Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερα να βλέπεις λάιβ τα αγαπημένα σου συγκροτήματα μία και μοναδική φορά ή περισσότερες. Και αν η μία φορά δεν είναι η καλή τους μέρα (συμβαίνει συχνά); Αν έχουν κυκλοφορήσει την δισκάρα τους αφού τους είδα εγώ; Αν δεν έρθουν άλλη φορά στην Ελλάδα; Πως ήταν λοιπόν η τρίτη φορά που είδες τους Swans Άτριχε μου Πίθηκε; Ομολογώ ότι αυτό
με τα πολλά ή λίγα λάιβ το σκέφτομαι από τότε που είδα δεύτερη φορά τους Swans και τώρα που τους άκουσα ξανά στο Gagarin η σκέψη επανήλθε πιο έντονη. Γιατί όταν πρωτοακούσαμε για τον Michael Gira και την παρέα του, όταν ευλαβικά ακούγαμε το The Seer και αυνανιζόμασταν σε κάθε αυλάκι του βινυλίου, όταν τελικά μάθαμε ότι θα έρθουν στο Fuzz στην Πειραιώς και πήραμε και τα εισιτηριάκια μας, ήμασταν ευτυχισμένοι. Ευτυχισμένοι και λίγο τρομαγμένοι, ή καλύτερα λίγο ανίδεοι. Βλέπετε δεν τους ξέραμε και από πριν, δεν είχαμε ξανακούσει, δεν είχαμε μάθει κάτι για αυτούς τόσα χρόνια που μεσουρανούσαν γαμούσαν στο ποστ-πανκ σύμπαν. Πήγαμε
στην συναυλία τρομαγμένοι από τις φήμες (εντελώς αληθινές) ότι η ένταση
του ήχου στις εμφανίσεις ήταν εκκωφαντική, φτάσαμε στον Ταύρο
γνωρίζοντας μόνο το The Seer και κάνένα ακόμα κομμάτι από την παλιά
εποχή.
Αλλά τελικά δεν έχουν σημασία οι φήμες και το επίπεδο γνώσης με μία τέτοια μπάντα που που βγαίνει στην σκηνή σαν τους Sonic Youth (θυμαστε εκείνη την εφιαλτική βραδιά στην Φρεαττύδα που η Κιμ άφησε το μπάσο για την τρίτη κιθάρα;) και όποιον πάρει ο Χάρος! Δεν έχει σημασία τι νομίζεις εσύ για τους Swans αλλά τι είναι έτοιμοι να σου δείξουν αυτοί πάνω στην σκηνή. Μία ζωντανή εμφάνιση είναι σαν μάχη εξουσίας. Εμείς το κοινό εναντίον της μπάντας. Ποιος θα υπερισχύσει; Ποιος θα έχει το πάνω χέρι για 1-2-3 ώρες; Ποιος έχει το πλεονέκτημα της έκπληξης; Οι καλύτερες συναυλίες φυσικά είναι αυτές στις οποίες δεν υπάρχει νικητής. Ισοπαλία. Αλλά για φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, της ισοπαλίας, πρέπει η μπάντα να σε κυριεύσει για λίγο για να σε ανεβάσει στο επίπεδο της, στην σκηνή. Αυτό ακριβώς κάνουν, έκαναν για τρίτη φορά, οι Swans. Είναι κυριάρχοι. Ξεκινάει η συναυλία και πονάω φριχτά στον αυχένα, δεν μπορώ να κουνηθώ. Ο JB δίπλα μου είναι πτώμα από την κούραση. Μόνο μας όπλο για την ισοπαλία το Άγιο Τσιπουράκι που πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Η μπάντα και ο Gira όπως πάντα εξουσιάζουν. Με τις θηριώδεις κιθάρες τους, την σχεδόν εκτός ορίων ένταση, την εξοργιστική ακρίβεια με την οποία είναι χτισμένη το χάος τους, με την απίστευτη ενέργεια του ντράμερ, τους ανυπέρβλητους ρυθμούς του μπάσου, την φασαρία (noise), τους παρανοϊκούς -σχεδόν- αμανέδες του Gira.
Σε τραβάνε κάτι αόρατα χέρια και σε τοποθετούν πάνω στην σκηνή. Τέρμα ο πόνος, τέρμα η κούραση, τέρμα το τσίπουρο. Καληνύχτα
