Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Vow Of Silence


Εισπνοή, κουβέντες ακατανόητες και τις περισσότερες φορές λανθασμένα κατανοητές χρόνια πολλά τώρα το σύννεφο που διατηρεί τη συνοχή της ανισορροπίας η οποία διέπει τις κουβέντες μας και πόσο μάλλον την ατμόσφαιρα και τα όντα γύρω από αυτές σιγά σιγά διαλύεται και μέσα από την ομίχλη φαίνονται μορφές όμορφες αλλά πάνω απ’ όλα αληθινές που πλέον καταλαβαίνω τι μας λένε και άθελά μου φέρνω στο νου τις εικόνες και τις στιγμές που ζήσαμε μαζί σε πόλεις πλατείες σπίτια θάλασσες νησιά ουρανούς τραγούδια σκοτεινά μελωδικά μαγαζιά και ποτάμια στα οποία πετάξαμε σε τυλιγμένα χαρτάκια τις σκέψεις τους προβληματισμούς και τις ευχές μας και τώρα έχουν γίνει ξανά δέντρα ψηλά στα οποία σκαρφάλωνε η φίλη μας που το σπίτι της τόσα χρόνια ήταν καταφύγιο κάθε ώρα κάθε μέρα πριν φύγουμε για να ζωγραφίσουμε με νερωμένες μπογιές μεθυσμένες και εύθυμες νύχτες πολλές φορές οδηγώντας χωρίς προορισμό σε ένα δρόμο χωρίς ουρανό μόνο και μόνο για να φτάσουμε εκεί πάνω να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τα θολά φώτα που τρεμόπαιζαν αλλά ποτέ δεν έσβηναν και δε θα σβήσουν συνθέτοντας έναν πίνακα παραδόξως τόσο καθαρό αξίας ανεκτίμητης στον οποίο βουτάμε σχεδόν κάθε μέρα έστω και για ένα δευτερόλεπτο τη σκέψη μας και αυτός είναι ένας από τους πιο ισχυρούς δεσμούς δεδομένης της απροσδιοριστίας μας και της ανισορροπίας η οποία δεν παύει ακόμα και σήμερα να υπάρχει και να ορίζει την επικοινωνία μας, εκπνοή.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

η γραφή μου είναι...



η σκέψη μου αέναη...
αποδεικνύει τη σχετικότητα του τόπου και του χρόνου,
δημιουργεί εικόνες,
άλλοτε πρόστυχες κι ανασφαλείς με δόντια ήδη ματωμένα
κι άλλοτε ερωτικές, δημιουργικές, όμορφες,,, σαν "εσένα"

η ντροπή μου είναι μεγάλη...
πόσα έχω κρυμμένα στα αμπάρια μου και δεν τα δώρισα ποτέ μου,
μιά κίνηση απλή, να ξετυλίξει το αμιγές ερυθρό, χωρίς προσμίξεις και ενέσεις αυταρέσκειας

η μουσική μου είναι ένα σύννεφο...
ένα βήμα εγώ, ένα εκείνη,
με ακολουθεί σαν κινούμενη σκιά...
όταν με συντροφεύει, αραιώνει και παιρνούν οι αχτίδες της ζεστές στο δέρμα
όταν δεν την ορίζω, με καταδιώκει με βρυσιές ηλεκτρισμένες κι άναρχες σκέψεις

ο στίχος μου είναι ένας κόσμος...
φτιάχνεται σιγά σιγά με απέραντη αγάπη για "εσένα"

ακόμα κι όταν η πένα μου καταργεί τα πάντα σε αυτόν,
δε θέλω να μείνουν οι ικανοί,
αλλά οι αγνοί κι οι ελεύθεροι...
"...πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ'τον έρωτα, έρωτας

κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα..."

το κορμί μου είναι ανθρώπινο...
προχωρά στη μέρα τρέχοντας,
στο ηλιοβασίλεμα στενάζει,
το βράδυ γέρνει πλάι σε προσευχές
στα όνειρα που θέλησε να ζήσει,

και στην αυγή την ανάσα μου γεννά
στο πρώτο άνοιγμα των ματιών, στην ηλιόλουστη καλημέρα σου

ο λόγος μου είναι φτηνός...
για να παρέχει στους άλλους το δικαίωμα να μιλούν και να προσπερνούν πιο δυνατοί από εμένα...

* οι στίχοι: ...πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ'τον έρωτα, έρωτας

κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα...
είναι του Οδυσσέα Ελύτη

** η τελευταία στροφή είναι βασισμένη σε στίχους του Χάρη Αρώνη

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Post Rock Will Never Die But...

dennis: tell me atrihos pithikos what are you writing at the moment?
atrihos pithikos: ow, I'm trying to create a book concerning a love story in Ioannina during the time of Ali Pasas. It's really intriguing. But I have problems with the historical aspect of my novel. 
dennis: oh, really? I thought that you were going to compose an article about the new Mogwai album, Hardoce Will Never Die But You Will. We've read so many articles from you nowadays about all kinds of albums but no Mogwai! I thought they were your favorite group!
atrihos pithikos: You're right there, they are my favourite band but I'm not ready yet to think something on that album. It confuses me. 
dennis: how so?
atrihos pithikos: You see, when I say it confuses me, I mean it. I just don't know what to make of it.
dennis: I see. Okay then, tell us about your new book instead.
atrihos pithikos: It's the story of love between two Greek women who are possessed by the same passion for Ali, the Pasas of Ioannina at the time. There's a beautiful lake, a small island, greek traitors, the revolution and a lot of rakí. I think it's gonna be a treat for all the family -except the little children of course.
dennis: Mm, interesting. So, back to Mogwai then. What's the confusing part of the album you mentioned earlier?
atrihos pithikos: Oh, god, do we really have to do this now? I mean, I love them, man, but I really don't know what to make of it! 
dennis: Yeah..., sorry but talking about your efing love story is not an option. First of all, it sounds really boring, and second, you need to say something about mogwai. That's reason I'm speaking to you, remember?
atrihos pithikos: God, you're such a prat! I have a career you know, I just don't sit on my ass and listen to Mogwai all the time!
dennis: Yes, you do!
atrihos pithikos: Yeah, right! I stopped after the first listening, you know, 'cause I didn't really like the album but then fantasmenios wrote something good about it and I decided to listen to it again and now I can't stop!
dennis: And why is that? Maybe because you hate hating them? 
atrihos pithikos: Oh please shut up! You know as well as I that The Hawk Is Howling was no Mogwai album and I hated it. But there's something weird going on with Hardcore... and I can't say what it is. Firstly, the album starts with this cheesy postrockish track that could come from a group JBuddha only likes...
dennis: You mean White Noise. Beware, though, JBuddha'll reading this!
atrihos pithikos: I think he knows by now. Anyhow, if you manage to get through White Noise, there are some mogwai-like diamonds -the mechanic beat oriented Mexican Grand Prix, the slow moving, never-blown-off Death Ray, San Pedro is kind of old skool mogwai, I like the bass and the guitar distortion on George Square Thatcher Death Party and of course there's You're Lionel Richie, great title, amazing song!
dennis: So, you liked the album after all. You described two thirds of the tracks there!
atrihos pithikos: Well, I don't know. Stuart is 34 years old already, Mogwai can't have that youthful energy anymore, I suppose, and it seems as though they're trying to do something more here. 
dennis: Mogwai are changing then but do we like that?
atrihos pithikos: It's like... hmm... how can I say it? ...Well, it's like Mogwai are saying "Forget post rock, we're Mogwai!". Or "Mogwai will never die but post rock already did", I don't know. After all this, I must admit I kind of like this album. 
dennis: That's it then?
atrihos pithikos: Yep.
dennis: So, are we going for a pint of brew later?
atrihos pithikos: Why not?

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Το τελευταίο ζωντανό ρόδο

Τετάρτη 9 Μάρτη 2011

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
εδώ και μέρες βασανίζομαι να σκεφτώ κάτι ωραίο να γράψω στο μπλογκ για τον νέο δίσκο της PJ Harvey αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω. Όσο περισσότερο το γυρναώ στο μυαλό μου τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Είναι και το γεγονός ότι από τότε που αγόρασα το δίσκο (εντάξει ημερολογιάκι μου τον 'κατέβασα' πρώτα!) σταμάτησα να ακούω το King of Limbs των Radiohead που μοιάζει πια ένα δισκάκι της πλάκας. Όταν το πρωτοείδα στο σάιτ του συγκροτήματος παραλίγο να λιποθυμίσω αλλά τώρα πως να το πω στους φίλους και τους αναγνώστες ότι απλά δεν μ' αρέσει; Βρίσκω παρηγοριά στα περίεργα ριφάκια της αγαπημένης μου Πόλυ και στα λόγια που στριφογυρίζουν μέρα νύχτα στο στη σκέψη μου σαν τις αναμνήσεις των νεκρών συγγενών και φίλων από τον πόλεμο. Τόσα χρόνια αδυνατώ να κατατάξω την PJΗ στους ιδιοφυής και πρωτοπόρους μουσικούς που (νομίζω ότι) ακούω αλλά κάθε φορά που κάποιος δίσκος της κυκλοφορεί αγγιστρώνομαι πάνω του σαν τις βδέλες στο δέρμα μας. Πότε άραγε, ημερολογιάκι μου, ήταν τελευταία φορά που αρνήθηκα να διαγράψω από το mp3 player μου (ναι, αυτό το σαραβαλιασμένο) ένα μαγικό τραγούδι της Πόλυ Τζιν; Θα πρέπει φυσικά να αναφέρομαι στο σκοτεινό Black Hearted Love που τόσες φορές υπενθύμισα στους κολλητούς μου να ακούσουν (ξανά και ξανά) αλλά δεν με άκουσαν. Και σήμερα καθώς για ν-ιοστή φορά βρίσκω τον εαυτό μου να ακούει με αυξημένη προσοχή τον ίδιο δίσκο έχω κολλήσει σαν πεταλίδα σε βράχο με το ακόμα πιο θλιμμένο και σκοτεινό The Words That Maketh Murder και το πανέμορφο βίντεο που το συνοδεύει. "I have seen and done things I want to forget; / soldiers fell like lumps of meat / blown and shot out beyond belief / arms and legs were in the trees." Πως αλήθεια ν' αντισταθώ σε έναν δίσκο-φόρο τιμής στους απλούς στρατιώτες που έδωσαν τη ζωή τους σε έναν ολόκληρο αιώνα εφιαλτικών μαχών και την φρίκη του πολέμου; Πως να μην σταματήσει να χτυπά η καρδιά μου όταν την ακούω να τραγουδάει "as we advanced into the sun / death was all and everyone."; Είναι ακριβώς αυτό το θέμα που έχει επιλέξει να μελοποιήσει, ο θάνατος ως διαταγή, η φρίκη, η τιμή της πατρίδας ("and what is the glorious fruit of our land? / Its fruit is deformed children."), ο πόλεμος, η εγκατάλειψη, τα αγαπημένα πρόσωπα που μένουν πίσω. Οι στίχοι δεν βγαίνουν από κάποιον που δεν έχει νιώσει ποτέ τι εστί πόλεμος (όπως είναι η PJ) αλλά φαίνεται σαν να τραγουδήθηκαν από στρατιώτες και αμάχους κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Και η μουσική μοιάζει να το τονίζει αυτό αποκτώντας ένα χρώμα παραδοσιακής αγγλικής μουσικής. Δεν προσομοιάζει εμβατήρια αλλά πότε γίνεται δυναμική σαν αδιαπέραστο τείχος, πότε ανυπόφορος θρήνος, πότε καταγγελία, πότε απλή διαπίστωση. Σε ένα τραγούδι μοιάζει η φωνή της Πόλυ Τζιν να υψώνεται σαν να θέλει να τραγουδήσει οπερέττα αλλά φυσικά η φωνή της σπάει, ξεφεύγει. Αυτός ο δίσκος, πολυαγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι η νέα παραδοσιακή μουσική του δυτικού πολιτισμού. Σφραγίζει έναν ολόκληρο αιώνα πολέμων και μαχών, πληγών και θυμάτων. Όταν οι 'άλλοι' θα ακούνε ακόμα Bob Dylan εμείς θα τραγουδάμε PJ Harvey, όταν όλος ο πλανήτης θα περιμένει με κομμένη την ανάσα τον νέο δίσκο των Radiohead εμείς θα 'τσιμπάμε' το volume για να ακουστούν οι φωνές μας. Καληνύχτα.


Vow Of Silence


Εισπνοή, κουβέντες ακατανόητες και τις περισσότερες φορές λανθασμένα κατανοητές χρόνια πολλά τώρα το σύννεφο που διατηρεί τη συνοχή της ανισορροπίας η οποία διέπει τις κουβέντες μας και πόσο μάλλον την ατμόσφαιρα και τα όντα γύρω από αυτές σιγά σιγά διαλύεται και μέσα από την ομίχλη φαίνονται μορφές όμορφες αλλά πάνω απ’ όλα αληθινές που πλέον καταλαβαίνω τι μας λένε και άθελά μου φέρνω στο νου τις εικόνες και τις στιγμές που ζήσαμε μαζί σε πόλεις πλατείες σπίτια θάλασσες νησιά ουρανούς τραγούδια σκοτεινά μελωδικά μαγαζιά και ποτάμια στα οποία πετάξαμε σε τυλιγμένα χαρτάκια τις σκέψεις τους προβληματισμούς και τις ευχές μας και τώρα έχουν γίνει ξανά δέντρα ψηλά στα οποία σκαρφάλωνε η φίλη μας που το σπίτι της τόσα χρόνια ήταν καταφύγιο κάθε ώρα κάθε μέρα πριν φύγουμε για να ζωγραφίσουμε με νερωμένες μπογιές μεθυσμένες και εύθυμες νύχτες πολλές φορές οδηγώντας χωρίς προορισμό σε ένα δρόμο χωρίς ουρανό μόνο και μόνο για να φτάσουμε εκεί πάνω να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τα θολά φώτα που τρεμόπαιζαν αλλά ποτέ δεν έσβηναν και δε θα σβήσουν συνθέτοντας έναν πίνακα παραδόξως τόσο καθαρό αξίας ανεκτίμητης στον οποίο βουτάμε σχεδόν κάθε μέρα έστω και για ένα δευτερόλεπτο τη σκέψη μας και αυτός είναι ένας από τους πιο ισχυρούς δεσμούς δεδομένης της απροσδιοριστίας μας και της ανισορροπίας η οποία δεν παύει ακόμα και σήμερα να υπάρχει και να ορίζει την επικοινωνία μας, εκπνοή.

η γραφή μου είναι...



η σκέψη μου αέναη...
αποδεικνύει τη σχετικότητα του τόπου και του χρόνου,
δημιουργεί εικόνες,
άλλοτε πρόστυχες κι ανασφαλείς με δόντια ήδη ματωμένα
κι άλλοτε ερωτικές, δημιουργικές, όμορφες,,, σαν "εσένα"

η ντροπή μου είναι μεγάλη...
πόσα έχω κρυμμένα στα αμπάρια μου και δεν τα δώρισα ποτέ μου,
μιά κίνηση απλή, να ξετυλίξει το αμιγές ερυθρό, χωρίς προσμίξεις και ενέσεις αυταρέσκειας

η μουσική μου είναι ένα σύννεφο...
ένα βήμα εγώ, ένα εκείνη,
με ακολουθεί σαν κινούμενη σκιά...
όταν με συντροφεύει, αραιώνει και παιρνούν οι αχτίδες της ζεστές στο δέρμα
όταν δεν την ορίζω, με καταδιώκει με βρυσιές ηλεκτρισμένες κι άναρχες σκέψεις

ο στίχος μου είναι ένας κόσμος...
φτιάχνεται σιγά σιγά με απέραντη αγάπη για "εσένα"

ακόμα κι όταν η πένα μου καταργεί τα πάντα σε αυτόν,
δε θέλω να μείνουν οι ικανοί,
αλλά οι αγνοί κι οι ελεύθεροι...
"...πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ'τον έρωτα, έρωτας

κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα..."

το κορμί μου είναι ανθρώπινο...
προχωρά στη μέρα τρέχοντας,
στο ηλιοβασίλεμα στενάζει,
το βράδυ γέρνει πλάι σε προσευχές
στα όνειρα που θέλησε να ζήσει,

και στην αυγή την ανάσα μου γεννά
στο πρώτο άνοιγμα των ματιών, στην ηλιόλουστη καλημέρα σου

ο λόγος μου είναι φτηνός...
για να παρέχει στους άλλους το δικαίωμα να μιλούν και να προσπερνούν πιο δυνατοί από εμένα...

* οι στίχοι: ...πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ'τον έρωτα, έρωτας

κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα...
είναι του Οδυσσέα Ελύτη

** η τελευταία στροφή είναι βασισμένη σε στίχους του Χάρη Αρώνη

Post Rock Will Never Die But...

dennis: tell me atrihos pithikos what are you writing at the moment?
atrihos pithikos: ow, I'm trying to create a book concerning a love story in Ioannina during the time of Ali Pasas. It's really intriguing. But I have problems with the historical aspect of my novel. 
dennis: oh, really? I thought that you were going to compose an article about the new Mogwai album, Hardoce Will Never Die But You Will. We've read so many articles from you nowadays about all kinds of albums but no Mogwai! I thought they were your favorite group!
atrihos pithikos: You're right there, they are my favourite band but I'm not ready yet to think something on that album. It confuses me. 
dennis: how so?
atrihos pithikos: You see, when I say it confuses me, I mean it. I just don't know what to make of it.
dennis: I see. Okay then, tell us about your new book instead.
atrihos pithikos: It's the story of love between two Greek women who are possessed by the same passion for Ali, the Pasas of Ioannina at the time. There's a beautiful lake, a small island, greek traitors, the revolution and a lot of rakí. I think it's gonna be a treat for all the family -except the little children of course.
dennis: Mm, interesting. So, back to Mogwai then. What's the confusing part of the album you mentioned earlier?
atrihos pithikos: Oh, god, do we really have to do this now? I mean, I love them, man, but I really don't know what to make of it! 
dennis: Yeah..., sorry but talking about your efing love story is not an option. First of all, it sounds really boring, and second, you need to say something about mogwai. That's reason I'm speaking to you, remember?
atrihos pithikos: God, you're such a prat! I have a career you know, I just don't sit on my ass and listen to Mogwai all the time!
dennis: Yes, you do!
atrihos pithikos: Yeah, right! I stopped after the first listening, you know, 'cause I didn't really like the album but then fantasmenios wrote something good about it and I decided to listen to it again and now I can't stop!
dennis: And why is that? Maybe because you hate hating them? 
atrihos pithikos: Oh please shut up! You know as well as I that The Hawk Is Howling was no Mogwai album and I hated it. But there's something weird going on with Hardcore... and I can't say what it is. Firstly, the album starts with this cheesy postrockish track that could come from a group JBuddha only likes...
dennis: You mean White Noise. Beware, though, JBuddha'll reading this!
atrihos pithikos: I think he knows by now. Anyhow, if you manage to get through White Noise, there are some mogwai-like diamonds -the mechanic beat oriented Mexican Grand Prix, the slow moving, never-blown-off Death Ray, San Pedro is kind of old skool mogwai, I like the bass and the guitar distortion on George Square Thatcher Death Party and of course there's You're Lionel Richie, great title, amazing song!
dennis: So, you liked the album after all. You described two thirds of the tracks there!
atrihos pithikos: Well, I don't know. Stuart is 34 years old already, Mogwai can't have that youthful energy anymore, I suppose, and it seems as though they're trying to do something more here. 
dennis: Mogwai are changing then but do we like that?
atrihos pithikos: It's like... hmm... how can I say it? ...Well, it's like Mogwai are saying "Forget post rock, we're Mogwai!". Or "Mogwai will never die but post rock already did", I don't know. After all this, I must admit I kind of like this album. 
dennis: That's it then?
atrihos pithikos: Yep.
dennis: So, are we going for a pint of brew later?
atrihos pithikos: Why not?

Το τελευταίο ζωντανό ρόδο

Τετάρτη 9 Μάρτη 2011

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
εδώ και μέρες βασανίζομαι να σκεφτώ κάτι ωραίο να γράψω στο μπλογκ για τον νέο δίσκο της PJ Harvey αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω. Όσο περισσότερο το γυρναώ στο μυαλό μου τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Είναι και το γεγονός ότι από τότε που αγόρασα το δίσκο (εντάξει ημερολογιάκι μου τον 'κατέβασα' πρώτα!) σταμάτησα να ακούω το King of Limbs των Radiohead που μοιάζει πια ένα δισκάκι της πλάκας. Όταν το πρωτοείδα στο σάιτ του συγκροτήματος παραλίγο να λιποθυμίσω αλλά τώρα πως να το πω στους φίλους και τους αναγνώστες ότι απλά δεν μ' αρέσει; Βρίσκω παρηγοριά στα περίεργα ριφάκια της αγαπημένης μου Πόλυ και στα λόγια που στριφογυρίζουν μέρα νύχτα στο στη σκέψη μου σαν τις αναμνήσεις των νεκρών συγγενών και φίλων από τον πόλεμο. Τόσα χρόνια αδυνατώ να κατατάξω την PJΗ στους ιδιοφυής και πρωτοπόρους μουσικούς που (νομίζω ότι) ακούω αλλά κάθε φορά που κάποιος δίσκος της κυκλοφορεί αγγιστρώνομαι πάνω του σαν τις βδέλες στο δέρμα μας. Πότε άραγε, ημερολογιάκι μου, ήταν τελευταία φορά που αρνήθηκα να διαγράψω από το mp3 player μου (ναι, αυτό το σαραβαλιασμένο) ένα μαγικό τραγούδι της Πόλυ Τζιν; Θα πρέπει φυσικά να αναφέρομαι στο σκοτεινό Black Hearted Love που τόσες φορές υπενθύμισα στους κολλητούς μου να ακούσουν (ξανά και ξανά) αλλά δεν με άκουσαν. Και σήμερα καθώς για ν-ιοστή φορά βρίσκω τον εαυτό μου να ακούει με αυξημένη προσοχή τον ίδιο δίσκο έχω κολλήσει σαν πεταλίδα σε βράχο με το ακόμα πιο θλιμμένο και σκοτεινό The Words That Maketh Murder και το πανέμορφο βίντεο που το συνοδεύει. "I have seen and done things I want to forget; / soldiers fell like lumps of meat / blown and shot out beyond belief / arms and legs were in the trees." Πως αλήθεια ν' αντισταθώ σε έναν δίσκο-φόρο τιμής στους απλούς στρατιώτες που έδωσαν τη ζωή τους σε έναν ολόκληρο αιώνα εφιαλτικών μαχών και την φρίκη του πολέμου; Πως να μην σταματήσει να χτυπά η καρδιά μου όταν την ακούω να τραγουδάει "as we advanced into the sun / death was all and everyone."; Είναι ακριβώς αυτό το θέμα που έχει επιλέξει να μελοποιήσει, ο θάνατος ως διαταγή, η φρίκη, η τιμή της πατρίδας ("and what is the glorious fruit of our land? / Its fruit is deformed children."), ο πόλεμος, η εγκατάλειψη, τα αγαπημένα πρόσωπα που μένουν πίσω. Οι στίχοι δεν βγαίνουν από κάποιον που δεν έχει νιώσει ποτέ τι εστί πόλεμος (όπως είναι η PJ) αλλά φαίνεται σαν να τραγουδήθηκαν από στρατιώτες και αμάχους κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Και η μουσική μοιάζει να το τονίζει αυτό αποκτώντας ένα χρώμα παραδοσιακής αγγλικής μουσικής. Δεν προσομοιάζει εμβατήρια αλλά πότε γίνεται δυναμική σαν αδιαπέραστο τείχος, πότε ανυπόφορος θρήνος, πότε καταγγελία, πότε απλή διαπίστωση. Σε ένα τραγούδι μοιάζει η φωνή της Πόλυ Τζιν να υψώνεται σαν να θέλει να τραγουδήσει οπερέττα αλλά φυσικά η φωνή της σπάει, ξεφεύγει. Αυτός ο δίσκος, πολυαγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι η νέα παραδοσιακή μουσική του δυτικού πολιτισμού. Σφραγίζει έναν ολόκληρο αιώνα πολέμων και μαχών, πληγών και θυμάτων. Όταν οι 'άλλοι' θα ακούνε ακόμα Bob Dylan εμείς θα τραγουδάμε PJ Harvey, όταν όλος ο πλανήτης θα περιμένει με κομμένη την ανάσα τον νέο δίσκο των Radiohead εμείς θα 'τσιμπάμε' το volume για να ακουστούν οι φωνές μας. Καληνύχτα.