Φόρος Τιμής ΙΙ

Ποιος θυμάται την ΄Πύλη' απέναντι από την κεντρική πύλη του κάστρου των Ιωαννίνων; Ο άτριχος πίθηκος πάντως δεν θα την ξεχάσει ποτέ! Εκεί ο φίλος και συμφοιτητής μου -δόκτορας τώρα και μάλιστα με PhD από το Ινστιτούτο Max Planck, με έμαθε να στρίβω τσιγάρα με drum καπνό, μια συνήθεια που δεν έχω κόψει από τότε. Φυσικά στην Πύλη δεν πηγαίναμε για να μάθουμε κακές συνήθειες -αν και αυτές ήταν οι κύριες ασχολίες μας εκεί μέσα- αλλά γιατί για ένα μικρό χρονικό διάστημα έπαιζε και γαμώ τις μουσικές! Ναι, μετά (μπορεί και παράλληλα με) το Μαντζάτο, πριν τον Καλικάντζαρο και τη Στοά και φυσικά πολύ πριν το 13 και τα άλλα μαγαζιά του ίδιου δρόμου. Η θέση του καταρχάς ήταν ιδανική. Κοντά στη λίμνη και τα άφτερ σκυλάδικα όπου καταλήγαμε, απέναντι ακριβώς από το κάστρο (και τον φούρνο που βρίσκεται μέσα!), δίπλα στον έναν από τους καλύτερους φούρνους της πόλης και φυσικά δυο βήματα από την ξακουστή Μάσα. 

Η πύλη του κάστρου. Απέναντι από την άλλη 'Πύλη'.

Ο φόρος τιμής αυτή τη φορά είναι διπλός. Δεν θυμάμαι πολλές βραδιές από την Πύλη και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι εκείνη την εποχή έπινα πολύ. Όμως θυμάμαι μια βραδιά και ένα συγκεκριμένο τραγούδι που άκουσα εκείνη τη νύχτα και κυριολεκτικά εκστασιάστηκα. Γιατί η μουσική που ακούω συνήθως δεν παίζεται στα μπαρς και στα κλαμπς και κάθομαι απογοητευμένος στο μπαρ πίνοντας και καπνίζοντας μέχρι να μου αρέσουν ακόμα και οι coldplay. Εκείνη την ξάστερη, κρύα, γιαννιώτικη νύχτα όλα ήταν διαφορετικά. Ο μισητός σας άτριχος πίθηκος (εγώ δηλαδή!) με μακριά μαλλιά, όπως κάθε φοιτητής φυσικής που σεβόταν τον εαυτό του, μούσια, σκισμένα τζιν και ξεβαμμένη μπλούζα τα έπινε με διαλεκτή παρέα στην εν λόγω Πύλη. Ο DJ τα έσπαγε στα decks (!) και ο υποφαινόμενος ένιωθε το κορμί του να αποκτά μια κάποια ελευθερία κινήσεων και να αμφισβητεί το αφεντικό του που είναι το μυαλό. Ώσπου ήρθε η στιγμή της πλήρωσης, εκείνη η στιγμή της επανάστασης όπου ο εργάτης που τρέχει να καταλάβει το κοινοβούλιο ξέρει γιατί το κάνει και τι θέλει να κάνει μετά (για όσους δεν είναι κομμουνιστές και δεν μπορούν να το νιώσουν, φανταστείτε κάτι άλλο: τον εαυτό σας να τρέχει προς τη δουλειά σας γνωρίζοντας τι ακριβώς θα κάνετε στο αφεντικό σας και γιατί!). Ήταν οι πρώτες νότες του Dirty Boots των Sonic Youth, που όσο και να το ακούσω σπίτι μου ή στο Mp3 μου στο δρόμο, δεν πρόκειται να το απολαύσω τόσο όσο εκείνη την βραδιά που όλη η Πύλη δονείτο με τις κιθάρες των Moore και Ranaldo και το μπάσο της Kim (αχ!). Μπορεί να έγινα και λίγο ρεζίλι έτσι όπως χτυπιόμουν και κόντευα να βγάλω αφρούς από το στόμα αλλά ήταν πολύ ωραία. Το θυμάμαι ακόμα, έτσι; Κάτι λέει κι αυτό. Άντε γεια τώρα. Θα το ακούσω πάλι σπίτι. Ας είναι.

Letter from Home

from: giagiaroula@e-kapi.gr

to: eggonosgiagiasroulas@bham.ac.uk

subject: gramma apo tin patrida

Αγαπημένο μου παιδί,

το ότι σου γράφω αυτές τις λίγες γραμμές με τα νέα μου το οφείλεις στο κύριο Μανώλη που με βοήθησε να καταλάβω το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ή όπως το αποκαλείται εσείς τα νέα παδιά, e-mail. Ο κύριος Μανώλης είναι ο γείτονας μου και με βοήθησε επίσης να συνδεθώ στο facebook και στο twitter. Θα μου πεις παιδάκι μου, τι δουλειά έχω εγώ 80 χρονών γυναίκα με αυτά τα κοινωνικά δίκτυα των νέων. Αλλά η μοναξιά και τα γηρατειά, γιε μου, είναι μεγάλη κατάρα και κάπως πρέπει να την βγάλουμε και μεις οι γριούλες. Ο πατέρας σου μου έφτιαξε τον παλιό υπολογιστή του παππού σου - ο θεός να τον συγχωρέσει - και κάθομαι καμιά φορά να κάνω chat με τις φίλες μου (τη Βούλα του Θανάση, την Ελένη που μένει απο κάτω) και να πούμε τα νέα μας. Ελπίζω να με κάνεις φίλη, θα με βρεις με το όνομα Giagia Roula.

Αυτά για εμένα και την νέα τεχνολογία. Άλλο τίποτα δεν σκαμπάζω, ευτυχώς που υπάρχει και ο Μανώλης και με βοηθάει λίγο μ'αυτά τα καταραμένα τα windows. Τώρα είπε ότι θα μου βάλει linux στον υπολογιστή γιατί είναι καλύτερα και δωρεάν! Γιατί με τη σύνταξη που παίρνω παιδάκι μου δεν έχω περιθώριο για πολυτέλειες, πόσο μάλλον τώρα που όλα ακριβαίνουν.

Όσον αφορά τα νέα από Ελλάδα (αλήθεια, σου έχει λείψει καθόλου η Αθήνα μας;) άστα να πάνε. Όλα μαύρα και άραχνα.Φτώχεια παντού. Άθρωποι να ρημάζουν τα σκουπίδια στις γειτονιές, μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Έλληνες, ξένοι να πεθαίνουν στην γειτονιά τους για ένα κομμάτι ψωμί, φοιτήτες να χαροπαλεύουν στα νοσοκομεία με ανοιγμένα κεφάλια, φασίστες να κυνηγάνε ανθρώπους στην Αθηνάς. Έτσι την κατάντησαν την Αθήνα μας όλοι αυτοί που δήθεν νοιάζονται για το καλό της. Μαύρο πέπλο έχει σκεπάσει αγόρι μου τη χώρα μας. Βγαίνει ο τρισκατάρατος Σαββόπουλος και λέει ότι πρέπει να στείλουμε τους μετανάστες και τους τοξικομανείς στα ξερονήσια και ο πατέρας σου συμφωνεί αλλά ξεχνάει ότι ο παππούς σου πέρασε τη μισή ζωή του στην εξορία και τις φυλακές γιατί πολέμησε ντόπιους και ξένους καταχτητές. Ξεχνάει το ξύλο που έφαγε στο πολυτεχνείο όταν ήταν φοιτητής, ξεχνάει ότι ο θείος του πέθανε μονάχος του στην Γερμανία και ότι το παιδί του ζει στην Αγγλία.

Εδώ παιδί μου έχουν ξεχάσει όλοι ποιοι είναι και από που έρχονται. Στα γράφω όλα αυτά αγόρι μου γιατί εσύ μόνο έχεις το μέλλον στα χέρια σου. Εγώ, ογδόντα χρονών γυναίκα, δεν αντέχω πια να ανεβαίνω στις πορείες όσο κι αν το θέλω -καμιά φορά μονάχα παίρνω τη Βούλα και την Ελένη και πηγαίνουμε σε καμιά συνέλευση αυτών των 'δεν πληρώνω' γιατί εμείς και να θέλαμε δεν μπορούμε να πληρώσουμε οπότε τα παιδιά εκεί μας φέρονται πολύ καλά. Νομίζουν ότι είμαστε τίποτα γιαγιούλες που δεν καταλαβαίνουμε και πολλά. Τέλος πάντων, έχουμε σταματήσει να πληρώνουμε εισητήριο στο λεωφορείο και τσακωνόμαστε με τους ελεγκτές. Αυτή είναι η τελευταία πράξη αντίστασης της γιαγιάς σου.

Θα έμαθες βέβαια ακόμα και στα ξένα ότι πέθαναν πρόσφατα ο Νίκος Παπάζογλου και ο Θανάσης Βέγγος. Αχ, αγόρι μου, δεν μπορείς να καταλάβεις τι κλάμα έριξα η άμοιρη! Τι λύπη θα ένιωθε άραγε ο παππούς σου αν ζούσε! Θυμάσαι πόσο αγαπούσε τις ταινίες του Βέγγου, όταν σε έπαιρνε αγκαλιά και καθόσασταν τα δυό σας μπροστά από την τηλεόραση να δείτε τον ΘΒ ή το Τι έκανες στον πόλεμο θανάση και αντί να γελάει ο παππούς σου έκλαιγε και το ρώταγες 'παππούλη μου γιατί κλαις;' και σου απαντούσε ' δεν κλαίω δημήτρη μου, δακρύζω απ'τα γέλια'. Να σκεφτότανε άραγε όλα αυτά τα χρόνια στις εξορίες και τις φυλακές, στην παρανομία και το κυνηγητό, και τους αγώνες μας που δεν είδαν αποτέλεσμα; Να έβλεπε τον εαυτό του και τους συντρόφους στο πρόσωπο του Θανάση αιώνια αγωνιζόμενου και σχεδόν πάντα χαμένου όλα αυτά τα χρόνια, ώσπου σαν σύγχρονος βαρκάρης-αντάρτης πήρε το όπλο του ξανά και εκτέλεσε εν ψυχρώ τον κυνηγό; Αχ, σε κουράζω τώρα με τις σκέψεις μου και σαν να βλέπω μπροστά μου τον παππού σου να μου λέει 'Τι τα σκαλίζεις τώρα αυτά μωρή Ρούλα; Άστο παιδί να βρει το δρόμο του, πάμε εμείς ότι κάναμε κάναμε'. Πάει και ο Βέγγος και μόνο με την ιδέα ότι θα τον δω πάλι στην οθόνη να τρέχει και να μη φτάνει, να τρώει τα μούτρα του, νομίζω ότι θα πλαντάξω στο κλάμα, μα τις προάλλες που έκανα ζάπινγκ να σου στην ΕΤ3 ο Τρελός και παλαβός Βέγγος κι αντί να κλαίω έπιασα τον εαυτό μου να γελάει -ναι, να γελάω με την καρδιά μου! Πανάθεμα σε, Θανάση, είπα από μέσα μου, τα κατάφερες. Όσο και να σ'αγαπάμε, και στο θάνατο σου γελάμε. Συχώρεσε με παναγία μου.

Αμ, ο Νίκος ο Παπάζογλου, 63 χρονών μόνο πέθανε το παλικάρι! Εγώ παιδί μου να πω την αμαρτία μου δεν άκουγα τα τραγούδια του εκτός από τα πολύ γνωστά που παίζουν και στα μπουζουκομάγαζα που λες και συ, αλλά τον θυμάμαι δυό μέτρα παλικάρι με το τζιν πουκάμισο και εκείνο το κόκκινο φουλάρι πάντα κι ένα χαμόγελο στα χείλη του που σ'εκανε να θες να τον φιλήσεις και να τον πάρεις σπίτι σου να τον φιλέψεις λίγο πορτοκαλάκι και λίγο νερό. Σε θυμάμαι μικρό μου που έτρεχες να τον δεις στο θέατρο πέτρας μια μέρα πριν δώσεις εξετάσεις και φώναζε η μάνα σου ν'ανοίξεις κανά βιβλίο αντί να τρέχεις στις συναυλίες. Μα και που έβγαλες το πανεπιστήμιο τι κατάλαβες. Να, ο Μιχαλάκης της κυρα-Χαρίκλειας ο εγγονός, φυσικός είναι με μεταπτυχιακό στο πολυτεχνείο και δουλεύει εδώ στο σουβλατζίδικο με το μηχανάκι του. Περιμένει το παιδί να διοριστεί στο σχολείο αλλά που!

Σε κούρασα αγόρι μου αλλά μόνη μου εδώ και μου λείπεις πολύ. Σε ποιον να φτιάξω τώρα πια την σπανακόπιτα μου, να μου δώσει ένα φιλί και να μου πει 'γιαγιά, ζωγράφισες πάλι! η καλύτερα πίτα του κόσμου!'. Άραγε τρως καλά εκεί πάνω; Έχεις καμιά καλή κοπέλα εκεί στην Αγγλία να σου φτιάξει κανά φαΐ της προκοπής; Άραγε σου φέρονται καλά οι άγγλοι εκεί που βρίσκεσαι ή είναι τα ίδια σκατά (συγχώρα με μικρέ μου!) με τους δικούς μας εδώ; Θυμάμαι τον παππού σου όταν του πιπίλιζαν τ'αυτιά να φύγει στη γερμανία 'Ρούλα, τα αφεντικά είναι ίδια και στην ελλάδα και στη γερμανία. Εγώ θα πεθάνω όρθιος στον τόπο μου πολεμώντας τα'. Αχ και να' ξερε τι μας περιμένει! Θα ξέθαβε το όπλο του και θα τράβαγε για την πίνδο.

Αυτά είναι τα νέα μου από την αθήνα. Μην με ξεσυνερίζεσαι μωρό μου γριά είμαι, με το ένα πόδι στον τάφο, όλα τα βλέπω μαύρα. Αλλά δεν παραιτούμαι. Έχω πίστη στα εγγόνια μας. Εσείς θα αλλάξετε τον κόσμο και ας είναι αδύνατο. Να' σαι καλά και να μου γράφεις.

~Γιαγιά Ρούλα~

Scottish Pride!

Όταν ήμουνα μικρότερος έγραφα περισσότερο και άκουγα περίεργη μουσική. Αλλά τα γραπτά μου ήταν παιδιάστικα και η μουσική μου ενοχλούσε τον πατέρα μου που επέστρεφε από το εργοστάσιο και ήθελε να κοιμηθεί το μεσημέρι. Τώρα που μεγάλωσα και άρχισα να εκτιμώ την κούραση του εργαζόμενου πατέρα μου και της μητέρας μου (και οι δύο πια συνταξιούχοι) ακούω Πάριο. Όμως δεν έχω ξεχάσει τις στιγμές που πέρασα μέσα στις σελίδες του Ποπ+Ροκ για να βρω κανένα νέο συγκρότημα ν'ακούσω και τις ατέλειωτες ώρες στα λιγοστά δισκοπωλεία της λατρευτής μου Αθήνας ψάχνωντας αυτούς τους 'περίεργους' και σπάνιους δίσκους! Για σήμερα σας έχω μερικά σκοτσέζικα διαμαντάκια από την δεκαετία του 1990 και δώθε που με τεράστια περηφάνια ανακάλυψα χωρίς ίντερνετ... Ας τα πούμε τα αγαπημένα μου συγκροτήματα από την Σκοτία!

[5] Belle & Sebastian! Πω πω, τους θυμάστε αυτούς; Ναι; Ε, υπάρχουν ακόμα! Βέβαια η Isobel Campbell τους παράτησε και εθεάθει να ηχογραφεί δίσκους και να δίνει συναυλίες με τον Mark Lanegan. Όμως θυμάμαι σαν να'ναι σήμερα όταν πρωτοέβαλα το Fold Your Hands Child, You Walk Like A Peasant στο cd player μου και συνηδητοποίησα ότι υπάρχει και τέτοια μουσική και μάλιστα από την Γλασκόβη! Τόσο γλυκιά και αιθέρια ήταν η pop τους που κάποια στιγμή τα αυτιά σου κόλλαγαν! Το The Boy with the Arab Strap ήταν το καλά κρυμμένο διαμαντάκι που είχε ανακαλύψει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλη η εναλλακτική σκηνή της Αθήνας! Συχνάζαμε στα κλαμπάκια πίσω από το Χίλτον ή στο θησείο και ακούγαμε τους Β&Β και ότι χαριτωμένο τους έμοιαζε ή τους αντέγραφε! Έχω μάλιστα κρατήσει και το πρώτο (sugar) pop φάνζιν της Αθήνας, το Carousel! Αχ, τι ρομαντικές εποχές! Οι γυναίκες ντυνόντουσαν σαν την Χάιντι και οι άντρες σαν λονδρέζες λούγκρες και συμπεριφερόμασταν όλοι σαν παιδάκια... Μεγαλώσαμε έκτοτε και σταματήσαμε να τους ακούμε. Αν νιώθετε ακόμα παιδάκι και γουστάρετε τον Γιάννη τον Σλόου, σταματήστε το διάβασμα εδώ και ακούστε τους.

[4] Urusei Yatsura! Αυτούς μάλλον δεν τους θυμάστε. Ή καλύτερα δεν τους έχετε ακούσει ποτέ, σωστά; Αν όχι, τότε είστε φίλοι μου και σας έχω πρήξει τ'αυτιά! Στο wikipedia γράφει 'Urusei Yatsura were a Glaswegian Alternative rock, Indie rock rock indie band.' και αναφέρει τους δίσκους τους. Η διάλυση τους το 2001 δεν λύπησε σχεδόν κανέναν. Και όμως αυτοί οι τρελά χαρούμενοι σκοτσέζοι άφησαν το στίγμα τους στην indie pop σκηνή με ανεξίτηλο μελάνι. Πήραν το όνομα τους από γιαπωνέζικο μάνγκα και το αποτύπωσαν ξεκάθαρα στη μουσική και τους στίχους τους. Τόση ενέργεια και τόση εκρηκτικότητα, γέλιο, χαρά! Είναι η τέλεια μουσική γέφυρα ανάμεσα στα παιδικά νανουρίσματα και τη ροκ! Βάλτε την 10χρονη κόρη σας να ακούσει και θα σκίσει τις αφίσες του Σάκη, αναγκάστε την έγκυο γυναίκα σας να ακούει κάθε μέρα και ο νεογέννητος γιος σας θα σας ρωτάει αν βγήκε ο νέος δίσκος των Sonic Youth! Ακούστε, χορέψτε, χτυπηθείτε, θυμηθείτε τα νειάτα σας, νιώστε έφηβος ξανά! Ωχ θέ μου τι μπαντάρα!!!

[3] Prolapse! Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι αυτοί εδώ οι ακόμα πιο τρελοί και από τους προηγούμενους μουσικοί. Δεν είναι από τη Σκοτία αφού έφτιαξαν το γκρουπ στο Λέστερ της Αγγλίας αλλά αν καταλάβετε λέξη από τον σκοτσέζικο 'εμετό' που εξαπολύει ο τραγουδιστής Mick Derrick σε οποιοδήποτε από τα τραγούδια ελάτε να με βρείτε να σας κεράσω τσίπουρο! Δημιουργήθηκαν για να 'είναι η πιο καταθλιπτική μπάντα που υπήρξε ποτέ' αλλά δεν τα κατάφεραν. Έγιναν καλτ στην περιοχή τους για τα σκετσάκια μεταξύ του κάφρου Μικ και της γλυκιάς συντραγουδίστριας του Linda Steelyard (που τα 'είχαν' για κάποιο διάστημα) και έτσι άρχισαν κάτι σαν καριέρα που ούτε οι Yatsura δεν θα ζήλευαν! Αφού περιπλανήθηκαν μερικά χρόνια στην Αγγλία για συναυλίες και έβγαλαν τέσσερις μοναδικούς δίσκους (απλά ακούστε το Ghosts of dead aeroplanes) διαλύθηκαν για να ακολουθήσουν δρόμους διαφορετικούς. Ακούστε τους προσεκτικά - ίσως τότε σταματήσετε να χτυπιέστε με τους Nirvana. Μην το παρακάνετε όμως, εκτός του ότι είναι κολλητικοί έχουν μισοκαταφέρει και το σκοπό τους να είναι καταθλιπτικοί.


[2] Mogwai! Μα καλά, μετά από τόσα διθυραμβικά κείμενα σε αυτό εδώ το μπλογκ, μετά από επτά δίσκους και μυριάδες ep, περιοδείες σε αμερική, ευρώπη και ασία, τολμάς να τους θέτεις δεύτερους στην πατρίδα τους;! 


[1] Arab Strap! Όταν ξεκίνησα να ακούω μουσική αναρωτιόμουν γιατί να μην μπορούνε οι στίχοι των τραγουδιών να είναι ειλικρινείς. Η σκέψη μου αυτή πήγαζε από τα ελληνικά σκυλοτράγουδα που με τα σεξουαλικά υπονοούμενα τους και την καψούρικη οργή τους αδυνατούσαν να απαντήσουν στις εφηβικές μου αναζητήσεις. Ύστερα ήρθε ο Bukowski με τις Ιστορίες ενός Πορνόγερου και με έβαλε στη θέση μου. Αλλά ακόμα υπήρχε ένα κενό που δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα σαχλοτράγουδα για τους ιδανικούς έρωτες και τον τεράστιο πόνο του χωρισμού, για τους φίλους που υποφέρουν μαζί σου και τις τέλειες σχέσεις! Ώσπου ανακάλυψα τους Mogwai... Κάπου λοιπόν στην ιστοσελίδα των σκοτσέζων ποστροκάδων μπορούσες να βρεις τον σύνδεσμο για την σελίδα των φίλων τους Arab Strap με το εξής σχόλιο (υπάρχει ακόμα το σχόλιο στο www.mogwai.co.uk αλλά όχι η σελίδα): Falkirk tinks Arab Strap. Cheer yourself up by reading their lyrics. Αδύνατον να ξεκολλήσω. Η μουσική τους φυσικά είναι το ίδιο καταθλιπτική και οργισμένη όπως οι στίχοι τους. Όπως η ίδια η ζωή. Στα δεκαπέντε άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει έχουν καταφέρει να στριμώξουν τα συναισθήματα του ανθρώπου χωρίς εξευγενισμούς και ψέματα. Αποτυπώνουν στη μουσική τους και τους στίχους τους τις ιστορίες της δικής τους ζωής αλλά συνάμα τα περιστατικά και πολλών άλλων με μια ωμότητα και απλότητα που θα τρόμαζε και τον ίδιο τον Bukowski. Όταν το 2005 πλήρωσα £8 για να τους ακούσω στο μπαρ του Carling Academy Birmingham περίμενα να είναι sold out, κόσμο να σφάζεται έξω από το μπαρ και άλλα τέτοια τρελά. Αντ' αυτού, καμιά εκατοστή φανατικοί, πιωμένοι φυσικά, τραγουδούσαμε, ουρλιάζαμε, βρίζαμε για μιάμιση ώρα σε μια από τις τελευταίες τους συναυλίες. Ο Aidan μας αποχαιρέτησε με ένα fuck you birmingham! και ιδρωμένοι φύγαμε για να συνεχίσουμε να πίνουμε κάπου αλλού. 
Τώρα να σας πω ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα συγκροτήματα που έχω ακούσει θα αναιρεί όλα τα παραπάνω. Θα έλεγα ότι είναι από τα πιο άσχημα που έχω δει ποτέ μου. Όσο άσχημος είναι ο κόσμος που ζούμε ή οι σχέσεις των ανθρώπων.

Χαρτί τυπώμενο, διαβασμένο

Στην αγορά κυκλόφορουν τα νέα ηλεκτρονικά βιβλία, που στην πραγματικότητα δεν είναι βιβλία αλλά το μέσο ανάγνωσης βιβλίων. Το βιβλίο το ίδιο προσφέρεται ιντερνετικά σε μορφή ηλεκτρονική σαν το αρχείο (file) που χρησιμοποιούμε τόσο συχνά πλέον στον υπολογιστή μας. Με την κατάλληλη φυσικά σύνδεση ίντερνετ μπορείς να 'κατεβάσεις' (download) όποιο αρχείο-βιβλίο επιθυμείς να διαβάσεις, αν και εφόσον παρέχεται από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο, και να το διαβάσεις στην οθόνη του ειδικά κατασκευασμένου μέσου (ώστε να μην κουράζονται και τα ματάκια σου...). Η ευκολία της νέας μεθόδου έγκειται λοιπόν στο γεγονός ότι, πρώτον, μπορείς να αποθηκεύσεις σε ένα μηχάνημα μικρότερο του βιβλίου μερικές εκατοντάδες αρχεία-βιβλία και, δεύτερον, μπορείς να επιλέξεις ποιο θα διαβάσεις όπου και όποτε θες με το πάτημα ενός κουμπιού (ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο). 

Πριν μερικές μέρες έκλεισε το δισκοβιβλιοπωλείο Metropolis στον Πειραιά για προφανείς λόγους. Πέρα από το γεγονός ότι είχε καταντήσει φάντασμα του ίδιου του εαυτού με ποικιλία που δεν ανταγωνίζονταν ούτε την λαϊκή αγορά του Χατζηκυριάκειου, η αγορά μουσικής σε φυσικό μέσο (cd, βινύλιο) έχει πέσει στο ελάχιστο. Η αγορά βιβλίου ανέκαθεν είχε περισσότερα και διαφορετικά προβλήματα. Το πιο σημαντικό ήταν και είναι το ερώτημα γιατί να κάτσεις 1-2 ώρες να διαβάσεις ένα βιβλίο, ενώ μπορείς να ακούσεις μουσική, να πας για καφέ, να δεις τηλεόραση και ούτω καθεξής. Έλα μου ντε! Αφού ούτε οι μαθητές των σχολείων της χώρας δεν έχουν ένα βιβλίο να ξεφυλλίσουν για τα μαθήματα τους, γιατί να χάσω την ώρα μου εγώ με ένα πάκο τυπωμένα κωλόχαρτα που βγήκαν από το άρρωστο μυαλό κάποιου αργόσχολου; 

Οι μαθητές λοιπόν όλων των βαθμίδων αντί για χαρτί πήραν dvd. Τους επιβλήθηκε η τεχνολογική πρόοδος της αγοράς, που ακόμα και για το κοινό αποτελεί επιλογή, χωρίς να ρωτηθουν αυτοί ή οι γονείς τους. Για να διαβάσεις ένα βιβλίο, λογοτεχνικό ή επιστημονικό, χρειάζεσαι τα μάτια σου, το μυαλό σου σε ένα επιτρεπτό επίπεδο λειτουργίας, μολύβι ή στιλό και κανένα λευκό χαρτί (ή τετράδιο) για τις σημειώσεις σου. Τα βιβλία παρέχονταν δωρεάν στα σχολεία. Μάτια και μυαλό έχουν (ακόμα) τα περισσότερα παιδιά (και αν ακόμα ένα από τα δύο δεν λειτουργεί φυσιολογικά υπάρχουν λύσεις!). Τετράδιο και μολύβι μπορείς να αγοράσεις σχετικά φθηνά. 

Για να 'διαβάσεις' (από) ένα dvd πρέπει να έχεις φυσικά μάτια και μυαλό, ένα μηχάνημα που να 'διαβάζει' σε πρώτο επίπεδο τον δίσκο (συνήθως λέγεται ηλεκτρονικός υπολογιστής και στοιχίζει μερικές εκατοντάδες ευρώ), ένα λειτουργικό σύστημα για το μηχάνημα (από μηδέν έως κανά δυο εκατοντάδες ευρώ), ίσως κάποιο πρόγραμμα (software) γραφείου (office) για να γράφεις και - αν δεν θές το παιδί σου να μεγαλώσει με πληκτρολόγιο - χαρτί και μολύβι. Ακολούθως βεβαίως θα χρειαστείς και μία σύνδεση ίντερνετ για να είσαι μέσα στα πράγματα και να μην σε κοροϊδεύουν οι φίλοι σου.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα μου πείτε. Για κάτι βιβλία που διάβασα το καλοκαίρι ξεκίνησα να γράφω. Ίσως να μ' έπιασε κάποια νοσταλγία και να θυμήθηκα την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς που έπαιρνα τα ολοκαίνουρια βιβλία μου, τα ξεφύλλιζα ένα ένα, έγραφα το όνομα μου και την τάξη μου σε όλα και ενθουσιαζόμουν με τη νέα σχολική χρονιά που μόλις ξεκινούσε. Ίσως πάλι να είμαι πολύ πολύ θυμωμένος με αυτούς που στερούν από τους σημερινούς μαθητές αυτή τη χαρά, την προσμονή της γνώσης, το μυστήριο του καινούριου που είναι η μάθηση και τελικά την ευχαρίστηση του να κάθεσαι απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο στο μπαλκόνι σου, τον καναπέ, το παγκάκι, το λεωφορείο, το τρένο, με μουσική υπόκρουση ή χωρίς, να παίρνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο φτιαγμένο από χαρτί, να το μυρίζεις, να το νιώθεις στα χέρια σου να σπαρταράει έτοιμο να σε καταπιεί μέσα από τις χάρτινες σελίδες του και να σε μεταφέρει στον κόσμο που δημιούργησε κάποιος άλλος ή ακόμα και στον δικό σου κόσμο με τη ματιά κάποιου που δεν γνωρίζεις καν.
Θα'ρθει κάποια μέρα που θα καθόμαστε να διαβάσουμε τα βιβλία μας (σχολικά, λογοτεχνικά κ.ά.) γύρω από τη φωτιά που για προσάναμμα της θα έχουμε χρησιμοποιήσει τα άχρηστα χαρτιά των νόμων και των εγκυκλίων που εκδίδουν τα υπουργεία για να μας αφαιρέσουν ότι μας ευχαριστεί. Αχ, άρχισα ήδη να νιώθω λίγο από τη ζεστασιά της.

26 αυγούστου 2011 ''αθήνα''

Σήκωσα το κεφάλι και ξύπνησα...

Το ζεστό αεράκι που έφερνε ο ανεμιστήρας μου ζητούσε να ανοίξω τα μάτια.

Το δέρμα φούσκωσε, τα αυτιά τεντώθηκαν και οι τρίχες άρχισαν να ανθίζουν πάλι, σα να μην είχα κοιμηθεί καθόλου.

Ο καναπές είναι γεμάτος τρίμματα καπνού, δύο ούζα τελειωμένα. Στο ένα χέρι ένα τσιγάρο, είναι ήδη αναμμένο, και το άλλο ψάχνει τον Μπουκόφσκι.

Μου έκανε καλή παρέα ο γέρος. Ίσως τα πάθη του με κάνανε να νιώθω ανώτερος,,, ίσως να τον συμπονώ,,,ίσως οι ιστορίες του να'ναι τόσο αληθινές που θέλω να του κάνω παρέα στην τελευταία σταγόνα του μπουκαλιού,,,ίσως να τον ζηλεύω,,,

Πάντα ασυνεπής στη ζωή και πάντα συνεπής στο αλκοόλ, στον έρωτα και στα σκυλίσια γαμήσια του,,,

Η Αθήνα τέλη Αυγούστου...αρχίζει και βρίσκει σιγά τους ρυθμούς της,,,,

ο συναγερμός που άφησε να βαράει ένας μαλάκας,,,

οι τρέντηδες που πηδιούνται με το αμάξι τους κάθε βράδυ (με τα καινούρια σαμπγουφερ να τραγουδάνε τη ύστατη στιγμή που ο κυρ Βαγγέλης θα τρομάξει από τον θόρυβο και με το άσπρο του βρακί θα σηκωθεί να πιεί ένα ποτήρι κρύο νερό),,,,

τα κοριτσάκια που θέλουν να πιάσουν ουρανό φορώντας τα ψηλοτάκουνά τους,,,

οι Δελτάδες που πίνουν τον καφέ τους στο διπλανό τυροπιτάδικο,,,

οι Πακιστανοί στα τζάμια μας,,

οι άστεγοι να ζητούν βοήθεια περνώντας από βαγόνι σε βαγόνι,,,

εσύ που είσαι εκεί,,,

κι εγώ,,, ακόμα εδώ...

Η Αθήνα είναι σκληρή πόλη για να ζεις,,,

έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της ρυθμούς.

Δεν συμμορφώνεσαι;

Αν δεν μπορέσεις να φύγεις, θα σου κρατάνε παρέα κάθε βράδυ οι ειδήσεις των 9.

Η ώρα είναι 2.30 τα ξημερώματα και προσπαθώ να ακούσω εμένα, μήπως και μου πω κάτι καινούριο,,,πάλι τα ίδια σκατά θα μου αραδιάσω.

το ούζο ξανατελειώνει και μαζί του οι τελευταίες όμορφες σκέψεις μου...

καληνύχτα,,,

ΒΑΡΕΘΗΚΑ!

Ε, λοιπόν, βαρέθηκα! Βαρέθηκα  να κάθομαι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, βαρέθηκα να γράφω ημιτελή κείμενα στο πρόχειρο του μπλογκ και στο σημειωματάριο μου. Άκουσα το δίσκο 20 φορές, ξανά και ξανά με μια επιμονή που με εξέπληξε, τον αγόρασα και τον ξανάκουσα προσεκτικά διαβάζοντας τους στίχους λέξη λέξη και τέλος διάβασα και την κριτική του σε γνωστή ελληνική, μουσική ιστοσελίδα. Και μετά νευρίασα! Εκνευρίστηκα με τον 'κριτικό' που μνησίκακα βαθμολογεί το δίσκο με 2.5 αλλά και με τον εαυτό μου που δεν μπορεί να γράψει κάτι μετά από όλα αυτά. Σας υπόσχομαι αν αυτό το κείμενο βρει το δρόμο του στον παγκόσμιο ιστό θα το στείλω και στον lolek ή έστω στην εταιρεία του γιατί δεν του αξίζει ένα 2.5 και θέλω να το ξέρει!

να 'τανε η ζήλια ψώρα!

Μου αρέσει ο Λόλεκ, μου άρεσε από τον πρώτο δίσκο (Alone), αλλά όχι τόσο όσο τώρα μετά τον Αχινό. Τον προτιμώ από την Μόνικα (θα μπορούσα να είχα γίνει και εγώ 'κακός' αλλά απλά δεν ασχολούμαι), την οποία αντέγραψε η Polly Jean σύμφωνα με άλλον 'κριτικό' του εν λόγω σάιτ, τον The Boy, τους Film, και πολλούς άλλους που δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί δεν μου έκαναν και πολύ εντύπωση. Πραγματικά νομίζω ότι τον λατρεύω πια, με το πάθος που μπορεί να λατρέψει κάποιος τον Μάλαμα (πριν καιρό) ή τον Matt Elliott (για πάντα)! Και οι λόγοι είναι οι εξής (έτσι ξερά, σταράτα): Πρώτον, γιατί έκανε το μεγάλο άλμα από τους αγγλικούς στους ελληνικούς στίχους και δεύτερον, γιατί είναι ωμός, ευθύς, ντόμπρος και στους στίχους του και στη μουσική του. 

Δεν θα το υπεραναλύσω -είπαμε έκανα 1-2 μήνες να δημοσιεύσω κάτι, απλά σηκωθείται και αγοράστε τον κωλοδίσκο και ακούστε τον. Μια δυο τρεις δεν με νοιάζει αρκεί να είναι περισσότερες απ'ότι τον άκουσε ο 'κριτικός' μας. 

Για όλα αυτά αδιαφορώ αφήστε με να είμαι αληθινός να είμαι κανενός

Ευχαριστώ.

 ΥΓ '...να είμαι κανένας' άκουσαν στο mic.gr μετά από την ενδελεχή ακρόαση του δίσκου. ούτε ρίμα δεν κάνει! έλεος!

η οδύσσεια ενός 'καθαρού',,,

το πως κατέληξα σαββάτο βράδυ να γυρνάω στα στενά του κέντρου μη ρωτήσεις...ηλίθια θα στο μεταφέρω,,ηλίθια θα συνεχίσω,,
το μόνο που γνώριζα είναι ότι δεν είχα σπίρτα να ανάψω το τσιγάρο....

όντας άσχετος προσανατολισμού βρέθηκα στην αγίου κωνσταντίνου, την οποία ανέβηκα

κίτρινο με φόβησε, κίτρινο με εκβίασε να συνεχίσω και να μην πάρω ταξί,,,είναι ήδη τρεις τα ξημερώματα...το μόνο που εν αγωνίως ζητούσα ήταν ένα πακέτο σπίρτα να ανάψω το τσιγάρο...
δίπλα μου κάθε έιδους εθνικότητα και οι πόρνες από μακριά να κοζάρουν διόλου διακριτικά,,,
εγώ ο 'καθαρός' είμαι μακριά από 'εκείνα'...
συνέχισα να περπατάω...

φτάνω στην ομόνοια και βρίσκω περίπτερο,,,ανάβω το πρώτο τσιγάρο
είμαι εκεί και σκέφτομαι με μισή ψυχή να συνεχίσω ως το σπίτι με τα πόδια,,,η άλλη μισή ήταν στου 'δημήτρη' την 'υπόγα'...

ρε μαλάκες είναι γκρίζα εκεί και το κίτρινο των φαναριών γίνεται σκοτάδι όταν με κοιτάει,,,

είπα να βάλω τα ακουστικά, να συνεχίσω το ταξίδι μου με τη μουσική,,,αλλά η πραγματικότητα είναι τόσο επιβλητική που δε χωράει μουσικότητα στον ρεαλισμό...

έχετε ακούσει τα ξημερώματα κόρνες από τα αυτοκίνητα;...μήπως όχι;

απλά όχι,,,

σιωπηλοί διαβάτες τα αυτοκίνητα,,,φωνακλάδες οι άνθρωποι που δίνουν την άισθηση της αυτοσυντήρησης και της εξαθλίωσης...
πιάνω το μέτωπο για μια στιγμή και συνεχίζω...

βλέπω μπροστά μου τρεις και δειλιάζω,,,αλλάζω σοκάκι,,,παράξενοι μου φαίνονται,,,σκληρό το πλακάκι όταν φοράς παπούτσι που δεν φορούν 'αυτοί'...

άλλαξα πολλές φορές πλευρά λες και πρόδινα την μία μαύρη σκιά στη άλλη,,,
πιάνω το μέτωπο και περπατώ,,,

θα στρίψω δεξιά...η ομόνοια δεν θα είναι καλή επιλογή να συνεχίσω...
η συνήθεια του να ακουώ μουσική πάντα στο δρόμο με κάνει να είμαι χαλαρός,,,κι εγώ δεν την ακολουθώ τώρα,,,αφουγκράζομαι πλήρως αυτό που σχηματίζεται μπροστά μου...
το στενό δεν έχει ούτε καν απόχρωση του κίτρινου, δίπλα μου εμφανίζονται 'διάφοροι' κι εγώ δεν έχω ούτε τη μουσική μου συντροφιά,,,
και ξαφνικά σκοτάδι,,,
καλώ ταξί εστινκτωδώς,,,κίτρινη σωτηρία,,,'ειρωνεία...'
ο 'καθαρός' θα παραμείνει ως έχει...

σταματάει η 'κούρσα' ενώ μπροστά βλέπω να κάθεται μία κοπέλα με βαμμένα ξανθά μαλλιά χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό της,,,
''η κοπέλα είναι μαζί μου'',,,δηλώνει ο 'ταρίφας' πριν καν ο 'καθαρός' μου κώλος θρονιαστεί στα πίσω καθίσματα του skoda,,,

μπραχάμι του λέω,,,

έγινε,,,

ο 'ταρίφας' σε όλη τη διαδρομή έριχνε όχι κοφτές ματιές σ'εκείνη όπως συμβαίνουν στα παραδοσιακά μυθιστορήματα, αλλά ματιές 'Μπουκόφσκι'...
εγώ αμίλητος και 'καθαρός' ασπαζόμουν το φτηνό διάλογο που εκτειλισόταν στα μπροστινά καθίσματα...
η ρίζα του μαλλιού της ήταν μαύρη,,,είχε ξεβάψει το ξανθό τους χρώμα και το πρόσωπο της ήταν έτσι σκυμμένο που δεν σχηματιζόταν καθαρά από τον δεξί καθρέφτη,,,

μιλάει σπαστά ελληνικά

πιάνω το μετωπό μου...

μου έρχεται να φωνάξω,,,

αυτός συνεχίζει να την κοιτάει,,, σαν λάφυρο...
δε μου δίνει σημασία,,,είμαι ο 'καθαρός'...

περνάμε μπροστά από τον 'αγ.ιωάννη' στο ν.κόσμο
κάνει το σταυρό του,,,
πιάνω το μέτωπό μου,,,
έχω ιδρώσει,,,

πιάνω το μέτωπο μου,,,
νιώθω δειλός,,,

πιάνω το μέτωπο μου,,,

σταματάει μποροστά στην 'παναγίτσα',,,η κοπέλα ούτε καν σηκώνει το κεφάλι της να δει ποιός είμαι,,,πως μοιάζω, αλλά πατάει το κουμπί του ταξίμετρου, σαν μελετημένη υπάλληλος του 'ταρίφα',,,υπάρχει 'πουτάνα' οικειότητα στην ατμόσφαιρα...
πιάνω το μέτωπο μου...
δίνω τα λεφτά,,,
κατεβαίνω από το κίτρινο ταξί σε απόχρωση του γκρίζου...

προχωρώ προς το σπίτι 'καθαρός' και νικημένος..
είμαστε 'δύο' στο βήμα πια..
εγώ κι η σκιά μου συντροφιά...

όσο προχωράω η σκιά μου με αφήνει και πιο πίσω...
γίνεται μεγάλη και λιγότερη μαύρη...σα να με εγκαταλείπει πίσω της με τα κατακάθεια...
κι εγώ ,,, ο 'καθαρός' τρέχω κι είναι εύκολο να αγγίξω το μαύρο της, μόνο να την προφτάσω δεν μπορώ ...

γύρισα το κλειδί της πόρτας και η ψεύτικη ασφάλειά της με αγκάλιασε...
άνοιξα το ψυγείο να δω τί υπάρχει,,,κι ο εαυτός μου ήταν κατεψυγμένος εκεί...

Εμείς, οι αμετανόητοι τσιπουροπότες και ηχολάτρες, θα συνεχίσουμε να ακούμε αυτόν τον καναδοεβραίο που ίδρυσε τους Godspeed...!, τους Silver Mt. Zion, και το Hotel2Tango studio! Ορκιζόμαστε στον Άγιο ότι δεν θα στερέψει ποτέ η δίψα μας για μουσική που δεν χαλιναγωγείται από πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες, που δεν γλείφει τα αυτάκια κυβερνήσεων ούτε ξεπουλιέται για μερικά δολλάρια στις διαφημιστικές εταιρείες και τους εντολοδόχους τους. Που δεν κρύβεται πίσω από μπράβους και μέσα σε λιμουζίνες. Που σκάβει με τα νύχια της νέους κακοτράχαλους χωματόδρομους εκεί που οι λεωφόροι της μουσικής βιομηχανίας βρίσκουν αδιέξοδα. Που υμνεί τον αγώνα των λαών για αυτοδιάθεση και δημοκρατία, τον αγώνα για λαϊκή εξουσία, που καταδικάζει όλους τους καταπιεστικούς μηχανισμούς, τον πόλεμο και τα βασανιστήρια. Δεν θα στερέψει ποτέ η δίψα μας για τους μουσικούς που αντιστέκονται και γνωρίζουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει με τη μουσική!

EFRIM MANUEL MENUCK - Plays "High Gospel" [preview] by Constellation Records

Vow Of Silence

Εισπνοή, κουβέντες ακατανόητες και τις περισσότερες φορές λανθασμένα κατανοητές χρόνια πολλά τώρα το σύννεφο που διατηρεί τη συνοχή της ανισορροπίας η οποία διέπει τις κουβέντες μας και πόσο μάλλον την ατμόσφαιρα και τα όντα γύρω από αυτές σιγά σιγά διαλύεται και μέσα από την ομίχλη φαίνονται μορφές όμορφες αλλά πάνω απ’ όλα αληθινές που πλέον καταλαβαίνω τι μας λένε και άθελά μου φέρνω στο νου τις εικόνες και τις στιγμές που ζήσαμε μαζί σε πόλεις πλατείες σπίτια θάλασσες νησιά ουρανούς τραγούδια σκοτεινά μελωδικά μαγαζιά και ποτάμια στα οποία πετάξαμε σε τυλιγμένα χαρτάκια τις σκέψεις τους προβληματισμούς και τις ευχές μας και τώρα έχουν γίνει ξανά δέντρα ψηλά στα οποία σκαρφάλωνε η φίλη μας που το σπίτι της τόσα χρόνια ήταν καταφύγιο κάθε ώρα κάθε μέρα πριν φύγουμε για να ζωγραφίσουμε με νερωμένες μπογιές μεθυσμένες και εύθυμες νύχτες πολλές φορές οδηγώντας χωρίς προορισμό σε ένα δρόμο χωρίς ουρανό μόνο και μόνο για να φτάσουμε εκεί πάνω να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τα θολά φώτα που τρεμόπαιζαν αλλά ποτέ δεν έσβηναν και δε θα σβήσουν συνθέτοντας έναν πίνακα παραδόξως τόσο καθαρό αξίας ανεκτίμητης στον οποίο βουτάμε σχεδόν κάθε μέρα έστω και για ένα δευτερόλεπτο τη σκέψη μας και αυτός είναι ένας από τους πιο ισχυρούς δεσμούς δεδομένης της απροσδιοριστίας μας και της ανισορροπίας η οποία δεν παύει ακόμα και σήμερα να υπάρχει και να ορίζει την επικοινωνία μας, εκπνοή.

η γραφή μου είναι...

η σκέψη μου αέναη...
αποδεικνύει τη σχετικότητα του τόπου και του χρόνου,
δημιουργεί εικόνες,
άλλοτε πρόστυχες κι ανασφαλείς με δόντια ήδη ματωμένα
κι άλλοτε ερωτικές, δημιουργικές, όμορφες,,, σαν "εσένα"

η ντροπή μου είναι μεγάλη...
πόσα έχω κρυμμένα στα αμπάρια μου και δεν τα δώρισα ποτέ μου,
μιά κίνηση απλή, να ξετυλίξει το αμιγές ερυθρό, χωρίς προσμίξεις και ενέσεις αυταρέσκειας

η μουσική μου είναι ένα σύννεφο...
ένα βήμα εγώ, ένα εκείνη,
με ακολουθεί σαν κινούμενη σκιά...
όταν με συντροφεύει, αραιώνει και παιρνούν οι αχτίδες της ζεστές στο δέρμα
όταν δεν την ορίζω, με καταδιώκει με βρυσιές ηλεκτρισμένες κι άναρχες σκέψεις

ο στίχος μου είναι ένας κόσμος...
φτιάχνεται σιγά σιγά με απέραντη αγάπη για "εσένα"

ακόμα κι όταν η πένα μου καταργεί τα πάντα σε αυτόν,
δε θέλω να μείνουν οι ικανοί,
αλλά οι αγνοί κι οι ελεύθεροι...
"...πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ'τον έρωτα, έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα..."

το κορμί μου είναι ανθρώπινο...
προχωρά στη μέρα τρέχοντας,
στο ηλιοβασίλεμα στενάζει,
το βράδυ γέρνει πλάι σε προσευχές
στα όνειρα που θέλησε να ζήσει,

και στην αυγή την ανάσα μου γεννά
στο πρώτο άνοιγμα των ματιών, στην ηλιόλουστη καλημέρα σου

ο λόγος μου είναι φτηνός...
για να παρέχει στους άλλους το δικαίωμα να μιλούν και να προσπερνούν πιο δυνατοί από εμένα...

* οι στίχοι: ...πριν απ'τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ'τον έρωτα, έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί, γυναίκα...
είναι του Οδυσσέα Ελύτη

** η τελευταία στροφή είναι βασισμένη σε στίχους του Χάρη Αρώνη

Post Rock Will Never Die But...

dennis: tell me atrihos pithikos what are you writing at the moment?
atrihos pithikos: ow, I'm trying to create a book concerning a love story in Ioannina during the time of Ali Pasas. It's really intriguing. But I have problems with the historical aspect of my novel. 

dennis: oh, really? I thought that you were going to compose an article about the new Mogwai album, Hardoce Will Never Die But You Will. We've read so many articles from you nowadays about all kinds of albums but no Mogwai! I thought they were your favorite group!

atrihos pithikos: You're right there, they are my favourite band but I'm not ready yet to think something on that album. It confuses me. 

dennis: how so?

atrihos pithikos: You see, when I say it confuses me, I mean it. I just don't know what to make of it.

dennis: I see. Okay then, tell us about your new book instead.

atrihos pithikos: It's the story of love between two Greek women who are possessed by the same passion for Ali, the Pasas of Ioannina at the time. There's a beautiful lake, a small island, greek traitors, the revolution and a lot of rakí. I think it's gonna be a treat for all the family -except the little children of course.

dennis: Mm, interesting. So, back to Mogwai then. What's the confusing part of the album you mentioned earlier?

atrihos pithikos: Oh, god, do we really have to do this now? I mean, I love them, man, but I really don't know what to make of it! 

dennis: Yeah..., sorry but talking about your efing love story is not an option. First of all, it sounds really boring, and second, you need to say something about mogwai. That's reason I'm speaking to you, remember?

atrihos pithikos: God, you're such a prat! I have a career you know, I just don't sit on my ass and listen to Mogwai all the time!

dennis: Yes, you do!

atrihos pithikos: Yeah, right! I stopped after the first listening, you know, 'cause I didn't really like the album but then fantasmenios wrote something good about it and I decided to listen to it again and now I can't stop!

dennis: And why is that? Maybe because you hate hating them? 

atrihos pithikos: Oh please shut up! You know as well as I that The Hawk Is Howling was no Mogwai album and I hated it. But there's something weird going on with Hardcore... and I can't say what it is. Firstly, the album starts with this cheesy postrockish track that could come from a group JBuddha only likes...

dennis: You mean White Noise. Beware, though, JBuddha'll reading this!

atrihos pithikos: I think he knows by now. Anyhow, if you manage to get through White Noise, there are some mogwai-like diamonds -the mechanic beat oriented Mexican Grand Prix, the slow moving, never-blown-off Death Ray, San Pedro is kind of old skool mogwai, I like the bass and the guitar distortion on George Square Thatcher Death Party and of course there's You're Lionel Richie, great title, amazing song!

dennis: So, you liked the album after all. You described two thirds of the tracks there!

atrihos pithikos: Well, I don't know. Stuart is 34 years old already, Mogwai can't have that youthful energy anymore, I suppose, and it seems as though they're trying to do something more here. 

dennis: Mogwai are changing then but do we like that?

atrihos pithikos: It's like... hmm... how can I say it? ...Well, it's like Mogwai are saying "Forget post rock, we're Mogwai!". Or "Mogwai will never die but post rock already did", I don't know. After all this, I must admit I kind of like this album. 

dennis: That's it then?

atrihos pithikos: Yep.

dennis: So, are we going for a pint of brew later?

atrihos pithikos: Why not?

Το τελευταίο ζωντανό ρόδο

Τετάρτη 9 Μάρτη 2011

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

εδώ και μέρες βασανίζομαι να σκεφτώ κάτι ωραίο να γράψω στο μπλογκ για τον νέο δίσκο της PJ Harvey αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω. Όσο περισσότερο το γυρναώ στο μυαλό μου τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Είναι και το γεγονός ότι από τότε που αγόρασα το δίσκο (εντάξει ημερολογιάκι μου τον 'κατέβασα' πρώτα!) σταμάτησα να ακούω το King of Limbs των Radiohead που μοιάζει πια ένα δισκάκι της πλάκας. Όταν το πρωτοείδα στο σάιτ του συγκροτήματος παραλίγο να λιποθυμίσω αλλά τώρα πως να το πω στους φίλους και τους αναγνώστες ότι απλά δεν μ' αρέσει; Βρίσκω παρηγοριά στα περίεργα ριφάκια της αγαπημένης μου Πόλυ και στα λόγια που στριφογυρίζουν μέρα νύχτα στο στη σκέψη μου σαν τις αναμνήσεις των νεκρών συγγενών και φίλων από τον πόλεμο. Τόσα χρόνια αδυνατώ να κατατάξω την PJΗ στους ιδιοφυής και πρωτοπόρους μουσικούς που (νομίζω ότι) ακούω αλλά κάθε φορά που κάποιος δίσκος της κυκλοφορεί αγγιστρώνομαι πάνω του σαν τις βδέλες στο δέρμα μας. Πότε άραγε, ημερολογιάκι μου, ήταν τελευταία φορά που αρνήθηκα να διαγράψω από το mp3 player μου (ναι, αυτό το σαραβαλιασμένο) ένα μαγικό τραγούδι της Πόλυ Τζιν; Θα πρέπει φυσικά να αναφέρομαι στο σκοτεινό Black Hearted Love που τόσες φορές υπενθύμισα στους κολλητούς μου να ακούσουν (ξανά και ξανά) αλλά δεν με άκουσαν. Και σήμερα καθώς για ν-ιοστή φορά βρίσκω τον εαυτό μου να ακούει με αυξημένη προσοχή τον ίδιο δίσκο έχω κολλήσει σαν πεταλίδα σε βράχο με το ακόμα πιο θλιμμένο και σκοτεινό The Words That Maketh Murder και το πανέμορφο βίντεο που το συνοδεύει. "I have seen and done things I want to forget; / soldiers fell like lumps of meat / blown and shot out beyond belief / arms and legs were in the trees." Πως αλήθεια ν' αντισταθώ σε έναν δίσκο-φόρο τιμής στους απλούς στρατιώτες που έδωσαν τη ζωή τους σε έναν ολόκληρο αιώνα εφιαλτικών μαχών και την φρίκη του πολέμου; Πως να μην σταματήσει να χτυπά η καρδιά μου όταν την ακούω να τραγουδάει "as we advanced into the sun / death was all and everyone."; Είναι ακριβώς αυτό το θέμα που έχει επιλέξει να μελοποιήσει, ο θάνατος ως διαταγή, η φρίκη, η τιμή της πατρίδας ("and what is the glorious fruit of our land? / Its fruit is deformed children."), ο πόλεμος, η εγκατάλειψη, τα αγαπημένα πρόσωπα που μένουν πίσω. Οι στίχοι δεν βγαίνουν από κάποιον που δεν έχει νιώσει ποτέ τι εστί πόλεμος (όπως είναι η PJ) αλλά φαίνεται σαν να τραγουδήθηκαν από στρατιώτες και αμάχους κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Και η μουσική μοιάζει να το τονίζει αυτό αποκτώντας ένα χρώμα παραδοσιακής αγγλικής μουσικής. Δεν προσομοιάζει εμβατήρια αλλά πότε γίνεται δυναμική σαν αδιαπέραστο τείχος, πότε ανυπόφορος θρήνος, πότε καταγγελία, πότε απλή διαπίστωση. Σε ένα τραγούδι μοιάζει η φωνή της Πόλυ Τζιν να υψώνεται σαν να θέλει να τραγουδήσει οπερέττα αλλά φυσικά η φωνή της σπάει, ξεφεύγει. Αυτός ο δίσκος, πολυαγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι η νέα παραδοσιακή μουσική του δυτικού πολιτισμού. Σφραγίζει έναν ολόκληρο αιώνα πολέμων και μαχών, πληγών και θυμάτων. Όταν οι 'άλλοι' θα ακούνε ακόμα Bob Dylan εμείς θα τραγουδάμε PJ Harvey, όταν όλος ο πλανήτης θα περιμένει με κομμένη την ανάσα τον νέο δίσκο των Radiohead εμείς θα 'τσιμπάμε' το volume για να ακουστούν οι φωνές μας. Καληνύχτα.

Που θα βρούμε τσίπουρο?

Ενώ τα ποτά ανά τη χώρα ακριβαίνουν και νοθεύονται το τσίπουρο παραμένει ακόμα αξιόπιστη και φθηνή λύση. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι ένας σύντροφος και φίλος παράγει τσίπουρο στην τσιπουρομάνα Ήπειρο (και συγκεκριμένα σε ορεινό χωριό των Ιωαννίνων) και κατεβαίνοντας από την πρωτεύουσα της τσιπουροποσίας έφερα μαζί μου στη 'στεγνή' Αθήνα καμιά δεκαριά λίτρα. Αλλά -αναρωτιέμαι- φτάνουν αυτά για να μας συνοδέψουν στις μουσικές περιπέτειες που μας περιμένουν στο 2011; Μάλλον θα χρειαστεί να ξαναταξιδέψω στην Παγουροχώρα για προμήθειες καθώς μέσα στους 4 μήνες αλλαγής του χρόνου άκουσαν τα αυτάκια μου 5 δίσκους που μάλλον (αν δεν μας επιφυλάσσει και άλλες εκπλήξεις η μουσική παραγωγή το 2011) θα φιγουράρουν στους καλύτερους της χρονιάς -και όχι μόνο. Και να σκεφτείς ότι η χρονιά νομίζαμε ότι τελείωσε μουσικά με την 'συναυλία' (ελλείψη άλλης λέξης) των GYBE!. Αλλά ας μην λογο-δρομώ, ιδού:

(α) Bonobo: Black Sands 

Πριν μερικές εβδομάδες πήρα τηλέφωνο τον JBuddha με σκοπό να μοιραστώ μαζί του τον ενθουσιασμό μου για τον νέο δίσκο του Yann Tiersen (δες παρακάτω), που πρώτος ο tissaris μου υπέδειξε, αλλά αντί αυτού βρέθηκα να τον ακούω να φλυαρεί για τον νέο δίσκο του Bonobo! Δεν υπάρχει κάτι πιο σπαστικό από το να θες να πεις κάτι με ενθουσιασμό και αντ' αυτού να αναγκάζεσαι να ακούσεις κάποιον άλλο να ενθουσιάζεται. Αλλά απ' την άλλη δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ'το να μεταδίδεται ο ίδιος ενθουσιασμός από τον ένα τσιπουροπότη στον άλλο. Αμέσως βρήκα το Black Sands το έβαλα στο mp3 player μαζί (και μόνο) με το Dust Lane και για 2 τουλάχιστον εβδομάδες δεν άκουγα τίποτε άλλο. Εκτός από τα συνήθη ηλεκτρονικά τοπία-διαμάντια του Bonobo, στο δίσκο συμμετέχει και η Andreya Triana (η οποία κυκλοφορεί και κάποιο δίσκο στην Ninjatune) σε δυο τραγούδια απίστευτης μουσικής και φωνητικής ομορφιάς. Όμως το τραγούδι που κλέβει την παράσταση είναι το ομώνυμο (όπως πολύ σωστά επισήμανε ο JBuddha). Στην αρχή νόμιζα, έτσι μπερδεμένους όπως τους άκουγα τους δίσκους, ότι ήταν άλλο ένα κομμάτι του Tiersen! Αλλά φευ! Αυτή η γλυκιά, ήρεμη δύναμη και ομορφιά στη μουσική μπορεί να δημιουργηθεί και από άγγλο dj που πριν καμιά δεκαετία δεν θα θεωρούνταν καν μουσικός! Mr Bonobo τα σέβη μου και στη υγειά σου.

τσιπουρόμετρο: 

(β) Le fabuleux destin de Yann Tiersen

Έχουν περάσει ακριβώς 10 χρόνια από τότε που βγαίνοντας από την αίθουσα ενός κινηματογράφου  ανυποψίαστος για το τι είχα δει και ακούσει, έψαχνα να βρω το συνθέτη του καταπληκτικού soundtrack. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι με βρήκε αυτός πρώτος, όπως βρήκε και τον Matt για να μιξάρει ξανά το βαλς της Αμελί ως Third Eye Foundation! 10 χρόνια είναι πολλά και συνήθως μουσικοί που γράφουν τέτοιας ομορφιάς και δύναμης μουσική είτε επαναπαύονται και δρέπουν τις δάφνες τους είτε εξαφανίζονται. το 2011 είναι σημαδιακό για μένα. Ακόμα -10 χρόνια μετά- δεν έχω ξεπεράσει τον έρωτα μου για την Αμελί -ταινία και μουσική. Αλλά με το Dust Lane νομίζω ότι έχω διαχωρίσει τον μουσικό 'που έγραψε τη μουσική της Αμελί' από τον Yann Tiersen. Και αυτό γιατί σε αυτό το δίσκο και ο ίδιος ο Tiersen ξεπερνά τον εαυτό του. Οι κακές παρέες τον σπρώχνουν σε πιο πειραματικά τοπία. Αν έπρεπε να γράψω δυο λέξεις για το δίσκο θα ήταν αυτές: Ακούστε τον! Αλλά υπάρχει και κάτι παραπάνω. Το υπέροχο πεπρωμένο του Γιανν Τίρσεν είναι το ποστ-ροκ. Με τρελούς ελιγμούς αποφεύγει όλα τα αγκάθια τα καρφωμένα στο άψυχο σώμα του ποστ (!!), το ξεθάβει και το ανασταίνει. Οι GYBE! -μέχρι να γράψουν κάτι νέο- απλά μας θύμισαν πόσο ωραία είναι η μουσική που κάποτε αγαπήσαμε, ο Τίρσεν δίνει νέο νόημα στη μουσική δημιουργία. Από το παιχνιδιάρικο Amy, το νοσηρό Dark Stuff και το πολιτικό Palestine, μέχρι το αθώα πρόστυχο F**k Me, αυτή η Δισκάρα αποπνέει άρωμα νέας χρονιάς, νέας δεκαετίας, νέας μουσικής. 

τσιπουρόμετρο: 

(γ) Τα Τραγούδια που Έγραψα
Όταν το 3011 οι νέο-νέο-Έλληνες θα ψάχνουν να βρουν τις ρίζες τους και να ερευνήσουν τι τελικά τους συνδέει με τους προγόνους τους 1000 χρόνων μερικοί ιστορικοί της μουσικής και της γλώσσας θα θελήσουν να μελετήσουν έναν τραγουδοποιό των αρχών του 21ου αιώνα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Σαμάνος -hopefully- θα έχει χαθεί. Το Στην Ανδρομέδα και στη Γη θα θεωρείται κλασσική ελληνική μουσική. Η Αγρύπνια θα διδάσκεται στα  πανεπιστήμια κ.ο.κ. Θα μπορούσα να γράψω διήγημα επιστημονικής φαντασίας αλλά το έτος είναι 2011 και ο νέος δίσκος του Θ. Παπακωνσταντίνου, Ο Ελάχιστος Εαυτός. Αλλά τι να γράψω; Είναι έκπληξη ότι ΚΑΙ αυτός ο δίσκος είναι τόσο γαμάτος;! Μήπως περιμέναμε ο Θανάσης να γράψει κάτι ίδιο με τα προηγούμενα τραγούδια του; Ίσως να φανταζόμασταν μερικοί ότι η παραγωγή, η ενορχήστρωση και η φωνή του Φώτη Σιώτα να μην ήταν τόσο τέλεια! Κι όμως! Όπως η κυβέρνηση τρέμει από την ορμή των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων έτσι και οι σκυλο-παραγωγοί, οι διαφημιστές τους και τα τσόλια τους κάνουν κακάκια όταν ακούν δίσκους σαν αυτόν να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά μέσω μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας. Ίσως αν πείθονταν ο Παπακωνσταντίνου να γράψει στα αγγλικά να φιγουράριζε σαν δίσκος του μήνα στα δισκάδικα Rough Trade αλλά μετά θα τον συχτιρίζαμε γιατί θα χάναμε στίχους  μαγεία όπως  "πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού / ο λύκος του θανάτου τους χειμώνες, / που, σαν κουνούσε την ουρά, το γάλα έπηζε / στα τρομαγμένα στήθη απ' τις λεχώνες". 

τσιπουρόμετρο:

(δ) Mode Plagal IV
Όταν είδα και άκουσα τους Mode Plagal live για πρώτη μου και τελευταία φορά δεν συγκράτησα τίποτα από τη μουσική τους και τη συμπεριφορά τους προς αυτή. Ο 'πολύς' κ. Σαββόπουλος είχε δημιουργήσει ένα σόου τόσο φορτωμένο γύρω από τον ίδιο, που καπέλωσε ακόμα και τον Νίκο Παπάζογλου. Μερικά χρόνια μετά, ανακαλύπτοντας τα Mode Plagal I, II και κυρίως το ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό Mode Plagal III ένιωσα περηφάνεια, εθνική και προσωπική. Τώρα, 7 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, κυκλοφορεί από τη Λύρα, το Στην Κοιλιά του Κήτους. Στο εξώφυλλο φιγουράρει ένα σκίτσο του Μποστ που μας προετοιμάζει για δύο τραγούδια του δίσκου που είναι βασισμένα σε κείμενα του γνωστού σκιτσογράφου. Οι Mode Plagal δεν μελοποιούν τις ιστορίες του Μέντη Μποσταντζόγλου αλλά τα απαγγέλουν με μουσική υπόκρουση και εκτοξέυουν τη μουσική στα διαλείμματα των κειμένων. Έχουν το θράσος όχι μόνο να συνδέσουν τον πηγαίο τζαζ πειραματισμό τους με τα ειρωνικά, πολιτικά, γλωσσικά αριστουργηματικά κείμενα του Μποστ, αλλά και να μελοποιήσουν απόσπασμα από τους Αδερφούς Καραμαζόφ του Ντοστογιέφσκι στο Ντόστο (!). Ενδιάμεσα υπάρχουν βέβαια τα 'γνωστά' οργανικά τους κομμάτια, μια απίστευτη μίξη τζαζ, φανκ, ελληνικής, ανατολίτικης και βαλκανικής μουσικής παράδοσης. Αν θέλετε να ακούσετε πως θα μπορούσε να μετουσιωθεί η ελληνική μουσική αν δεν την είχαν αναλάβει ο Γιώργος Θεοφάνους και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αλλά μουσικοί με αρχίδια, φαντασία και αγάπη, ακούστε αυτόν τον δίσκο και ότι άλλο υπογράφεται απο τους Mode Plagal.

τσιπουρόμετρο:

(ε) The King of Limbs

Ακούγεται λίγο μονότονος και βαρετός στο πρώτο άκουσμα.   Φαίνεται σαν να ξέχασαν να ειδοποιήσουν τον ντράμερ ότι ηχογραφούν δίσκο. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον καινούριο δίσκο των Radiohead. Έχει, νομίζω, γίνει το πάθημα του Kid A μάθημα και πριν εκφέρουμε γνώμη για το τι είχαν στο μυαλό τους θα αντιγράψουμε τα mp3 αρχεία στο player μας (τουλάχιστον εγώ και ο JBuddha) και απλά θα τον λιώσουμε μέχρι να καταλάβουμε την μαγεία του δίσκου ή την μαλακία του συγκροτήματος (που θέλετε να στοιχηματίσετε;). Ένα είναι το σίγουρο πάντως (αν δεν το καταλάβατε ακόμα): Ξεχάστε για άλλη μια φορά ότι προηγούμενο έχουν γράψει. Αν δεν υπήρχε η φωνή του Thom Yorke θα μπορούσαν να κυκλοφορούν δίσκους με διαφορετικά ονόματα και να μην τους καταλαβαίναμε. Προς το παρόν, ας βάλουμε τα ακουστικά μας και ας αφιερώσουμε κομμάτι του ελεύθερου χρόνου ή των μετακινήσεων μας στην μουσική των Radiohead. Το αξίζουν έτσι ή αλλιώς, και κατά τη γνώμη μου δεν θα βγούμε χαμένοι. Η συγκεκριμένη μπάντα δεν είναι γραμμική. Πίσω από το πρώτο επίπεδο μουσικής κρύβονται εκπλήξεις. Καλό άκουσμα. 

τσιπουρόμετρο:

Θεέ μου...

...είναι αυτό που νομίζω? (απλά πατήστε στην εικόνα)

California uber alles!

Πριν από μερικούς μήνες οι Καλιφορνέζοι ψήφισαν κατά της πλήρους αποποινικοποίησης της μαριχουάνα στην πολιτεία τους. 44% των ψηφισάντων υποστήριξαν την Πρόταση 19 (Proposition 19) που έδινε το δικαίωμα σε πολίτες της Καλιφόρνια άνω των 21 χρόνων να καλλιεργούν και να κατέχουν μικρές ποσότητες μαριχουάνα (cheeba cheeba)! Αλλά δυστυχώς η Πρόταση απαιτούσε την απόλυτη πλειοψηφία για να περάσει και οι Καλιφορνέζαοι θα πρέπει να αρκεστούν στις συνταγές από γιατρούς και ειδικά κέντρα διάθεσης μαριχουάνα (!!!) αφού επιτρέπεται η χορήγηση ινδικής κάνναβης με συνταγή για φαρμακευτικούς λόγους... Όπως οι κύριοι παραπάνω που μάλλον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βρούν λίγο cheeba cheeba αλλά ούτε και να δηλώσουν την υποστήριξη τους στην Πρόταση 19 με αυτόν τον ωραίο τρόπο.

Η παντοκρατορία! του Θεού...

η παντοκρατορία του Θεού!...

...ήταν η έκφραση που κατέληγε σχεδόν κάθε μάθημα στο βιβλίο των θρησκευτικών και που μου έχει μείνει μέχρι και σήμερα,,πρόσφατα μου ξαναήρθε στο μυαλό...

περίεργος πρόλογος,,, (το ξέρω)

όλα άρχισαν στα Γιάννενα,,,('The Dead Flag Blues' - http://www.brainwashed.com/godspeed/deadmetheney/monologues/deadflag.htm)
εκεί γνώρισα τα μέλη που απαρτίζουν το 'άγιο τσιπουράκι' και από τότε δημιουργήθηκε και κάτι ακόμα κοινό...

καλοκαίρι του 2008 και από πάνω μου κάθε βράδυ βλέπω ένα μεταλλικό διχτυωτό σχήμα και ένα στρώμα που στηρίζεται εκεί με ζωγραφιές, συνθήματα, άλλοτε και κοριούς,,,έτσι για να σπάνε τη μονοτονία...
εκεί ο 'αυτοκράτορας' με τη μελωδία του Μάνου σα νανούρισμα (east hastings), μου έδινε θέση στο δοξάρι για να ταξιδέψω. να τρυπήσω τα πλέγματα που υπήρχαν παντού, να αισθανθώ το γλυκό αίμα που περνά από την καρδιά κι όχι τον βαρύγδουπο χτύπο της που πάντα με προδίδει...

21-10-09...
παίρνει σώμα το 'άγιο τσιπουράκι' και στις 30-10-09 δημιουργείται το blog (http://agiotsipouraki.blogspot.com/2009/10/chatters-messenger.html).
δε θυμάμαι ούτε μία φορά που να μην αναφέραμε το συγκρότημα από τον Καναδά στις μεταξύ μας συζητήσεις...('bbf3' - http://www.brainwashed.com/godspeed/deadmetheney/monologues/bbf3.htm)

απρίλης 2010...διαμαρτυρία αδιόριστων εκπαιδευτικών (διάρκειας σχεδόν μιας εβδομάδας) έξω από τη βουλή... ακούγεται από τα μεγάφωνα μίας πρόχειρα στημένης μικροφωνικής ένα κομμάτι,,,,

ήταν το (Moya),,,

συννεφιασμένο μεσημέρι και από τα σκαλάκια της πλατείας Συντάγματος εμφανίζεται ο άτριχος πίθηκος. ο φορητός υπολογιστής του ήταν εκεί για να υπάρχει πάντα μουσική κατά τη διάρκεια των ημερών της διαμαρτυρίας. κι αφού είπαμε τα νέα της ημέρας καταλήξαμε στο τί μουσική θα βάλουμε...
οι ματιές μας καρφώθηκαν στο 'κομμάτι' και ευθυγραμμίστηκαν συνοδευόμενες από μια γκριμάτσα χαμόγελου και επιβεβαίωσης..
τα λεπτά κυλούν κι εμείς χαμένοι κοιτάμε τα αμάξια και έναν κόσμο που τρέχει να προλάβει κάτι,,
'08.28' και η βουλή αρχίζει να λιώνει μπροστά μας, οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων συνοδεύουν τις βίαιες κιθάρες και τα τύμπανα βεβηλώνουν κάθε βήμα των ανθρώπων,,,
η μουσική ήταν παντού σε τέτοιο όγκο, που μόνο τα σύννεφα της έβαζαν όρια...

φθινόπωρο 2010 και η είδηση έπεσε σαν κεραυνός,,,
στα τέλη της χρονιάς θα παίξουν στην Αθήνα! (static)

δεκέμβρης 2010 και αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα,,,(sleep)

κι έφτασε η μέρα,,,το 'άγιο τσιπουράκι'(atrihos pithikos-tissaris-jbuddha) είχε μαζευτεί από νωρίς στο σπίτι του άτριχου πίνοντας τσίπουρο Βοτονοσίου και ακούγοντας όπερα (http://agiotsipouraki.blogspot.com/2010/12/blog-post.html),,,
λίγες ώρες αργότερα έφτασε αεροπορικώς και το 4ο μέλος (Γιαούρτι με μέλη) από τη Θεσσαλονίκη...(world police and friendly fire)



το gagarin ήταν κατάμεστο,,,δεν μπορούσες πραγματικά να κουνηθείς
ένας βόμβος ακούγεται για αρκετή ώρα..''γεύση''..
η μπάντα βγαίνει με τα 8 άτομα ίσα που να φαίνονται στη σκηνή, ενώ από πίσω η προβολή βίντεο αρχίζει,,(albanian)
δεν προσπαθούσες να δεις την μπάντα,,,δεν είχε νόημα,,,
τα μάτια κ τα αυτιά ήταν 'ένα', όταν η μουσική κ η εικόνα γίνονταν κύμα που το αντιλαμβανόσουν σαν μία 'πληρότητα' που σε περιέβαλε.
ο κόσμος αν και στριμωγμένος και ιδρωμένος δεν έβγαζε ούτε ψίθυρο σε μία συναυλία που κράτησε 2,5 ώρες!

σκυμμένα πρόσωπα, ματιές που στόχευαν τις κιθάρες, ξωτικά να παίζουν βιολί, κορμιά που τρέμανε και ο παντοκρατορικός* ήχος των godspeed you!black emperor μας αγκάλιαζε όλους!!!

*(αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τί εννοώ ας ακούσουν αυτό,,,http://www.youtube.com/watch?annotation_id=annotation_390821&v=5eZ_TgE3x_A&feature=iv και στο 10ο λεπτό απλά δυναμώστε την ένταση...) (storm)

θα μπορούσα να βρω και να ανεβάσω φωτογραφίες της μπάντας από το live αλλά προτίμησα να βάλω κάποιες που είμαστε εμείς,,,
εκεί δεν πήγαμε για να διασκεδάσουμε,,,πήγαμε για να γιορτάσουμε!!!....

"Ο σκονισμένος δρόμος που οδηγεί στο θάνατο..."

Από τον Οκτώβρη κυκλοφορεί και ο νέος δίσκος του Yann Tiersen, Dust Lane. Κατά τη γνώμη μου (και μετά από πολλές ακροάσεις) ένας καταπληκτικός δίσκος και από τους καλύτερους της χρονιάς που πέρασε. Φυσικά συμμετέχει και ο Matt. Ο ίδιος ο Tiersen στην ιστοσελίδα της Mute περιγράφει τον δίσκο, 'a journey on the dusty lane that leads us to death. Not a sad thing, but like a colourful, sometimes painful, but mostly joyful experience: life!'. Πως να μην ενθουσιαστώ μετά;

The Keeper by Bonobo featuring Andreya Triana

Από τον τελευταίο δίσκο του Bonobo 'Black Sands' που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2010 από την Ninjatune. Σήμερα μόλις με ενημέρωσε ο JBuddha ότι τα σπάει (και ειδικά το ομώνυμο αλλά θα αφήσω αυτόν να τα πει κάποια άλλη φορά). Για να το λέει ο JB κάτι ξέρει.

Φόρος τιμής

Όταν μπάινεις στο Αντίρριο ερχόμενος από την Ήπειρο βρίσκεις μπροστά σου μια σχετικά καινούρια πινακίδα που σου λέει 'Ανακαλύψτε τις ομορφιές του Αντιρρίου' και έχει εικόνες της γέφυρας και του κάστρου. Αλλά για πάρα πολλά χρόνια το μόνο ενδιαφέρον που είχε το Αντίρριο ήταν το γεγονός ότι βρισκόταν απέναντι από το Ρίο (εξού και το όνομα). Δεν έχω περπάτησει ποτέ στα δρομάκια του χωριού αυτού, ούτε και στο κάστρο φυσικά. Αλλά πριν μερικές μέρες διέσχισα με το ΚΤΕΛ  τη γέφυρα και δεν μπορεσα να συγκρατήσω ένα κύμα νοσταλγίας για την εποχή που το λεωφορείο σταματούσε ώστε να περάσει το στενό Ρίου-Αντιρρίου με το φέρυ μπότ. Για πολλά χρόνια και για ακόμα περισσότερους ανθρώπους αυτό το μισάωρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού στην Ήπειρο, την Αιτωλοακαρνανία και τα Επτάνησα. Κατεβαίναμε από το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο, αγοράζαμε σάντουιτς ζαμπόν-τυρί με δύο καλαμάκια (νομίζω ότι πλέον αποτελεί παραδοσιακό φαγητό της περιοχής) και ανεβαίναμε παρέες φοιτητών (τότε)  στα παλιά πλοιάρια πληρώνοντας μάλιστα αντίτιμο 60 δραχμές το άτομο! Ύστερα ήρθε η κωλογέφυρα και τα χάλασε όλα... Αγαπημένο μου Αντίρριο θα σε θυμάμαι για πάντα με αγάπη.