Συχνά διαβάζω σε κριτικές Post-Rock δίσκων να γράφουν για το στυλ μουσικής αυτών, που σε παραπέμπει σε κάποια ιδιαίτερα συγκροτήματα του είδους. Συνήθως αυτά είναι οι mogwai, οι godspeed, οι tortoise, οι sigur ros... Από το 2000 και μετά σ'αυτές τις δισκοκριτικές προστέθηκε ένα ακόμα όνομα, αυτό των Explosions in the sky...Οι Explosions in the sky, μία μπάντα από το Texas μας συστήθηκαν με το άλμπουμ ''how strange, innocence''. Χωρίς να σε κερδίζει απόλυτα, καταλαβαίνεις ότι κάτι νέο γεννήθηκε στη post rock σκηνή . Στο δεύτερο δίσκο τους ''those who tell the truth shall die those, who tell the truth shall live forever'' φαίνεται καθαρά οτι το γκρουπ αρχίζει και βρίσκει το δρόμο του.
Το 2003 ηχογραφούν το 3ο τους άλμπουμ ''The Earth Is Not a Cold Dead Place'' με το οποίο ουσιατικά καταξιώνονται σαν ένα από τα καλύτερα post-rock συγκροτήματα.
Όλοι ετοιμαζόμασταν για την ετήσια έκθεση του φωτογραφικού συλλόγου του πανεπιστημίου στα Γιάννενα πριν αρκετά χρόνια. Εγώ ως συνήθως πήγαινα στο σκοτεινό θάλαμο μεταμεσονύκτιες ώρες για να δουλέψω. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που πήγα να τυπώσω έχοντας στα χέρια μου το 'The Earth Is Not a Cold Dead Place''. Μόλις άναψα το κόκκινο φως του δωματίου ακούστηκε το ''First Breath After Coma''...το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Μία κιθάρα ακούγεται μόνη της. Παίζει μία επαναλαμβανόμενη νότα, παραπέμποντας με γρήγορα στον ήχο του παλμογράφου. Tα τύμπανα ολοκλήρωσαν το σκηνικό μ'ένα καλοσώρισμα στη ζωή, καθώς άκουγα επιτέλους παλμό! Έτσι άρχισε εκείνο το βράδυ...
Οι Explosions in the sky οταν γράφουν ένα κομμάτι συνήθως έχουν ένα θέμα, μία ιστορία στο μυαλό τους, και στο συγκεκριμένο δίσκο αυτό είναι πολύ έντονο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εκπληκτικό ''Six Days at the Bottom of the Ocean'' που γράφτηκε με αφορμή την βύθιση του υποβρυχίου Kursk, χάνοντας τη ζωή τους 118 άνθρωποι. Καταφέρνουν να ενώσουν απόλυτα τον τίτλο με τη μουσική τους σε όλα τα τραγούδια, σαν αναπόσπαστα κομμάτια. Σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους, που ήταν πολύ πιο θορυβώδεις, σε αυτόν υπερίσχυσε η μελώδια. Τα καλά δουλεμένα θέματα των δύο κιθάρων, που αλληλοσυμπληρώνονται σαν να παίζουν μεταξύ τους, σου δίνουν εύκολα ένα εισητήριο για το προσωπικό σου ταξίδι....(ακούστε: '' The Only Moment We Were Alone'', διαβάστε παλαιότερη ανάρτηση : 'Βραδινό. Πάντα βραδινό΄, εδώ.
Μ'αύτο το δίσκο έχω συνδέσει πολλά, όχι μόνο στιγμές, αλλά και καταστάσεις. Είναι ο δίσκος που ακούω συχνά όταν ταξιδεύω, όταν μπαίνω στο μετρό γυρνώντας το βράδυ σπίτι...ειναι ο δίσκος που με έκανε να αντριχιάσω, να κοιτάξω με άλλη ματιά τον ουρανό και να πω ότι είδα κι άλλα μέρη..
