Φόρος τιμής
Όταν μπάινεις στο Αντίρριο ερχόμενος από την Ήπειρο βρίσκεις μπροστά σου μια σχετικά καινούρια πινακίδα που σου λέει 'Ανακαλύψτε τις ομορφιές του Αντιρρίου' και έχει εικόνες της γέφυρας και του κάστρου. Αλλά για πάρα πολλά χρόνια το μόνο ενδιαφέρον που είχε το Αντίρριο ήταν το γεγονός ότι βρισκόταν απέναντι από το Ρίο (εξού και το όνομα). Δεν έχω περπάτησει ποτέ στα δρομάκια του χωριού αυτού, ούτε και στο κάστρο φυσικά. Αλλά πριν μερικές μέρες διέσχισα με το ΚΤΕΛ τη γέφυρα και δεν μπορεσα να συγκρατήσω ένα κύμα νοσταλγίας για την εποχή που το λεωφορείο σταματούσε ώστε να περάσει το στενό Ρίου-Αντιρρίου με το φέρυ μπότ. Για πολλά χρόνια και για ακόμα περισσότερους ανθρώπους αυτό το μισάωρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού στην Ήπειρο, την Αιτωλοακαρνανία και τα Επτάνησα. Κατεβαίναμε από το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο, αγοράζαμε σάντουιτς ζαμπόν-τυρί με δύο καλαμάκια (νομίζω ότι πλέον αποτελεί παραδοσιακό φαγητό της περιοχής) και ανεβαίναμε παρέες φοιτητών (τότε) στα παλιά πλοιάρια πληρώνοντας μάλιστα αντίτιμο 60 δραχμές το άτομο! Ύστερα ήρθε η κωλογέφυρα και τα χάλασε όλα... Αγαπημένο μου Αντίρριο θα σε θυμάμαι για πάντα με αγάπη.
Φόρος τιμής
Όταν μπάινεις στο Αντίρριο ερχόμενος από την Ήπειρο βρίσκεις μπροστά σου μια σχετικά καινούρια πινακίδα που σου λέει 'Ανακαλύψτε τις ομορφιές του Αντιρρίου' και έχει εικόνες της γέφυρας και του κάστρου. Αλλά για πάρα πολλά χρόνια το μόνο ενδιαφέρον που είχε το Αντίρριο ήταν το γεγονός ότι βρισκόταν απέναντι από το Ρίο (εξού και το όνομα). Δεν έχω περπάτησει ποτέ στα δρομάκια του χωριού αυτού, ούτε και στο κάστρο φυσικά. Αλλά πριν μερικές μέρες διέσχισα με το ΚΤΕΛ τη γέφυρα και δεν μπορεσα να συγκρατήσω ένα κύμα νοσταλγίας για την εποχή που το λεωφορείο σταματούσε ώστε να περάσει το στενό Ρίου-Αντιρρίου με το φέρυ μπότ. Για πολλά χρόνια και για ακόμα περισσότερους ανθρώπους αυτό το μισάωρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού στην Ήπειρο, την Αιτωλοακαρνανία και τα Επτάνησα. Κατεβαίναμε από το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο, αγοράζαμε σάντουιτς ζαμπόν-τυρί με δύο καλαμάκια (νομίζω ότι πλέον αποτελεί παραδοσιακό φαγητό της περιοχής) και ανεβαίναμε παρέες φοιτητών (τότε) στα παλιά πλοιάρια πληρώνοντας μάλιστα αντίτιμο 60 δραχμές το άτομο! Ύστερα ήρθε η κωλογέφυρα και τα χάλασε όλα... Αγαπημένο μου Αντίρριο θα σε θυμάμαι για πάντα με αγάπη.
Όταν μπάινεις στο Αντίρριο ερχόμενος από την Ήπειρο βρίσκεις μπροστά σου μια σχετικά καινούρια πινακίδα που σου λέει 'Ανακαλύψτε τις ομορφιές του Αντιρρίου' και έχει εικόνες της γέφυρας και του κάστρου. Αλλά για πάρα πολλά χρόνια το μόνο ενδιαφέρον που είχε το Αντίρριο ήταν το γεγονός ότι βρισκόταν απέναντι από το Ρίο (εξού και το όνομα). Δεν έχω περπάτησει ποτέ στα δρομάκια του χωριού αυτού, ούτε και στο κάστρο φυσικά. Αλλά πριν μερικές μέρες διέσχισα με το ΚΤΕΛ τη γέφυρα και δεν μπορεσα να συγκρατήσω ένα κύμα νοσταλγίας για την εποχή που το λεωφορείο σταματούσε ώστε να περάσει το στενό Ρίου-Αντιρρίου με το φέρυ μπότ. Για πολλά χρόνια και για ακόμα περισσότερους ανθρώπους αυτό το μισάωρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού στην Ήπειρο, την Αιτωλοακαρνανία και τα Επτάνησα. Κατεβαίναμε από το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο, αγοράζαμε σάντουιτς ζαμπόν-τυρί με δύο καλαμάκια (νομίζω ότι πλέον αποτελεί παραδοσιακό φαγητό της περιοχής) και ανεβαίναμε παρέες φοιτητών (τότε) στα παλιά πλοιάρια πληρώνοντας μάλιστα αντίτιμο 60 δραχμές το άτομο! Ύστερα ήρθε η κωλογέφυρα και τα χάλασε όλα... Αγαπημένο μου Αντίρριο θα σε θυμάμαι για πάντα με αγάπη. 
