Παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό
Το παίξανε Τάσο πρώτο πρώτο και φώναζα όχι πρώτο όχι πρώτο όχι πρώτο σαν να μην ήμουν έτοιμος - όχι δεν ήμουν - γιατί δεν ήμουν; πες κάτι που ήσουν χθες; εκεί που είσαι σήμερα πες κάτι οτιδήποτε χαιρέτα τον θάνατο τι; χαιρέτα τον θάνατο, άτριχε μου πίθηκε οκέι θυμάσαι που έγραφα στιχάκια από ονόματα μουσικών στο τετράδιο της κβαντομηχανικής και τα έπαιρνες μαζί σου και την επόμενη μέρα τα έκανες ήχους; ε, θυμάσαι; όχι θυμάμαι μόνο τους ήχους που επιστρέφουν με δύναμη από το παρελθόν θυμάσαι; όχι θυμάμαι ότι έγραφα στιχάκια από ονόματα μουσικών και το χαμόγελο σου
Το μόνο που θυμάμαι φυσικά είναι στιγμές, φλασιές, οι Exposions in the Sky τα σπάνε στην σκηνή, ξεκινάει το τραγούδι που περίμενα να παίξουν όσο κανένα άλλο αλλά η δύναμη του με χτύπησε στα μούτρα σαν παγωμένος βοριάς, το ζευγαράκι μπροστά χαμουρεύεται ενώ οι κιθάρες λυσσάνε, το ζευγαράκι φεύγει από μπροστά μου γιατί οι κιθάρες ακόμα λυσσάνε τρομακτικά, ένα μπουκαλάκι τσίπουρο που αδειάζει πολύ γρήγορα, πόνος στον σβέρκο, ιδρώτας στους κροτάφους μου, δίπλα μου ο JB συγχρονίζεται, πίσω μου ο Θ. χάνεται, κραυγές στα ξεσπάσματα των κομματιών, μία από αυτές είναι δική μου, τα πόδια μου αφήνουν το έδαφος, τα πόδια μου προσγειώνονται, κλείνω τα μάτια αλλά δεν πέφτει σκοτάδι, οι κιθάρες -θεέ μου- ακόμα λυσσάνε, κάποιος πάνω στην σκηνή παίζει πιάνο, κάποιος στην σκηνή παίζει ντέφι με τέτοιο πάθος χτυπώντας το στο πάτωμα, γύρω μου όλοι είναι εκστασιασμένοι ή απλά έκλεισα τα μάτια και το φαντάζομαι, νιώθω τρίχρονο παιδί που ακούει πρώτη φορά την λιλιπούπολη, να και το greet Death, που είσαι Τάσο, που είσαι Αντώνη, Άκη, Άρη, μπαίνει και το τιριρά* και αν οι δίσκοι σας είναι δροσεροί καταρράκτες που μας ξεδιψάνε, τα λάιβ σας είναι ωκεανοί όπου βουτάμε διψασμένοι και βγαίνουμε γλείφοντας το αλάτι το κολλημένο στα κορμιά μας.
