Οι καλύτεροι, του Άτριχου

Οι φετινές λίστες των καλύτερων δίσκων της χρονιάς έχουν ήδη βγει από πάρα πολλά (ίσως υπερβολικά πολλά) περιοδικά και κυρίως ηλεκτρονικές σελίδες που ασχολούνται με την μουσική. Επίσης σε όλα τα μπλογκ υπάρχουν λίστες και γνώμες για τους καλλιτέχνες που ξεχώρισαν αυτή τη χρονιά και τις μουσικές που έγραψαν και ερμήνευσαν. Αυτό που εμένα με εκπλήσει είναι είναι ο αριθμός των δίσκων μεγάλης διάρκειας που κυκλοφορούν μέσα σε μια χρονιά και ακόμα περισσότερο πόσους δίσκους ακούνε οι επαγγελματίες και οι ερασιτέχνες της μουσικής; Σε κάποια σάιτ σέρφαρα ανάμεσα στους 50 (!) καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Δεν κατάφερα αλλά και δεν θα'θελα φυσικά να τους ακούσω/αγοράσω/κατεβάσω όλους όχι μόνο γιατί δεν έχω τα απαραίτητα χρήματα ή το χρόνο αλλά και γιατί οι περισσότεροι δεν θα μου αρέσουν. Ως παράδειγμα θα φέρω τους My bloody valentine, οι οποίοι επέστρεψαν μετά από πάρα πάρα πολλά χρόνια στην δισκοποιία και φιγουράρουν στους καλύτερους μόνο που έμενα δεν μου άρεσαν ούτε πριν από 20 και χρόνια (βλάκας, ξέρω). Ή τους Arcade Fire τους οποίους, πιστέψτε με έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τους αγκαλιάσω αλλά μάταια. 

Δεν είμαι όμως όλο γκρίνια για τους μουσικοκριτικούς και τις λίστες τους. Συνήθως έχουν δίκιο και εγώ άδικο αφού πλέον δεν ακούω τόσους νέους δίσκους στους 12 μήνες του χρόνου. Επιπλέον οι τα κείμενα των δισκοκριτικών έχουν γίνει τόσο μεγάλα και αναλυτικά που είναι σαν να ακούς τον δίσκο βλέποντας παράλληλα σε ντοκιμαντέρ την ζωή του καλλιτέχνη και το making of του δίσκου. Έτσι ένιωσα διαβάζοντας π.χ. την κριτική στο νέο παρανοϊκο, οργισμένο και ότι-πιο-παράξενο-έχω-ακούσει-μετά-τον-Ξενάκη δίσκο των Death Grips Government Plates στο pitchfork.com. Τον κατέβασα από την ιστοσελίδα του δωρεάν (http://thirdworlds.net/ -άλλο ένα θετικό) και τον έλιωσα στο mp3 player. 

Σε μία άλλη ψακτική στον παγκόσμιο ιστό βρήκα και αυτό το διαμαντάκι. Αν και στα αρνητικά του μετράει μία συνεργασία με τους Coldplay τον δίσκο του με το όνομα Immunity τον λάτρεψα από την πρώτη ακρόαση. Ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος (θετικά) με το γούστο μου αφού δεν έχω ακούσει trance/house (μάλλον, θα σας γελάσω) από τα 90s.

Τέλος, η αργή αλλά ευχάριστη και δημιουργική εξερεύνηση μου της ραπ μουσικής (ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τους πρώτους δημιουργούς από την δεκαετία του 1990) με έφερε αντιμέτωπο με τον El-P (από το El Producto) πρώην των αγαπημένων Company Flow και κατά συνέπεια με την φετινή του συνεργασία με τον Killer Mike, τους Run the jewels ντε! Μία φιλική συμβουλή: Αν δεν έχετε ακόμα ακουμπήσει ούτε το δαχτυλάκι σας στον θαυμαστό κόσμο του hip hop, αρχίστε τώρα, δεν είναι αργά, να ανακαλύπτεται την μουσική παραγωγή πίσω από τα τείχη των στίχων αλλά και τους στίχους που ακουμπάνε πάνω στην μουσική. Δεν θα χάσετε.

Δεν τελείωσα όμως. Οι παραπάνω δίσκοι είναι βασικά αυτοί που είχα αποθηκευμένους στο mp3 όλη τη χρονιά και τους έχω λιώσει στην ακρόαση. Αλλά και οι τρεις λίγο πολύ βρίσκονται στις λίστες της χρονιάς ή τουλάχιστον στα περιθώρια των 50-60-100 καλύτερων δίσκων του 2013. Οι δύο αγαπημένοι μου δίσκοι όμως είναι άφαντοι! Όχι μόνο από τις λίστες αλλά και από τα μουσικοκριτικά σάιτ (όσο και αν έψαξα σε pitchfork και λοιπούς δεν βρήκα ούτε μία κριτική...).

Ο καλύτερος ποστ-ροκ δίσκος της χρονιάς 2013

Όχι, όχι δεν είναι οι Sigur Ros. Άκουσα με την δέουσα προσοχή και επιμονή μεταμελημένου ποστροκά το Kveikur και παρότι μου άρεσε αρκετά, δεν με έπεισε ότι οι Ισλανδοί που ήθελαν να αλλάξουν την μουσική κάποτε έχουν επανέλθει. Αυτοί που με έπεισαν όμως ότι είναι έτοιμοι να πάρουν την πρωτοκαθεδρία του ποστ είναι οι 65daysofstatic. Ακόμα ακούω το Wild Light και ακόμα η ακρόαση του με γεμίζει με ικανοποίηση. Τα έχει σχεδόν όλα. Ηλεκτρονικό θόρυβο, κιθαριστικό θόρυβο, απίστευτα ντραμς (δύναμη, ταχύτητα, έμπνευση), mogwai-κές αναφορές, radiohead-like εισαγωγές που αναιρούνται μέσα στο ίδιο τραγούδι από την καταστροφική μανία των 65dos και άλλα πολλά.

O καλύτερος απλά.

Πέρυσι ταξιδέψαμε μέχρι την Θεσσαλονίκη (δεν μας χάλασε) για να δούμε τον Matt Elliott παρότι έπαιζε και στην Αθήνα. Ο λόγος; Πολύ απλά, την συναυλία στην Θεσσαλονική (με Chapelier Fou μεταξύ άλλων) θα έκλεινε ο Third Eye Foundation! Δηλαδή πάλι ο Matt με άλλο όνομα. Τα έχουμε ξαναπεί αλλά για να μην μπερδευόμαστε: O TED ξεκίνησε από το Bristol και παίζει "εφιαλτική ηλεκτρόνικα" (δικός μου ο όρος). Ο Μatt Elliott μένει πλέον στο Παρίσι και παίζει "πολιτικό φολκ" με την κιθάρα του. 
Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του νέου δίσκου του Matt Elliott με τον εξαιρετικό τίτλο Only Myocardial Infraction Can Break Your Heart, αναφέρει ανάμεσα σε άλλα "[...] his new album, announces an optimism previously unsuspected in the musician. A new start, perhaps a form of renewed hope. Whatever it may be, this new album introduces a new dimension in the music of Matt Elliott, without ever questioning the foundations." Και όντως ακούγοντας το πρώτο τραγούδι νιώθεις ότι κάτι έχει αλλάξει και στην μουσική αλλά και στο συνασθηματικό της φορτίο. Στο The right to cry μπορείς να ακούσεις ταυτόχρονα τον Matt Elliott και τον TEF -η κιθάρα και η φωνή παραπέμπουν στον πρώτο ενώ οι "φωνές" στο περιθώριο στον δεύτερο- αλλά αυτά είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζει ο ME/TEF το 17λεπτο τερατούργημα του -γιατί περί αυτού πρόκειται. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να βγει το mess we made λατρεύαμε με πάθος τον ΤΕF και ο πρώτος του "προσωπικός" δίσκος μας έπιασε με τα σώβρακα κατεβασμένα. Αλλά με τον καιρό να περνά και τα Songs να κυκλοφορούν το ένα μετά το άλλο (Failing, Drinking κτλ) ο ΜΕ έγινε η καινούρια μας ερωμένη, το ίδιο θλιμμένη αλλά περισσότερο καθαρόμυαλη και οργισμένη, ενώ η πρώην μας περνά σιγά σιγά στο περιθώριο. Τα υπόλοιπα ανακαλύψτε τα μόνοι σας -έγω τον δίσκο τον σιγοτραγουδώ στον πέντε μηνών γιο μου όταν γυρνάω από την δουλειά.

Το Άγιο Τσιπουράκι παρουσιάζει τον Δόκτωρα Χουτς, γιατρό του ποστ-ροκ!

Καλησπέρα σας! Ονομάζομαι Δρ. Χουτς και είμαι έτοιμος να απαντήσω σε οποιαδήποτε ερώτηση σας για το ποστ ροκ! Αν είστε πραγματικά και μακροχρόνια άρρωστοι με το delay, τα ορχηστρικά και τεράστια τραγούδια με τους επίσης τεράστιους και -μερικές φορές- γελοίους τίτλους τότε βρήκατε τον άνθρωπο σας! Κάθε μήνα θα απαντάω στις ερωτήσεις σας (αν υπάρχουν βέβαια) που μπορείτε να στέλνετε μέσω του Αγίου (Blog, fb, twitter). Αλλά ας αρχίσω εγώ θέτοντας μερικούς προβληματισμούς για τα τεκταινόμετα στον ποστ(ροκ) χώρο.

65μέρεςείναιπολλές

Νομίζεις ότι τα έμαθες όλα και ξαφνικά σε πάνε σε μία συναυλία και μαθαίνεις περισσότερα. Ο Σωκράτης (μάλλον) είπε ότι γερνάει διδασκόμενος και εμείς απλά τον επιβεβαιώνουμε (παρότι ο ίδιος δεν είχε να μάθει και πολλά τότε). Έτσι, ο υποφαινόμενος, γιατρός στο επάγγελμα, όχι του σώματος αλλά των παθήσεων της μουσικής, πήγε ανυποψίαστος στην συναυλία των 65daysofstatic στην όμορφη μας πόλη και έφυγε αποσβολωμένος (το ίδιο φυσικά πάθανε και οι υπόλοιποι -απόδειξη τα δύο άρθρα στον Άγιο!). Τώρα κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους δίσκο, τον πρώτο από τότε που τους ξέρω, και είμαι πλέον έτοιμος να σας τον παρουσιάσω.

Καταρχάς ο τίτλος δεν μου αρέσει: Wild Light? Άγριο Φως; Τι εννοείς; Και πως να το εξηγήσεις χωρίς στίχους; Με την μουσική φυσικά. Θα σας έλεγα τώρα κάτι για τους Fly pan am αλλά μάλλον το ξέρετε (ή θα το κρατήσω για αργότερα). Τέλος πάντων, ο τίτλος άσχετος αλλά το εξώφυλλο πολύ καλό. Μία σύνθεση παράξενη αλλά μάλλον αντιπροσωπευτική του ήχου του άλμπουμ.
Ξεκινώντας, ο δίσκος μου θυμίζει αμέσως το Slow Focus των Fuck Buttons που κυκλοφόρησε μόλις 2-3 μήνες πριν. Οι 65daysofstatic αυξάνουν κατά πολύ το ηλεκρονικά παραγόμενο ήχο και τα φυσικά όργανα πέφτουν στο περιθώριο. Το Slow focus δεν είναι καθόλου άσχημο, αν σας έδωσα αυτή την εντύπωση, αντίθετα είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρόνιας και "προχωρημένα" ποστ, αλλά παρότι μου αρέσει που οι FB το "πήγαν" εκεί δεν περιμένω από τους 65daysofstatic να πάρουν τον ίδιο δρόμο. Και δεν το κάνουν.
Άλλωστε οι FB κατάγονται από το Γούστερ και δημιουργήθηκαν στο Μπρίστολ (κεντρική και νότια Αγγλία) ενώ οι 65 στο Σέφιλντ (βόρεια). Θα μου πείτε τι στο διάολο λες;! και θα έχετε δίκιο. Απλά υποψιάζομαι και θέλω να γράψω αλλά χωρίς μεγάλη σιγουριά ότι στην βόρεια Αγγλία (Μάντσεστερ, Λίβερπουλ, Σέφιλντ, Γιορκ, Νιουκάστλ κτλ) έχουν μεγαλύτερη παράδοση στην κιθαριστική και heavy μουσική ενώ στην νότια κυριαρχεί η ηλεκτρονική. Το παραπάνω όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο ένας εκ των FB είναι φανατικός των Mogwai και ότι οι ίδιοι οι FB θεωρούνται -πλέον- οι βασιλιάδες του noise.
Το πάω μακριά και δεν ξέρω που θα με φτάσει. Το Wild light λοιπόν, ξεκινά να παίζει και με φοβίζει που η πλάστιγγα έχει γείρει προς τα ηλεκτρονικά. Ήδη το πρώτο τραγούδι Heat Death Infinity Splitter έχει κάνει την εμφάνιση του ως μπλουζάκι στην ιστοσελίδα του συγκροτήματος αλλά τουλάχιστον αυτό είναι μόνο μια εισαγωγή στον δίσκο και μία άσκηση ύφους περισσότερο. Το δεύτερο Prisms έγινε βίντεοκλιπ το οποίο μάλιστα επιλέχθηκε από τους εργαζόμενους στο vimeo.com ως ένα από τα καλύτερα της ιστοσελίδας (στο vimeo θα βρείτε και μερικά λόγια από τον σκηνοθέτη Matt Pearce για την λογική πίσω από το βίντεο.)
Και με το τρίτο κομμάτι The Undertow ξεκινούν κανονικά οι γνωστοί μας 65dos τον καλύτερο τους δίσκο μέχρι στιγμής. Οι κιθάρες είναι εδώ αν και λίγο πιο light από ότι στους προηγούμενους, ο ντράμερ είναι σε τοπ φόρμα και τα πρόσθετα ηλεκτρονικά κρουστά δίνουν στο συγκρότημα τον δικό του χαρακτηριστικό ήχο. Η διαφορά του δίσκου αυτού είναι ότι έχει πέσει λίγο η ένταση και ο ήχος, τα τραγούδια είναι πιο "εσωτερικά". Θα με παρεξηγήσατε πάλι γιατί είπα ότι ξεκινάει ο χαρακτηριστικός τους ήχος και είναι πιο light! Δεν εννοούσα βέβαια ότι οι 65 γίνανε ξαφνικά... Coldplay (όχι δα!) αλλά να, για παράδειγμα το Taipei ξεκινά σαν τραγούδι των Mogwai στην μετά Rock Action εποχή (ξέρετε με πιανάκι και προδέρμ) αλλά συνεχίζει με στοιβαρότητα και ταχύτητα ενώ το -αγαπημένο μου- Unmake the wild light (ναι, ξεχάστε τον τίτλο, απλά δεν το πιάνω) μπαίνει και νομίζεις ότι σε λίγα ακόρντα θα ξεκινήσει να τραγουδάει και ο Thom των Radiohead. Φυσικά ο Yorke χτυπιέται κάπου μπροστά από decks δίπλα τον Nigel ή πρωταγωνιστεί σε stop motion βίντεοκλιπ και ουδεμία σχέση έχει με τους 65. Ούτε βέβαια και το συγκρότημα μένει πολύ σε αυτό το μοτίβο -στο 1.5 λεπτό μια "κιθαριά" σπάει την radioheadίλα. Ακούστε το καλύτερα μόνοι σας:

Τέλος

***Λόγω του εκπληκτικού οίστρου του Δόκτωρος Χ. δεν μπόρεσε να χωρέσει όλα αυτά που είχε σκεφτεί για το πρώτο του κρείμενο στο βλογ αυτό!

Next time on St. Chipuro: Dr. Hooch writes about the upcoming -post-rock or not gigs- in Athens and the music behind the groups (he also comments on the concerts' press releases...) and starts his section Forgotten Post Rock Albums with a masterpiece of old times! Don't miss him!

Ο Άγιος (The Saint)

Απλά θέλω να σας πω πόσο αγαπώ τους Mode Plagal (και μην με ρωτήσετε "ποιοι είναι αυτοί"!)

Απλά θέλω να σας πω πόσο αγαπώ τους Mode Plagal. Η αφορμή για την εξομολόγηση μου είναι δύο αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχθηκα χθες. Καθώς έπινα τις Henniger μου (από το γνωστό περίπτερο στο Γκάζι) μέσα στην Τεχνόπολη, υπό τους ήχους των τραγουδιών του Γραμμένου (εξ Ιωαννίνων) και του Μπαλάφα (δεν γνωρίζω από που είναι) και περίμενα να εμφανιστούν οι Mode Plagal για να χορέψω ηπειρώτικα φανκ και μακεδονίτικη τζαζ σκέφτηκα ότι ήμουν μόνος. Ψέμα φυσικά. Ήταν μαζί μου η έγκυος γυναίκα "μου" (να το θέσω καλύτερα: η γυναίκα με την οποία αποφασίσαμε από κοινού να ζήσουμε μαζί και να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί) η οποία όμως μάλλον κουβαλήθηκε στο Γκάζι επτά μηνών έγκυος για να ξανακούσει τα Υπόγεια Ρεύματα. 

Επανέρχομαι μετά την φεμινιστική μου παρένθεση. I was sipping my second warm beer. The band was on stage trying to tune in. Ο γουέλ φακ ιτ! Αφού λοιπόν έπινα την δεύτερη μου μπύρα και βρισκόμουν στην τέταρτη φάση ιδρώτα (αυτό που οι άγγλοι αποκαλούν stench) ανέβηκε αυτή η γαμ@#$% μπάντα πάνω και ξεκίνησε με το Funky Vergina! Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο με τόση ζέστη, υγρασία και σκόνη από την Αφρική, από το να ακούς macedonian funk/jazz πίνοντας μπύρα και καπνίζοντας τσιγάρα σκεφτόμουν. Εκτός ίσως από το να είναι η μπύρα παγωμένη και τα χαρτάκια του καπνού να έχουν το σωστό πλάτος συμπλήρωσα, πάντα αθόρυβα.

Τότε έρχεται μια πιο νέα παρέα, γνωστοί φίλων, και κάθεται για λίγο με τα γερόντια που χορεύουν (!) απολαμβάνοντας αυτή την μίξη ελληνικής παραδοσιακής μουσικής με φανκ και τζαζ. Η μία κοπέλα, προς έκπληξη του υποφαινόμενου, ξέρει την περί ου ο λόγος μπάντα. Σου αρέσουν; ρωτά. Τρελαίνομαι, απαντώ. Καλοί είναι αλλά κουράζουν, ανταπαντά. Ανήμπορος να πω κάτι καθώς η κούραση από την πρωϊνή δουλειά, το μεσημεριανό μάθημα και το χορό σταρτς το σινκ ιν, στρέφω το βλέμμα μου στο Θοδωρή Ρέλλο που παίζει έναν ηπειρώτικο σκοπό στο σαξόφωνο του. Η παρέα νέων απομακρύνεται μετά από λίγο.

Η δεύτερη μπύρα που ανέφερα πιο πάνω έχει γίνει κάτουρο (piss) και το πλάτος των χαρτακίων που χρησιμοποιώ για να στρίψω τσιγάρα είναι απελπιστικά μικρό. Η μπάντα όμως αγνοεί τα προαναφερθέντα, όπως και την σύντομη συνομιλία μου με την μικρά. Έτσι ο πόνος μου απαλύνεται καθώς το υγρό περνά από το στόμα στον οισοφάγο και ο καπνός γεμίζει τα (μαύρα) πνεμόνια μου. Ώσπου νιώθω χτύπημα στην πλάτη και γυρνώντας την κεφαλή αντικρίζω συνάδελφο από την εργασία μου. Πόση ευχαρίστηση, πόση λαχτάρα για μία ωραία και ενδιαφέρουσα συνομιλία, για την εύρεση κοινού δρόμου βρε αδερφέ! Και συ εδώ; ρωτώ χαμογελώντας. Ε, ναι, λαμβάνω ευχάριστον απάντηση. Θα ήρθες βέβαια για να δεις τους Mode Plagal. Δεν είναι φοβεροί; αποτείνω ερώτηση με προσμονή. Ποιους αυτούς; Δεν τους ξέρω καν! Για τον Μπαλάφα και τον Γραμμένο ήρθα... 

Η ήττα μου ήταν ολοκληρωτική. 

Καθώς η μπάντα αποχωρούσε σκεφτόμουν την άσχημη μοναξιά του μουσικού οπαδού. Φανταζόμουν την τετραμελή μπάντα στο ΟΑΚΑ με 50000 παραληρούντες οπαδούς να ζητάνε εν χορώ το Funky Vergina και να απαιτούν και τρίτο ανκόρ ώσπου με ξύπνησε η εισαγωγή της Ασημένιας Σφήκας. 

Καθώς γερνάμε και ασπρίζουν τα μαλλιά μας, γερνάνε μαζί μας και οι μουσικοί που αγαπήσαμε.

Οι νύχτες που ξενυχτάγαμε με ρετσίνες και βότκες ακούγοντας τραγούδια που μιλούσαν για αλκοόλ και μεθυσμένους 20άρηδες, για ανολοκλήρωτους έρωτες και βιαστικά γαμήσια έχουν μεταμορφωθεί σε μεσημέρια με φαί και τσίπουρο. Και οι στίχοι περιγράφουν πλέον στιγμές οικογενειακές ή μαζώξεις φίλων σε σπίτια για τα γενέθλια των παιδιών. Για κηδείες φίλων και συγγενών που πέθαναν πριν γεράσουν σαν και μας. Για τα παλιά μας στέκια που γερνάνε μαζί με μας και τα καινούρια που δεν μας προκαλούν την ίδια συγκίνηση.

Τα τραγούδια αυτών που γερνάνε μαζί μας όπως τα στέκια μας και οι φίλοι είναι οι ιστορίες που αναμασάμε όταν βρισκόμαστε τα μεσημέρια για λίγο τσίπουρο και την γλυκιά αίσθηση της νοσταλγίας.

***

"Halfway through my pint and a text message from John says he's waiting outside, sooner than I'd expected. I down what's left and step out into the bright afternoon and get in the car. I look up and see the pub's once brilliant copper roof has oxidized over the years and it's now a dull, pastel green. Everything's getting older."

ΜΟΝΟ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ...

Όταν μιλάμε για μεγάλες συναυλιακές εμπειρίες πάντα έρχονται στο μυαλό μου ξεχωριστές στιγμές
που εύκολα καρφώνονται στη ψυχή σου και δεν μπορεί να τις παρασύρει καμιά μουσική αναμπουμπούλα..
Μερικές από αυτές μπορεί να είναι ένα δειλινό του 2001 σε μια ακτή του Coney island να απολαμβάνω απέναντί μου τους Godspeed you! black emperor ή ένα μουντό χειμωνιάτικο μεσημέρι σε μια pub της Γλασκόβης που λέγεται nice n sleezy τον Stewart από τους Mogwai να κουρδίζει τη κιθάρα του..
Βέβαια στο τέλος όλες αυτές οι εικόνες παραμένουν στη σφαίρα του φανταστικού απομένοντας σε εμένα μόνο οι νότες, οι ρυθμοί και τα μέτρα των μουσικών ηχοτοπίων τους..
Υπάρχουν όμως και άλλες φορές που το ταξίδι στον χωροχρόνο πραγματοποιείται ακόμα και αν το σύστημα αναφοράς μου δεν αλλάζει και παραμένει εντοπισμένο στην βασανισμένη Αθήνα της κρίσης..
Εκείνο το βράδυ μπορεί να μην άκουσα λέξη από τα χείλη των ΜΟΝΟ αλλά τα στενά σοκάκια της ψυχής μου φωτίστικαν από το φως ενός ανατέλλοντος ηλίου που ΜΟΝΟ αυτοί θα μπορούσαν να φέρουν μέσα μου..
Εκείνο το βράδυ μπορεί να μην άκουσα κανένα τραγούδι στα encore αλλά...αλήθεια... χρειαζόταν αυτό? όταν μόλις είχε περάσει από μπροστά μου το ηχητικό φιλμ της παιδικής μου ηλικίας αλλά και της εφηβείας μου??

Η ώρα περνάει και οι λέξεις συμπληρώνονται δύσκολα στις γραμμές..πως να διοχετεύσεις άραγε έναν τέτοιο όγκο συναισθημάτων σε ένα κομμάτι ηλεκτρονικό χαρτί ή στις τέσσερις γωνίες μιας φωτογραφίας?

Μετά το τέλος της συναυλίας διέσχισα μόνος την Αχαρνών προς την ανατολική πλευρά του δρόμου... οι δαίμονες των σκέψεων δεν άργησαν να με επισκεφτούν..πόσο έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι? πως θα μαζέψουμε τα συντρίμμια της γενιάς μας? πως θα γίνουμε οι γονείς του νέου??...αλήθεια...υπάρχουν ακόμα λέξεις στο μουσικό πεντάγραμμο που να σου γεννούν ύστερα από 35 χρόνια τις ίδιες απορίες και τα ίδια ερωτηματικά?? Υπάρχει σίγουρα μια μπάντα από την Ιαπωνία που στάθηκε η αφορμή, έστω και για ένα βράδυ, για μια ουσιαστική βόλτα στα ενδότερα του εαυτού μου!

το ταξίδι ανατολικά συνεχίστηκε...

καλημέρα...!

Οι Καθετήρες ξαναχτυπούν!

     Στις τελευταίες συναυλίες ο Αργύρης Μπακιρτζής συνηθίζει να διηγείται πως ο 20χρονος γιος του βρήκε μία ιστοσελίδα στην Νότια Κορέα που κατατάσσει τους Χειμερινούς Κολυμβητές τέταρτους στην λίστα με τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών. Και πως οι Ρόλινγκ Στόουνς είναι έβδομοι... Είμαι σίγουρος ότι σε ένα άλλο σύμπαν, όχι παράλληλο αλλά που τέμνει το δικό μας με κάποιο περίεργο τρόπο, όπου η παγκόσμια γλώσσα είναι τα ελληνικά και η βαλκανική (ή η μουσική της ανατολής) έχει επικρατήσει, οι Χειμερινοί είναι στους πέντε πρώτους. Σε εκείνο τον τόσο περίεργο κόσμο εγώ είμαι ο πιο διάσημος και αγαπητός ντι τζέυ.

     Στις 26 Γενάρη, στο Γκαγκάριν 205, Λιοσίων 205, Αθήνα, Ελλάδα, Γη, στο γνωστό μας σύμπαν, οι Χειμερινοί Κολυμβητές ανέβηκαν στην σκηνή και έπαιξαν μουσική, διηγήθηκαν ιστορίες, αστειεύτηκαν, μάλωσαν, θρήνησαν και άλλα πολλά. Περίεργος χώρος για ένα τέτοιο συγκρότημα θα μου πείτε. Πριν ένα χρόνο περίπου ήμουν ανάμεσα στο πλήθος όταν οι Godspeed you black emperor! ανέβηκαν στη σκηνή. Αλλά και προχθές το Γκαγκάριν ήταν γεμάτο όσο το επέτρεπαν τα τραπέζια που είχαν παρατάξει μπροστά από την σκηνή του χώρου. Αλίμονο, μην φανταστείτε τίποτα τρομερό, οι Χειμερινοί δεν ήταν ποτέ της μόδας ούτε κινδυνεύουν να γίνουν ποτέ. Πάντα είχαν μερικούς φανατικούς οπαδούς, σαν και του λόγου μου, και ένα ικανοποιητικό κομμάτι νέων που εισέρχεται κάθε χρόνο στον κόσμο τους.

Δεν είναι εύκολο να είσαι φανατικός οπαδός των Χειμερινών. Καταρχάς η μουσική τους, παρότι ξεκίνησε ως "λαϊκή", με την τρέχουσα έννοια του όρου, δηλαδή μουσική που έχει μπουζούκι και όχι ως μουσική που πηγάζει από τον λαό, έχει εξελιχθεί σε αυτές τις 3,5 δεκαετίες σε ένα περίεργο μείγμα (ή διάλυμα;) παραδοσιακής, τζαζ, άβαντ γκαρντ κ.ά. Αλλά κατά βάση παραμένει πάντα λαϊκή  με την κυριολεκτική έννοια του όρου τώρα παρότι οι περισσότεροι μουσικοί του γκρουπ θα μπορούσαν να κατηγορηθούν σαν ελιτιστές. Η μουσική τους όμως ως σύνολο, παρότι ξεφεύγει ορισμένες φορές, πηγάζει αλλά κυρίως αναφέρεται και θέλει να συνομιλήσει με τον λαό.

Όσον αφορά τους στίχους, αυτοί πραγματικά κυριαρχούν της μουσικής τις περισσότερες φορές και το αξίζουν με το παραπάνω. Τα εσώφυλλα των δίσκων τους από το 1981 έως και το 2009 είναι πολλά διδακτορικά συρραμμένα μαζί σε ένα βιβλίο. Δεν συνδέονται νοηματικά απαραιτήτως όλες αυτές οι ιστορίες, μύθοι και βιώματα, αλλά το πάθος των Χειμερινών Κολυμβητών (που επιμένουν) τα συνδέει σε μία ενότητα. Ποιο άλλο μουσικό συγκρότημα ή μουσικός έχει τραγουδήσει για τον Σαγιάτ Νοβά και τον Μάρκο Κράλιεβιτς, για τους μύθους και την ιστορία των βαλκανικών και ανατολικών λαών («Ἡ Μαστοράντζα τοῦ Ἐρντεμπίλ», συλλογὴ μὲ 14 ἱστορικὰ τραγούδια τοῦ Εὐαγγέλου Ζάχου Παπαζαχαρίου); Ποιοί μουσικοί έχουν τολμήσει να αναμείξουν σε ένα σάουντρακ παραδοσιακούς σκοπούς γάμου της Μακεδονίας, με πρωτότυπα τραγούδια τους και μελωποιημένα σονέτα του Σαίξπηρ (μουσικὴ γιὰ τὴν ταινία «Μ᾿ ἀγαπᾶς;» τοῦ Γιώργου Τσεμπερόπουλου); Επίσης ποιος, μα τον Τουτατί, σε διπλό δίσκο με νέα τραγούδια και μισή συναυλία (40% για την ακρίβεια) θα πρόσθετε και ένα μαξι σι-ντι με τον μπαρμπα-Σταύρο Καραμανιώλα να απαγγέλει το ποίημα-τραγούδι του «Ὁ βίος μου» («Ὄχι Λάθη, Πάντα Λάθη»).
     Και φτάνουμε τώρα στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ένα καλό λάιβ απαιτεί αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο κοινό. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τις λάιβ εμφανίσεις των Χειμερινών τόσο αγαπητές διαχρονικά. Στο Γκαγκάριν τις προάλλες το πρόγραμμα της συναυλίας το έφτιαξαν από κοινού θεατές και μουσικοί. Μπορεί για μερικούς να μην φαίνεται και πολύ επαγγελματικό ο Μπακιρτζής να αλλάζει την γνώμη του επί σκηνής όταν ακούει κάποιον να του φωνάζει από κάτω αλλά αυτή είναι μάλλον η πεμπτουσία του διαλόγου. Και δεν είναι μόνο αυτό που με κάνει να ανυπομονώ για το επόμενο λάιβ του γκρουπ. Κάθε τραγούδι συνοδεύεται επί σκηνής και από μία ιστορία, είτε αυτή αφορά τη στρατιωτική θητεία ή τα φοιτητικά χρόνια των μελών είτε ιστορικές αναφορές στην Περσία του μεσαίωνα. Κάποτε μάλιστα ο Αργύρης ζητούσε από το κοινό του κάποιον που να είχε κάνει διδακτορικό στα θέματα που συζητά και σχετίζονται με τα τραγούδια του. Η μουσική και οι στίχοι των Χ. Μ. είναι ένα διδακτορικό που δεν τελειώνει  ποτέ γιατί ο φοιτητής συνεχώς καταπιάνεται με καινούρια θέματα και προεκτείνει το πεδίο της έρευνας.
     Οι Χειμερινοί Κολυμβητές έχουν ότι θα έπρεπε να έχει κάθε μουσικό σύνολο, είτε παίζει λαϊκά είτε πανκ. Μουσική που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά αλλά και στο μυαλό, στίχους που διηγούνται ιστορίες και θέματα πολυποίκιλα και ζωντανές εμφανίσεις όπου οι θεατές γίνονται στην ουσία μέλη του συγκροτήματος και συνδιαλέγονται. Είναι λοιπόν, τουλάχιστον για μένα, μέσα στα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών, στην πρώτη πεντάδα μαζί με Radiohead και Pink Floyd -και γελάστε όσο θέλετε!


*Μια πολύ όμορφη σελίδα με άπειρες πληροφορίες και -πιο σημαντικό- τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια! http://is.gd/do2BXS

2012: Οι καλύτεροι ποστ ροκ δίσκοι

Ήρθε ο καιρός να σας παρουσιάσω τα αγπημένα μου postrock άλμπουμ για το 2012

1. Godspeed you black emperor!  -- Allellujah! Don't Bend! Ascend!

 "Αλληλούια" αναφώνησαν όλοι μαζί οι μερικές χιλιάδες φανατικοί ποστροκάδες ένα πρωινό του Οκτώβρη όταν έμαθαν επιτέλους ότι οι Godspeed επιστρέφουν στη δισκογραφία. Είχε προηγηθεί η επανενεργοποίηση τους και πολλές συναυλίες, μία -ή μάλλον δύο- εξ'αυτών η αξέχαστη εμπειρία στο Gagarin τον Δεκέμβριο του 2011. Θα μου πείτε τώρα χρειάζονταν όλα αυτά; Ήταν απαραίτητο να επανενωθούν, να κάνουν τόσα λάιβ και να κυκλοφορήσουν νέα μουσική; Δεν ήταν αρκετός ο μύθος γύρω από την αναρχική κολλεκτίβα από το Μόντρεαλ που η ίδια δημιούργησε όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά έπρεπε να πάρουν το ρίσκο και να τον καταστρέψουν με έναν μέτριο δίσκο;

Δέκα χρόνια χωρίς Godspeed είναι πολλά. Πάρα πολλά. Ακούσαμε όλα τους τα τραγούδια χιλιάδες φορές. Βάλαμε το Moya να παίζει στο Σύνταγμα. Ήπιαμε εκατοντάδες λίτρα τσίπουρα και καπνίσαμε άπειρα τσιγάρα αναλύοντας αυτό το κρεσέντο και εκείνη την αλλαγή ρυθμού. Και μία μέρα (όμορφη ήταν; άσχημη; περιττό.) άνοιξα βιαστικά το πακέτο, έβγαλα το βινύλιο και το έβαλα στο πικάπ. Και άκουγα...

Λιώνοντας σε πικάπ και mp3 player το Mladic (το γνωστό μας Albanian) προσπάθησα με απελπισμένες και βιαστικές προσπάθειες να βρω αυτό το παλιό συναίσθημα, το ανατρίχιασμα σε κάθε ριφ, σε κάθε αλλαγή. Και μια μέρα εκεί που καθόμουν και διάβαζα ακούγοντας το ξανά και ξανά μου έσκασε σαν κρότου-λάμψης στα στενά της Ερμού. Για όσους, σαν και μας, παρακολουθούν τους Godspeed σαν ευαγγέλιο, τα κομμάτια του δίσκου ήταν πολύ γνωστά. Τα έχουμε ακούσει στις συναυλίες και στα bootleg που κυκλοφορούσαν με το σωρό σε διάφορες ιστοσελίδες. Τους υπόλοιπους τους ζηλεύω. Η μουσική τους χτίζεται πολύ πολύ αργά -έως και βαρετά για τους πολλούς- πάνω σε κιθαριστικά χαυνωτικά ριφ ή σε μελωδίες με βιόλα και βιολί. Οι κορυφώσεις αργούν βασανιστικά και για το μέσο αυτί, το εκπαιδευμένο στα σουξεδάκια των 3 λεπτών, δεν αξίζει τον κόπο να τις περιμένεις. Αλλά το ατού των Godspeed είναι το συναίσθημα. Είναι η απέραντη θλίψη για αυτά που ζούμε τώρα αλλά και η αισιοδοξία ότι μπορούμε να αλλάξουμε την ζωή μας και τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. 'Ετσι και σε αυτό το πόνημα τα ίδια συναισθήματα κυριαρχούν. Όταν και οι τρεις κιθάρες του συγκροτήματος μπαίνουν μαζί και παίζουν το ίδιο μοτίβο στο Mladic ξέρεις ότι η στιγμή που θα κορυφωθεί η μάχη στα αυτιά σου θα έχεις τις μουσικές αυτές. Στο τέλος του κομματιού ακούς χιλιάδες 'κατσαρολάκια' από τις διαδηλώσεις των φοιτητών του Μόντρεαλ για δωρεάν παιδεία. Δεν ξέρω πόσοι από τους φοιτητές αυτούς ακούγανε πριν Godspeed αλλα σίγουρα δεν υπάρχει πιο ταιριαστός φόρος τιμής στον αγώνα τους. Και αν η πρώτη πλευρά του βινυλίου σε ξεσηκώνει να κατέβεις στους δρόμους και να αντισταθείς η δεύτερη πλευρά, το suitably named We drift like worried fire, σε γεμίζει με αισιοδοξία για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Προχθές καθώς γυρνούσα σπίτι με το λεωφορείο μου ήρθε στο νου αυτή η φράση: Αν οι τοίχοι του Hotel2Tango είχαν φωνή θα σώπαιναν. Άντε τώρα να εξηγήσω τι σημαίνει...

2. Dirty Three -- Toward the low sun

Ο δικός μου αγαπημένος ποστ ροκ δίσκος του 2012 -αν έλειπε το Allellujah!- είναι το νέο άλμπουμ των Warren Ellis (βιολί), Jim White (ντραμς) και Mick Turner (κιθάρα). Ο πρώτος είναι γνωστός από την συνεργασία του με τους Bad Seeds του Nick Cave, με τον οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε το 2013 το soundtrack του Lawless. Οι Dirty 3 όμως καμία σχέση δεν έχουν με την μυστικιστική εμπορικότητα του Cave. Δεν θα συνεργάζονταν με την Kylie και μάλλον θα προτιμούσαν την δική μας Αρλέτα (έχουν διασκευάσει άλλωστε το Μια φορά θυμάμαι) ή τον επίσης δικό μας Ψαραντώνη. Η ομοιότητα άλλωστε του Ellis με τον κρητικό λυράρη είναι εξωφρενική!
Στο Toward the low sun συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν στους προηγούμενους δίσκους. Οι κιθάρες και τα ντραμς δημιουργούν μία ατμόσφαιρα όπου το βιολί μπορεί ελεύθερα να περπατήσει. Αλλά αυτή η ατμόσφαιρα δεν αποτελείται από το κλασικό rhythm section -μάλλον το αντίθετο. Γι'αυτό σ'αυτό τον δίσκο η μουσική των Dirty 3 πλησιάζει περισσότερο την avant garde παρά το post rock. Αλλά ποιος νοιάζεται;

3. Swans -- The Seer

Οι Swans είναι παλιές καραβάνες της μουσικής αλλά δεν έπαιζαν πάντα post rock. Όπως μαθαίνω διαβάζοντας διάφορες ιστοσελίδες, έχουν ηχογραφήσει μερικούς εκπληκτικούς δίσκους κατά τη διάρκεια των δεαετιών του 80 και του 90. Αλλά φυσικά ξεπήδησαν από την Νέα Υόρκη των αρχών του 1980 και ποστροκάδες τότε δεν υπήρχαν. Εκείνη την εποχή λοιπόν στο Μεγάλο Μήλο μπορούσες να είσαι είτε με τους punk είτε με τους ...Sonic Youth. Οι Swans επέλεξαν τους δεύτερους (έπαιξαν μάλιστα και μαζί τους) και εντάχθηκαν στο no wave κίνημα που θεωρήθηκε αντίδραση στο νεοϋορκέζικο πανκ.  Το επιθετικό, βασισμένο σε άγρια κρουστά, art-noise-rock των Swans συνεχίστηκε για δύο δεκαετίες, ενώ το συγκρότημα "τιμωρούσε" τους θαυμαστές του που το ακολουθούσαν στις συναυλίες με την βίαιη μουσική του σε εξωφρενικές εντάσεις πάνω στην σκηνή.

Φυσικά διαλύθηκαν κάπου μέσα στα 90s. Το 2009 όμως, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης τους Michael Gira τους επανένωσε και κυκλοφόρησαν 3 δίσκους. Ο τρίτος, The Seer, για τον οποίο ο Gira ισχυρίστηκε ότι τον έφτιαχνε 30 χρόνια (!), είναι για κριτικούς και λάτρεις της μουσικής ο καλύτερος post rock δίσκος του 2012!

Μιλάμε εδώ για 2 ώρες μουσικής, όπου οι Swans πραγματικά μεγαλουργούν. Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιο είναι το concept που συνδέει όλα τα κομμάτια του δίσκου αυτού, σίγουρα όμως υπάρχει κάτι κάτω από την μουσική και τους στίχους. Η αίσθηση πάντως είναι ότι όντως χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να δημιουργηθεί αυτό το έπος, όχι μόνο επειδή είναι δίωρο αλλά επίσης γιατί η ενορχήστρωση και οι αλλαγές στο ύφος είναι τόσο περίπλοκα που αναρωτιέσαι πόσο χρόνο χρειάστηκαν στο στούντιο!

Φυσικά είναι αδύνατο να περιγράψω εδώ την μουσική του δίσκου αυτού σε δυο αράδες. Κλασικίζει όσον αφορά τις αναφορές του στο ποστ ροκ όμως οι "γέροι" Swan φέρνουν μαζί τους την ιστορία τους στο post punk για να βγει τελικά ένα περίεργο μείγμα. Το σίγουρο είναι ότι οι δύο ώρες μουσικής δεν σε κουράζουν καθόλου (γελάστε όσο θέλετε) αντίθέτως μάλιστα ο δίσκος νομίζω ότι δεν ακούγεται τμηματικά παρότι υπάρχουν τέσσερα τραγούδια άνω των 20 λεπτών.

4. Mono -- For my parents

Επανέρχονται με νέο δίσκο και οι γιαπωνέζοι ατμοσφαιροποιοί τους οποίους άργησα να εκτιμήσω. Το (καλύτερο) music player που χρησιμοποιώ στα Ubuntu (guayadeque το όνομα του) επέμενε κάποια περίοδο να με επιπλήττει για την απαξίωση μου προς τους Mono βάζοντας το Ashes in the snow να παίζει κάθε φορά που άκουγα ποστ ροκ. Το ίδιο έκαναν κατ'επανάληψη και οι γνωστοί στο κοινό του Αγίου JBuddha & tissaris ώσπου έμαθα το μάθημα μου. 

Το For my parents δεν είναι ο χειρότερος δίσκος των Mono όπως ισχυρίστηκαν μερικοί του διαδικτύου αλλά δυστυχώς δεν είναι και ο καλύτερος. Δεν θα βρείτε εδώ κάτι το καινούριο ή κάτι που θα προσθέσει στην μουσική σας παιδεία ιδιαίτερα αλλά όπως και να το κάνουμε οι γιαπωνέζοι ξέρουν να γαργαλάνε τα αυτάκια μας. Το μοτίβο είναι δοκιμασμένο. Γράφουμε τις ονειρικές μας μουσικές (στίχοι γιοκ) που αναφέρονται και οδηγούν τη σκέψη σε μαγευτικά τοπία της Ιαπωνίας (και όχι μόνο) με κατάλευκα χιόνια και απόκρημνες βουνοκορφές και εκτελούμε τα κομμάτια με τη συνοδεία μίας ωραίας ορχήστρας εγχόρδων. Το έχουν δοκιμάσει το έχουν πετύχει, το έχουμε απολαύσει, γιατί λοιπόν να τους αρνηθούμε μία επανάληψη; Δεν είναι και τόσο άσχημο τελικά να ξαναγυρνάς για λίγο στα προηγούμενα...

*Λέιπουν: Το Valtari των Sigur Ros, οι οποίοι ξέχασαν τι σημαίνει ποστ ροκ και πρωτότυπη δημιουργία, και το  A Wrenched Virile Lore το νέο ρεμίξ αλμπουμ των Mogwai που ακούγεται καλό αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να το ακούσω με προσοχή. Θα επανέλθουμε...