#TsipourakiBestOf2019 _ c'est ça by fly pan am
Από όλα τα συγκροτήματα που έχει στο ρόστερ της η Constellation, από όλες
τις μουσικές που έχω ακούσει, οι ήχοι των fly pan am επιστρέφουν ξανά και ξανά στην ηχητική μου μνήμη χωρίς να χάσουν τίποτα από την φρεσκάδα τους, όπως ακριβώς επαναλαμβάνονται στους δίσκους τους τα ίδια μοτίβα. Και έτσι, το ομολογώ ότι μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω εδώ την μουσική τους ή ακόμα και τι είναι αυτή για μένα. Τους fly pan am τους γνωρίσαμε στο πικ της ποστ ροκ έκρηξης όταν τα ορχηστρικά αριστουργήματα της μεταροκ εποχής διαδεχόταν το ένα το άλλο. Παρότι και αυτοί είχαν με το ζόρι ενταχθεί λόγω cst και Καναδά, στην ποστροκ κοινότητα, με το πρώτο άκουσμα καταλάβαινες ότι κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου σημαντικό συμβαίνει εδώ. Καταρχάς δεν υπάρχει πουθενά αυτή η μάλλον αυστηρή φόρμα του ποστ, που για να φτάσεις κάπου (κορύφωση, ξέσπασμα;) πρέπει να χτίσεις, άσχετο πως, το μονοπάτι σου. Αυτό έκαναν αριστουργηματικά οι gybe! και το ίδιο απέφυγαν επιμελώς οι fly pan am. Κατά κάποιο τρόπο οι fpa είναι για το ποστ ότι οι sonic youth για το ροκ· οι καταστροφείς του. Ακόμα και 15 σχεδόν χρόνια μετά την διάλυση τους, και τον νέο δίσκο τους, αυτό είναι εμφανές, παρότι δεν έχει μείνει τίποτα από το ποστροκ του 2005 για να διαλύσεις. Επέστρεψαν με το ίδιο attitude λες και δεν σταμάτησαν ποτέ να γράφουν μουσική, με την ίδια αβανγκαρντ αισθητική, την ίδια επιρροή από τους Καναδούς ποστροκερζ, την ίδια μανία για καταστροφή των στερεότυπων στον ήχο. Και αυτή η εμμονή με την καταστροφή και την δημιουργία δεν λαθεύει.
#TsipourakiBestOf2019 _ c'est ça by fly pan am
Από όλα τα συγκροτήματα που έχει στο ρόστερ της η Constellation, από όλες
τις μουσικές που έχω ακούσει, οι ήχοι των fly pan am επιστρέφουν ξανά και ξανά στην ηχητική μου μνήμη χωρίς να χάσουν τίποτα από την φρεσκάδα τους, όπως ακριβώς επαναλαμβάνονται στους δίσκους τους τα ίδια μοτίβα. Και έτσι, το ομολογώ ότι μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω εδώ την μουσική τους ή ακόμα και τι είναι αυτή για μένα. Τους fly pan am τους γνωρίσαμε στο πικ της ποστ ροκ έκρηξης όταν τα ορχηστρικά αριστουργήματα της μεταροκ εποχής διαδεχόταν το ένα το άλλο. Παρότι και αυτοί είχαν με το ζόρι ενταχθεί λόγω cst και Καναδά, στην ποστροκ κοινότητα, με το πρώτο άκουσμα καταλάβαινες ότι κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου σημαντικό συμβαίνει εδώ. Καταρχάς δεν υπάρχει πουθενά αυτή η μάλλον αυστηρή φόρμα του ποστ, που για να φτάσεις κάπου (κορύφωση, ξέσπασμα;) πρέπει να χτίσεις, άσχετο πως, το μονοπάτι σου. Αυτό έκαναν αριστουργηματικά οι gybe! και το ίδιο απέφυγαν επιμελώς οι fly pan am. Κατά κάποιο τρόπο οι fpa είναι για το ποστ ότι οι sonic youth για το ροκ· οι καταστροφείς του. Ακόμα και 15 σχεδόν χρόνια μετά την διάλυση τους, και τον νέο δίσκο τους, αυτό είναι εμφανές, παρότι δεν έχει μείνει τίποτα από το ποστροκ του 2005 για να διαλύσεις. Επέστρεψαν με το ίδιο attitude λες και δεν σταμάτησαν ποτέ να γράφουν μουσική, με την ίδια αβανγκαρντ αισθητική, την ίδια επιρροή από τους Καναδούς ποστροκερζ, την ίδια μανία για καταστροφή των στερεότυπων στον ήχο. Και αυτή η εμμονή με την καταστροφή και την δημιουργία δεν λαθεύει.
