Μαύροι Κύκνοι στην Λιοσίων Νο2

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερα να βλέπεις λάιβ τα αγαπημένα σου συγκροτήματα μία και μοναδική φορά ή περισσότερες. Και αν η μία φορά δεν είναι η καλή τους μέρα (συμβαίνει συχνά); Αν έχουν κυκλοφορήσει την δισκάρα τους αφού τους είδα εγώ; Αν δεν έρθουν άλλη φορά στην Ελλάδα; Πως ήταν λοιπόν η τρίτη φορά που είδες τους Swans Άτριχε μου Πίθηκε; Ομολογώ ότι αυτό

με τα πολλά ή λίγα λάιβ το σκέφτομαι από τότε που είδα δεύτερη φορά τους Swans και τώρα που τους άκουσα ξανά στο Gagarin η σκέψη επανήλθε πιο έντονη. Γιατί όταν πρωτοακούσαμε για τον Michael Gira και την παρέα του, όταν ευλαβικά ακούγαμε το The Seer και αυνανιζόμασταν σε κάθε αυλάκι του βινυλίου, όταν τελικά μάθαμε ότι θα έρθουν στο Fuzz στην Πειραιώς και πήραμε και τα εισιτηριάκια μας, ήμασταν ευτυχισμένοι. Ευτυχισμένοι και λίγο τρομαγμένοι, ή καλύτερα λίγο ανίδεοι. Βλέπετε δεν τους ξέραμε και από πριν, δεν είχαμε ξανακούσει, δεν είχαμε μάθει κάτι για αυτούς τόσα χρόνια που μεσουρανούσαν γαμούσαν στο ποστ-πανκ σύμπαν. Πήγαμε στην συναυλία τρομαγμένοι από τις φήμες (εντελώς αληθινές) ότι η ένταση του ήχου στις εμφανίσεις ήταν εκκωφαντική, φτάσαμε στον Ταύρο γνωρίζοντας μόνο το The Seer και κάνένα ακόμα κομμάτι από την παλιά εποχή.

Αλλά τελικά δεν έχουν σημασία οι φήμες και το επίπεδο γνώσης με μία τέτοια μπάντα που που βγαίνει στην σκηνή σαν τους Sonic Youth (θυμαστε εκείνη την εφιαλτική βραδιά στην Φρεαττύδα που η Κιμ άφησε το μπάσο για την τρίτη κιθάρα;) και όποιον πάρει ο Χάρος! Δεν έχει σημασία τι νομίζεις εσύ για τους Swans αλλά τι είναι έτοιμοι να σου δείξουν αυτοί πάνω στην σκηνή. Μία ζωντανή εμφάνιση είναι σαν μάχη εξουσίας. Εμείς το κοινό εναντίον της μπάντας. Ποιος θα υπερισχύσει; Ποιος θα έχει το πάνω χέρι για 1-2-3 ώρες; Ποιος έχει το πλεονέκτημα της έκπληξης; Οι καλύτερες συναυλίες φυσικά είναι αυτές στις οποίες δεν υπάρχει νικητής. Ισοπαλία. Αλλά για φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, της ισοπαλίας, πρέπει η μπάντα να σε κυριεύσει για λίγο για να σε ανεβάσει στο επίπεδο της, στην σκηνή. Αυτό ακριβώς κάνουν, έκαναν για τρίτη φορά, οι Swans. Είναι κυριάρχοι. Ξεκινάει η συναυλία και πονάω φριχτά στον αυχένα, δεν μπορώ να κουνηθώ. Ο JB δίπλα μου είναι πτώμα από την κούραση. Μόνο μας όπλο για την ισοπαλία το Άγιο Τσιπουράκι που πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Η μπάντα και ο Gira όπως πάντα εξουσιάζουν. Με τις θηριώδεις κιθάρες τους, την σχεδόν εκτός ορίων ένταση, την εξοργιστική ακρίβεια με την οποία είναι χτισμένη το χάος τους, με την απίστευτη ενέργεια του ντράμερ, τους ανυπέρβλητους ρυθμούς του μπάσου, την φασαρία (noise), τους παρανοϊκούς -σχεδόν- αμανέδες του Gira. 

Σε τραβάνε κάτι αόρατα χέρια και σε τοποθετούν πάνω στην σκηνή. Τέρμα ο πόνος, τέρμα η κούραση, τέρμα το τσίπουρο. Καληνύχτα

Δίδυμα Φεγγάρια

Μας αρέσουν τα περίεργα συγκροτήματα έτσι; Ιδού λοιπόν οι Αμερικανοί (εξ Αγίω Φραγκίσκο ορμώμενοι) Moon Duo που ηχογραφούν τους δίσκους τους στην Γερμανία. Για ποιον λόγο είναι αυτό σημαντικό; γιατί παίζουν ψυχεδελικό κράουτ ροκ! ναι ναι και εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει αλλά τώρα άρχισα να καταλαβαίνω λίγο. Επίσης τους αρέσει να προσθέτουν λίγα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια κάτω από το καπό και τέλος έχουν την συνήθεια να γράφουν drones, να "τραβάνε" λίγο τα τραγούδια μέχρι να ξεχειλώσουν.

Κάποιος τώρα γελάει και σκέφτεται "μαλάκα μου, ο Άτριχος Πίθηκος τους άκουσε και τρελάθηκε." Όντως συντρόφοι ενθουσιάστηκα! Όλα τα παραπάνω που περιέγραψα υπάρχουν μέσα στον πρόσφατο δίσκο τους Occult Architecture, Vol. 1, και επιπλέον οι Moon Duo αφήνουν τα τραγούδια να ξεχειλώσουν λίγο παραπάνω με τα drones τους (το allmusic.com το θεωρεί μειονέκτημα χα χα χα). Λοιπόν, what's not to like? Μοιάζουν λίγο έως πολύ με τους θρυλικά καλτ Spacemen 3 αλλά και με τους Tortoise του Beacons of Ancestorship. Όμως αυτό που με κέρδισε στον νέο δίσκο τους (και στους παλιότερους βέβαια) είναι αυτή η αγαπημένη μου μονότονη επιμίκυνση του τραγουδιού μέχρι το σημείο που χάνεις ακροατές. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές έχω φρέσκια την τρίτη συναυλία των Swans στο Gagarin 205 με τους οποίους συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Μπορεί ένας ρυθμός ή ένας αμανές του Gira να κρατήσει 30 λεπτά μέχρι να αποφασίσουν να μπουν όλα τα οργανα μαζί και στην δυνατότερη ένταση. Με τους Moon Duo συμβάινει κάτι παρόμοιο αλλά πιο ήπιο σε ένταση και συνθετική πολυπλοκότητα. Στο Cult of Moloch διάρκειας 7'25'' ο ρυθμός είναι σαφώς πιο μεστός, πιο κράουτ ροκ και συνεχίζει χωρίς φτιασίδια πολύ μετά την φωνή ενώ στο διάρκειας 10'30'' White Rose το όλο θέμα που κλείνει το τραγούδι αργά και βασανιστικά είναι πιο τζαζ ή και dub αν προτιμάτε.

Αρκετά με τα λόγια, δεν υπάρχει καλύτερος κριτής από τα ίδια σου τα αυτιά. Μόνο κάτι τελευταίο. Τους Moon Duo τους ανακάλυψα μέσω της δισκογραφικής τους εταιρείας της Sacred Bones Record στην οποία βγάζουν το ψωμί τους οι Blanck  Mass (ένας εκ των δύο Fuck Buttons o Benjamin John Power), η αβαν-γκαρ νορβηγίδα Jenny Hval, οι άγνωστοι industrial Uniform,οι Föllakzoid ακόμα και ο John Carpenter και ο David Lynch! Για τους τρεις πρώτους θα τα ξαναπούμε σύντομα καθώς μόλις κυκλοφόρησαν νέους δίσκους, προς το παρόν πάρτε μία ιδέα από Moon Duo:

Μαύροι Κύκνοι στην Λιοσίων

Από εκείνη την στιγμή που ακούσαμε το The Seer και συνειδητοποιήσαμε ότι ο Michael Gira ήταν ειλικρινής όταν έλεγε ότι αυτόν τον δίσκο τον ετοίμαζε 35 χρόνια (αυτή την αίσθηση ότι οι συνθέσεις έχουν δουλευτεί για πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουν στα αυτιά μου δεν θα την ξεχάσω ποτέ) γίναμε φανατικοί οπαδού των Swans. Όχι δεν τους ακούγαμε στην ποστ-πανκ εποχή ούτε έχουμε τίποτα παλιά βινύλια στην φτωχή δισκοθήκη μας. Είμαστε η γενιά των 90ιζ που έκλαψε όταν πέθανε ο Κομπέιν (και μαζί του το γκραντζ) και η οποία μεγάλωσε με indie, lo-fi και ποστ ροκ. Ενίοτε και με τέκνο.

Αλλά ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και είμασταν παρόντες σε εκείνη την περίεργη μαγιάτικη βραδιά το 2013, λίγο φοβισμένοι είναι η αλήθεια, όταν μας ταξίδεψ- fuck! Οι swans δεν ταξιδεύουν κανέναν, δεν μαγεύουν τα πλήθη με τις μελωδίες τους ούτε παίζουν μπεστ οβ συναυλίες. Οι Swans σε αρπάζουν από τον λαιμό με την ένταση του ήχου τους, σε βουτάνε από τα μαλλιά με την τελειότητα των συνθέσεων τους και σε αποτελειώνουν με την ανεπανάληπτη ενορχήστρωση τους και την χαοτική πειθαρχία τους πάνω στην σκηνή.

Φυσικά ότι και να πω δεν μπορώ να σας πείσω να έρθετε αύριο στην τρίτη συναυλία των Swans (την τρίτη που έχουμε παρακολουθήσει εμείς δηλαδή) αλλά ξέρω έναν καλό τρόπο να σας καταφέρω. Καταρχάς αν ακούσετε το The Seer φτάνει και περισσεύει. Μόλις χθες έπεισα έναν φίλο που δεν τους ήξερε βάζοντας του εν μέσω παιδικών ουρλιαχτών να ακούσει το ομώνυμο τραγούδι. Επιπλέον πάρτε μία μικρή γεύση από το τι πρόκειται να συμβεί αύριο. Τα λέμε εκεί. Α, και μην ξεχάσετε μπαμπάκια για τα αυτιά και τσίπουρο!