Σκόρπιες σκέψεις του Α.Π. 2016 - Συναυλίες

1. Explosions: Λοιπόν, όταν όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου τότε συμβαίνει η συναυλία εκείνης της Κυριακής. Χορτασμένοι από ποστ ροκ συναυλίες όλο το 2016 περιμέναμε ανέμελοι την λήξη της χρονιάς μέχρι που συνειδητοποίησαμε ότι είχαμε ακόμα 3 εισιτήρια στην τσέπη! Λίγος πανικός μέχρι να τα μετρήσουμε αλλά τελικά τα βρήκαμε. Την προηγούμενη μέρα ο έτερος Τσιπουροπότης εκ συμπρωτευούσης ορμώμενος δήλωσε λακωνικά “θα σας γαμήσουν” και “greet death”. Έπεσε μέσα βέβαια και στα δύο αν και για μένα το σύμπαν είχε ένα δωράκι. Το πρώτο τραγούδι ήταν λες και είχε γραφτεί εκείνη την στιγμή και ο τίτλος του ήταν Bald monkey we love you. Πέρασαν οι ώρες, πέρασαν και οι μέρες, οι μήνες και μας έμεινε μόνο αυτό να τους θυμόμαστε. 
2. Sigur Ros: Έγραψε κάποιος σε μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, χωρίς την βροχή αυτή η συναυλία δεν θα ήταν η ίδια. Και όμως θα ισχυριστώ ότι η συναυλία, παραλίγο καλύτερη της χρονιάς, θα ήταν η ίδια ακόμα και αν λάμβανε μέρος στην λαχαναγορά του Ρέντη! Πρώτον, λόγω της έκστασης εκείνων των στιγμών δεν πρόσεξα καν τον Ουάου κεραυνό πάνω από την σκηνή και ούτε αν έπεφτε πάνω μου θα τον καταλάβαινα. Δεύτερον, όταν ο άλλος παίζει φιλαράκι το Glosoli μπροστά σου ζωντανά και τα σπάει με τρία άτομα μπάντα και λάχανα να βρέχει χέστηκα! Και τρίτο για να τελειώνω, δεν είχα μάτια, δεν είχα μύτη ούτε αίσθηση αφής, όρασης, όσφρησης. Ήμουν μόνο σώμα και ακοή. Ρυθμός και μουσική. Εγώ και αυτοί. 
3. PJ Harvey: Ας ξεκινήσουμε με μερικές γενικές σκόρπιες σκέψεις. Πόσο άσχημη είναι η PJ; Αν είστε πάνω από 35 (ανεξάρτητα το φύλλο) πόσο την έχετε ποθήσει τα τελευταία 20 χρόνια; Καταλάβατε τι θέλω να πω; Όχι; Ας το πάρω αλλιώς. Η Polly Jean ήρθε στην Αθήνα μετά από την κυκλοφορία του Hope six demolition project, που κατά γενική ομολογία ήταν ένας μέτριος δίσκος. Προσπάθησα να μην παρασύρθω φυσικά και κατάφερα να εκτιμήσω τον δίσκο αφού την είδα λάιβ. Στην συναυλία πήγαμε λίγο επιφυλακτικοί. Ήταν και εκείνη η παρουσία της στο Rockwave της Ριζούπολης πριν από χρόνια που μου έχει αφήσει ανοιχτές πληγές (κόκκινο φόρεμα με ηλεκτρική κιθάρα --και δεν βρίσκω τι είχα γράψει κάποτε στον Άγιο). Αλλά στην σκηνή εμφανίστηκε η ίδια η PJ! Ναι αυτή η ίδια που με σαγηνεύει κάθε μα κάθε φορά και το κατάφερε και πάλι. Με τα νέα της τραγούδια (ξέρω οι περισσότεροι βαρεθήκατε), με τα αριστουργήματα του Let England shake και τέλος με το μαύρο διάφανο και αρκούντως κοντό φόρεμα της και την θεατρική της παρουσία. Καταλάβατε τώρα; 
4. Mono: Κάπου διάβασα ότι οι Mono δεν έχουν παράξει τίποτα δικό τους τόσα χρόνια και παραμένουν μια σχεδόν cover band των μεγάλων ονομάτων του ποστ ροκ. Recoil, ignite λοιπόν για τις άπιστους και μιάμιση ώρα υποδειγματικού ποστ ροκ που σε αφήνει κάθιδρο και μαγεμένο από την μαεστρία και την επιμονή των Γιαπωνέζων να γράψουν ωραία μουσική. Ότι και να λένε οι ειδικοί… 
5. Ought: Πήγα και σε αυτούς τους αμούστακους Καναδούς ποστ πανκ μόνος μου (ναι θα σας καταγγείλω συντρόφοι Τσιπουροπότες) και πέρασα μια βραδιά μούρλια! Όχι ότι περίμενα να κάνουν κάτι καταπληκτικό στο λάιβ τους αλλά να είχα λιώσει τους δύο δίσκους και το EP τους και ήθελα να περάσω μια βραδιά με γνωστά απίθανα τραγούδια γεμάτα ενέργεια. Και αυτό έκανα επί μιάμιση ώρα στο σχεδόν γεμάτο ΑΝ χορεύοντας, κάνοντας χεντμπάνγκινγκ, σιγοτραγουδώντας. Έφυγα ιδρωμένος και με πόνους στο σώμα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; 

Μπορείτε άραγε να βρείτε που είναι το Άγιο Τσιπουράκι;

Τιριρά

Παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό παίξτε αυτό
Το παίξανε Τάσο πρώτο πρώτο και φώναζα όχι πρώτο όχι πρώτο όχι πρώτο σαν να μην ήμουν έτοιμος - όχι δεν ήμουν - γιατί δεν ήμουν; πες κάτι που ήσουν χθες; εκεί που είσαι σήμερα πες κάτι οτιδήποτε χαιρέτα τον θάνατο τι; χαιρέτα τον θάνατο, άτριχε μου πίθηκε οκέι θυμάσαι που έγραφα στιχάκια από ονόματα μουσικών στο τετράδιο της κβαντομηχανικής και τα έπαιρνες μαζί σου και την επόμενη μέρα τα έκανες ήχους; ε, θυμάσαι; όχι θυμάμαι μόνο τους ήχους που επιστρέφουν με δύναμη από το παρελθόν θυμάσαι; όχι θυμάμαι ότι έγραφα στιχάκια από ονόματα μουσικών και το χαμόγελο σου 

Το μόνο που θυμάμαι φυσικά είναι στιγμές, φλασιές, οι Exposions in the Sky τα σπάνε στην σκηνή, ξεκινάει το τραγούδι που περίμενα να παίξουν όσο κανένα άλλο αλλά η δύναμη του με χτύπησε στα μούτρα σαν παγωμένος βοριάς, το ζευγαράκι μπροστά χαμουρεύεται ενώ οι κιθάρες λυσσάνε, το ζευγαράκι φεύγει από μπροστά μου γιατί οι κιθάρες ακόμα λυσσάνε τρομακτικά, ένα μπουκαλάκι τσίπουρο που αδειάζει πολύ γρήγορα, πόνος στον σβέρκο, ιδρώτας στους κροτάφους μου, δίπλα μου ο JB συγχρονίζεται, πίσω μου ο Θ. χάνεται, κραυγές στα ξεσπάσματα των κομματιών, μία από αυτές είναι δική μου, τα πόδια μου αφήνουν το έδαφος, τα πόδια μου προσγειώνονται, κλείνω τα μάτια αλλά δεν πέφτει σκοτάδι, οι κιθάρες -θεέ μου- ακόμα λυσσάνε, κάποιος πάνω στην σκηνή παίζει πιάνο, κάποιος στην σκηνή παίζει ντέφι με τέτοιο πάθος χτυπώντας το στο πάτωμα, γύρω μου όλοι είναι εκστασιασμένοι ή απλά έκλεισα τα μάτια και το φαντάζομαι, νιώθω τρίχρονο παιδί που ακούει πρώτη φορά την λιλιπούπολη, να και το greet Death, που είσαι Τάσο, που είσαι Αντώνη, Άκη, Άρη, μπαίνει και το τιριρά* και αν οι δίσκοι σας είναι δροσεροί καταρράκτες που μας ξεδιψάνε, τα λάιβ σας είναι ωκεανοί όπου βουτάμε διψασμένοι και βγαίνουμε γλείφοντας το αλάτι το κολλημένο στα κορμιά μας.

Viva POST ROCK! (Maybeshewill @ Athens, Greece, Thu 25/2/2016)

Το ποστ ροκ είναι ρομαντισμός, αγάπη μόνο, αγκαλιές και φιλιά κάτω από την σκηνή. Είναι σμίξιμο με τους κολλητούς σου που ακούνε ακριβώς τα ίδια γιατί μια νύχτα που βρεθήκαμε επιτέλους όλοι μαζί μέσα στο ίδιο δυάρι στην πλατεία Πάργης (έτσι το θέλησε το σύμπαν) συντονιστήκαμε. Διδάξαμε ο ένας στον άλλο αυτά που ήδη ξέραμε/είχαμε ακούσει και φτιάξαμε μια λίστα αρκούντως μεγάλη. Άλλος έδωσε πολύ άλλος λίγο εκείνη την βραδιά. Όμως το εκπληκτικό είναι ότι αυτό το αλισβερίσι, αυτό το σμίξιμο μουσικών όντων συνεχίζεται ακόμα καμιά 15αριά χρόνια μετά. Μόνο που αντί για χαρτί τώρα χρησιμοποιούμε τον παγκόσμιο ιστό και τις εφαρμογές του. 

Έτσι λοιπόν έμαθα τους Maybeshewill από τους πάντα ερευνούντες το ποστ φίλους και φυσικά δεν πείστηκα. Δεν πείστηκα καθότι λίγο ελιτιστής και έχω συνηθίσει από το ποστ ροκ να παίρνω μεγάλες συγκινήσεις. Και οι Maybeshewill δεν μου έδωσαν καμία συγκίνηση και καμία μεγάλη στιγμή να πω όχι ρε φίλε! Τι παίζουν! Τους θεωρούσα πάντα μία τίμια αλλά μέτρια ποστ ροκ μπάντα. Και με το σκεπτικό ότι πόσες ακόμα μπάντες θα δούμε που να παίζουν την αγαπημένη μας μουσική, πόσα χρόνια ακόμα θα ζει το αναθεματισμένο, κανονίσαμε να πάμε στην τελευταία τους συναυλία στην Ελλάδα αφού μετά από αυτή την περιοδεία διαλύονται. 

Ακούσαμε λίγο από το σετ των we.own.the.sky τους οποίους δεν ήξερα και δεν ήθελα να μάθω εν τέλει (συγνώμη που τα λέω έτσι ωμά αλλά έχω πλέον μάθει να ξεχωρίζω τι με ενδιαφέρει και τι όχι ώστε να ακούω όσο το δυνατόν περισσότερη και ενδιαφέρουσα μουσική). Αν θέλεις να παίξεις μέταλ αλλά ξεσηκώνεις από το ποστ δύο πράγματα (ορχηστρική και μακροσκελής μουσική;) και παίζεις σαπόρτ σε κανά βαρύ ποστ ροκ συγκρότημα, ε μην θέλεις να σε πάρω στα σοβαρά. Εγώ έχω έρθει να ακούσω ντιλέι τέρμα και να κουνηθώ με τον χαρακτηριστικό τρόπο των ποστροκάδων (ε να το είπα!) 

Οι maybeshewill μπήκαν μετά στην σκηνή χωρίς πολλά πολλά, χωρίς χαιρετούρες και απίθανες εισαγωγές και μας βάλανε στην θέση μας. Όταν λοιπόν λέω ότι ο άλλος είναι τίμιος εννοώ να υποστηρίζει ότι έχει δημιουργήσει, εννοώ ότι μπορεί να πάρει το μέτριο προς καλό υλικό των δίσκων του και με το πάθος της συναυλίας, το σπρώξιμο από ένα καλό κοινό να το κάνει κάτι μοναδικό. Και έτσι έγινε. Οι maybeshewill άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο της μουσικής on a high, όχι με ταρατατζούμ και κλάψες για το τι χάσαμε αλλά με το προσόν της μπάντας που στα λάιβ της ξέρει να παίζει, ξέρει να παθιάζεται με την μουσική της, ξέρει να κερδίζει το κοινό της ξανά (γιατί το κοινό μιας μπάντας είναι συνήθως κερδισμένο από πριν), ξέρει να κερδίζει και τους πιο δύσπιστους τέλος σαν και μένα. 

Θυμάστε (όχι) σας έγραφα κάποια άλλη φορά για τους Caspian και τον τελευταίο τους δίσκο και πως με τράβηξαν ξανά να τους ακούσω μια δεύτερη φορά. Λυπάμαι λοιπόν γιατί την προηγούμενη Πέμπτη είδαμε μία μπάντα που άξιζε να την ξαναδούμε λάιβ, σε αντίθεση με κάτι άλλα μεγάλα ονόματα που έχουμε κατά καιρούς χρυσοπληρώσει για να έρθουν και να μας κοροιδέψουν. Δεν θα την βάλω σε καμία λίστα καλύτερων συναυλιών έβερ ή οτιδήποτε άλλο, ούτε θα την μνημονεύω συνεχώς για χρόνια αναστενάζοντας για τις παλιές αγάπες που πάνε στον παράδεισο. Αλλά ξέρετε κάτι; Το διασκέδασα πάρα πολύ! Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα κάποιες στιγμές να με καθοδηγήσουν αυτοί με την μουσική τους πως θα κουνηθώ και πως θα σκεφτώ, συγκινήθηκα. Και κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να χορεύει με τον παραδοσιακό τρόπο των ποστροκάδων και κοίταξα με νόημα τον κολλητό μου δίπλα που έκανε ακριβώς το ίδιο. Ύστερα από την συναυλία, με μια μπύρα στο χέρι σε ένα ψηλό τραπέζι στους Θεσσαλούς, μας έπιασε κάτι που μας έπιανε παλιά και στα Γιάννενα (κυρίως) αλλά και στην Αθήνα: Συζητήσαμε με πάθος για το ποστ ροκ!  

Αντίο λοιπόν James Collins, Matthew Daly, John Helps, Robin Southby και Jamie Ward, αντίο maybeshewill, αντίο Λέστερ -ελπίζω να πάρετε φέτος την Πρέμιερ, ζήτω το ΠΟΣΤ ΡΟΚ!

 Photos  © Mariza Kapsabeli 2016