένα είδος 'κόψε-ράψε' (cut-paste) με τα κομμάτια τόσο ταιριαστά κολλημένα μεταξύ τους που το τελικό αποτέλεσμα κάνεις τους Deep Purple να ακούγονται πρωτόγονοι. Παίρνοντας τα πιο τρελά samples μουσικής, διαλόγου και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε δημιουργεί κάτι καινούριο. Κόβει, για παράδειγμα, ένα σόλο τρομπέτας από ένα τζαζ κομμάτι το περνάει από crossfader (μην ρωτάτε!) και το αποτέλεσμα; Drunk Trumpet. Και προς απάντηση του ροκά φίλου και όλων αυτών που ακόμα αμφιβάλλουν υπάρχει το A Night At The Nufonia, όπου τα καταπληκτικά scratches  του Kid Koala απλά στέκονται αντάξια δίπλα στα καλύτερα guitar solos στην ιστορία της μουσικής. 



***Ξέχασα να πω ότι εκτός από τρελός DJ ο Kid Koala είναι και σκιτσογράφος. Το Carpal Tunnel Syndrome περιέχει ένα κόμικ σχεδιασμένο από τον ίδιο, το Some of my Best Friends Are DJs ένα σκάκι (!) και έχει επίσης κυκλοφορήσει το Nufonia Must Fall ένα κόμικ άλμπουμ το οποίο περιέχει 17λεπτο soundtrack!

 

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

The Only Moment We Were Alone...













Συχνά διαβάζω σε κριτικές Post-Rock δίσκων να γράφουν για το στυλ μουσικής αυτών, που σε παραπέμπει σε κάποια ιδιαίτερα συγκροτήματα του είδους. Συνήθως αυτά είναι οι mogwai, οι godspeed, οι tortoise, οι sigur ros... Από το 2000 και μετά σ'αυτές τις δισκοκριτικές προστέθηκε ένα ακόμα όνομα, αυτό των Explosions in the sky...
Οι Explosions in the sky, μία μπάντα από το Texas μας συστήθηκαν με το άλμπουμ ''how strange, innocence''. Χωρίς να σε κερδίζει απόλυτα, καταλαβαίνεις ότι κάτι νέο γεννήθηκε στη post rock σκηνή . Στο δεύτερο δίσκο τους ''those who tell the truth shall die those, who tell the truth shall live forever'' φαίνεται καθαρά οτι το γκρουπ αρχίζει και βρίσκει το δρόμο του.
Το 2003 ηχογραφούν το 3ο τους άλμπουμ ''The Earth Is Not a Cold Dead Place'' με το οποίο ουσιατικά καταξιώνονται σαν ένα από τα καλύτερα post-rock συγκροτήματα.
Όλοι ετοιμαζόμασταν για την ετήσια έκθεση του φωτογραφικού συλλόγου του πανεπιστημίου στα Γιάννενα πριν αρκετά χρόνια. Εγώ ως συνήθως πήγαινα στο σκοτεινό θάλαμο μεταμεσονύκτιες ώρες για να δουλέψω. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που πήγα να τυπώσω έχοντας στα χέρια μου το 'The Earth Is Not a Cold Dead Place''. Μόλις άναψα το κόκκινο φως του δωματίου ακούστηκε το ''First Breath After Coma''...το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Μία κιθάρα ακούγεται μόνη της. Παίζει μία επαναλαμβανόμενη νότα, παραπέμποντας με γρήγορα στον ήχο του παλμογράφου. Tα τύμπανα ολοκλήρωσαν το σκηνικό μ'ένα καλοσώρισμα στη ζωή, καθώς άκουγα επιτέλους παλμό! Έτσι άρχισε εκείνο το βράδυ...
Οι Explosions in the sky οταν γράφουν ένα κομμάτι συνήθως έχουν ένα θέμα, μία ιστορία στο μυαλό τους, και στο συγκεκριμένο δίσκο αυτό είναι πολύ έντονο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εκπληκτικό ''Six Days at the Bottom of the Ocean'' που γράφτηκε με αφορμή την βύθιση του υποβρυχίου Kursk, χάνοντας τη ζωή τους 118 άνθρωποι. Καταφέρνουν να ενώσουν απόλυτα τον τίτλο με τη μουσική τους σε όλα τα τραγούδια, σαν αναπόσπαστα κομμάτια. Σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους, που ήταν πολύ πιο θορυβώδεις, σε αυτόν υπερίσχυσε η μελώδια. Τα καλά δουλεμένα θέματα των δύο κιθάρων, που αλληλοσυμπληρώνονται σαν να παίζουν μεταξύ τους, σου δίνουν εύκολα ένα εισητήριο για το προσωπικό σου ταξίδι....(ακούστε: '' The Only Moment We Were Alone'', διαβάστε παλαιότερη ανάρτηση : 'Βραδινό. Πάντα βραδινό΄, εδώ.

Μ'αύτο το δίσκο έχω συνδέσει πολλά, όχι μόνο στιγμές, αλλά και καταστάσεις. Είναι ο δίσκος που ακούω συχνά όταν ταξιδεύω, όταν μπαίνω στο μετρό γυρνώντας το βράδυ σπίτι...ειναι ο δίσκος που με έκανε να αντριχιάσω, να κοιτάξω με άλλη ματιά τον ουρανό και να πω ότι είδα κι άλλα μέρη..

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Τα Άλμπουμ της Δεκαετίας Μέρος Α (ακόμα!): 2000

A Silver Mt. Zion
He Has Left Us Alone But Shafts of Light Sometimes Grace the Corners of Our Rooms

    Όταν ξεκινάει το Broken Chords Can Sing A Little, με το θυμωμένο πιάνο να δίνει έναν εξτρά χτύπο στη  καρδιά μου ξέρω τι με περιμένει. Ο προηχογραφημένος μονόλογος και το βιολί προσθέτουν απεριόριστη δύναμη σε ένα μουσικό κομμάτι για το οποίο θα αρκούσε μόνο μία νότα πιάνου ανά λεπτό. Αλλά χωρίς να το καταλάβω μπαίνει το δεύτερο τραγούδι ενώ ο μονόλογος σβήνει σιγά σιγά για να δώσει τη θέση του στον πιο μαγικό συνδυασμό βιολιού, κιθάρας και τυμπάνων που υπήρξε ποτέ. Κάθε φορά που ακούω το ανατριχιαστικό βιολί της Sophie Trudeau νομίζω πραγματικά ότι θα εκραγώ και από το σώμα μου θα μείνει μόνο αυτός ο ήχος. Και ύστερα... 
    Και ύστερα φανταστείτε αυτό: Σε ένα σπίτι του Μόντρεαλ, κάθονται ο Efrim [Menuck], o Thierry [Amar],  η Sophie και ο Adam [Girt] όλοι μέλη των Godspeed You Black Emperor! κι ενώ το χιόνι έξω έχει σκεπάσει τα πάντα και το κρύο περονιάζει και στο τζάκι τα κούτσουρα σιγοκαίνε. Η Sophie παίζει στους υπόλοιπους την αρχή του Sit In The Middle Of Three Galloping Dogs και σταματά το εκπληκτικό της σόλο που διαρκεί τρία λεπτά ζητώντας τους με τα μάτια να προσθέσουν κάτι. Φαντάζομαι τον εαυτό μου απέναντι της αποσβολωμένος να εξαυλώνομαι και να γίνομαι σκόνη με μια ανεπαίσθητη έκρηξη... Αλλά όχι! Ο Adam σηκώνεται -με κάποια δυσκολία είναι η αλήθεια- κάθεται πίσω απ'τα τύμπανα και το απογειώνει! Δύο λεπτά όλα κι όλα χρειάζεται ο ντράμμερ για να ανυψώσει το κομμάτι σε τέτοιο επίπεδο που με κάνει να δακρύζω κάθε φορά που το ακούω. 
    Οι Silver Mt Zion μοιάζουν σαν συμφωνία του Mozart που διευθύνει ο Frank Zappa υπό την επήρρεια LSD. Αλλά βρισκόμαστε στην τελευταία χρονιά του 20ού αιώνα και ο κατακλυσμός από δίσκους μπαρούφες και γελοία βίντεο, από ήχους χιλιοπαιγμένους και στίχους που δεν έχουν λόγο, δεν μας επιτρέπει να κάτσουμε μια νύχτα μόνοι μας ή με φίλους αγκαλιά με ένα μπουκάλι αλκοόλ και να ακούσουμε αυτό το δίσκο. Οι τίτλοι είναι αρκούντως μεγάλοι, το ίδιο και τα κομμάτια.  Οι Silver Mt Zion δεν εκδίδουν την μουσική τους για τα φράγκα. Ούτε είπαν ποτέ ότι σκοπός τους είναι να αλλάξουν τη μουσική για πάντα (όπως οι Sigur Ros). Σε διάστημα τριών μηνών μας έδωσαν δύο άλμπουμ που θα μείνουν στην ιστορία της μουσικής σαν τον σπαρακτικό θρήνο και την αδυσώπητη οργή που φωλιάζει μέσα σε κάθε άνθρωπο.


     
   

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Τα καλύτερα ελληνικά ξενόγλωσσα albums των 00΄s

Καινοτομώ και πάλι και παρουσιάζω τα καλύτερα ελληνικά ξενόγλωσσα μουσικά album της δεκαετίας γιατί ελληνικό ξενόγλωσσο ροκ δεν είναι μόνο οι last drive, οι socrates και oi aphrodites child! Ας ξεκινήσουμε...




1. Flood- Raining Pleasure (2001)

Όχι δεν είναι το fake και η διαφήμιση της γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας ούτε και η εμφάνιση τους στο fame story ικανά γεγονότα να στείλουν αυτή τη μπάντα μια για πάντα από τη κλειστή κλίκα του Indie ελιτισμού στα αυτιά ενός πιο mainstream κοινού! Είναι η ίδια η φρεσκάδα μιας ηχητικής "πλημύρας" που ξεκινάει από το 1996 και το memory comes back και κορυφώνεται το 2001 με αυτή τη κυκλοφορία. Λαμπερά ποπ μονοπάτια που πολλές αγγλικές μπάντες θα ζήλευαν και η φωνή του Βασιλικού ήχος μιας ολόκληρης γενιάς που είχε βαρεθεί τη μίζερη πραγματικότητα του (μέχρι τότε) ελληνικού ξενόγλωσσου ήχου. Μια κυκλοφορία αφορμή για το ξεπέταγμα μιας πλειάδας υπέροχων ξενόγλωσσων συγκροτημάτων που έδωσαν πίσω στο ελληνικό ροκ τη χαμένη του γοητεία.



2 Avatar - Monika (2008)

Πραγματικά δε ξέρω σε πόσους φίλους μου το έκανα δώρο! μάλλον έχω χάσει τον λογαριασμό. Η εκρηκτική αντίθεση μιας συμπυκνωμένης εφηβικής αθωότητας αφενός και μουσικής ωριμότητας αφετέρου ονομάζεται Avatar και δείχνει ότι η ελληνική πόπ της δεκαετίας που πέρασε δεν είναι ούτε οι onirama, ούτε ο...Μυρωνας Στρατής!Ταξιδιάρικο με το over the hill και σπαραχτικό με το babe! Το καλύτερο ελληνικό ντεμπούτο από την εποχή των stereo nova.






3. What a long journey this has been- 2 by Bukowski (2001)
Τι γυρεύει ένα ορχηστρικό δισκάκι στα καλύτερα ξενόγλωσσα? Δε ξέρω! απλά δε θα μπορούσα να το βάλω δίπλα στον Θ Παπακωσταντίνου και Στον Σ Μαλαμα! Για εμάς, που αγαπήσαμε το post rock και που παρασυρθήκαμε σε ονειρικά ηχοτόποια με τους GY!BE και DMST οι 2 by bukowski αποτελούν την εγχώρια απάντηση πολύ πιο πριν από τους Misuse. Σαφώς περισσότερο ηλεκτρονικό παρά καθαριστικό σε παρασέρνει στις σκοτεινές υγρές γωνίες του ήχου του και σε κρατάει εκεί μέχρι το τέλος...



4. Sixteen Haiku and other stories - Sigmatropic (2003)


Τη δεκαετία του 90 τη καρδιά μας είχε κλέψει το ordinary life, στη δεκαετία των 00ς πιο ώριμοι συνθετικά και ενορχηστρικά υπογράφουν το 16 haiku! Ενα κατά κόρον ορχηστρικό αριστούργημα με καταπληκτικές συνεργασίες με μέλη από walkabouts μέχρι και sonic youth!
Τη μεγάλη τους φόρμα επιβεβαίωσαν και το 2007 με το dark outside αποδεικνύοντας ίσως ότι είναι η μεγαλύτερη εγχώρια ξενόγλωσση μπάντα αυτή τη στιγμή. Στα 90ς ήταν το ordinary life, στα 00ς το a song in my whalet. Εκπληκτικό!!

5. Angel B - FILM (2005)
Τελειώνω top 5 και οι film δε θα μπορούσαν να λείψουν και αυτό εξαιτίας του έρωτα μου με τη φωνή της Ελένης Τζαβάρας που όμως δεν είναι πλέον στη μπάντα! Ομορφο album που ανασαίνει επαγγελματισμό και αρτιότητα! Απο τα μετά-punk ξεσπάσματα του angel b μέχρι τις ονειρικές μελωδίες του alarm o ο δίσκος κρύβει έναν δυναμισμό σπάνιο για ελληνική ξενόγλωσση μπαντα! Αν προσθέσουμε και την οπτική πινελιά των white room που υπογράφουν τα κλιπάκια τους τότε μιλάμε για μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική sound and vision πρόταση!

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Τα καλύτερα της δεκαετίας 2010-2020

     Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι, δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά πριν δέκα μέρες περίπου κυκλοφόρησε ο πρώτος καλός δίσκος του 2010. Και μάλιστα από την θρυλίκη Constellation! Όχι, δεν επανασυνδέθηκαν οι GY!BE, κάτι γερόλυκοι που μας ποτίζανε whiskey νύχτες σαν κι αυτή που καθόμασταν μόνοι  και σκεφτόμασταν τη γυναίκα της ζωής μας... Το ξέρω γίνομαι ρομαντικός, μελοδραματικός, πλιτς πλιτς κτλ αλλά έτσι δεν μας έμαθαν αυτοί οι ποιητές της πίκρας και του καημού, οι Tindersticks; Δεν ήταν το another night in, το (tonight) you're trying to fall in love again και το whiskey and water που μας έμαθαν να κλαίμε;
     Αυτή τη φορά η μουσική μου φάνηκε λίγο πιο 'ανθρώπινη'. Αυτός ο δαίδαλος της κιθάρας με την τρομπέτα και τη φωνή του Staples, που μου καταβρόχθηζε την καρδιά κάθε φορά απλά δεν υπάρχει. Αντιθέτως, το άλμπουμ ξεκινά με τον επαναλαμβανόμενο ήχο μιας ακουστικής κιθάρας και ενός ντεφιού και συνεχίζει έτσι μέχρι το έκτο λεπτό του. Το Falling Down A Montain είναι το πιο μονότονο τραγούδι που λατρεύω (εντάξει υπάρχει και το Mogwai Fear Satan)!
     Τα δευτερόλεπτα περνούν και ο δίσκος συνεχίζει. Στο τρίτο τραγούδι πιάνω τον εαυτό μου σχεδόν να χορεύει. Χορός; Μα τι ακούω;  Ναι, ακούω ένα καταπληκτικό ρυθμικό κομμάτι από τους πρίγκιπες της μελαγχολίας! Μην σας ξεγελάει το τέμπο του Harmony Around My Table, δαγκώνει! Όπως και το Peanuts που θα με κάνει να μην ξαναφάω φυστίκια έτσι γλυκά που με αποτελειώνει. Ο Staples και η O' Hara δεν τραγουδάνε. Μουρμουρίζουν. Ψυθιρίζουν στ'αυτί μου, στ'αυτί σου, στο αυτί οποιουδήποτε θέλει ν'ακούσει. 
     Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο. Δεν μπορώ ν'ακούσω αυτόν τον δίσκο πολλές φορές. Τελικά είναι ένας κλασικός δίσκος Tindersticks παρότι δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους.  Αλλά είναι κλασικός με την έννοια ότι σου προκαλεί τα ίδια εκρηκτικά συναισθήματα. Και πριν ακούγοντας το καταπληκτικό Factory Girls ξεκίνησα να γράφω. Αυτό είναι ευλογία για έναν άνθρωπο που επιμένει να θέλει να γράφει. Και τώρα ακούγοντας το ξανά σχεδόν δακρύζω. Όχι γιατί οι Tindersticks επανήλθαν with a BANG!, ούτε γιατί είναι ο πιο όμορφος δίσκος που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Αλλά γιατί θυμήθηκα τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, τη ζωή μου - ακούγοντας ένα τραγούδι. 


(το video του Black Smoke)


Τα Άλμπουμ της Δεκαετίας Μέρος Α: 2000

 

 Carpal Tunnel Syndrome
by Kid Koala

     Όταν το 2000 προσπαθούσα να εξηγήσω σε ένα 'ροκά' φίλο ότι η ηλεκτρονική μουσική είναι όντως μουσική, κι ας μην δημιουργείται μέσω φυσικών οργάνων, δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν DJs όπως οι Coldcut, ο DJ Shadow, o DJ Vadim ή ο Kid Koala. Δεν κατάφερα να πείσω τον φίλο μου ότι η εποχή των 5λεπτων κιθαριστικών σόλο και της δίκασης έχει περάσει ανεπιστρεπτή. Ήταν η εποχή που ο Γιάννης Πετρίδης -ηδη 20 χρόνια αρχισυντάκτης τότε- έγραφε στο τελευταίο του editorial στο Ποπ+Ροκ ότι το μέλλον της μουσικής άνηκε στο hip hop -και δεν εννοούσε φυσικά το gangsta rap, αλλά τη μουσική παραγωγών όπως ο J Dilla, o Madlib και άλλοι.
     Ο Kid Koala γεννήθηκε, έζησε και δούλεψε ως DJ σε pubs στο Vancouver του Καναδά αλλά η μουσική του βρισκόταν πιο κοντά στην ηλεκτρονική σκηνή του Λονδίνου παρά την hip hop του Detroit ή της Νέας Υόρκης. Γι' αυτό στην βορειο-αμερικάνικη περιοδεία της Ninjatune το 1996 κατάφερε να βρεθεί στο ίδιο αυτοκίνητο με τους ιδρυτές της εταιρείας Coldcut, με την κασέτα του Scratchcratchratchatch στο στέρεο. Αυτό ήταν. Το Scratchcratchratchatch κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά ως κασσέτα και το 2000 ο πρώτος δίσκος του Kid Koala απ'τη λονδρέζικη εταιρεία.
     Παρότι hip hop/rap DJs υπήρχαν ήδη απ'τη δεκαετία του 1970, η μουσική παραγωγή πέρασε στο παρασκήνιο δίνοντας τον πρώτο λόγο στους MCs και τους στίχους κατά τις δεκαετίες 1980 και 1990. Όμως από τα μέσα των 90s άρχισε να αναδύεται ως ξεχωριστό μουσικό είδος το tuntablism, όπου πρωταγωνιστής είναι πάλι ο DJ. Και έτσι φτάνουμε στο 2000. Όπως είπαμε σε προηγούμενη δημοσίευση, οι υπολογιστές δεν καταστράφηκαν, αυτόκτόνησαν μαζικά όμως φαν και κριτικοί ακούγοντας το Kid A! Και από το Βανούβερ του Καναδά -πολύ κοντά στο Μόντρεαλ τη γενέτειρα της Constellation- ξεπηδά μέσα από την Ninjatune το Carpal Tunnel Syndrome. 
    Ο Kid Koala είναι πολύ καλός turntablist. Αλλά σ'αυτό το δίσκο δεν είναι η τεχνική του με τα πικάπ (χρησιμοποιεί μέχρι και έξι!) που τον κάνει ξεχωριστό. Είναι που χρησιμοποιεί την αναμφισβήτητη τεχνική του για να ανυψώσει αυτό το 'δύσκολο' είδος μουσικής σε νέα επίπεδα, να δημιουργήσει ένα νέο είδος τέχνης. Είναι ένα είδος 'κόψε-ράψε' (cut-paste) με τα κομμάτια τόσο ταιριαστά κολλημένα μεταξύ τους που το τελικό αποτέλεσμα κάνεις τους Deep Purple να ακούγονται πρωτόγονοι. Παίρνοντας τα πιο τρελά samples μουσικής, διαλόγου και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε δημιουργεί κάτι καινούριο. Κόβει, για παράδειγμα, ένα σόλο τρομπέτας από ένα τζαζ κομμάτι το περνάει από crossfader (μην ρωτάτε!) και το αποτέλεσμα; Drunk Trumpet. Και προς απάντηση του ροκά φίλου και όλων αυτών που ακόμα αμφιβάλλουν υπάρχει το A Night At The Nufonia, όπου τα καταπληκτικά scratches  του Kid Koala απλά στέκονται αντάξια δίπλα στα καλύτερα guitar solos στην ιστορία της μουσικής. 



***Ξέχασα να πω ότι εκτός από τρελός DJ ο Kid Koala είναι και σκιτσογράφος. Το Carpal Tunnel Syndrome περιέχει ένα κόμικ σχεδιασμένο από τον ίδιο, το Some of my Best Friends Are DJs ένα σκάκι (!) και έχει επίσης κυκλοφορήσει το Nufonia Must Fall ένα κόμικ άλμπουμ το οποίο περιέχει 17λεπτο soundtrack!

 

The Only Moment We Were Alone...













Συχνά διαβάζω σε κριτικές Post-Rock δίσκων να γράφουν για το στυλ μουσικής αυτών, που σε παραπέμπει σε κάποια ιδιαίτερα συγκροτήματα του είδους. Συνήθως αυτά είναι οι mogwai, οι godspeed, οι tortoise, οι sigur ros... Από το 2000 και μετά σ'αυτές τις δισκοκριτικές προστέθηκε ένα ακόμα όνομα, αυτό των Explosions in the sky...
Οι Explosions in the sky, μία μπάντα από το Texas μας συστήθηκαν με το άλμπουμ ''how strange, innocence''. Χωρίς να σε κερδίζει απόλυτα, καταλαβαίνεις ότι κάτι νέο γεννήθηκε στη post rock σκηνή . Στο δεύτερο δίσκο τους ''those who tell the truth shall die those, who tell the truth shall live forever'' φαίνεται καθαρά οτι το γκρουπ αρχίζει και βρίσκει το δρόμο του.
Το 2003 ηχογραφούν το 3ο τους άλμπουμ ''The Earth Is Not a Cold Dead Place'' με το οποίο ουσιατικά καταξιώνονται σαν ένα από τα καλύτερα post-rock συγκροτήματα.
Όλοι ετοιμαζόμασταν για την ετήσια έκθεση του φωτογραφικού συλλόγου του πανεπιστημίου στα Γιάννενα πριν αρκετά χρόνια. Εγώ ως συνήθως πήγαινα στο σκοτεινό θάλαμο μεταμεσονύκτιες ώρες για να δουλέψω. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που πήγα να τυπώσω έχοντας στα χέρια μου το 'The Earth Is Not a Cold Dead Place''. Μόλις άναψα το κόκκινο φως του δωματίου ακούστηκε το ''First Breath After Coma''...το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Μία κιθάρα ακούγεται μόνη της. Παίζει μία επαναλαμβανόμενη νότα, παραπέμποντας με γρήγορα στον ήχο του παλμογράφου. Tα τύμπανα ολοκλήρωσαν το σκηνικό μ'ένα καλοσώρισμα στη ζωή, καθώς άκουγα επιτέλους παλμό! Έτσι άρχισε εκείνο το βράδυ...
Οι Explosions in the sky οταν γράφουν ένα κομμάτι συνήθως έχουν ένα θέμα, μία ιστορία στο μυαλό τους, και στο συγκεκριμένο δίσκο αυτό είναι πολύ έντονο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εκπληκτικό ''Six Days at the Bottom of the Ocean'' που γράφτηκε με αφορμή την βύθιση του υποβρυχίου Kursk, χάνοντας τη ζωή τους 118 άνθρωποι. Καταφέρνουν να ενώσουν απόλυτα τον τίτλο με τη μουσική τους σε όλα τα τραγούδια, σαν αναπόσπαστα κομμάτια. Σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους, που ήταν πολύ πιο θορυβώδεις, σε αυτόν υπερίσχυσε η μελώδια. Τα καλά δουλεμένα θέματα των δύο κιθάρων, που αλληλοσυμπληρώνονται σαν να παίζουν μεταξύ τους, σου δίνουν εύκολα ένα εισητήριο για το προσωπικό σου ταξίδι....(ακούστε: '' The Only Moment We Were Alone'', διαβάστε παλαιότερη ανάρτηση : 'Βραδινό. Πάντα βραδινό΄, εδώ.

Μ'αύτο το δίσκο έχω συνδέσει πολλά, όχι μόνο στιγμές, αλλά και καταστάσεις. Είναι ο δίσκος που ακούω συχνά όταν ταξιδεύω, όταν μπαίνω στο μετρό γυρνώντας το βράδυ σπίτι...ειναι ο δίσκος που με έκανε να αντριχιάσω, να κοιτάξω με άλλη ματιά τον ουρανό και να πω ότι είδα κι άλλα μέρη..

Τα Άλμπουμ της Δεκαετίας Μέρος Α (ακόμα!): 2000

A Silver Mt. Zion
He Has Left Us Alone But Shafts of Light Sometimes Grace the Corners of Our Rooms

    Όταν ξεκινάει το Broken Chords Can Sing A Little, με το θυμωμένο πιάνο να δίνει έναν εξτρά χτύπο στη  καρδιά μου ξέρω τι με περιμένει. Ο προηχογραφημένος μονόλογος και το βιολί προσθέτουν απεριόριστη δύναμη σε ένα μουσικό κομμάτι για το οποίο θα αρκούσε μόνο μία νότα πιάνου ανά λεπτό. Αλλά χωρίς να το καταλάβω μπαίνει το δεύτερο τραγούδι ενώ ο μονόλογος σβήνει σιγά σιγά για να δώσει τη θέση του στον πιο μαγικό συνδυασμό βιολιού, κιθάρας και τυμπάνων που υπήρξε ποτέ. Κάθε φορά που ακούω το ανατριχιαστικό βιολί της Sophie Trudeau νομίζω πραγματικά ότι θα εκραγώ και από το σώμα μου θα μείνει μόνο αυτός ο ήχος. Και ύστερα... 
    Και ύστερα φανταστείτε αυτό: Σε ένα σπίτι του Μόντρεαλ, κάθονται ο Efrim [Menuck], o Thierry [Amar],  η Sophie και ο Adam [Girt] όλοι μέλη των Godspeed You Black Emperor! κι ενώ το χιόνι έξω έχει σκεπάσει τα πάντα και το κρύο περονιάζει και στο τζάκι τα κούτσουρα σιγοκαίνε. Η Sophie παίζει στους υπόλοιπους την αρχή του Sit In The Middle Of Three Galloping Dogs και σταματά το εκπληκτικό της σόλο που διαρκεί τρία λεπτά ζητώντας τους με τα μάτια να προσθέσουν κάτι. Φαντάζομαι τον εαυτό μου απέναντι της αποσβολωμένος να εξαυλώνομαι και να γίνομαι σκόνη με μια ανεπαίσθητη έκρηξη... Αλλά όχι! Ο Adam σηκώνεται -με κάποια δυσκολία είναι η αλήθεια- κάθεται πίσω απ'τα τύμπανα και το απογειώνει! Δύο λεπτά όλα κι όλα χρειάζεται ο ντράμμερ για να ανυψώσει το κομμάτι σε τέτοιο επίπεδο που με κάνει να δακρύζω κάθε φορά που το ακούω. 
    Οι Silver Mt Zion μοιάζουν σαν συμφωνία του Mozart που διευθύνει ο Frank Zappa υπό την επήρρεια LSD. Αλλά βρισκόμαστε στην τελευταία χρονιά του 20ού αιώνα και ο κατακλυσμός από δίσκους μπαρούφες και γελοία βίντεο, από ήχους χιλιοπαιγμένους και στίχους που δεν έχουν λόγο, δεν μας επιτρέπει να κάτσουμε μια νύχτα μόνοι μας ή με φίλους αγκαλιά με ένα μπουκάλι αλκοόλ και να ακούσουμε αυτό το δίσκο. Οι τίτλοι είναι αρκούντως μεγάλοι, το ίδιο και τα κομμάτια.  Οι Silver Mt Zion δεν εκδίδουν την μουσική τους για τα φράγκα. Ούτε είπαν ποτέ ότι σκοπός τους είναι να αλλάξουν τη μουσική για πάντα (όπως οι Sigur Ros). Σε διάστημα τριών μηνών μας έδωσαν δύο άλμπουμ που θα μείνουν στην ιστορία της μουσικής σαν τον σπαρακτικό θρήνο και την αδυσώπητη οργή που φωλιάζει μέσα σε κάθε άνθρωπο.


     
   

Τα καλύτερα ελληνικά ξενόγλωσσα albums των 00΄s

Καινοτομώ και πάλι και παρουσιάζω τα καλύτερα ελληνικά ξενόγλωσσα μουσικά album της δεκαετίας γιατί ελληνικό ξενόγλωσσο ροκ δεν είναι μόνο οι last drive, οι socrates και oi aphrodites child! Ας ξεκινήσουμε...




1. Flood- Raining Pleasure (2001)

Όχι δεν είναι το fake και η διαφήμιση της γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας ούτε και η εμφάνιση τους στο fame story ικανά γεγονότα να στείλουν αυτή τη μπάντα μια για πάντα από τη κλειστή κλίκα του Indie ελιτισμού στα αυτιά ενός πιο mainstream κοινού! Είναι η ίδια η φρεσκάδα μιας ηχητικής "πλημύρας" που ξεκινάει από το 1996 και το memory comes back και κορυφώνεται το 2001 με αυτή τη κυκλοφορία. Λαμπερά ποπ μονοπάτια που πολλές αγγλικές μπάντες θα ζήλευαν και η φωνή του Βασιλικού ήχος μιας ολόκληρης γενιάς που είχε βαρεθεί τη μίζερη πραγματικότητα του (μέχρι τότε) ελληνικού ξενόγλωσσου ήχου. Μια κυκλοφορία αφορμή για το ξεπέταγμα μιας πλειάδας υπέροχων ξενόγλωσσων συγκροτημάτων που έδωσαν πίσω στο ελληνικό ροκ τη χαμένη του γοητεία.



2 Avatar - Monika (2008)

Πραγματικά δε ξέρω σε πόσους φίλους μου το έκανα δώρο! μάλλον έχω χάσει τον λογαριασμό. Η εκρηκτική αντίθεση μιας συμπυκνωμένης εφηβικής αθωότητας αφενός και μουσικής ωριμότητας αφετέρου ονομάζεται Avatar και δείχνει ότι η ελληνική πόπ της δεκαετίας που πέρασε δεν είναι ούτε οι onirama, ούτε ο...Μυρωνας Στρατής!Ταξιδιάρικο με το over the hill και σπαραχτικό με το babe! Το καλύτερο ελληνικό ντεμπούτο από την εποχή των stereo nova.






3. What a long journey this has been- 2 by Bukowski (2001)
Τι γυρεύει ένα ορχηστρικό δισκάκι στα καλύτερα ξενόγλωσσα? Δε ξέρω! απλά δε θα μπορούσα να το βάλω δίπλα στον Θ Παπακωσταντίνου και Στον Σ Μαλαμα! Για εμάς, που αγαπήσαμε το post rock και που παρασυρθήκαμε σε ονειρικά ηχοτόποια με τους GY!BE και DMST οι 2 by bukowski αποτελούν την εγχώρια απάντηση πολύ πιο πριν από τους Misuse. Σαφώς περισσότερο ηλεκτρονικό παρά καθαριστικό σε παρασέρνει στις σκοτεινές υγρές γωνίες του ήχου του και σε κρατάει εκεί μέχρι το τέλος...



4. Sixteen Haiku and other stories - Sigmatropic (2003)


Τη δεκαετία του 90 τη καρδιά μας είχε κλέψει το ordinary life, στη δεκαετία των 00ς πιο ώριμοι συνθετικά και ενορχηστρικά υπογράφουν το 16 haiku! Ενα κατά κόρον ορχηστρικό αριστούργημα με καταπληκτικές συνεργασίες με μέλη από walkabouts μέχρι και sonic youth!
Τη μεγάλη τους φόρμα επιβεβαίωσαν και το 2007 με το dark outside αποδεικνύοντας ίσως ότι είναι η μεγαλύτερη εγχώρια ξενόγλωσση μπάντα αυτή τη στιγμή. Στα 90ς ήταν το ordinary life, στα 00ς το a song in my whalet. Εκπληκτικό!!

5. Angel B - FILM (2005)
Τελειώνω top 5 και οι film δε θα μπορούσαν να λείψουν και αυτό εξαιτίας του έρωτα μου με τη φωνή της Ελένης Τζαβάρας που όμως δεν είναι πλέον στη μπάντα! Ομορφο album που ανασαίνει επαγγελματισμό και αρτιότητα! Απο τα μετά-punk ξεσπάσματα του angel b μέχρι τις ονειρικές μελωδίες του alarm o ο δίσκος κρύβει έναν δυναμισμό σπάνιο για ελληνική ξενόγλωσση μπαντα! Αν προσθέσουμε και την οπτική πινελιά των white room που υπογράφουν τα κλιπάκια τους τότε μιλάμε για μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική sound and vision πρόταση!

Τα καλύτερα της δεκαετίας 2010-2020

     Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι, δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά πριν δέκα μέρες περίπου κυκλοφόρησε ο πρώτος καλός δίσκος του 2010. Και μάλιστα από την θρυλίκη Constellation! Όχι, δεν επανασυνδέθηκαν οι GY!BE, κάτι γερόλυκοι που μας ποτίζανε whiskey νύχτες σαν κι αυτή που καθόμασταν μόνοι  και σκεφτόμασταν τη γυναίκα της ζωής μας... Το ξέρω γίνομαι ρομαντικός, μελοδραματικός, πλιτς πλιτς κτλ αλλά έτσι δεν μας έμαθαν αυτοί οι ποιητές της πίκρας και του καημού, οι Tindersticks; Δεν ήταν το another night in, το (tonight) you're trying to fall in love again και το whiskey and water που μας έμαθαν να κλαίμε;
     Αυτή τη φορά η μουσική μου φάνηκε λίγο πιο 'ανθρώπινη'. Αυτός ο δαίδαλος της κιθάρας με την τρομπέτα και τη φωνή του Staples, που μου καταβρόχθηζε την καρδιά κάθε φορά απλά δεν υπάρχει. Αντιθέτως, το άλμπουμ ξεκινά με τον επαναλαμβανόμενο ήχο μιας ακουστικής κιθάρας και ενός ντεφιού και συνεχίζει έτσι μέχρι το έκτο λεπτό του. Το Falling Down A Montain είναι το πιο μονότονο τραγούδι που λατρεύω (εντάξει υπάρχει και το Mogwai Fear Satan)!
     Τα δευτερόλεπτα περνούν και ο δίσκος συνεχίζει. Στο τρίτο τραγούδι πιάνω τον εαυτό μου σχεδόν να χορεύει. Χορός; Μα τι ακούω;  Ναι, ακούω ένα καταπληκτικό ρυθμικό κομμάτι από τους πρίγκιπες της μελαγχολίας! Μην σας ξεγελάει το τέμπο του Harmony Around My Table, δαγκώνει! Όπως και το Peanuts που θα με κάνει να μην ξαναφάω φυστίκια έτσι γλυκά που με αποτελειώνει. Ο Staples και η O' Hara δεν τραγουδάνε. Μουρμουρίζουν. Ψυθιρίζουν στ'αυτί μου, στ'αυτί σου, στο αυτί οποιουδήποτε θέλει ν'ακούσει. 
     Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο. Δεν μπορώ ν'ακούσω αυτόν τον δίσκο πολλές φορές. Τελικά είναι ένας κλασικός δίσκος Tindersticks παρότι δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους.  Αλλά είναι κλασικός με την έννοια ότι σου προκαλεί τα ίδια εκρηκτικά συναισθήματα. Και πριν ακούγοντας το καταπληκτικό Factory Girls ξεκίνησα να γράφω. Αυτό είναι ευλογία για έναν άνθρωπο που επιμένει να θέλει να γράφει. Και τώρα ακούγοντας το ξανά σχεδόν δακρύζω. Όχι γιατί οι Tindersticks επανήλθαν with a BANG!, ούτε γιατί είναι ο πιο όμορφος δίσκος που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Αλλά γιατί θυμήθηκα τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, τη ζωή μου - ακούγοντας ένα τραγούδι. 


(το video του Black Smoke)