Το παρακάτω είναι το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι - και δεν θα ξεχάσω- από την μακρά σχέση μου με τους Sigur Rós. Δεν πιστεύω ότι είναι το καλύτερο τους πια αλλά μέσα από μια παράλογη εξίσωση, μουσικής, χρονικής στιγμής και συναισθημάτων για μένα είναι είναι ένα από τους ομορφότερους συνδυασμούς ήχων που έχω ποτέ συναντήσει.
Είναι μια από αυτές τις αναμνήσεις που αποκαλούμε πρώτες. Ποιά είναι η πρώτη σου ανάμνηση ως παιδί;, ρωτάνε συνήθως. Εμείς εδώ στον Άγιο που σε όλα τα υπόλοιπα είμαστε 30 σαμθινκ, για την μουσική γινόμαστε παιδιά που ακούνε ένα χιλιοπαιγμένο τραγούδι σαν να είναι ο πρώτος αγαπημένος ήχος που έβαλε σε αρμονική ταλάντωση τα δύο τους τύμπανα. Και έτσι ακούω τώρα στο λεωφορείο το Σβεν-Τζι-Ενκλαρ (ακόμα να μάθω πως προφέρεται μα τι σημασία έχει το όνομα του ήχου;) και νομίζω - λανθασμένα - ότι είναι η πρώτη μου ανάμνηση (τελεία).
Είναι μια από αυτές τις αναμνήσεις που αποκαλούμε πρώτες. Ποιά είναι η πρώτη σου ανάμνηση ως παιδί;, ρωτάνε συνήθως. Εμείς εδώ στον Άγιο που σε όλα τα υπόλοιπα είμαστε 30 σαμθινκ, για την μουσική γινόμαστε παιδιά που ακούνε ένα χιλιοπαιγμένο τραγούδι σαν να είναι ο πρώτος αγαπημένος ήχος που έβαλε σε αρμονική ταλάντωση τα δύο τους τύμπανα. Και έτσι ακούω τώρα στο λεωφορείο το Σβεν-Τζι-Ενκλαρ (ακόμα να μάθω πως προφέρεται μα τι σημασία έχει το όνομα του ήχου;) και νομίζω - λανθασμένα - ότι είναι η πρώτη μου ανάμνηση (τελεία).
