Το ποστ ροκ είναι ρομαντισμός, αγάπη μόνο, αγκαλιές και φιλιά κάτω από την σκηνή. Είναι σμίξιμο με τους κολλητούς σου που ακούνε ακριβώς τα ίδια γιατί μια νύχτα που βρεθήκαμε επιτέλους όλοι μαζί μέσα στο ίδιο δυάρι στην πλατεία Πάργης (έτσι το θέλησε το σύμπαν) συντονιστήκαμε. Διδάξαμε ο ένας στον άλλο αυτά που ήδη ξέραμε/είχαμε ακούσει και φτιάξαμε μια λίστα αρκούντως μεγάλη. Άλλος έδωσε πολύ άλλος λίγο εκείνη την βραδιά. Όμως το εκπληκτικό είναι ότι αυτό το αλισβερίσι, αυτό το σμίξιμο μουσικών όντων συνεχίζεται ακόμα καμιά 15αριά χρόνια μετά. Μόνο που αντί για χαρτί τώρα χρησιμοποιούμε τον παγκόσμιο ιστό και τις εφαρμογές του.
Έτσι λοιπόν έμαθα τους Maybeshewill από τους πάντα ερευνούντες το ποστ φίλους και φυσικά δεν πείστηκα. Δεν πείστηκα καθότι λίγο ελιτιστής και έχω συνηθίσει από το ποστ ροκ να παίρνω μεγάλες συγκινήσεις. Και οι Maybeshewill δεν μου έδωσαν καμία συγκίνηση και καμία μεγάλη στιγμή να πω όχι ρε φίλε! Τι παίζουν! Τους θεωρούσα πάντα μία τίμια αλλά μέτρια ποστ ροκ μπάντα. Και με το σκεπτικό ότι πόσες ακόμα μπάντες θα δούμε που να παίζουν την αγαπημένη μας μουσική, πόσα χρόνια ακόμα θα ζει το αναθεματισμένο, κανονίσαμε να πάμε στην τελευταία τους συναυλία στην Ελλάδα αφού μετά από αυτή την περιοδεία διαλύονται.
Ακούσαμε λίγο από το σετ των we.own.the.sky τους οποίους δεν ήξερα και δεν ήθελα να μάθω εν τέλει (συγνώμη που τα λέω έτσι ωμά αλλά έχω πλέον μάθει να ξεχωρίζω τι με ενδιαφέρει και τι όχι ώστε να ακούω όσο το δυνατόν περισσότερη και ενδιαφέρουσα μουσική). Αν θέλεις να παίξεις μέταλ αλλά ξεσηκώνεις από το ποστ δύο πράγματα (ορχηστρική και μακροσκελής μουσική;) και παίζεις σαπόρτ σε κανά βαρύ ποστ ροκ συγκρότημα, ε μην θέλεις να σε πάρω στα σοβαρά. Εγώ έχω έρθει να ακούσω ντιλέι τέρμα και να κουνηθώ με τον χαρακτηριστικό τρόπο των ποστροκάδων (ε να το είπα!)
Οι maybeshewill μπήκαν μετά στην σκηνή χωρίς πολλά πολλά, χωρίς χαιρετούρες και απίθανες εισαγωγές και μας βάλανε στην θέση μας. Όταν λοιπόν λέω ότι ο άλλος είναι τίμιος εννοώ να υποστηρίζει ότι έχει δημιουργήσει, εννοώ ότι μπορεί να πάρει το μέτριο προς καλό υλικό των δίσκων του και με το πάθος της συναυλίας, το σπρώξιμο από ένα καλό κοινό να το κάνει κάτι μοναδικό. Και έτσι έγινε. Οι maybeshewill άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο της μουσικής on a high, όχι με ταρατατζούμ και κλάψες για το τι χάσαμε αλλά με το προσόν της μπάντας που στα λάιβ της ξέρει να παίζει, ξέρει να παθιάζεται με την μουσική της, ξέρει να κερδίζει το κοινό της ξανά (γιατί το κοινό μιας μπάντας είναι συνήθως κερδισμένο από πριν), ξέρει να κερδίζει και τους πιο δύσπιστους τέλος σαν και μένα.
Θυμάστε (όχι) σας έγραφα κάποια άλλη φορά για τους Caspian και τον τελευταίο τους δίσκο και πως με τράβηξαν ξανά να τους ακούσω μια δεύτερη φορά. Λυπάμαι λοιπόν γιατί την προηγούμενη Πέμπτη είδαμε μία μπάντα που άξιζε να την ξαναδούμε λάιβ, σε αντίθεση με κάτι άλλα μεγάλα ονόματα που έχουμε κατά καιρούς χρυσοπληρώσει για να έρθουν και να μας κοροιδέψουν. Δεν θα την βάλω σε καμία λίστα καλύτερων συναυλιών έβερ ή οτιδήποτε άλλο, ούτε θα την μνημονεύω συνεχώς για χρόνια αναστενάζοντας για τις παλιές αγάπες που πάνε στον παράδεισο. Αλλά ξέρετε κάτι; Το διασκέδασα πάρα πολύ! Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα κάποιες στιγμές να με καθοδηγήσουν αυτοί με την μουσική τους πως θα κουνηθώ και πως θα σκεφτώ, συγκινήθηκα. Και κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να χορεύει με τον παραδοσιακό τρόπο των ποστροκάδων και κοίταξα με νόημα τον κολλητό μου δίπλα που έκανε ακριβώς το ίδιο. Ύστερα από την συναυλία, με μια μπύρα στο χέρι σε ένα ψηλό τραπέζι στους Θεσσαλούς, μας έπιασε κάτι που μας έπιανε παλιά και στα Γιάννενα (κυρίως) αλλά και στην Αθήνα: Συζητήσαμε με πάθος για το ποστ ροκ!
Αντίο λοιπόν James Collins, Matthew Daly, John Helps, Robin Southby και Jamie Ward, αντίο maybeshewill, αντίο Λέστερ -ελπίζω να πάρετε φέτος την Πρέμιερ, ζήτω το ΠΟΣΤ ΡΟΚ!
Photos © Mariza Kapsabeli 2016
