Εισπνοή, κουβέντες ακατανόητες και τις περισσότερες φορές λανθασμένα κατανοητές χρόνια πολλά τώρα το σύννεφο που διατηρεί τη συνοχή της ανισορροπίας η οποία διέπει τις κουβέντες μας και πόσο μάλλον την ατμόσφαιρα και τα όντα γύρω από αυτές σιγά σιγά διαλύεται και μέσα από την ομίχλη φαίνονται μορφές όμορφες αλλά πάνω απ’ όλα αληθινές που πλέον καταλαβαίνω τι μας λένε και άθελά μου φέρνω στο νου τις εικόνες και τις στιγμές που ζήσαμε μαζί σε πόλεις πλατείες σπίτια θάλασσες νησιά ουρανούς τραγούδια σκοτεινά μελωδικά μαγαζιά και ποτάμια στα οποία πετάξαμε σε τυλιγμένα χαρτάκια τις σκέψεις τους προβληματισμούς και τις ευχές μας και τώρα έχουν γίνει ξανά δέντρα ψηλά στα οποία σκαρφάλωνε η φίλη μας που το σπίτι της τόσα χρόνια ήταν καταφύγιο κάθε ώρα κάθε μέρα πριν φύγουμε για να ζωγραφίσουμε με νερωμένες μπογιές μεθυσμένες και εύθυμες νύχτες πολλές φορές οδηγώντας χωρίς προορισμό σε ένα δρόμο χωρίς ουρανό μόνο και μόνο για να φτάσουμε εκεί πάνω να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τα θολά φώτα που τρεμόπαιζαν αλλά ποτέ δεν έσβηναν και δε θα σβήσουν συνθέτοντας έναν πίνακα παραδόξως τόσο καθαρό αξίας ανεκτίμητης στον οποίο βουτάμε σχεδόν κάθε μέρα έστω και για ένα δευτερόλεπτο τη σκέψη μας και αυτός είναι ένας από τους πιο ισχυρούς δεσμούς δεδομένης της απροσδιοριστίας μας και της ανισορροπίας η οποία δεν παύει ακόμα και σήμερα να υπάρχει και να ορίζει την επικοινωνία μας, εκπνοή.
