I said there's nothing great about the place we live in
Nothing great about Britain (Nothing great about Britain)
Sip a cup of tea whilst we're spittin'
There's nothing great about Britain
Με αυτά τα λόγια ξεκινά ο slowthai το ντεμπούτο του στην δισκογραφία και μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του είναι ακόμα πιο επίκαιρος από οποιονδήποτε άλλο έργο τέχνης το 2019. Στην πραγματικότητα το Nothing great about britain θα είναι επίκαιρο όσα χρόνια και αν περάσουν στην Βρετανία και αλλού όχι φυσικά γιατί είναι ο πιο πολιτικός δίσκος του 2019 αλλά περισσότερο γιατί είναι και αυτοβιογραφικός. Και το προσωπικό είναι βαθιά πολιτικό. Ο κόσμος που ζει στους στίχους και τα μπιτ του Ταϊρόν είναι αυτός που ζει και αναπνέει στους δρόμους των πόλεων της Βρετανίας, είναι οι φτωχοί, οι άστεγοι, αυτοί που στην Αγγλία χαρακτήριζουν ως fucking foreigners, pakis και white trash, είναι οι άνθρωποι που κάνουν ουρές στα jobcentre ή αυτοί που κυνηγάνε τα επιδόματα. Ακούγοντας τον στο μυαλό σου έρχεται αμέσως ο Κεν Λόουτς, έχει την ίδια ευχέρεια να κάνει το βαρετό προσωπικό ανώτερο πολιτικό. Ο Slowthai μιλά για την βασίλισσα και τους μπάτσους, πρωθυπουργούς και πολιτικούς, για την νυχτερινή ζωή και τα ναρκωτικά, για τα φιλαράκια του και την φυλακή. Στα διαλείμματα από τα μπιτ και το εμσιν τον ακούμε να μιλάει για τον πατέρα του και την μάνα του που τον μεγάλωσε μόνη της. Πότε είναι αμείλικτος με αυτούς και αυτά που τον ενοχλούν ποτέ τρυφερός όταν αφηγείται καταστάσεις από την ζωή του. Περιγράφει με μαεστρία την γενέτειρα του το Νορθάμπτον και τη ζωή του γύρω από αυτό αλλά είναι η δυναμική του που τον κάνει να μας περιλαμβάνει όλους, είτε είμαστε εκεί είτε εδώ, είτε βλέπουμε τα πράγματα με την δική του οπτική είτε όχι. Γιατί αυτό που τελικά κάνει τον δίσκο τόσο ξεχωριστό είναι το ποσό ευθύς και ειλικρινής είναι.
