 |
Δεν ξέρω και γω για πόσα άλμπουμ γράψαμε ήδη σε αυτό το αφιέρωμα και ακόμα να γράψεις κάτι για την Constellation;! Ρε φίλε πράγματι έχεις δίκιο. Εκτός από το SING, SINCK SINCK που κριτικάραμε πριν μήνες η αγαπημένη μας εταιρεία κυκλοφόρησε 4 φθινοπωρινούς δίσκους· το soft landing του Sandro Perri, το πρώτο δίσκο των απίστευτων fly pan am μετά από 15 χρόνια, το 4ο κεφάλαιο της σειράς COIN COIN της εκπληκτικής Matana Roberts (ακούστε και τα 4 δεν έχει νόημα να γράψω κάτι), στο οποίο συμμετέχει και ο κιθαρίστας Sam Shalabi, δημιουργός της μεγάλης ορχήστρας Land of Kush με το Sand enigma.
Το Sand enigma είναι κάτι σαν καθρέφτης του δημιουργού του. Ο Σαλάμπι ζει και δημιουργεί στο Μόντρεαλ και στο Κάιρο, οι μουσικοί που διάλεξε για τους Land of Kush προέρχονται και από τις δύο πόλεις. Είναι από τους πιο παραγωγικούς μουσικούς, κυκλοφορεί μουσική κάτω από το όνομα του και με διάφορες άλλες ορχήστρες μικρές ή μεγάλες ενώ συμμετέχει και σε πρότζεκτ άλλων μουσικών. Ο ίδιος παίζει ηλεκτρική κιθάρα και ούτι, άλλο ενα σημάδι του παντρεματος ανατολής και δύσης. Θα μπορούσα να συνεχίζω να γράφω τι κάνει ο Σαμ Σαλάμπι για ώρες αλλά καλύτερα να διαβάσετε την σελίδα του στην Constellation
Το μεγαλύτερο μουσικό του δημιούργημα είναι οι Land of Kush με τους οποίους έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους. Ο προηγούμενος, The Big Mango, είναι ένα ερωτικό γράμμα στο Κάιρο, για τον τωρινό δεν είμαι τόσο σίγουρος. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος επίσης για το τι είδος είναι καν η μουσική αυτή· γενικά ο Σαλάμπι δεν περιορίζεται εύκολα και τούτος ο δίσκος είναι καλό δείγμα της ελευθερίας αυτής. Την μια στιγμή θες να χορέψεις υπό τους ήχους της ορχήστρας, την άλλη θες να τους σκοτώσεις όλους τους μουσικούς! Πότε τζαζ, πότε ανατολή ποτέ πειραματικό και πότε αυτοσχεδιαστικό, το Sand Enigma διαπερνά τα μουσικά είδη ανατολής και δύσης χωρίς ντροπή. Από όλους τους δίσκους που έχω ακούσει φέτος, αυτός είναι ο πιο δύσκολος και συνάμα ο πιο ενδιαφέρον. Ακούς για παράδειγμα το Ssssss που ξεκινάει με πειραματικά φωνητικά και είσαι έτοιμος να το κλείσεις αλλά κλείνει τόσο ωραία με το ούτι του Σαμ μόνο του, λίγο μετά το Bone mass pt. II γλυκό σαν τούρτα φράουλα με το πιάνο του και το Ana ονειρικό πάλι με το ούτι. Επανέρχεται δυναμικά με το τελευταίο Tensor που μοιάζει να έχει γραφτεί για ζουρνάδες από τον Φλώρο Φλωρίδη! Αλλά το χάιλαιτ του δίσκου είναι το Trema ένα τραγούδι που παραπέμπει καθαρά στην ανατολή, στο Κάιρο και όχι στο Μόντρεαλ, με τον ρυθμό του, τα όργανα, την ενορχήστρωση και τα φωνητικά, χωρίς να παρεκλίνει καθόλου στα 7 του λεπτά ούτε για να αυτοσχεδιάσει ούτε για να πειραματιστεί.
Ο δίσκος συνεχίζει στο σύνολο του με αυτή την σχιζοφρενική συνοχή, πότε τζαζ, πότε καθαρά ανατολική μουσική, πότε μίξη ανατολής και δυτικού πειραματισμού, πότε αυτοσχεδιασμοί, δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει απευθείας όλα αυτά τα είδη μουσικής εκτός από τις ιδέες του συνθέτη και την επιδεξιότητα/κατανόηση των μουσικών. Κανένα όριο δεν περιορίζει την ορχήστρα του Σαμ Σαλάμπι τελικά, εκτός το αυτί του εκάστοτε ακροατή.
Ο δίσκος συνεχίζει στο σύνολο του με αυτή την σχιζοφρενική συνοχή, πότε τζαζ, πότε καθαρά ανατολική μουσική, πότε μίξη ανατολής και δυτικού πειραματισμού, πότε αυτοσχεδιασμοί, δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει απευθείας όλα αυτά τα είδη μουσικής εκτός από τις ιδέες του συνθέτη και την επιδεξιότητα/κατανόηση των μουσικών. Κανένα όριο δεν περιορίζει την ορχήστρα του Σαμ Σαλάμπι τελικά, εκτός το αυτί του εκάστοτε ακροατή.
