#TsipourakiBestOf2019 _ c'est ça by fly pan am

Από όλα τα συγκροτήματα που έχει στο ρόστερ της η Constellation, από όλες

τις μουσικές που έχω ακούσει, οι ήχοι των fly pan am επιστρέφουν ξανά και ξανά στην ηχητική μου μνήμη χωρίς να χάσουν τίποτα από την φρεσκάδα τους, όπως ακριβώς επαναλαμβάνονται στους δίσκους τους τα ίδια μοτίβα. Και έτσι, το ομολογώ ότι μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω εδώ την μουσική τους ή ακόμα και τι είναι αυτή για μένα. Τους fly pan am τους γνωρίσαμε στο πικ της ποστ ροκ έκρηξης όταν τα ορχηστρικά αριστουργήματα της μεταροκ εποχής διαδεχόταν το ένα το άλλο. Παρότι και αυτοί είχαν με το ζόρι ενταχθεί λόγω cst και Καναδά, στην ποστροκ κοινότητα, με το πρώτο άκουσμα καταλάβαινες ότι κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου σημαντικό συμβαίνει εδώ. Καταρχάς δεν υπάρχει πουθενά αυτή η μάλλον αυστηρή φόρμα του ποστ, που για να φτάσεις κάπου (κορύφωση, ξέσπασμα;) πρέπει να χτίσεις, άσχετο πως, το μονοπάτι σου. Αυτό έκαναν αριστουργηματικά οι gybe! και το ίδιο απέφυγαν επιμελώς οι fly pan am. Κατά κάποιο τρόπο οι fpa είναι για το ποστ ότι οι sonic youth για το ροκ· οι καταστροφείς του. Ακόμα και 15 σχεδόν χρόνια μετά την διάλυση τους, και τον νέο δίσκο τους, αυτό είναι εμφανές, παρότι δεν έχει μείνει τίποτα από το ποστροκ του 2005 για να διαλύσεις. Επέστρεψαν με το ίδιο attitude λες και δεν σταμάτησαν ποτέ να γράφουν μουσική, με την ίδια αβανγκαρντ αισθητική, την ίδια επιρροή από τους Καναδούς ποστροκερζ, την ίδια μανία για καταστροφή των στερεότυπων στον ήχο. Και αυτή η εμμονή με την καταστροφή και την δημιουργία δεν λαθεύει. 

#TsipourakiBestOf2019 _ Emitter by The Pirate Ship Quintet

(ποστ ροκ ποστ ροκ ποστ γράψε επιτέλους για ποστ ροκ που είναι η όπερα που πήγε η μουσική που αγαπάμε που χάθηκεο δρ χουτς γράψε κάτι γράψε γράψε)

2 λεπτά και 50 δεύτερα από την αρχή του δίσκου και η/οι μουσική/οί ξεσπάει/νε με αυτόν τον καθαρτικό -τόσο ποστροκ- τρόπο που με κάνει να αναριγώ από συγκίνηση / να σηκώνομαι για να χορέψω -ναι να χορέχω με τον παραδοσιακό μας τρόπο- να ζηλέψω που δεν είμαι και εγώ ανάμεσα τους / που δεν είμαι μια νότα από το κομμάτι να ξεσπάσω και να χάσω τα λογικά μου για μερικές στιγμές όπως τόσες φορές σε ανάλογα κρεσέντα, στο σπίτι, στο κλαμπ στο λάιβ.

δεν κρατάει ούτε δυό λεπτά το ξέσπασμα του First και χαμηλώνει κοφτά για να ακολουθήσει το 16λεπτο Companion με τα μη ηλεκτρικά έγχορδα να μοιάζει με ύμνο σε εκκλησία το πάσχα, με τις φωνές ικεσίας να ανεβαίνουν μαζί με μένα ως τον ουρανό - το σύμπαν - το άπειρο και μετά όλα μαζί, κιθάρες ήρεμες, έγχορδα, φωνές δεν ικετεύουν φτιάχνουν μελωδίες που ίσως κανένας δεν ακούσει και ποιος να το πει στον κόσμο, ακούστε! ακούστε! ακούστε! το αιώνιο πρόβλημα μας, πώς να σας κάνω να ακούσετε αυτή τη θεία μουσική; σταματάνε όλα, ξαναρχίζουν, σταματάνε ξανά, ξαναρχίζουμ με τα τύμπανα μαζί, για δεκαέξι λεπτά ξανά και ξανά, μαγεία, οι κιθάρες σηκώνονται μόνο, οι κιθάρες βρωμίζουν για λίγο με τα πετάλια τους μόνο, μόνο στον επίλογο, με αυτόν τον -ναι ρε σεις αυτόν- τον τόσο ποστροκ τρόπο για μία ακόμη φορά, και μπαίνουν και τα έγχορδα μαζί και όλο αυτό θυμίζει για λίγο, ελάχιστα Godspeed you Black emperor! αλλά δεν είναι, δεν θα μπορούσε...

Το Third γεφυρώνει την απόσταση από το Companion στο Emitter, όλα τα ενδιάμεσα κομμάτια για κάποιο λόγο είναι αριθμοί σαν να μη θέλει ο δημιουργός να τα ονομάσει (γιατί να το κάνει;) εκτός από λίγα, ελάχιστα, τέσσερα στο σύνολο, αλλά και οι αριθμοί ανάμεσα έχουν την σημασία τους, η μουσική δεν σταματάει πουθενά, δεν κωλώνει καθόλου, ρέει σαν ρυάκι γεννημένο από χιόνια μέσα στο καταχείμωνο, σαν το αίμα στις φλέβες μας, κόκκινο, σαν σαν σαν (ξέμεινα από λόγια)

Βάλτο, βάλτο δυνατά αυτό, είναι το Emitter, αλλάζει κάπως την φάση, ο ρυθμός γίνεται λίγο πιο επίμονος, πιο τζαζ, μπαίνει με μια πιο free jazz διάθεση με τα τύμπανα στο προσκήνιο, συνατά, με σαξόφωνο αντί για έγχορδα και οι κιθάρες, οι κιθάρες, αυτές οι κιθάρες είχαν μια έμπνευση για ένα ριφάκι απίστευτο, από τότε που το άκουσα μου κόλλησε, ότι και να κάνουν μετά τέλος, εμένα μου κόλλησε, το καλύτερο κομμάτι του χρόνου; δεν ξέρω, στα τρία λεπτά έχει κιόλας τελειώσει η καύλα, ούτε σαξόφωνο, ούτε τζαζ τύμπανα, ούτε αυτό το ριφάκι, σιωπή μόνο, έγχορδα, θέλει να το βάλεις δυνατά, άνοιξε το ακόμα λίγο, το ακούς, το ακούς που ανεβαίνει, το ακούς που εκρύγνηται, το ακούς ρε;!  

μπαίνουν γέφυρες, αριθμοί, ο δίσκος είναι τόσο ηρεμος και τόσο συγκλονιστικός, fifth, wreath, seventh, όπερα, έγχορδα, μελωδίες, φωνές χωρίς λόγια, this is not your average post rock album sir, μπαίνει και το (υπέροχα βαφτισμένο) symmetry is dead, οργισμένο, διαφορετικό, in your face, ποστροκ παίζουμε ρε φίλε, τα σπάμε όποτε θέλουμε, είναι μικρό το κομμάτι, τελειώνει ο δίσκος, η έμπνευση, λίγο πιο γρήγορα ο ρυθμός, κάπως πιο σφριγηλές  οι κιθάρες, άσε τα βοηθητικά όργανα απ'έξω, ΜΠΑΜ!, έτσι, έτσι έτσι, η συμμετρία πέθανε, εμείς ακόμα εδώ, ξέσπασμα, ησυχία, ηρεμία πριν την καταιγίδα, μπαμ! πάρτα, βάλτο πιο δυνατά, δεν πρόκειται να το ακούσεις λάιβ αυτό ποτέ, δεν τους ακούει κανείς αυτούς τους Μπριστολέζους, νάτο πάλι το ριφάκι, καταιγίδα, ninth και τέλος, ξανά από την αρχή τον δίσκο, από τον μάρτιο προσπαθώ να το γράψω αυτό το κείμενο και πάλι δεν τα κατάφερα, μάλλον είναι όνειρο ότι εγώ είμαι εδώ μπροστά σας και γράφω ενώ η μουσική βγαίνει από τα ηχεία μου, η μοσυική είναι μέσα μου και γράφει αυτή._

 

#TsipourakiBestOf2019 _ No home record by Kim Gordon

She is a goddess - she is the goddess - she is my goddess ---

Για εμάς τους λευκούς, ευρωπαίους, στρέιτ άντρες που μεγάλωσαν μουσικά και κοινωνικά στην δεκαετία του 90, η πρώτη επαφή με την γυναικεία αυθάδεια, τον μαχητικό φενιμισμό και το girl power! δεν ήρθε παρά μόνο όταν ακούσαμε την Κιμ να τραγουδά τους δικούς της στίχους στην μουσική των Sonic Youth που η ίδια ίδρυσε:

 Protect me from ravagement
I am ten years old
I don't know what I do
Protect me myself

I am fourteen
There's nothing to do
Protect me yourself
I am sixteen

Protect me from starving
I am eighteen
Protect me you
I don't know what you do

Protect me demons
That come at night
I don't know what they say
Their whispering

Sends the night air away
And makes me forget
I hope they come
Again and again

I hope they come
Again and again
I hope they come again
Again
Again
Again

Ήδη τότε ενώ εγώ ηδονιζόμουν με την φωνή της, την ακαταμάχητη γοητεία της ως φροντγούμαν των SY, τους πρωτόγνωρους στίχους της, η Κιμ Γκόρντον είχε γράψει μαζί με τους υπόλοιπους 10 δίσκους, άλλους 3 με τις Free Kitten, είχε ιδρύσει μία εταιρεία ρούχων με την  Daisy von Furth (την X-Girl) και είχε κάνει την παραγωγή στο ντεμπούτο άλμπουμ των Hole μετά από πρόσκληση της Courtney Love. Έκτοτε, σκηνοθέτησε βίντεο κλιπ, έκανες διάφορε παραγωγές δίσκων, εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία, έπαιξε μικρούς ρόλους σε ταινίες, χώρισε τον Θέρστον, διέλυσε τους Sonic Youth (μα γιατί;!), έφτιαξε τους Body/Head (με τον Bill Nace) και κυκλοφόρησε δύο δίσκους, άλλον ένα ως Glitterbust (με τον Alex Nost) και έγραψε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο (Girl in a band) για την παιδική της ηλικία, την τέχνη, τους Sonic Youth και τον γάμο της με τον Θέρστον Μουρ.

Και μόλις φέτος, 2019, μετά από 40 σχεδόν χρόνια στην τέχνη και την μουσική, κυκλοφόρησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο, το No home record. Πιστή ακόμα στο no wave σαν στάση ζωής/τέχνης ("When I came to New York, I'd go and see bands downtown playing no-wave music. It was expressionistic and it was also nihilistic. Punk rock was tongue-in-cheek, saying, 'Yeah, we're destroying rock.' No-wave music is more like, 'NO, we're really destroying rock.' It was very dissonant. I just felt like, Wow, this is really free. I could do that.") η μουσική στον δίσκο δεν μοιάζει σε τίποτα σχεδόν από αυτά που έχει κάνει ως τώρα. Όπως εξηγούσε και η ίδια σε κάποια της συνέντευξη αυτό που την επηρρέασε περισσότερο μουσικά εκτός από την ελευθερία του no wave παρελθόντος της ήταν το χιπ χοπ. Και ενώ φαινομενικά ο ήχος φαίνεται να πλησιάζει σε industrial φάση, στην ουσία οι ρυθμοί, τα μπιτ και ο τρόπος που τραγουδά/ραπάρει/απαγγέλει η Κιμ φέρνουν στο νου περισσότερο την underground hip hop σκηνή της δυτικής ακτής. 

Sketch artist και Air BnB είναι γενικά φοβερά κομμάτια και δικαιώς τα 2 σινγκλ του δίσκου (νομίζω) αλλά το αγαπημένο μου είναι το Cookie Butter, βγαλμένο θαρρείς από κάποια άλλη μουσική διάσταση, ξεκινάει με ένα ενοχλητικό, επαναλαμβανόμενο μπιτ και την Θεά να αραδιάζει πράξεις στο πρώτο ενικό (I have ... I pretend ... I drive I walk I run) μέχρι να σταματήσει να μιλάει και μαζί με το απογειωμένο μπιτ να μπουν παραμορφωμεένες κιθάρες και ήχοι, μετατρέποντας το σε ένα σονικγιουθικό, νόιζ, νο γουέιβ, χιπ χοπ, idm συνθονθύλευμα που πιθανότερο δεν αρέσει σε κανέναν, εκτός από μερικούς λευκούς, ευρωπαίους, στρέιτ άντρες, που δεν είναι πλέον τόσο λευκοί, τόσο στρέιτ, τόσο άντρες χάρη στους ήχους, τους στίχους, τις πράξεις και τη φωνή της Kim Gordon. (she is a goddess - she is the goddess - she is my goddess)...

#TsipourakiBestOf2019 _ Crush by floating points

Όταν ξεκίνησε το σετ του Bishop Nehru στο χειμερινό Πλίσκεν και ενώ ήμουν έτοιμος να απολαύσω έναν από τους καλύτερους ράπερ/παραγωγούς της γενιάς του, βλέπω στα δεξιά μου μια γνωστή φάτσα. Ήταν ο Σαμ Σεπαρντ, γνωστός και ως  floating points, ο οποίος έπαιζε στο τέλος του προγράμματος της κεντρικής σκηνής. Το κοινό της Αθήνας δεν ήταν έτοιμο για nehruvian beats, η Πειραιώς δεν μοιάζει σε τίποτα με το Μπρούκλιν, παρόλα αυτά χορέψαμε χαρούμενοι που είχαμε την ευκαιρία σε χιπχοπ ρυθμούς. Ύστερα βγήκε ο αγαπημένος Quantic με ολόκληρη μπάντα, ο νέος δίσκος, Atlantic Oscillations, τον αδίκησε πολύ, αλλά και πάλι ο  Will δεν απογοητεύει εύκολα, ακούσαμε ψήγματα της ιδιοφυΐας του, κουνηθήκαμε σε ρυθμούς βραζιλιάνικους, αφρικάνικους ακόμα και σε βρετανικούς, θετικό το πρόσημο τελικά. Στο τέλος ανέβηκε στην σκηνή πάνω σε ένα βάθρο πίσω από διάφορα μηχανήματα ήχου ένας λευκός Άγγλος με γυαλιά ονόματι Σαμ, και τι θα κάνει αυτός τώρα, πώς είναι δυνατόν να έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τα πρώτα μας ηλεκτρονικά σκιρτήματα; Αρχίζει να χτίζει το μπιτ με κομμάτια από το Elaenia και το Crush, Nespole, Les Alpx, Anaksimodular, πάντα στην αρχή είμαι λίγο επιφυλακτικός αλλά ο Σέπαρντ πολύ γρήγορα με συνεπαίρνει, χορεύω χωρίς να καταλαβαίνω που αρχίζουν και που τελειώνουν τα κομμάτια, έχει μια πολύ καλή συνέχεια το σετ του, χορεύουμε χωρίς σταματημό, χωρίς να

σκεφτούμε, χωρίς χάπια και χωρίς τσιγάρο, κάποια στιγμή θέλω να κάνω ένα, τι φάση, μουσική χωρίς τσιγάρο, ποιος την γαμάει την ατμόσφαιρα του κλαμπ, ποιος την θέλει καθαρή; καπνοί βγαίνουν από την σκηνή λες με άκουσε κάποιος, φως και καπνοί μπλέκονται και δημιουργούν ένα τούνελ και μαζί η μουσική, νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα τούνελ και ταξιδεύω προς κάτι διαμέσου του σύμπαντος και θα ταξιδεύω για πάντα με μόνη συντροφιά την μουσική του floating points -έκσταση! ρέιβ πάρτι! που λένε και οι αφοι κατσιμίχα σε ένα παιδικό παραμύθι. Χειροκροτήσαμε ενθουσιασμένοι τον καλλιτέχνη και μετά πήγαμε να φάμε ένα σουβλάκι για να συνεχίσουμε με την afrodeutsche -να την ακούσετε και αυτή- αλλά θα παραμένει πάντα στα αυτιά μου και στο σώμα μου αυτή η έκσταση από το σετ του σαμ. να τον ακούσετε ρε! το elaenia ήταν δίσκος της χρονιάς το 2015, το crush επίσης το 2019, και κάτι άλλο ήθελα να πω αλλά αφήστε το, ακούστε μόνο. δυνατά. και χορέψτε. να χορεύετε την μουσική που ακούτε και να πορώνεστε αλλιώς δεν έχει νόημα. όβερ εντ άουτ.

#TsipourkiBestOf2019 _ ANIMA by Thom Yorke

Εντάξει συμφωνούμε όλοι εκτός επό ελάχιστες εξαιρέσεις ότι η μουσική των Radiohead είναι ότι καλύτερο έχει μπει στα αυτιά μας στη ζωή μας αλλά τι κάνουν τα μέλη της μπάντας ως μονάδες; Μπορεί η μουσική ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Thom να γράψει μουσική που να πλησιάζει την έκσταση που δημιουργούν τα τραγούδια των Radiohead; Μέχρι στιγμής όχι αλλά ο δρόμος που διάλεξε ο τραγουδιστής τους δεν είναι ούτε παρόμοιος ούτε φυσικά εύκολος. Το ANIMA έρχεται 11 χρόνια μετά το The Eraser και φαίνεται ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά στον τρόπο που ο Yorke αντιλαμβάνεται την μουσική. Ακόμα δουλεύει παρέα με τον παραγωγό Nigel Godrich στα παλιά μηχανήματα που χρησιμοποιούσαν και παλιότερα για να παράξουν αυτό τον χαρακτηριστικό, στρεβλωτικό, δυσλειτουργικό ήχο που συνοδεύει τέλεια τους σκοτεινούς στίχους και την παρανοϊκή φωνή του Thom. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο η παγκόσμια κοινότητα μουσικής χρωστάει στον τραγουδιστή των Radiohead αυτό είναι οι στίχοι του -πολύ απλά αν δεν υπήρχαν δεν θα υπήρχαμε και εμείς ως τρελαμένοι οπαδοί τους. Δεν θα υπήρχε καν η μουσική όπως την ξέρουμε σήμερα. Στον τρίτο του προσωπικό δίσκο αυτό δεν αλλάζει και παρότι ο Greenwood έχει γράψει απίστευτη μουσική και εκτός του συγκροτήματος, οι στίχοι του Yorke για τον δυστοπικό κόσμο που ζούμε (που εν έτει 2019 ο κόσμος επιβεβαιώνει τον Thom και όχι το αντίθετο), για την

παράνοια του καπιταλισμού και την καταστροφή του πλανήτη είναι έργα τέχνης από μόνα τους. Έτσι η μουσική που διάλεξε να γράψει εκτός της μπάντας είναι αυτό το είδος ηλεκτρονικής μουσικής που εκφράζει καλύτερα την ιδέα του για το μέλλον και το παρόν. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία αναφορά σε έρωτα ή κάτι πολύ προσωπικό σε ολόκληρη την προσωπική του δισκογραφία παρά μόνο λόγια για το δυστοπικό παρόν -πλέον- και την ανάγκη να επικεντρωθούμε στον άνθρωπο, ένας ιδιότυπος ανθρωπισμός που δίνει ελπίδα μέσα σε αυτή την μουσική και στιχουργική σκοτεινιά. 

#TsipourakiBestOf2019 _ A Universe that roasts blossoms for a horse by Širom

Πολλή ανατολή φέτος. Πάρα πολλή. Και αν ο Korwar έχει ρίζες από την Ινδία και ο Shalabi από την Αίγυπτο οι Širom είναι από μια άλλου είδους ανατολή. Είναι το σταυροδρόμι της δύσης με την ανατολή, βορρά και νότου. Δεν είναι ούτε στα Βαλκάνια ούτε στην κεντρική Ευρώπη. Έτσι και η μουσική της μπάντας μένει μετέωρη ανάμεσα σε πολλούς κόσμους. Χρωστά όμως περισσότερα στην μουσική ιστορία της ανατολής, όχι κάποιας μακρινής σε μας αλλά μάλλον πολύ κοντινής, κοινής θα έλεγα, κληρονομιάς της Οθωμανικής περιόδου. Ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο μου φέρνει στο νου η μουσική τους. Οι τρεις μουσικοί μοιάζουν με υφαντουργούς που υφαίνουν ρυάκια χαράς (maestro kneading streams of joy) ή απλά πολύπλοκους ήχους και ηχοτόπια. Μεταξύ τους παίζουν περίπου 35 όργανα από βιολί μέχρι μπεντίρ μέχρι μπουκάλια και κατσαρόλες. Το A universe... όπως και το αγαπημένο I can be a clay snapper έχει ευφάνταστους τίτλους (low probability of hug!) και καθηλωτική μουσική που μπορεί να ακούγεται σαν νοσταλγική παλιότερων εποχών εντούτοις πηγάζει από πανκ αισθητική, κινείται σε αυτοσχέδια και τζαζ μονοπάτια, γυρίζει όλο τον κόσμο για να καταλήξει πάλι στο κέντρο της.

#TsipourakiBestOf2019 _ Triumph & Disaster by We lost the sea

Ο πρώτος ποστροκ δίσκος της λίστας μας είναι γεγονός! Αλλά η κριτική δεν είναι δική μας. Διαβάστε τι έγραψε ο Richard Allen στο acloserlisten.com.

[Οι we lost the sea θα παίξουν  στις 10/6/2020 στην Αθήνα και στις 11/6/2020 στην Θεσααλονική!]

The world is ending.  We all know it.  While writing this review, I learned that the American president had just allowed corporations to pollute water again.  After all, who needs clean water?  Who needs animals (save for those that taste good)?  Who needs humans?

The album is apocalyptic, taking the form of a fairy tale.  A mother and her son are living out their final day on Earth.  Sydney’s We Lost the Sea scores their tale with alternating passages of aggression and sorrow.  Their last album, Departure Songs, used history as its starting point; Triumph & Disaster visits the near-future.  The shock is that it no longer sounds like science fiction.  The science is real, even as our politicians deny it.  Meanwhile, the earth is ravaged by hurricanes, wildfires, and the worst threat of all ~ us.

This album won me over with just one song, but what a song, alone worth the cost of admission.  “Towers” is a quarter-hour behemoth, a statement of confidence by the band, who go all out like the musicians of the RMS Titanic, playing while the icecaps melt, a reversal of plot.  The track is filled with the peaks and valleys post-rock fans adore, culminating in a piano breakdown that sets the stage for a savage attack: the drummer and four guitarists giving all they have, playing while the planet burns.

Many bands claim the word “apocalyptic” but fall short of the word “epic.”  We Lost The Sea rises to the occasion.  Track titles “Tower” and “A Beautiful Collapse” will remind readers of 9/11, a smaller desolation than the end of the world, but a significant marker; global readers may recall the Tower of Babel and the book of Revelation.  The band is already six strong, but on two tracks they add trumpet, another link to that apocalyptic book.  In Joshua, the priests blow the trumpets, and “the walls come a-tumblin’ down.”  In Revelation, there are seven seals and seven trumpets.  In the Quran, the trumpet is blown by Israfil, the angel of music; and then the world ends.

Remember you are dust, and to dust you shall return.  “Dust” sounds like a lonely desert ravaged by nuclear fallout.  Mother and son reminisce, hold each other, say their goodbyes.  We Lost the Sea calls the album “a sad love letter to the collapse of the planet,” but it is also a farewell to love, and to every achievement we thought worthwhile, all downed by hubris.  In “Parting Ways,” the band rouses itself for a melodic tribute to all that has been and could have been.  The Doomsday Clock teeters at two minutes.  But wait ~ this is a fairy tale, correct?  This is science fiction?  There’s still time for us?

Before we reach the end, there’s time for another quarter-hour Ghidorah, the blistering “The Last Sun.”  Three minutes in, a deadly hum, followed by an elegy and a raging protest.  The band leaves it all on the table.  Every note that can be played is played.  Every hit the drum can take, it takes.  Just like the earth.  But there’s a breaking point.

The album saves its sucker punch for the finale.  The specialists speculate that we may only have two decades to turn things around, before collapse becomes inevitable.  But what if their estimates are just a little off?  “Are we really too late?” sings Louise Nutting in the only vocal track, a mother lamenting that all the efforts to make a difference were already doomed.  The statement leaves the listener jolted and drained, picturing a barren earth, cracked and orange.

This is the last album you will ever hear.  (Richard Allen)

#TsipourakiBestOf2019 _ Slowthai - Nothing great about britain

I said there's nothing great about the place we live in
Nothing great about Britain (Nothing great about Britain)
Sip a cup of tea whilst we're spittin'
There's nothing great about Britain

Με αυτά τα λόγια ξεκινά ο slowthai το ντεμπούτο του στην δισκογραφία και μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του είναι ακόμα πιο επίκαιρος από οποιονδήποτε άλλο έργο τέχνης το 2019. Στην πραγματικότητα το Nothing great about britain θα είναι επίκαιρο όσα χρόνια και αν περάσουν στην Βρετανία και αλλού όχι φυσικά γιατί είναι ο πιο πολιτικός δίσκος του 2019 αλλά περισσότερο γιατί είναι και αυτοβιογραφικός. Και το προσωπικό είναι βαθιά πολιτικό. Ο κόσμος που ζει στους στίχους και τα μπιτ του Ταϊρόν είναι αυτός που ζει και αναπνέει στους δρόμους των πόλεων της Βρετανίας, είναι οι φτωχοί, οι άστεγοι, αυτοί που στην Αγγλία χαρακτήριζουν ως fucking foreigners, pakis και white trash, είναι οι άνθρωποι που κάνουν ουρές στα jobcentre ή αυτοί που κυνηγάνε τα επιδόματα. Ακούγοντας τον στο μυαλό σου έρχεται αμέσως ο Κεν Λόουτς, έχει την ίδια ευχέρεια να κάνει το βαρετό προσωπικό ανώτερο πολιτικό. Ο Slowthai μιλά για την βασίλισσα και τους μπάτσους, πρωθυπουργούς και πολιτικούς, για την νυχτερινή ζωή και τα ναρκωτικά, για τα φιλαράκια του και την φυλακή. Στα διαλείμματα από τα μπιτ και το εμσιν τον ακούμε να μιλάει για τον πατέρα του και την μάνα του που τον μεγάλωσε μόνη της. Πότε είναι αμείλικτος με αυτούς και αυτά που τον ενοχλούν ποτέ τρυφερός όταν αφηγείται καταστάσεις από την ζωή του. Περιγράφει με μαεστρία την γενέτειρα του το Νορθάμπτον και τη ζωή του γύρω από αυτό αλλά είναι η δυναμική του που τον κάνει να μας περιλαμβάνει όλους, είτε είμαστε εκεί είτε εδώ, είτε βλέπουμε τα πράγματα με την δική του οπτική είτε όχι. Γιατί αυτό που τελικά κάνει τον δίσκο τόσο ξεχωριστό είναι το ποσό ευθύς και ειλικρινής είναι. 

#TsipourakiBestOf2019: Dreams are not enough by Telefon Tel Aviv

Υπάρχουν μερικοί δίσκοι που τους μαθαίνεις από τις λίστες των καλύτερων στο τέλος της χρονιάς και σκέφτεσαι "πως μου ξέφυγε αυτή η δισκάρα;" υπάρχει και αυτή η διαρκής προσπάθεια να βρεις κάτι να ακούσεις, από κάπου να πιαστείς γιατί χωρίς μουσική δεν βγαίνει η μέρα, η βδομάδα, η ζωή. Και κάποια στιγμή θα σου δώσει κάποιος φίλος να ακούσεις κάτι (παλιά σε μορφή cd-r ή κασέτας τώρα πια σε λινκ) ή θα βρεις κάποιες προτάσεις στα σχόλια κάποιου ποστ σε κανένα γκρουπ που συμμετέχεις. Telefon Tel Aviv λέγονται και κάποιος σχολίασε ότι βγάλανε και αυτοί δίσκο φέτος, που να ξερες ότι ο ένας πέθανε πριν 10 χρόνια και από τότε έχουν να κυκλοφορήσουν κάτι, που να ήξερες ότι τα drum machine μπορούν να ακουστούν τόσο ωραία όσο στο standing at the bottom of the ocean; και το not seeing, που να ξερες ότι είχες καιρό να ακούσεις τέτοια ομορφιά σε ηλεκτρονικό δίσκο, κι ας άκουσες φέτος amon tobin, κι ας άκουσες thom yorke, dj shadow, και ας είδες και τον floating points, αν έχεις δίψα για μουσική κάθεσαι και ξεψαχνίζεις κάθε πηγή και θυμάσαι τότε που περίμενες να βγει το ποπ+ροκ, ή ακόμα καλύτερα τα τυπωμένα φανζίν που αγόραζες από το (και τότε) άβατο των Εξαρχείων, ναι από εκείνο το περίπτερο στην πλατεία, κι όσο το σκέφτομαι αυτός ο δίσκος είναι απίστευτος, ένας άνθρωπος μόνος του πως έγραψε αυτές τις κομματάρες, πως με έκανε να κολλήσω έτσι, θα τον βάλω στα καλύτερα της χρονιάς, θα γράψω κάτι στο τσιπουράκι, θα μιλήσω στους φίλους μου γι' αυτόν, θα τον μοιραστώ γιατί είναι κρίμα να μείνει χωρίς ακροατές, αχ να μπορούσα να σας βάζω να ακούτε μουσικές αντί να γράφω!

#TsipourakiBestOf2019: Ecstatic Computation by Caterina Barbieri

Τελευταία έχω αρχίσει να ακούω περισσότερο ambient, techno και drone μουσική αλλά ειδικότερα μουσική με/από συνθεσάιζερ (όχι, όχι στα πανηγύρια). Ο λόγος; Ανακάλυψα πριν μερικούς μήνες την ιστοσελίδα acloserlisten.com που ειδικεύεται σε τέτοιου είδους ήχους και γενικότερα στην ορχηστρική μουσική.

Εκεί πρωτοδιάβασα και για την Κατερίνα Μπαρμπιέρι (Caterina Barbieri), μια Ιταλίδα μουσικό που έχει ήδη κυκλοφορήσει 3 δίσκους. Η Μπαρμπιέρι σπούδασε κλασική κιθάρα και ηλεκτροακουστική μουσική στην Μπολόνια ενώ η διπλωματική της στην εθνομουσικολογία αφορά την industani music και το minimalism (!) αλλά κυκλοφόρησε την πρώτη της μουσική για Buchla 200 συνθεσάιζερ, το Patterns of Consiousness, στην Στοκχόλμη.  Πλέον ζει και συνθέτει στο Βερολίνο (που αλλού;) όπου και κυκλοφόρησε το τελευταίο της άλμπουμ με το γαμάτο όνομα Ecstatic Computation.

Για να καταλάβουμε καλύτερα τους ήχους που παράγει ας αλιεύσουμε την περιγραφή του σκοπού της στην προσωπική της ιστοσελίδα (μετάφραση δική μου):

[...] διευρευνά θέματα που σχετίζονται με την νοημοσύνη των μηχανών και την αντικειμενοστραφή αντίληψη στον ήχο μέσω του μιναμιλισμού. Διερευνά επίσης τις ψυχο-σωματικές επιδράσεις της επανάληψης και των μοτίβων στην μουσική, εξετάζοντας το πολυφωνικό και πολυρυθμικό δυναμικό των αλληλουχιών για να παράξει οξείες, πολύπλοκες γεωμετρίες στον χρόνο και στο χώρο.

 Δεν ξέρω για εσάς εγώ έχω διαβάσει κβαντική και ξέρω. Πρώτα, με ενθουσίασε η εστίαση της στις μηχανές και τα αντικείμενα όπως και ο μινιμαλισμός (συνήθως οι βασισμένοι σε σύνθια ήχοι είναι μαξιμαλιστικοί). Έπειτα (από 2-3 αναγνώσεις στα αγγλικά) άφησα να μου ξεφύγει μια κραυγή χαράς για την επανάληψη και τα μοτίβα και τις επιδράσεις τους στον ακροατή. Αλλά διαβάζοντας τις λέξεις δεν καταλαβαίνω την μουσική, ή μάλλον δεν την ακούω.

Caterina Barbieri - DIGITALIVE18 from Arshake on Vimeo.
Το Ecstatic Computation είναι σκοτεινό αλλά και μελωδικό. Ξεκινά με το Fantas ένα 10λεπτο απτό παράδειγμα αυτού που η Κατερίνα προσπαθεί να εξηγήσει με λόγια. Στα πρώτα 2 λεπτά μας εισάγει σε ένα ηχοτόπιο επανάληψης, πολυρυθμικότητας και ηλεκτρονικών μοτίβων που θα διαρκέσει σχεδόν όσο και το κομμάτι με παραλλαγές των ρυθμών και των ήχων. Η μουσικός (άνθρωπος) μπροστά από το Buchla 200 (μηχανή) ή η μηχανή μπροστά από τον άνθρωπο; Το κομμάτι διαστέλλεται διαρκώς όπως και το σύμπαν, επανέρχεται σε προηγούμενα μοτίβα, επαναλαμβάνεται συνεχώς, μελωδίες διαδέχονται ρυθμούς και όλα αυτά με έναν τρόπο που σε κάνει να το θυμάσαι, που σε κάνει ακόμα και να θες να το χορέψεις κάπως, ώσπου όλη αυτή η μελωδικότητα και η επαναληπτικότητα, και η ρυθμική συνέπεια αν θες (παρά την ποικιλία) καταστρέφεται σε μερικά δευτερόλεπτα, και νιώθεις σαν να έσβησαν ξαφνικά όλα τα αστέρια ταυτόχρονα, σαν το σύμπαν να εξεράγει μέσα στον ίδιο του τον εαυτό!
Η μουσική στο Ecstatic Computation έχει αυτή την αίσθηση της απεραντοσύνης του σύμπαντος (το προδίδουν και μερικοί τίτλοι) αλλά και της καταστροφής του (από τους ανρώπους; από τις μηχανές; άγνωστο). Έτσι το Closest  Approach to your Orbit συνεχίζει με αυτή την την έκρηξη που ξεκίνησε στο τέλος του Fantas για να ξεπηδήσει από μέσα της όμως πάλι η ελπίδα της ρουτίνας/επανάληψης και να εξαφανιστεί έτσι όπως ξεπήδησε μέσα στον ίδιο της τον εαυτό.
Το Arrows of Time (μα τι ονοματάρες είναι αυτές;!) παραπέμπει περισσότερο στην

επιθανάτια τελετή της ζωής φτιαγμένη όμως από τις μηχανές που επέζησαν με απομεινάρια ανθρώπινων ηχογραφημένων φωνών. Μια επιρροή ίσως από την γενέτειρα της μουσικού και την καθολική εκκλησία. Το σύμπαν έχει καταστραφεί και δευτερόλεπτα (ή νανοδευτερόλεπτα) μετά την έκρηξη του γεννιέται ένα άλλο, σε όλη αυτή την διαδικασία οι μηχανές παραμένουν θεατές και είναι οι μόνες με νοημοσύνη που έχουν μείνει. Μέσα στο νεκραναστημένο κόσμο ακούγονται χορωδίες ανθρώπινες μόνο που δεν υπάρχει ζωή, μόνο ηχογραφήσεις και ήχοι μηχανών.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί μου αρέσει ο συγκεκριμένος δίσκος και γενικότερα η Μπαρμπιέρι. Τέτοιες εικόνες (έστω και καταστροφής) είναι πολύ δύσκολο να σου δώσει η μουσική. Συνήθως τις παίρνω από ένα βιβλίο. Αλλά εδώ συμβαίνει αυτό ακριβώς που επιχειρεί η μουσικός: καταλαβαινουμε απόλυτα τι θέλει να πει και μάλιστα το κάνουμε μια συνεκτική ιστορία εικόνων, σχεδόν πραγματικότητα, ακόμα και αν ο μόνος σκοπός του ανθρώπου/μηχανής είναι απλά να δει την επίδραση του πειράματος πάνω μας. Ουφ, μπερδεύτηκα λίγο και όλο αυτό μου θυμίζει Battlestar Galactica. Είμαι άνθρωπος ή μηχανή; Και τελικά πόση σημασία έχει;

BestOfMusic2019: Sand enigma by Land of Kush

x

Δεν ξέρω και γω για πόσα άλμπουμ γράψαμε ήδη σε αυτό το αφιέρωμα και ακόμα να γράψεις κάτι για την Constellation;! Ρε φίλε πράγματι έχεις δίκιο. Εκτός από το SING, SINCK SINCK που κριτικάραμε πριν μήνες η αγαπημένη μας εταιρεία κυκλοφόρησε 4 φθινοπωρινούς δίσκους· το soft landing του Sandro Perri, το πρώτο δίσκο των απίστευτων fly pan am μετά από 15 χρόνια, το 4ο κεφάλαιο της σειράς COIN COIN της εκπληκτικής Matana Roberts (ακούστε και τα 4 δεν έχει νόημα να γράψω κάτι), στο οποίο συμμετέχει και ο κιθαρίστας Sam Shalabi, δημιουργός της μεγάλης ορχήστρας Land of Kush με το Sand enigma.

Το Sand enigma είναι κάτι σαν καθρέφτης του δημιουργού του. Ο Σαλάμπι ζει και δημιουργεί στο Μόντρεαλ και στο Κάιρο, οι μουσικοί που διάλεξε για τους Land of Kush προέρχονται και από τις δύο πόλεις. Είναι από τους πιο παραγωγικούς μουσικούς, κυκλοφορεί μουσική κάτω από το όνομα του και με διάφορες άλλες ορχήστρες μικρές ή μεγάλες ενώ συμμετέχει και σε πρότζεκτ άλλων μουσικών. Ο ίδιος παίζει ηλεκτρική κιθάρα και ούτι, άλλο ενα σημάδι του παντρεματος ανατολής και δύσης. Θα μπορούσα να συνεχίζω να γράφω τι κάνει ο Σαμ Σαλάμπι για ώρες αλλά καλύτερα να διαβάσετε την σελίδα του στην Constellation

Το μεγαλύτερο μουσικό του δημιούργημα είναι οι Land of Kush με τους οποίους έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους. Ο προηγούμενος, The Big Mango, είναι ένα ερωτικό γράμμα στο Κάιρο, για τον τωρινό δεν είμαι τόσο σίγουρος. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος επίσης για το τι είδος είναι καν η μουσική αυτή· γενικά ο Σαλάμπι δεν περιορίζεται εύκολα και τούτος ο δίσκος είναι καλό δείγμα της ελευθερίας αυτής. Την μια στιγμή θες να χορέψεις υπό τους ήχους της ορχήστρας, την άλλη θες να τους σκοτώσεις όλους τους μουσικούς! Πότε τζαζ, πότε ανατολή ποτέ πειραματικό και πότε αυτοσχεδιαστικό, το Sand Enigma διαπερνά τα μουσικά είδη ανατολής και δύσης χωρίς ντροπή. Από όλους τους δίσκους που έχω ακούσει φέτος, αυτός είναι ο πιο δύσκολος και συνάμα ο πιο ενδιαφέρον. Ακούς για παράδειγμα το Ssssss που ξεκινάει με πειραματικά φωνητικά και είσαι έτοιμος να το κλείσεις αλλά κλείνει τόσο ωραία με το ούτι του Σαμ μόνο του, λίγο μετά το Bone mass pt. II γλυκό σαν τούρτα φράουλα με το πιάνο του και το Ana ονειρικό πάλι με το ούτι. Επανέρχεται δυναμικά με το τελευταίο Tensor που μοιάζει να έχει γραφτεί για ζουρνάδες από τον Φλώρο Φλωρίδη! Αλλά το χάιλαιτ του δίσκου είναι το Trema ένα τραγούδι που παραπέμπει καθαρά στην ανατολή, στο Κάιρο και όχι στο Μόντρεαλ, με τον ρυθμό του, τα όργανα, την ενορχήστρωση και τα φωνητικά, χωρίς να παρεκλίνει καθόλου στα 7 του λεπτά ούτε για να αυτοσχεδιάσει ούτε για να πειραματιστεί.

Ο δίσκος συνεχίζει στο σύνολο του με αυτή την σχιζοφρενική συνοχή, πότε τζαζ, πότε καθαρά ανατολική μουσική, πότε μίξη ανατολής και δυτικού πειραματισμού, πότε αυτοσχεδιασμοί, δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει απευθείας όλα αυτά τα είδη μουσικής εκτός από τις ιδέες του συνθέτη και την επιδεξιότητα/κατανόηση των μουσικών. Κανένα όριο δεν περιορίζει την ορχήστρα του Σαμ Σαλάμπι τελικά, εκτός το αυτί του εκάστοτε ακροατή.

BestOfMusic2019 - More arriving by Sarathy Korwar

Ποιος είναι ο Sarathy Korwar; Τι δουλειά έχει στις λίστες του Αγίου; Ποτέ θα διαβάσουμε
επιτέλους για το ποστροκ του 2019;

Αυτά και άλλα ερωτήματα απασχολούν τους απανταχού αναγνώστες του μπλογκ που ξεκίνησε την αναδρομή στο 2019 με 4 τζαζ δίσκους! 

Το More arriving είναι άλλος ένας δίσκος με ετικέτα τζαζ και μάλιστα βρετανική. Αλίμονο αυτη η δισκάρα δεν έχει ούτε ετικέτες ούτε χώρα προέλευσης. Σύμφωνοι ο Sarathy είναι Βρετανός τζαζ ντράμερ αλλά το έργο που δημιούργησε σπάει τέτοιες συμβάσεις της μουσικής και επιπλέον το θέμα του δίσκου (στιχουργικά κυρίως) είναι οι άνθρωποι και ειδικά οι μετανάστες, πρόσφυγες, αυτοί που δεν έχουν ουσιαστικά πατρίδα.

Το κόνσεπτ του δίσκου όμως είναι ακόμα πιο εκπληκτικό. Ο Korwar έχει ρίζες από την Ινδία όπως ήδη έχετε καταλάβει. Πήρε λοιπόν την πραμάτεια του (την μουσική του) και πήγε στην Ινδία. Εκεί βρήκε μουσικούς, κυρίως ράπερ και τραγουδιστές και έτσι δημιούργησε αυτό το αριστούργημα, κάτι ανάμεσα σε σύγχρονη βρετανική τζαζ και ινδική χιπχοπ/παραδοσιακή μουσική! Υπάρχει βέβαια και το απαραίτητο μίνι ντοκιμαντέρ. 

Δεν έχει νόημα να σας κουράζω άλλο με λεπτομέρειες. Καταλάβατε ελπίζω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος για το 2019,τουλάχιστον για μένα. Όταν πρωτοάκουσα το Bol και το Mumbay απλά έμεινα παγωτό. Αυτός ο συνδυασμός της τζαζ με την ανατολή είναι για μένα ότι πιο όμορφο και ταυτόχρονα δυσκολο, αλλά ποτέ δεν είχα ασχοληθεί πολύ με την Ινδία. Και μπορεί τα δύο σινγκλάκια να είναι καταπληκτικά και πρωτόγνωρα αλλά είναι τα υπόλοιπα τραγούδια ή σχέδια τραγουδιών ή απλά απαγγελίες πάνω σε μουσική που με κάνουν να γράφω αυτά που διαβάζετε τώρα. Το mango που μιλάει για τον ρατσισμό στην Αγγλία με υπεροχο τρόπο, το City of words, ένα αυθεντικό τζαζ κομμάτι με εκπληκτικά πνευστά και μελωδίες, και κυρίως το αγαπημένο Pravasis που μιλάει για το μεταναστευτικό και την φτώχεια (επιτέλους η σωστή γραμμή!) 

Το είπα ήδη. Δεν έχει νόημα να συνεχίσω αλλά θα μπορούσα να το κάνω για ώρες. Τα λόγια αποτυγχάνουν εκεί που Sarathy Korwar πετυχαίνει διάνα. 

Δεν με νοιάζει φυσικά να διαβάζεται τι γράφει το Άγιο Τσιπουράκι αλλά πόσες φορές σας έχουν παρακαλέσει να ακούσετε μουσική. Σας εκλιπαρώ να τον ακούσετε με προσοχή. 

BestOf2019 || LaurencePike | HolySpring

OK. Θέλω πριν γράψω τις υπόλοιπες παπαριές μου να δείτε το παρακάτω βίντεο (ακούγοντας την μουσική έτσι;)

LAURENCE PIKE - DRUM CHANT from Clemens Habicht on Vimeo.

[μόλις έχασα το μισό κοινό μου]

"Ελπίζω", λέει ο Λόρενς Πάικ, "ότι ο ακροατής είναι ενθουσιασμένος - και μερικές φορές μπερδεμένος - από την μουσική όσο και εγώ"

Ο Πάικ είναι ένας ντράμερ, συνθέτης και παραγωγός από την Αυστραλία. Η σόλο δουλειά του απαρτίζεται από δύο δίσκους: Το Distant Early Warning του 2018  και το φετινό Holy Spring. Όσο για το είδος της μουσικής που παράγει, τι να σας πω ο φτωχός; Ότι, περιέργως μου αρέσει; Ότι είναι πειραματική και αυτοσχεδιαστική; Μάλλον. Ας μιλήσει κάποιος ειδικός γι' αυτό. Το πρώτο του άλμπουμ το ηχογράφησε ζωντανά, παίζοντας ταυτόχρονα και με τα τύμπανα και με το sampler. Και είναι ταυτόχρονα πρωτόγνωρο και εκπληκτικά όμορφο. Για το Holy Spring, μάζεψε τα "κομμάτια του παζλ", όπως αποκαλεί ο ίδιος τα σαμπλς που ενσωματώνει και το ηχογράφησε μέσα σε μια μέρα. Το αποτέλεσμα το ακούτε και το βλέπετε στο βίντεο που σας έδειξα παραπάνω. Το Drum chant είναι -μάλλον- το αγαπημένο μου αυτού του δίσκου αλλά πιστεύετε εσείς ότι υπάρχουν συνθέσεις που μπορούν να ξεχωρίσουν σε αυτό το έργο τέχνης; Εγώ -μάλλον- όχι. Και μπορεί τα ακούσματα μου να γίνονται όλο και πιο "δύσκολα" ή δυσάκουστα αλλά σας ορκίζομαι ότι ο Λόρενς μπλιου μάι μάιντ! Δεν έχω κάτι άλλο να πω και συγχωρέστε με αν δεν είναι καν κριτική του δίσκου αυτό το κείμενο αλλά... ας τα πει καλύτερα ο συνθέτης

the music simply playing itself, achieving what I now understand to be, and can only describe as ‘freedom’

2019_Τα καλύτερα_Resavoir

To 2019 ήταν κατά την γνώμη μου μία πολύ καλή χρονιά για την τζαζ. Και ο τρίτος δίσκος που ακούμε (συνεχώς και με πάθος) μαζί με το Άγιο Τσιπουράκι είναι του είδους. Όχι μόνο αυτό αλλά το Resavoir είναι και παρθενικό άλμπουμ της μπάντας, αυτή τη φορά προέρχεται από την γενέτειρα της τζαζ, το Σικάγο και όχι από την Βρετανία. Το πρώτο σινγκλακι του δίσκου, Escalator, έκανε έναν κάποιο ντόρο, που αλλού παρά στο αγαπημένο μας νησί, και ποιος άλλος από τον αγαπημένο μας Ζάιλς στο BBC radio 6 (αλλά και την υπέροχη ιστοσελίδα Supreme Standards που το παρομοίασε με "radiohead σε τζαζ τριπάκι"!) Πίσω από τους Resavoir κρύβεται (όχι καλά) ο παραγωγός Will Miller ο οποίος πειραματίστηκε στο στούντιο του σπιτιού του με τις συνθέσεις του δίσκου πριν τις δώσει για περαιτέρω ανάπτυξη σε μια κολλεκτίβα γνωστών μουσικών του. Μιλάω λίγο σοβαρά τώρα για το επίπεδο μου αλλά θέλω να καταλαβαίνετε για τι μουσικούς μιλάμε! Παρότι το δελτίο τύπου του Μίλερ λέει και άλλα πολλά -αυτό που κίνησε το ενδιαφέρον είναι η επιρροή του από τους Yesterday’s New Quintet, ένα πρότζεκτ του Madlib- εγώ καταλαβαίνω λίγα αλλά υπέροχα από την μουσική του. Δεν βλέπω για παράδειγμα τόσο πολύ την επιρροή του χιπ χοπ αλλά βλέπω συνθέσεις που μου μένουν κολλημένες στο μυαλό για πολλές μέρες (ακόμα μάλλον) αν και ο δίσκος είναι ορχηστρικός (συνηθισμένος ο ποστροκάς). Το Escalator είναι πολύ ωραίο αλλά κάθε φορά που μπάινει το Woah με αυτή την εκπληκτική τρομπέτα εγώ ξεχνάω να δουλέψω, περπατήσω, μιλήσω, κοιτάξω, να κάνω οτιδήποτε. Για μένα υπάρχει μόνο αυτή η μελωδία που απομονώνω στο μυαλό μου και δεν μπορεί κανείς και τίποτα να μου αποσπάσει την προσοχή ή να με κάνει να αιστανθώ άσχημα. Είναι τόσο ανεβαστικό το κομμάτι που θέλω να το χορέψω στην μέση της παραλιακής (και έχω φτάσει στο τσακ) παρέα με τους αγνώστους-συνεπιβάτες μου. Φανταστείτε λοιπόν ότι το Woah δεν είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τον συγκεκριμένο δίσκο! Υπάρχει και αυτή  η υπερκομματάρα που έχει την απίστευτη μελωδία η οποία μοιάζει με την μουσική υποδοχής στον παράδεισο (μαζί με το fake plastic trees), πιο ταιριαστό όνομα από taking flight δεν θα μπορούσε να έχει. Οι ομοιότητες με radiohead μόλις απέκτησαν νόημα και εγώ σταματάω να γράφω γιατί ακρόαση και γράψιμο μαζί δεν πάνε εδώ.

Τα καλύτερα (2019): You can't steal my joy by Ezra collective

Δεύτερο στην σειρά βρετανικό τζαζ συγκρότημα που μπαίνει στην λίστα μας με το ντεμπούτο του κιόλας! Αυτοί ειναι οι Λονδρέζοι Ezra collective που έχουν ακουστεί οσο κανείς άλλος στην τζαζ σκηνή του νησιού φέτος. Που τους μάθαμε; Μέσω του Giles Peterson φυσικά και της εκπομπής του στο bbc radio 6. Οι ezra ονομάστηκαν πρωτοπόροι της τζαζ σκηνής του Η. Β. και όχι άδικα. Στο you can't steal my joy συνδυάζουν εκπληκτικά πνευστά, με κρουστά σε διάφορες σχολές ρυθμών, αφρικανικό, βραζιλιάνικο, αφροαμερικάνικο στο φυσικά όλα αυτά ντυμένα με την πανταχού παρούσα χιπ χοπ επιρροή. Μερικά από τα κομμάτια εδώ απλά κολλάνε στο μυαλό σαν παλιά μέινστριμ σινγκλάκια, red whine, quest for coin, ενώ άλλα είναι απλά dance floor originals πάρτι και χορός ντε!) Τα μέλη της κολεκτίβας είναι εκπληκτικοί μουσικοί όμως ο δίσκος μοιάζει να έχει ηχογραφηθεί λάιβ και όχι ξεχωριστά. Έχει αυτή την τόσο γνώριμη γλυκάδα του lofi, του πειραματισμού και της αυτοστιγμή δημιουργίας! Ότι πρέπει για να σηκωθούμε να χορέψουμε σε χοροπηδηχτάδικα, στο σπίτι, στο μετρό και το λεωφορείο, γενικά όπου και να βρεθεί να τον ακούσουμε... 

Τα καλύτερα 2019: Memory streams by Portico Quartet

Μέλη της νέας βρετανικής τζαζ σκηνής εδώ και χρόνια οι Portico Quartet είναι οι αγαπημένοι μας άγγλοι τζαζίστες από το εκπληκτικό ντεμπούτο τους Knee-deep in North Sea. Ο όρος μοντέρνα τζαζ τους αδικεί αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο να τους περιγράψει. Χρησιμοποιούν συχνά το κρουστό hang ενώ ο ήχος του σαξοφώνου είναι παράξενος και απόκοσμος. Θα μπορούσα να πω ότι τους ακούω σρο υπόβαθρο ενώ διαβάζω διηγήματα του Κορτάσαρ αλλά από το πρώτο κιόλας κομμάτι του νέου τους δίσκου Memory streams (With, beside, against) με διαψεύδουν. Θέλω να παρατήσω το βιβλίο και να σηκωθω να χορέψω. Το ίδιο και με το πρώτο σινγκλ Signals in the dusk, ένα διαμαντάκι της μουσικής παραγωγής τους έως τώρα. Ακολουθούν μερικά μελωδικά, ήσυχα κομμάτια που θα έλεγες ότι ταιριάζουν περισσότερο στο στιλ της μπάντας αλλά όχι, οι Portico είναι καλύτεροι στα πιο ρυθμικά, πιο δυνατά, πιο ταξιδιάρικα τραγούδια τους, όπως το Offset, δεύτερο σινγκλ, που ξεκινά με ένα γαμηστερό σαξόφωνο και συνεχίζει σχεδόν πειραματικά χωρίς να χάσει την όμορφη μελωδικότητα του. Ωραία εισαγωγή για το απίστευτο Double Helix (θυμίζει εποχές knee-deep στην κάβλα αλλά δεν έχει σχέση μουσικά) που αρχίζει σαν ένα κλασικό τζαζ κομμάτι (με το απαραίτητο pq treatment στην παραγωγή) για να εκσφενδονιστεί στα ουράνια σαν άπειρος διπλός έλικας, να περάσει από το σύντομο free jazz ταξίδι και να καταλήξει ήρεμα όπως ξεκίνησε.

Όπως κάθε τζαζ και μη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, οι Portico τα σπάνε στις λάιβ εμφανίσεις τους όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν και τα μέλη του Αγίου. Η ρυθμική δυάδα είναι απλά απίστευτη από κοντά και σε συνδυασμό με τα πνευστά δημιουργούν προϋποθέσεις για πάρτι και χορό μέχρι το πρωί. Δεν βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ.

HYΛΔS presenting their debut album "Athena"

Το Άγιο Τσιπουράκι δημιουργήθηκε τυχαία αλλά κατέληξε να έχει δύο αγάπες· το τσίπουρο και την μουσική. Το πρώτο το φτιάχνουμε και το απολαμβάνουμε, το δεύτερο το ακούγαμε μόνο. Μέχρι να έρθουν οι hylas. Μπορεί να μην έχουμε κάνει τίποτα για την μπάντα πάρα μόνο να την ακούμε ξανά και ξανά και να να προπαγανδίζουμε υπέρ της στόμα με στόμα αλλά πάντα θα νιώθουμε ότι είμαστε κομμάτι της, έστω και μικρό, και ότι η μουσική της είναι μέρος του εαυτού μας· όπως είναι δικό μας το fear satan και το piss crowns, οι eints και οι dmst.

Το Σάββατο η βραδιά ξεκίνησε με τους άκληρους ακόμα girls on bread, μια math rock μπάντα (ή μήπως όχι;) από την Αθήνα. Παρότι δεν έχουν ηχογραφήσει ακόμα ούτε ένα τραγούδι, έχουν παίξει μπροστά σε κοινό 5 φορές! Και αυτό φάνηκε τόσο από το δέσιμο τους όσο και από την άνεση τους πάνω στην σκηνή (σε αντίθεση με τους headliner!) Μουσικά επηρρεάστηκαν πολύ από τους South Korean Vegas, τους οποίους φυσικά δεν ξέρετε καθώς είναι η προηγούμενη ενσάρκωση της μπάντας! Όπως όμως είπε και ο σύντροφος δίπλα μου "ρε αυτοί είναι καλοί, γιατί δεν τους ξέρουμε;" και "ακούγονται ευχάριστα", κάτι που δεν μπορείς να πεις για πολλά συγκροτήματα, εγχώρια και ξένα. Με λίγα λόγια ο Άγιος υποσχέθηκε να ασχοληθεί και στο μέλλον με την πάρτη τους πόσο μάλλον που το 2020 θα κυκλοφορήσουν και δίσκο.

Λίγο πριν ξεκινήσουν οι HYΛΔS - Έχω καιρό για τσιγάρο; [τέλος το κάπνισμα στις συναυλίες] - Έχεις κανένα τέταρτο μέχρι να στήσουν (οι hylas! είναι αλήθεια λοιπόν) Βγαίνω έξω να καπνίσω, γύρω μου παντού γνωστά πρόσωπα, κάνουν τσιγάρα, πίνουν, συζητάνε (για τους hylas! μα ναι είναι αλήθεια) τελειώσατε; πάμε μέσα θα χάσουμε τις πρώτες νότες του Athena, μάλλον. Αγχώνομαι χωρίς λόγο. Όχι αν θα παίξουν αυτό ή εκείνο το κομμάτι, θα τα ακούσουμε όλα, αλλά γιατί; Θα είναι το λάιβ καλύτερο από τον δίσκο; (πρέπει, πρέπει να είναι αλλιώς... Αλλιώς τι;) θα μου μας σκίσουν οι κιθάρες τα σωθικά όπως οι eits μια μακρινή Κυριακή; θα με κάνει το μπάσο να χορέψω όπως μέσα στο 040; θα χτυπάει η καρδιά μου με τα τύμπανα; Μπαίνω μέσα (ούτε ίχνος καπνού γαμώτο!) και η μπάντα ανεβαίνει στην σκηνή. Στην οθόνη γράφει ATHENA με μεγάλα άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο. Για λίγο. Αλλάζει στην εικόνα του κομματιού· ο Ύλας στο μπαλκόνι κοιτά την Αλεξάνδρας. Ξεκινά. Το κοινό αμήχανο, περίεργο. Και γω το ίδιο. Η μπάντα αγχωμένη (ναι οι hylas είναι, αλήθεια!) Σιγά σιγά συνηθίζω, ζεσταίνομαι, αφήνομαι στα επιδέξια χέρια των μουσικών. Τους εμπιστεύομαι (μια συναυλία είναι μια πάλη ανάμεσα σε κοινό και μουσικούς, το έχω ξαναπεί). Το Athena κυλάει σαν το δεύτερο μπουκάλι τσίπουρο. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Είναι κομματάρα, και η αίσθηση μου ότι στο λάιβ θα ακούγεται ακόμα καλύτερο επιβεβαιώνεται. Μπαίνει το μπάσο με αυτό τον χορό στην μέση και όλα ομορφαίνουν. Οι hylas (λες αλήθεια ρε;!) λύνονται, γουστάρουν, σηκώνουν το κεφάλι να μας κοιτάξουν κατάματα, γυρίζω και εγώ πίσω και βλέπω γνωστές φάτσες να συμμετέχουν, βλέπω άγνωστους να κουνιούνται (μπορείς να μην χορέψεις;), γυρνώ, κλείνω τα μάτια, τέλος, εδώ είμαι, είναι αλήθεια κυρίες και κύριοι, αυτοί είναι οι Hylas! Πως κυλάει έτσι ο χρόνος; 1997, gybe!, ρόδον, mogwai, Radiohead, λυκαβηττός, κύτταρο, αν κλαμπ... Πότε πρωτοάκουσαμε αυτή την μπάντα μέσα από τις πρόβες της; Mandarin (ρε σεις τι γλύκα βγάζουν οι κιθάρες;), system, nani, πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος με τα μάτια κλειστά και όλο το σώμα γεμάτο ήχους και δονήσεις; Κοιτάω δίπλα μου, ο Τ. χαμογελά· από την άλλη ο Θ. ξεχνάει να βγάλει φωτογραφίες. Που είμαστε; Τραγουδάμε σιγανά, ντροπαλά τα στιχάκια· cause

I'm becoming one of them. Δύο φράσεις όλες κι όλες και μετά χαμός. Αλλάζουν τα πετάλια που κάνουν τις κιθάρες να ουρλιάζουν, τα τύμπανα τρέχουν να προλάβουν αυτό τον ορυμαγδό φασαρίας και το μπάσο κουλ, να δίνει ρυθμό και να κουνάει το κορμιά μας (πώς το κάνει αυτό;). Μπαίνει το nani, όμορφο, οργισμένο, γλυκό, σχεδόν παιδικό, να να νανανα, πάλι σιγομουρμουρίζουμε όλοι μαζί, τι δισκάρα φτιάξατε ρε σεις; τι μένει; οι νύμφες. Θα έρθουν να μας πάρουν· ή θα πάμε εμείς με την θέληση μας, οι δύο μαύρες κιθάρες σκορπάνε χαρά, πόνο, ελπίδα, πάλι χορεύω, πάλι σιγοτραγουδώ ακατάληπτα λόγια πάνω στην μελωδία (το τραγούδι του ποστροκά), πάλι χαμογελάει ο διπλανός μου, και ο άλλος, και γω, τα μάτια κλειστά, το κορμί ελεύθερο, το μυαλό καθαρό. Γιατί είναι τόσο μικρό αυτό το τραγούδι; γιατί σταματάνε; ανκόρ; δεν έχει. παίξτε το ξανά. μέχρι πότε πρέπει να περιμένουμε για να σας ακούσουμε ξανά ζωντανά; 

Το επόμενο πρωί εγώ ξυπνάω στον Πειραιά όπως πάντα. Δεν θα παίξω hylas για μερικές μέρες. Φέρνω στο νου μου την ημέρα της συναυλίας και μερικά λόγια για να γράψω. Αλλά τα λόγια πάντα με απογοητεύουν· αυτά όμως ξέρω. Ο διπλανός μου θα σηκωθεί πάλι το επόμενο πρωί μακριά από το σπίτι του. Θα πει "ας βάλουμε να ακούσουμε λίγο αυτό, ξανά". Δεν τον είδα μου το είπαν.