#TsipourakiBestOf2019 _ Ilana: The Creator by Mdou Moctar

Ένα από τα πράγματα που κρατάω από το (μουσικό) 2019 είναι και η στροφή (μου;) σε ήχους πέρα των δυτικών ειδών που έχουμε συνηθίσει. Ακούσαμε ήδη τους Land of Kush, που ακροβατούν στην διαχωριστική γραμμή δύσης-ανατολής, τους Širom, που παίζουν μουσική από το σύνορο της Ευρώπης και της Ασίας και φυσικά τον  Sarathy Korwar, Βρετανό περκασιονίστα που επέλεξε να πάει Ινδία. Ο Moctar δεν είναι καν ανατολίτης, ούτε κανένας διεθνής μουσικός, είναι Τουαρέγκ και πριν λίγα χρόνια έπαιζε σε γάμους! Από εκεί μέχρι το Ilana η απόσταση είναι τεράστια, όση και η απόσταση της Αφρικής από τον 1ο κόσμο. Και όμως ο δίσκος διεκδικεί επάξια τον τίτλο του καλύτερου της χρονιάς αν και μερικές φορές ακούγεται όντως σαν μουσική γαμοπανηγυριού, ή μάλλον εξαιτίας αυτού. Ο Mdou δεν έχει από πίσω του ιστορία, δεν έχει κολεκτίβες με γαμάτους μουσικούς, μοναδικό του όπλο και σύμμαχος είναι η ηλεκτρική του κιθάρα, και τι όπλο! Ιδού τι γράφει ο φαντασμένιος για το καλύτερο τραγούδι του δίσκου:

Το θέμα μας είναι πως το Tarhazed (πάρτε ανάσα), είναι για όλα τα αηηηηη ντααααααα του κόσμου, είναι για να αποσύρεται και να αναθεωρείται εκείνο το WIRE του 2004 με εξώφυλλο in praise of the riff,  Ω ΝΑ ΣΟΥ ΓΑΜΗΣΩ ΤΙ ΚΙΘΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΓΑΜΩ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΟ ΒΑΖΕΧΑ, που να κολλήσει ιό η google να μας κάνουν ένα ντου οι υποσαχάριοι και να μας βιδώνουν τα κλαρίνα των VIC λες και ο κώλος μας είναι ντουί. Που θα έχει πλάκα ένας μπλογκερ από το Τουαρέγκ να κράζει τον Mdou Moctar και να αποθεώνει τους VIC. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ όπως και το αν τα τραγούδια είναι κοινωνικοπολιτικά, αντιιμπεριαλιστικά, και υπέρ της ισότητας όπως δηλώνει ο καλλιτέχνης. Με το που γράφει την τελευταία λέξη ο Φάντα ακούγεται το σφύριγμα στο Tarhazed και είναι τέτοια η πόρωση, που δεν θα τον χάλαγε αν τελικά το τραγούδι μιλάει για το πως καθάριζε τα νύχια του ο Μωάμεθ.

Μετά από αυτό το (δικαιολογημένο) παραλήρημα τα δικά μου λόγια περιττεύουν. Άλλωστε το Illana βρίσκεται στην κορυφή της φανταλίστας για το 2019.