Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Με τον παραδοσιακό και μη τρόπο (κβαντικά)

Πιο clean cut πεθαίνεις
Πόσο καλή μπάντα νομίζεις ότι είναι οι Calexico; Υπερ-μπάντα, καλοί μωρέ είναι, οκ έχω δει και καλύτερους, α πα πα δεν το συζητάω, το Σάββατο θα πάμε Πλούταρχο!

Εμένα δεν με ενθουσίασαν ποτέ αν θέλετε την αλήθεια. Πρώτος δεύτερος τρίτος άντε δίσκος αλλά μετά τι; Και όταν μία μπάντα δεν με ενθουσιάζει η συναυλία είναι ανυπόφορη. Βλέπετε πλέον είμαι 35 σάμθινγκ στα χρόνια και η άνευ ενδιαφέροντος και κουνήματος-χορού ορθοστασία με κουράζει απίστευτα. Ειδικά αν έχω πληρώσει και εισιτήριο...

Φανταστείτε την διάθεση μου όταν συμφώνησα να ακολουθήσω τους συν-πότες στο Φαζ για να ακούσω λίγη αμερικάνα χωρίς καν ίχνος τσίπουρο. Άκουσα καταρχάς τον Moa Bones (μη ρωτάτε πραγματικό όνομα) ο οποίος είναι πολύ αξιόλογος (χε χε) αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει μπορούμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ήταν μέλος της ΥΠΕΡμπάντας Modrec! Εσείς αν δεν τον  έχετε ακούσει μην τον αδικήσετε. Ακούστε πρώτα ΜΒ και μετά Modrec...

και μπαίνουν που λέτε εκείνοι οι αλητήριοι κωλόγεροι Καλέξικο με μία όρεξη στην σκηνή ρε σεις άλλο πράμα! Με τέλειο ήχο, με γκρουβ (ρυθμό ε;) με πνευστά με σόλα και με τα όλα τους. Έκαναν τον τελευταίο δίσκο (Edge of the Sun -μόνο μία φορά τον άκουσα) να ακούγεται πολύ καλός. Χορέψαμε με τον (μη παραδοσιακό τρόπο) χειροκροτήσαμε φωνάξαμε επευφημήσαμε μείναμε με ανοιχτό το στόμα!

Και σαν να μην έφτανα όλα αυτά να σου και οι Τακίμ! Ξέρετε, είναι όπως ο Ψαραντώνης που πάει στο ΑΤΡ Αυστραλίας προσκεκλημένος του Γουόρεν Έλλις -άλλο ένα ελληνικό παραδοσιακό συγκρότημα που ανακαλύφθηκε από κάποιους ππου ήρθαν  από μακριά. Με ενθουσίασαν όσο και τον διπλανό μου που ήταν ήδη μαγεμένος από πριν, ειδικά δε όταν έπαιξαν όλοι μαζί (κιθάρες, ντραμς, τρομπέτες, μπάσο, κλαρίνο τουμπερλάκι λαούτο κανονάκι!) το πολυακουσμένο Stray και απογείωσαν την συναυλία στο μισό της περίπου. [Ανοίγω νέο κουτάκι να τικάρω: Να ακούσω Τακίμ]


Παίξανε λοιπόν τα παιδιά (Καλέξικο ε;) κανένα δίωρο και εγώ παρά τα 37 μου (ναι ε;) χρόνια ακούραστος εκεί -χειροκρότημα, φωνές και χορός. Ζητούσα το ανκόρ σαν 20χρονος φοιτητής του φυσικού στα Γιάννενα. Να πως φαίνεται η ποιότητα του λάιβ. Εξάλλου, αν δεν σε μαγέψει μία μπάντα από κοντά τότε σε έχει χάσει από φίλο.




Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Το ποστ-ροκ συνεχίζει να ζει στα αυτιά μας

Που τους θυμήθηκες αυτούς ρε; Μέχρι και ο ακούω-ότι ποστ-υπάρχει Τζέι Μπούντα ομολόγησε ότι δεν τους έχει πολυακούσει. Αλλά την ώρα που γράφω για τον νιοστο τέταρτο δίσκο τους δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα παλιότερο τραγούδι τους. Δεν θα προσπαθήσω καν.
Δεν είναι ποτέ αργά για να ανακαλύψεις μουσική και εγώ πάντα ήμουν αργός. Caspian λοιπόν. Που την βρήκαν τέτοια ενέργεια για να παλέψουν με τους τιτάνιους gybe! για τον ποστ-ροκ δίσκο της χρονιάς; ε; ποιος ψεύτης τους είπε ότι το ποστ μετράει το 2015; δεν ακούνε Mogwai αυτοί; δεν έχουν απολαύσει το χιτάκι remurdered ζωντανά όπως εμείς οι τίμιοι ποστροκάδες;
εδώ θα σταματήσω την ειρωνεία. Οι Caspian δεν είναι ούτε gybe ούτε Mogwai. Δεν με έχουν κάνει να κλαίω ούτε να ανατριχιάσω. Αλλά είναι τίμιοι ρε φίλε! Και έχουν πολύ όρεξη για ποστ. Και να τα αποτελέσματα. Χρησιμοποιούν κάθε ποστ-ροκ κλισέ προς όφελος τους. Ηλεκτρονικά γεμίσματα, μετρημένο ντιλέι, αρκετό θόρυβο στις κιθάρες, λίγο μέταλ επιρροές, μια ποστ-πάουερ (ή πάουερ-ποστ;) μπαλάντα και αυτές οι κιθάρες· αχ οι κιθάρες.
Την στιγμή που οι gybe! επιλέγουν 2-3 κιθάρες να παίζουν τα ίδια (έμφαση, όγκος ή έλλειψη έμπνευσης; -Σ.τ. Αγίου: ΙΕΡΟΣΥΛΕ!) οι Caspian στο Dust and Disquiet τολμούν το αντίθετο· το πανέμορφο κλείσιμο του ομώνυμου κομματιού είναι το αποτέλεσμα.
Περιμένοντας να δω Aφού είδα τους mono για πρώτη φορά - και να τικάρω τίκαρα άλλο ένα κουτάκι στην λίστα μου - βρέθηκα δεμένος με αυτά που κορόιδευα και αρνούμαι να αποδεχτώ. Τους Caspian και τους κάθε Caspian. Το ποστ-ροκ ζει χάρη σε αυτούς. 

Με τον παραδοσιακό και μη τρόπο (κβαντικά)

Πιο clean cut πεθαίνεις
Πόσο καλή μπάντα νομίζεις ότι είναι οι Calexico; Υπερ-μπάντα, καλοί μωρέ είναι, οκ έχω δει και καλύτερους, α πα πα δεν το συζητάω, το Σάββατο θα πάμε Πλούταρχο!

Εμένα δεν με ενθουσίασαν ποτέ αν θέλετε την αλήθεια. Πρώτος δεύτερος τρίτος άντε δίσκος αλλά μετά τι; Και όταν μία μπάντα δεν με ενθουσιάζει η συναυλία είναι ανυπόφορη. Βλέπετε πλέον είμαι 35 σάμθινγκ στα χρόνια και η άνευ ενδιαφέροντος και κουνήματος-χορού ορθοστασία με κουράζει απίστευτα. Ειδικά αν έχω πληρώσει και εισιτήριο...

Φανταστείτε την διάθεση μου όταν συμφώνησα να ακολουθήσω τους συν-πότες στο Φαζ για να ακούσω λίγη αμερικάνα χωρίς καν ίχνος τσίπουρο. Άκουσα καταρχάς τον Moa Bones (μη ρωτάτε πραγματικό όνομα) ο οποίος είναι πολύ αξιόλογος (χε χε) αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει μπορούμε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ήταν μέλος της ΥΠΕΡμπάντας Modrec! Εσείς αν δεν τον  έχετε ακούσει μην τον αδικήσετε. Ακούστε πρώτα ΜΒ και μετά Modrec...

και μπαίνουν που λέτε εκείνοι οι αλητήριοι κωλόγεροι Καλέξικο με μία όρεξη στην σκηνή ρε σεις άλλο πράμα! Με τέλειο ήχο, με γκρουβ (ρυθμό ε;) με πνευστά με σόλα και με τα όλα τους. Έκαναν τον τελευταίο δίσκο (Edge of the Sun -μόνο μία φορά τον άκουσα) να ακούγεται πολύ καλός. Χορέψαμε με τον (μη παραδοσιακό τρόπο) χειροκροτήσαμε φωνάξαμε επευφημήσαμε μείναμε με ανοιχτό το στόμα!

Και σαν να μην έφτανα όλα αυτά να σου και οι Τακίμ! Ξέρετε, είναι όπως ο Ψαραντώνης που πάει στο ΑΤΡ Αυστραλίας προσκεκλημένος του Γουόρεν Έλλις -άλλο ένα ελληνικό παραδοσιακό συγκρότημα που ανακαλύφθηκε από κάποιους ππου ήρθαν  από μακριά. Με ενθουσίασαν όσο και τον διπλανό μου που ήταν ήδη μαγεμένος από πριν, ειδικά δε όταν έπαιξαν όλοι μαζί (κιθάρες, ντραμς, τρομπέτες, μπάσο, κλαρίνο τουμπερλάκι λαούτο κανονάκι!) το πολυακουσμένο Stray και απογείωσαν την συναυλία στο μισό της περίπου. [Ανοίγω νέο κουτάκι να τικάρω: Να ακούσω Τακίμ]


Παίξανε λοιπόν τα παιδιά (Καλέξικο ε;) κανένα δίωρο και εγώ παρά τα 37 μου (ναι ε;) χρόνια ακούραστος εκεί -χειροκρότημα, φωνές και χορός. Ζητούσα το ανκόρ σαν 20χρονος φοιτητής του φυσικού στα Γιάννενα. Να πως φαίνεται η ποιότητα του λάιβ. Εξάλλου, αν δεν σε μαγέψει μία μπάντα από κοντά τότε σε έχει χάσει από φίλο.




Το ποστ-ροκ συνεχίζει να ζει στα αυτιά μας

Που τους θυμήθηκες αυτούς ρε; Μέχρι και ο ακούω-ότι ποστ-υπάρχει Τζέι Μπούντα ομολόγησε ότι δεν τους έχει πολυακούσει. Αλλά την ώρα που γράφω για τον νιοστο τέταρτο δίσκο τους δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα παλιότερο τραγούδι τους. Δεν θα προσπαθήσω καν.
Δεν είναι ποτέ αργά για να ανακαλύψεις μουσική και εγώ πάντα ήμουν αργός. Caspian λοιπόν. Που την βρήκαν τέτοια ενέργεια για να παλέψουν με τους τιτάνιους gybe! για τον ποστ-ροκ δίσκο της χρονιάς; ε; ποιος ψεύτης τους είπε ότι το ποστ μετράει το 2015; δεν ακούνε Mogwai αυτοί; δεν έχουν απολαύσει το χιτάκι remurdered ζωντανά όπως εμείς οι τίμιοι ποστροκάδες;
εδώ θα σταματήσω την ειρωνεία. Οι Caspian δεν είναι ούτε gybe ούτε Mogwai. Δεν με έχουν κάνει να κλαίω ούτε να ανατριχιάσω. Αλλά είναι τίμιοι ρε φίλε! Και έχουν πολύ όρεξη για ποστ. Και να τα αποτελέσματα. Χρησιμοποιούν κάθε ποστ-ροκ κλισέ προς όφελος τους. Ηλεκτρονικά γεμίσματα, μετρημένο ντιλέι, αρκετό θόρυβο στις κιθάρες, λίγο μέταλ επιρροές, μια ποστ-πάουερ (ή πάουερ-ποστ;) μπαλάντα και αυτές οι κιθάρες· αχ οι κιθάρες.
Την στιγμή που οι gybe! επιλέγουν 2-3 κιθάρες να παίζουν τα ίδια (έμφαση, όγκος ή έλλειψη έμπνευσης; -Σ.τ. Αγίου: ΙΕΡΟΣΥΛΕ!) οι Caspian στο Dust and Disquiet τολμούν το αντίθετο· το πανέμορφο κλείσιμο του ομώνυμου κομματιού είναι το αποτέλεσμα.
Περιμένοντας να δω Aφού είδα τους mono για πρώτη φορά - και να τικάρω τίκαρα άλλο ένα κουτάκι στην λίστα μου - βρέθηκα δεμένος με αυτά που κορόιδευα και αρνούμαι να αποδεχτώ. Τους Caspian και τους κάθε Caspian. Το ποστ-ροκ ζει χάρη σε αυτούς.