Μέλη της νέας βρετανικής τζαζ σκηνής εδώ και χρόνια οι Portico Quartet είναι οι αγαπημένοι μας άγγλοι τζαζίστες από το εκπληκτικό ντεμπούτο τους Knee-deep in North Sea. Ο όρος μοντέρνα τζαζ τους αδικεί αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο να τους περιγράψει. Χρησιμοποιούν συχνά το κρουστό hang ενώ ο ήχος του σαξοφώνου είναι παράξενος και απόκοσμος. Θα μπορούσα να πω ότι τους ακούω σρο υπόβαθρο ενώ διαβάζω διηγήματα του Κορτάσαρ αλλά από το πρώτο κιόλας κομμάτι του νέου τους δίσκου Memory streams (With, beside, against) με διαψεύδουν. Θέλω να παρατήσω το βιβλίο και να σηκωθω να χορέψω. Το ίδιο και με το πρώτο σινγκλ Signals in the dusk, ένα διαμαντάκι της μουσικής παραγωγής τους έως τώρα. Ακολουθούν μερικά μελωδικά, ήσυχα κομμάτια που θα έλεγες ότι ταιριάζουν περισσότερο στο στιλ της μπάντας αλλά όχι, οι Portico είναι καλύτεροι στα πιο ρυθμικά, πιο δυνατά, πιο ταξιδιάρικα τραγούδια τους, όπως το Offset, δεύτερο σινγκλ, που ξεκινά με ένα γαμηστερό σαξόφωνο και συνεχίζει σχεδόν πειραματικά χωρίς να χάσει την όμορφη μελωδικότητα του. Ωραία εισαγωγή για το απίστευτο Double Helix (θυμίζει εποχές knee-deep στην κάβλα αλλά δεν έχει σχέση μουσικά) που αρχίζει σαν ένα κλασικό τζαζ κομμάτι (με το απαραίτητο pq treatment στην παραγωγή) για να εκσφενδονιστεί στα ουράνια σαν άπειρος διπλός έλικας, να περάσει από το σύντομο free jazz ταξίδι και να καταλήξει ήρεμα όπως ξεκίνησε.
Όπως κάθε τζαζ και μη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, οι Portico τα σπάνε στις λάιβ εμφανίσεις τους όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν και τα μέλη του Αγίου. Η ρυθμική δυάδα είναι απλά απίστευτη από κοντά και σε συνδυασμό με τα πνευστά δημιουργούν προϋποθέσεις για πάρτι και χορό μέχρι το πρωί. Δεν βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ.
