Το Άγιο Τσιπουράκι δημιουργήθηκε τυχαία αλλά κατέληξε να έχει δύο αγάπες· το τσίπουρο και την μουσική. Το πρώτο το φτιάχνουμε και το απολαμβάνουμε, το δεύτερο το ακούγαμε μόνο. Μέχρι να έρθουν οι hylas. Μπορεί να μην έχουμε κάνει τίποτα για την μπάντα πάρα μόνο να την ακούμε ξανά και ξανά και να να προπαγανδίζουμε υπέρ της στόμα με στόμα αλλά πάντα θα νιώθουμε ότι είμαστε κομμάτι της, έστω και μικρό, και ότι η μουσική της είναι μέρος του εαυτού μας· όπως είναι δικό μας το fear satan και το piss crowns, οι eints και οι dmst.
Το Σάββατο η βραδιά ξεκίνησε με τους άκληρους ακόμα girls on bread, μια math rock μπάντα (ή μήπως όχι;) από την Αθήνα. Παρότι δεν έχουν ηχογραφήσει ακόμα ούτε ένα τραγούδι, έχουν παίξει μπροστά σε κοινό 5 φορές! Και αυτό φάνηκε τόσο από το δέσιμο τους όσο και από την άνεση τους πάνω στην σκηνή (σε αντίθεση με τους headliner!) Μουσικά επηρρεάστηκαν πολύ από τους South Korean Vegas, τους οποίους φυσικά δεν ξέρετε καθώς είναι η προηγούμενη ενσάρκωση της μπάντας! Όπως όμως είπε και ο σύντροφος δίπλα μου "ρε αυτοί είναι καλοί, γιατί δεν τους ξέρουμε;" και "ακούγονται ευχάριστα", κάτι που δεν μπορείς να πεις για πολλά συγκροτήματα, εγχώρια και ξένα. Με λίγα λόγια ο Άγιος υποσχέθηκε να ασχοληθεί και στο μέλλον με την πάρτη τους πόσο μάλλον που το 2020 θα κυκλοφορήσουν και δίσκο.
Λίγο πριν ξεκινήσουν οι HYΛΔS - Έχω καιρό για τσιγάρο; [τέλος το κάπνισμα στις συναυλίες] - Έχεις κανένα τέταρτο μέχρι να στήσουν (οι hylas! είναι αλήθεια λοιπόν) Βγαίνω έξω να καπνίσω, γύρω μου παντού γνωστά πρόσωπα, κάνουν τσιγάρα, πίνουν, συζητάνε (για τους hylas! μα ναι είναι αλήθεια) τελειώσατε; πάμε μέσα θα χάσουμε τις πρώτες νότες του Athena, μάλλον. Αγχώνομαι χωρίς λόγο. Όχι αν θα παίξουν αυτό ή εκείνο το κομμάτι, θα τα ακούσουμε όλα, αλλά γιατί; Θα είναι το λάιβ καλύτερο από τον δίσκο; (πρέπει, πρέπει να είναι αλλιώς... Αλλιώς τι;) θα μου μας σκίσουν οι κιθάρες τα σωθικά όπως οι eits μια μακρινή Κυριακή; θα με κάνει το μπάσο να χορέψω όπως μέσα στο 040; θα χτυπάει η καρδιά μου με τα τύμπανα; Μπαίνω μέσα (ούτε ίχνος καπνού γαμώτο!) και η μπάντα ανεβαίνει στην σκηνή. Στην οθόνη γράφει ATHENA με μεγάλα άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο. Για λίγο. Αλλάζει στην εικόνα του κομματιού· ο Ύλας στο μπαλκόνι κοιτά την Αλεξάνδρας. Ξεκινά. Το κοινό αμήχανο, περίεργο. Και γω το ίδιο. Η μπάντα αγχωμένη (ναι οι hylas είναι, αλήθεια!) Σιγά σιγά συνηθίζω, ζεσταίνομαι, αφήνομαι στα επιδέξια χέρια των μουσικών. Τους εμπιστεύομαι (μια συναυλία είναι μια πάλη ανάμεσα σε κοινό και μουσικούς, το έχω ξαναπεί). Το Athena κυλάει σαν το δεύτερο μπουκάλι τσίπουρο. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Είναι κομματάρα, και η αίσθηση μου ότι στο λάιβ θα ακούγεται ακόμα καλύτερο επιβεβαιώνεται. Μπαίνει το μπάσο με αυτό τον χορό στην μέση και όλα ομορφαίνουν. Οι hylas (λες αλήθεια ρε;!) λύνονται, γουστάρουν, σηκώνουν το κεφάλι να μας κοιτάξουν κατάματα, γυρίζω και εγώ πίσω και βλέπω γνωστές φάτσες να συμμετέχουν, βλέπω άγνωστους να κουνιούνται (μπορείς να μην χορέψεις;), γυρνώ, κλείνω τα μάτια, τέλος, εδώ είμαι, είναι αλήθεια κυρίες και κύριοι, αυτοί είναι οι Hylas! Πως κυλάει έτσι ο χρόνος; 1997, gybe!, ρόδον, mogwai, Radiohead, λυκαβηττός, κύτταρο, αν κλαμπ... Πότε πρωτοάκουσαμε αυτή την μπάντα μέσα από τις πρόβες της; Mandarin (ρε σεις τι γλύκα βγάζουν οι κιθάρες;), system, nani, πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος με τα μάτια κλειστά και όλο το σώμα γεμάτο ήχους και δονήσεις; Κοιτάω δίπλα μου, ο Τ. χαμογελά· από την άλλη ο Θ. ξεχνάει να βγάλει φωτογραφίες. Που είμαστε; Τραγουδάμε σιγανά, ντροπαλά τα στιχάκια· cause
I'm becoming one of them. Δύο φράσεις όλες κι όλες και μετά χαμός. Αλλάζουν τα πετάλια που κάνουν τις κιθάρες να ουρλιάζουν, τα τύμπανα τρέχουν να προλάβουν αυτό τον ορυμαγδό φασαρίας και το μπάσο κουλ, να δίνει ρυθμό και να κουνάει το κορμιά μας (πώς το κάνει αυτό;). Μπαίνει το nani, όμορφο, οργισμένο, γλυκό, σχεδόν παιδικό, να να νανανα, πάλι σιγομουρμουρίζουμε όλοι μαζί, τι δισκάρα φτιάξατε ρε σεις; τι μένει; οι νύμφες. Θα έρθουν να μας πάρουν· ή θα πάμε εμείς με την θέληση μας, οι δύο μαύρες κιθάρες σκορπάνε χαρά, πόνο, ελπίδα, πάλι χορεύω, πάλι σιγοτραγουδώ ακατάληπτα λόγια πάνω στην μελωδία (το τραγούδι του ποστροκά), πάλι χαμογελάει ο διπλανός μου, και ο άλλος, και γω, τα μάτια κλειστά, το κορμί ελεύθερο, το μυαλό καθαρό. Γιατί είναι τόσο μικρό αυτό το τραγούδι; γιατί σταματάνε; ανκόρ; δεν έχει. παίξτε το ξανά. μέχρι πότε πρέπει να περιμένουμε για να σας ακούσουμε ξανά ζωντανά;
Το επόμενο πρωί εγώ ξυπνάω στον Πειραιά όπως πάντα. Δεν θα παίξω hylas για μερικές μέρες. Φέρνω στο νου μου την ημέρα της συναυλίας και μερικά λόγια για να γράψω. Αλλά τα λόγια πάντα με απογοητεύουν· αυτά όμως ξέρω. Ο διπλανός μου θα σηκωθεί πάλι το επόμενο πρωί μακριά από το σπίτι του. Θα πει "ας βάλουμε να ακούσουμε λίγο αυτό, ξανά". Δεν τον είδα μου το είπαν.
