Τελευταία έχω αρχίσει να ακούω περισσότερο ambient, techno και drone μουσική αλλά ειδικότερα μουσική με/από συνθεσάιζερ (όχι, όχι στα πανηγύρια). Ο λόγος; Ανακάλυψα πριν μερικούς μήνες την ιστοσελίδα acloserlisten.com που ειδικεύεται σε τέτοιου είδους ήχους και γενικότερα στην ορχηστρική μουσική.
Για να καταλάβουμε καλύτερα τους ήχους που παράγει ας αλιεύσουμε την περιγραφή του σκοπού της στην προσωπική της ιστοσελίδα (μετάφραση δική μου):
[...] διευρευνά θέματα που σχετίζονται με την νοημοσύνη των μηχανών και την αντικειμενοστραφή αντίληψη στον ήχο μέσω του μιναμιλισμού. Διερευνά επίσης τις ψυχο-σωματικές επιδράσεις της επανάληψης και των μοτίβων στην μουσική, εξετάζοντας το πολυφωνικό και πολυρυθμικό δυναμικό των αλληλουχιών για να παράξει οξείες, πολύπλοκες γεωμετρίες στον χρόνο και στο χώρο.Δεν ξέρω για εσάς εγώ έχω διαβάσει κβαντική και ξέρω. Πρώτα, με ενθουσίασε η εστίαση της στις μηχανές και τα αντικείμενα όπως και ο μινιμαλισμός (συνήθως οι βασισμένοι σε σύνθια ήχοι είναι μαξιμαλιστικοί). Έπειτα (από 2-3 αναγνώσεις στα αγγλικά) άφησα να μου ξεφύγει μια κραυγή χαράς για την επανάληψη και τα μοτίβα και τις επιδράσεις τους στον ακροατή. Αλλά διαβάζοντας τις λέξεις δεν καταλαβαίνω την μουσική, ή μάλλον δεν την ακούω.
Caterina Barbieri - DIGITALIVE18 from Arshake on Vimeo.
Το Ecstatic Computation είναι σκοτεινό αλλά και μελωδικό. Ξεκινά με το Fantas ένα 10λεπτο απτό παράδειγμα αυτού που η Κατερίνα προσπαθεί να εξηγήσει με λόγια. Στα πρώτα 2 λεπτά μας εισάγει σε ένα ηχοτόπιο επανάληψης, πολυρυθμικότητας και ηλεκτρονικών μοτίβων που θα διαρκέσει σχεδόν όσο και το κομμάτι με παραλλαγές των ρυθμών και των ήχων. Η μουσικός (άνθρωπος) μπροστά από το Buchla 200 (μηχανή) ή η μηχανή μπροστά από τον άνθρωπο; Το κομμάτι διαστέλλεται διαρκώς όπως και το σύμπαν, επανέρχεται σε προηγούμενα μοτίβα, επαναλαμβάνεται συνεχώς, μελωδίες διαδέχονται ρυθμούς και όλα αυτά με έναν τρόπο που σε κάνει να το θυμάσαι, που σε κάνει ακόμα και να θες να το χορέψεις κάπως, ώσπου όλη αυτή η μελωδικότητα και η επαναληπτικότητα, και η ρυθμική συνέπεια αν θες (παρά την ποικιλία) καταστρέφεται σε μερικά δευτερόλεπτα, και νιώθεις σαν να έσβησαν ξαφνικά όλα τα αστέρια ταυτόχρονα, σαν το σύμπαν να εξεράγει μέσα στον ίδιο του τον εαυτό!
Η μουσική στο Ecstatic Computation έχει αυτή την αίσθηση της απεραντοσύνης του σύμπαντος (το προδίδουν και μερικοί τίτλοι) αλλά και της καταστροφής του (από τους ανρώπους; από τις μηχανές; άγνωστο). Έτσι το Closest Approach to your Orbit συνεχίζει με αυτή την την έκρηξη που ξεκίνησε στο τέλος του Fantas για να ξεπηδήσει από μέσα της όμως πάλι η ελπίδα της ρουτίνας/επανάληψης και να εξαφανιστεί έτσι όπως ξεπήδησε μέσα στον ίδιο της τον εαυτό.
Το Arrows of Time (μα τι ονοματάρες είναι αυτές;!) παραπέμπει περισσότερο στην
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί μου αρέσει ο συγκεκριμένος δίσκος και γενικότερα η Μπαρμπιέρι. Τέτοιες εικόνες (έστω και καταστροφής) είναι πολύ δύσκολο να σου δώσει η μουσική. Συνήθως τις παίρνω από ένα βιβλίο. Αλλά εδώ συμβαίνει αυτό ακριβώς που επιχειρεί η μουσικός: καταλαβαινουμε απόλυτα τι θέλει να πει και μάλιστα το κάνουμε μια συνεκτική ιστορία εικόνων, σχεδόν πραγματικότητα, ακόμα και αν ο μόνος σκοπός του ανθρώπου/μηχανής είναι απλά να δει την επίδραση του πειράματος πάνω μας. Ουφ, μπερδεύτηκα λίγο και όλο αυτό μου θυμίζει Battlestar Galactica. Είμαι άνθρωπος ή μηχανή; Και τελικά πόση σημασία έχει;
