2012: Οι καλύτεροι ποστ ροκ δίσκοι

Ήρθε ο καιρός να σας παρουσιάσω τα αγπημένα μου postrock άλμπουμ για το 2012

1. Godspeed you black emperor!  -- Allellujah! Don't Bend! Ascend!

 "Αλληλούια" αναφώνησαν όλοι μαζί οι μερικές χιλιάδες φανατικοί ποστροκάδες ένα πρωινό του Οκτώβρη όταν έμαθαν επιτέλους ότι οι Godspeed επιστρέφουν στη δισκογραφία. Είχε προηγηθεί η επανενεργοποίηση τους και πολλές συναυλίες, μία -ή μάλλον δύο- εξ'αυτών η αξέχαστη εμπειρία στο Gagarin τον Δεκέμβριο του 2011. Θα μου πείτε τώρα χρειάζονταν όλα αυτά; Ήταν απαραίτητο να επανενωθούν, να κάνουν τόσα λάιβ και να κυκλοφορήσουν νέα μουσική; Δεν ήταν αρκετός ο μύθος γύρω από την αναρχική κολλεκτίβα από το Μόντρεαλ που η ίδια δημιούργησε όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά έπρεπε να πάρουν το ρίσκο και να τον καταστρέψουν με έναν μέτριο δίσκο;

Δέκα χρόνια χωρίς Godspeed είναι πολλά. Πάρα πολλά. Ακούσαμε όλα τους τα τραγούδια χιλιάδες φορές. Βάλαμε το Moya να παίζει στο Σύνταγμα. Ήπιαμε εκατοντάδες λίτρα τσίπουρα και καπνίσαμε άπειρα τσιγάρα αναλύοντας αυτό το κρεσέντο και εκείνη την αλλαγή ρυθμού. Και μία μέρα (όμορφη ήταν; άσχημη; περιττό.) άνοιξα βιαστικά το πακέτο, έβγαλα το βινύλιο και το έβαλα στο πικάπ. Και άκουγα...

Λιώνοντας σε πικάπ και mp3 player το Mladic (το γνωστό μας Albanian) προσπάθησα με απελπισμένες και βιαστικές προσπάθειες να βρω αυτό το παλιό συναίσθημα, το ανατρίχιασμα σε κάθε ριφ, σε κάθε αλλαγή. Και μια μέρα εκεί που καθόμουν και διάβαζα ακούγοντας το ξανά και ξανά μου έσκασε σαν κρότου-λάμψης στα στενά της Ερμού. Για όσους, σαν και μας, παρακολουθούν τους Godspeed σαν ευαγγέλιο, τα κομμάτια του δίσκου ήταν πολύ γνωστά. Τα έχουμε ακούσει στις συναυλίες και στα bootleg που κυκλοφορούσαν με το σωρό σε διάφορες ιστοσελίδες. Τους υπόλοιπους τους ζηλεύω. Η μουσική τους χτίζεται πολύ πολύ αργά -έως και βαρετά για τους πολλούς- πάνω σε κιθαριστικά χαυνωτικά ριφ ή σε μελωδίες με βιόλα και βιολί. Οι κορυφώσεις αργούν βασανιστικά και για το μέσο αυτί, το εκπαιδευμένο στα σουξεδάκια των 3 λεπτών, δεν αξίζει τον κόπο να τις περιμένεις. Αλλά το ατού των Godspeed είναι το συναίσθημα. Είναι η απέραντη θλίψη για αυτά που ζούμε τώρα αλλά και η αισιοδοξία ότι μπορούμε να αλλάξουμε την ζωή μας και τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. 'Ετσι και σε αυτό το πόνημα τα ίδια συναισθήματα κυριαρχούν. Όταν και οι τρεις κιθάρες του συγκροτήματος μπαίνουν μαζί και παίζουν το ίδιο μοτίβο στο Mladic ξέρεις ότι η στιγμή που θα κορυφωθεί η μάχη στα αυτιά σου θα έχεις τις μουσικές αυτές. Στο τέλος του κομματιού ακούς χιλιάδες 'κατσαρολάκια' από τις διαδηλώσεις των φοιτητών του Μόντρεαλ για δωρεάν παιδεία. Δεν ξέρω πόσοι από τους φοιτητές αυτούς ακούγανε πριν Godspeed αλλα σίγουρα δεν υπάρχει πιο ταιριαστός φόρος τιμής στον αγώνα τους. Και αν η πρώτη πλευρά του βινυλίου σε ξεσηκώνει να κατέβεις στους δρόμους και να αντισταθείς η δεύτερη πλευρά, το suitably named We drift like worried fire, σε γεμίζει με αισιοδοξία για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Προχθές καθώς γυρνούσα σπίτι με το λεωφορείο μου ήρθε στο νου αυτή η φράση: Αν οι τοίχοι του Hotel2Tango είχαν φωνή θα σώπαιναν. Άντε τώρα να εξηγήσω τι σημαίνει...

2. Dirty Three -- Toward the low sun

Ο δικός μου αγαπημένος ποστ ροκ δίσκος του 2012 -αν έλειπε το Allellujah!- είναι το νέο άλμπουμ των Warren Ellis (βιολί), Jim White (ντραμς) και Mick Turner (κιθάρα). Ο πρώτος είναι γνωστός από την συνεργασία του με τους Bad Seeds του Nick Cave, με τον οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε το 2013 το soundtrack του Lawless. Οι Dirty 3 όμως καμία σχέση δεν έχουν με την μυστικιστική εμπορικότητα του Cave. Δεν θα συνεργάζονταν με την Kylie και μάλλον θα προτιμούσαν την δική μας Αρλέτα (έχουν διασκευάσει άλλωστε το Μια φορά θυμάμαι) ή τον επίσης δικό μας Ψαραντώνη. Η ομοιότητα άλλωστε του Ellis με τον κρητικό λυράρη είναι εξωφρενική!
Στο Toward the low sun συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν στους προηγούμενους δίσκους. Οι κιθάρες και τα ντραμς δημιουργούν μία ατμόσφαιρα όπου το βιολί μπορεί ελεύθερα να περπατήσει. Αλλά αυτή η ατμόσφαιρα δεν αποτελείται από το κλασικό rhythm section -μάλλον το αντίθετο. Γι'αυτό σ'αυτό τον δίσκο η μουσική των Dirty 3 πλησιάζει περισσότερο την avant garde παρά το post rock. Αλλά ποιος νοιάζεται;

3. Swans -- The Seer

Οι Swans είναι παλιές καραβάνες της μουσικής αλλά δεν έπαιζαν πάντα post rock. Όπως μαθαίνω διαβάζοντας διάφορες ιστοσελίδες, έχουν ηχογραφήσει μερικούς εκπληκτικούς δίσκους κατά τη διάρκεια των δεαετιών του 80 και του 90. Αλλά φυσικά ξεπήδησαν από την Νέα Υόρκη των αρχών του 1980 και ποστροκάδες τότε δεν υπήρχαν. Εκείνη την εποχή λοιπόν στο Μεγάλο Μήλο μπορούσες να είσαι είτε με τους punk είτε με τους ...Sonic Youth. Οι Swans επέλεξαν τους δεύτερους (έπαιξαν μάλιστα και μαζί τους) και εντάχθηκαν στο no wave κίνημα που θεωρήθηκε αντίδραση στο νεοϋορκέζικο πανκ.  Το επιθετικό, βασισμένο σε άγρια κρουστά, art-noise-rock των Swans συνεχίστηκε για δύο δεκαετίες, ενώ το συγκρότημα "τιμωρούσε" τους θαυμαστές του που το ακολουθούσαν στις συναυλίες με την βίαιη μουσική του σε εξωφρενικές εντάσεις πάνω στην σκηνή.

Φυσικά διαλύθηκαν κάπου μέσα στα 90s. Το 2009 όμως, ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης τους Michael Gira τους επανένωσε και κυκλοφόρησαν 3 δίσκους. Ο τρίτος, The Seer, για τον οποίο ο Gira ισχυρίστηκε ότι τον έφτιαχνε 30 χρόνια (!), είναι για κριτικούς και λάτρεις της μουσικής ο καλύτερος post rock δίσκος του 2012!

Μιλάμε εδώ για 2 ώρες μουσικής, όπου οι Swans πραγματικά μεγαλουργούν. Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιο είναι το concept που συνδέει όλα τα κομμάτια του δίσκου αυτού, σίγουρα όμως υπάρχει κάτι κάτω από την μουσική και τους στίχους. Η αίσθηση πάντως είναι ότι όντως χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να δημιουργηθεί αυτό το έπος, όχι μόνο επειδή είναι δίωρο αλλά επίσης γιατί η ενορχήστρωση και οι αλλαγές στο ύφος είναι τόσο περίπλοκα που αναρωτιέσαι πόσο χρόνο χρειάστηκαν στο στούντιο!

Φυσικά είναι αδύνατο να περιγράψω εδώ την μουσική του δίσκου αυτού σε δυο αράδες. Κλασικίζει όσον αφορά τις αναφορές του στο ποστ ροκ όμως οι "γέροι" Swan φέρνουν μαζί τους την ιστορία τους στο post punk για να βγει τελικά ένα περίεργο μείγμα. Το σίγουρο είναι ότι οι δύο ώρες μουσικής δεν σε κουράζουν καθόλου (γελάστε όσο θέλετε) αντίθέτως μάλιστα ο δίσκος νομίζω ότι δεν ακούγεται τμηματικά παρότι υπάρχουν τέσσερα τραγούδια άνω των 20 λεπτών.

4. Mono -- For my parents

Επανέρχονται με νέο δίσκο και οι γιαπωνέζοι ατμοσφαιροποιοί τους οποίους άργησα να εκτιμήσω. Το (καλύτερο) music player που χρησιμοποιώ στα Ubuntu (guayadeque το όνομα του) επέμενε κάποια περίοδο να με επιπλήττει για την απαξίωση μου προς τους Mono βάζοντας το Ashes in the snow να παίζει κάθε φορά που άκουγα ποστ ροκ. Το ίδιο έκαναν κατ'επανάληψη και οι γνωστοί στο κοινό του Αγίου JBuddha & tissaris ώσπου έμαθα το μάθημα μου. 

Το For my parents δεν είναι ο χειρότερος δίσκος των Mono όπως ισχυρίστηκαν μερικοί του διαδικτύου αλλά δυστυχώς δεν είναι και ο καλύτερος. Δεν θα βρείτε εδώ κάτι το καινούριο ή κάτι που θα προσθέσει στην μουσική σας παιδεία ιδιαίτερα αλλά όπως και να το κάνουμε οι γιαπωνέζοι ξέρουν να γαργαλάνε τα αυτάκια μας. Το μοτίβο είναι δοκιμασμένο. Γράφουμε τις ονειρικές μας μουσικές (στίχοι γιοκ) που αναφέρονται και οδηγούν τη σκέψη σε μαγευτικά τοπία της Ιαπωνίας (και όχι μόνο) με κατάλευκα χιόνια και απόκρημνες βουνοκορφές και εκτελούμε τα κομμάτια με τη συνοδεία μίας ωραίας ορχήστρας εγχόρδων. Το έχουν δοκιμάσει το έχουν πετύχει, το έχουμε απολαύσει, γιατί λοιπόν να τους αρνηθούμε μία επανάληψη; Δεν είναι και τόσο άσχημο τελικά να ξαναγυρνάς για λίγο στα προηγούμενα...

*Λέιπουν: Το Valtari των Sigur Ros, οι οποίοι ξέχασαν τι σημαίνει ποστ ροκ και πρωτότυπη δημιουργία, και το  A Wrenched Virile Lore το νέο ρεμίξ αλμπουμ των Mogwai που ακούγεται καλό αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να το ακούσω με προσοχή. Θα επανέλθουμε...