Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι, δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά πριν δέκα μέρες περίπου κυκλοφόρησε ο πρώτος καλός δίσκος του 2010. Και μάλιστα από την θρυλίκη Constellation! Όχι, δεν επανασυνδέθηκαν οι GY!BE, κάτι γερόλυκοι που μας ποτίζανε whiskey νύχτες σαν κι αυτή που καθόμασταν μόνοι και σκεφτόμασταν τη γυναίκα της ζωής μας... Το ξέρω γίνομαι ρομαντικός, μελοδραματικός, πλιτς πλιτς κτλ αλλά έτσι δεν μας έμαθαν αυτοί οι ποιητές της πίκρας και του καημού, οι Tindersticks; Δεν ήταν το another night in, το (tonight) you're trying to fall in love again και το whiskey and water που μας έμαθαν να κλαίμε;
Αυτή τη φορά η μουσική μου φάνηκε λίγο πιο 'ανθρώπινη'. Αυτός ο δαίδαλος της κιθάρας με την τρομπέτα και τη φωνή του Staples, που μου καταβρόχθηζε την καρδιά κάθε φορά απλά δεν υπάρχει. Αντιθέτως, το άλμπουμ ξεκινά με τον επαναλαμβανόμενο ήχο μιας ακουστικής κιθάρας και ενός ντεφιού και συνεχίζει έτσι μέχρι το έκτο λεπτό του. Το Falling Down A Montain είναι το πιο μονότονο τραγούδι που λατρεύω (εντάξει υπάρχει και το Mogwai Fear Satan)!
Τα δευτερόλεπτα περνούν και ο δίσκος συνεχίζει. Στο τρίτο τραγούδι πιάνω τον εαυτό μου σχεδόν να χορεύει. Χορός; Μα τι ακούω; Ναι, ακούω ένα καταπληκτικό ρυθμικό κομμάτι από τους πρίγκιπες της μελαγχολίας! Μην σας ξεγελάει το τέμπο του Harmony Around My Table, δαγκώνει! Όπως και το Peanuts που θα με κάνει να μην ξαναφάω φυστίκια έτσι γλυκά που με αποτελειώνει. Ο Staples και η O' Hara δεν τραγουδάνε. Μουρμουρίζουν. Ψυθιρίζουν στ'αυτί μου, στ'αυτί σου, στο αυτί οποιουδήποτε θέλει ν'ακούσει.
Δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο. Δεν μπορώ ν'ακούσω αυτόν τον δίσκο πολλές φορές. Τελικά είναι ένας κλασικός δίσκος Tindersticks παρότι δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους. Αλλά είναι κλασικός με την έννοια ότι σου προκαλεί τα ίδια εκρηκτικά συναισθήματα. Και πριν ακούγοντας το καταπληκτικό Factory Girls ξεκίνησα να γράφω. Αυτό είναι ευλογία για έναν άνθρωπο που επιμένει να θέλει να γράφει. Και τώρα ακούγοντας το ξανά σχεδόν δακρύζω. Όχι γιατί οι Tindersticks επανήλθαν with a BANG!, ούτε γιατί είναι ο πιο όμορφος δίσκος που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Αλλά γιατί θυμήθηκα τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, τη ζωή μου - ακούγοντας ένα τραγούδι.
(το video του Black Smoke)
