Πως τα φέρνει καμιά φορά η τύχη!
Από την αρχή της χρονιάς είχα αποφασίσει να γράφω για τους αγαπημένους μου δίσκους μόλις κυκλοφορούν και είχα πολλές ευκαιρίες: Οι Tortoise, ο David Bowie, οι Tindersticks και οι Massive Attack κυκλοφόρησαν νωρίς νωρίς τρεις υπέροχους δίσκους που άνοιξαν το 2016 με τον καλύτερο τρόπο. Ακολούθησαν λιγότερο γνωστά ονόματα όπως οι Venetian Snares (με το Traditional Synthesizer music) που με έκαναν να νιώσω λίγο 90ιζ ξανά με το σινθ-τέκνο τους, ο Matt Elliott (κλασικά) με το ολοκαίνουριο The Calm before που δεν μπορεί παρά να προστεθεί στην δισκοθήκη μου μόλις αποκτήσω κανά φράγκο και το εκπληκτικό τρίο-έκπληξη Gogo Penguin με το Μan made object -αν και ξεκινήσαμε να τους ακόυμε με το v2.0.
Τελικά για τίποτα από αυτά δεν έγραψα. Και εδώ και μερικές μέρες που σαν οδοστρωτήρας πέσανε πάνω μας να μας φάνε τα λεφτά οι εταιρείες συναυλιών με τους Tindersticks στην Στέγη, τον Matt Elliott κάπου και τους Sigur Rós στην Πλατεία Νερού (δάκρυα κυλάνε στα ματάκια μας όταν σκεφτόμαστε ότι η 13η Ιουνίου είναι μόλις 3 μήνες μακριά) με βασανίζει μία επιθυμία να γράψω το Που θα βρούμε Τσίπουρο βερσιόν 2.
Που θα βρούμε λοιπόν Τσίπουρο αγαπητοί τσιπουροσύντροφοι;
Αλλά πριν σας δώσω ονόματα και διευθύνσεις παρόνομων τσιπουροπαραγωγών μία συγκινητική ιστορία:
Κάπου μέσα στο 2000 ένας 22χρονος φοιτητής ψάχνει απεγνωσμένα να βρει εισιτήριο και παρέα για την συναυλία του αγαπημένου του συγκροτήματος. Ο κόσμος έχει παραλύσει. Έρχονται. Έρχονται στην Αθήνα. Το εισιτήριο του πρώην μακρυμάλλη φοιτητή είναι εξασφαλισμένο από τις οικονομίες του χαρτζηλικίου του και δεν μπορεί κανείς να του το στερήσει. Η παρέα του είναι αμφίβολη: Μία βέρα Πετροπουλιώτισσα, ερωμένη του Eddie Vedder αλλά και του Thurston Moore θα τον ακολουθήσει μέχρι τον Λυκαβηττό χωρίς εισιτήριο.
Το θέατρο του Λυκαβηττού είναι φίλοι μου ο καλύτερος συναυλιακός χώρος στην Ελλάδα ever! Το ξέρω ότι κλαίτε μερικοί που έκλεισε το Ρόδον, το ξέρω ότι η DiDi έχει φτιάξει την σούπερ φυλακ- συγνώμη το σούπερ υποτίθεται συναυλιακό χώρο στην Μαλακάσα αλλά νοσταλγήστε απλά ότι έχετε δει στον Λυκαβηττό. Από μέσα ή και από τα βραχάκια.
Και εκεί λοιπόν μπαίνω με την εισιτηριάρα μου (μπαίνει ξεχωριστά δυστυχώς και η grunge Πετροπουλιώτισσα) και πιάνω την θέση μου μπροστά ακριβώς από τον Johnny Greenwood. Το θέατρο γεμάτο με κόσμο, μπροστά από την σκηνή, στα καθίσματα αλλά και τα βραχάκια. Την συναυλία ανοίγουν οι Clinic συμπαθητικό σαπόρτ που διάλεξε το ίδιο το συγκρότημα του πόθου μου. Μας ζεσταίνουν μια χαρά αλλά εμείς είμαστε ορκισμένοι στο Μαύρο Αστέρι.
23/6/2000*. Πριν τρία χρόνια κυκλοφόρησε ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών. ΟΚ Computer. Σε 4 μήνες θα κυκλοφορήσει ο επόμενος από τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών. Kid A. Στα μουσικά περιοδικά και σάιτ θα γίνει χαμός. Ανάμεσα στους φαν αμηχανία αλλά και καμιά φορά οργή. Πώς να ακολουθήσεις τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών; Πώς να υποφέρεις όλες αυτές τις μπάντες που παίζουν σαν τους Radiohead;
“upon first listen, Kid A is just awful ... Too often it sounds like the fragments that they began the writing process with – a loop, a riff, a mumbled line of text, have been set in concrete and had other, lesser ideas piled on top.”**
“The album is morbid proof that this sort of self-indulgence results in a weird kind of anonymity rather that something distinctive and original.”***
“[the album is] tubby, ostentatious, self-congratulatory, look-ma-I-can-suck-my-own-cock whiny old rubbish ...”****
Η απάντηση στα ερωτήματα είναι ότι για να μπορείς να σταθείς όρθιος μετά τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών θα πρέπει να γράψεις τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών #2 ο οποίος απλά θα είναι τελείως διαφορετικός από τον #1. You did it! Και μετά -αν τολμάς- κυκλοφόρησε άλλον έναν δίσκο με τα τραγούδια που “δεν χώρεσαν” στον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών #2!!!
Εκείνο το θερινό βραδάκι στον λόφο πάνω από την αγαπημένη μου Αθήνα, περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω το συγκρότημα ΜΟΥ, τους Radiohead ΜΟΥ, τα τραγούδια ΜΟΥ. Περίμενα να κλάψω στο άκουσμα έστω μιας νότας από το Black Star. Και του το φώναξα αλλά δεν με άκουσε ή με αγνόησε απλά. Γιατί εκείνη την ημέρα ήταν Βασιλιάς, Αυτοκράτορας, Θεός πάνω μου. Και ξεκίνησε με το Optimistic που δεν το ήξερα. Και συνέχισε με άλλα τραγούδια που τα άκουγα πρώτη φορά, που δεν ήταν τα τραγούδια ΜΟΥ! Κάποια στιγμή μπήκε βουίζοντας, δονούμενο το National Anthem. Και τότε κατάλαβα! Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα την πραγματικότητα. Μάλλον έκλαιγα σε όλη την διάρκεια του τραγουδιού. Και ο Johnny με κοίταγε με κατανόηση και μου έκλεισε το μάτι. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι γύρω μου δεν κατάλαβαν. Φώναζαν να παίξει το Creep. “Out of the question” είπε ο Thom; Ούτε Μαύρο Αστέρι. Αλλά όχι για περίμενε. Τι είναι αυτό; Ποιός; Τι; Φαντάσματα αλόγων; Τι είπες; Πώς να εξαφανιστώ τελείως και να μην βρεθώ ποτέ;
Φήμες λένε ότι εκείνη η συναυλία ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Εγώ τις ξεκίνησα αυτές τις φήμες. Ανάμεσα στα καινούρια τραγούδια του Kid A και του Amnesiac δεν υπήρχε χώρος για το παλιό. Οι Radiohead πέθαναν και αναστήθηκαν ακριβώς όπως ο παπαγάλος που έπεσε στην καυτή σούπα σε εκείνο τον όμορφο βραζιλιάνικο μύθο που διηγείται ο Εδουάρδο Γκαλεάνο σε κάποιο από τα βιβλία του. Και αν είναι σήμερα το καλύτερο συγκρότημα μουσικής όλων των εποχών αυτό είναι αλήθεια όχι γιατί έγραψαν το OK Computer αλλά γιατί ακολούθησε το Kid A.
ΥΓ: Ρε λέτε να έρθουν τελικά;
*http://students.ceid.upatras.gr/~kakaletr/athenslive/athenslive1.htm
**Κριτική στο MOJO
***Κριτική του Βρετανού συγγραφέα Νικ Χόρνμπυ (High Fidelity, About A Boy) στο New Yorker
****Κριτική στο Melody Maker
