No? | Ουρανός Μολύβι του Λόλεκ

- Κανέναν Έλληνα μουσικό δεν άκουσες φέτος πέρυσι ρε Άτριχε;
- Μπα, δεν μπορούσα να βγάλω από τα αυτιά μου τον περσινό προπέρσινο δίσκο του Μπάμπη και στο metadeftero.gr μου το θύμιζαν συνέχεια.
- Μα ούτε έναν;! The boy ή κάτι τέτοιο; Κώστας Μακεδόνας; Μποφίλιου; Χαρούλης έστω;
- Ναι, εντάξει μην συνεχίζεις. Θυμήθηκα.

Εκείνη η εβδομάδα στο Half Note με τον Ματ Έλλιοτ σαν να τον απελευθέρωσε. Ο πρώτος του δίσκος (Alone, 2009) ήταν λίγο [...] Songs με εκείνο το μοναδικό τραγούδι που ακούγαμε συνέχεια και μας θύμιζε Ματ (Have you noticed?). Οι συναυλίες με τον Ματ Έλλιοτ ήταν κάτι φυσικό εκείνη την στιγμή αλλά δεν υπήρχε σύγκριση μεταξύ τους. Ο Αχινός όμως ήταν ήδη στα σκαριά και έπαιζε ήδη κομμάτια στο Half Note. Όμως συνέχεια διαβάζεις για τον Ματ Έλλιοτ ότι η μουσική του έχει κάτι το βαλκανικό- εγώ δεν το είδα ποτέ. Αλλά ο Λόλεκ είναι βαλκάνιος ρε γαμώτο! Δεν μπορεί, δεν πρέπει να παίζει αυτή την "μαύρη απελπισία" του Μπριστολέζου-που-έγινε-Παριζιάνος Ματ. 

Η πρώτη αλλαγή που έκανε ο Λόλεκ και φάνηκε τελικά ότι ήταν και η πιο φυσική κατάληξη, ήταν αλλαγή γλώσσας στον στίχο από αγγλικά σε ελληνικά. Στον Αχινό ο Λόλεκ ξεσπάει σε μια άνευ προηγουμένου και άνευ όρων απελπιστική (ακόμα) προσπάθεια να ακουστεί η διαφορετική φωνή του και το αποτέλεσμα είναι πρωτόλειο, γυμνό από λεπτομέρειες, φιοριτούρες, φρου φρου και αρώματα. 

Τώρα σύμφωνα με τον ίδιο (ή την εταιρεία του):

Ο ήχος της καινούριας του δουλειάς είναι ηλεκτρισμένος ρεμπέτικος και η μουσική κινείται ανάμεσα στο πανκ, το ροκ και τον άνευ ορίων ήχο του μπουζουκιού.

Η μουσική του λοιπόν γίνεται πιο σοβαρή. Η σύνθεση (χρησιμοποιώ την δεύτερη έννοια της λέξης, 'fusion' δηλαδή) του ηλεκτρικού ροκ ήχου με το ρεμπέτικο ή το λαϊκό αν προτιμάτε δεν είναι έυκολη υπόθεση για κανέναν. Πόσο μάλλον για τον Λόλεκ τον οποίο οι περισσότεροι δεν έχουν σε καμία εκτίμηση μουσικά και στιχουργικά. Αλλά εγώ δεν μπορώ να μην υποκλιθώ στον μουσικό που έγραψε το 'Μάρκος' για τον Βαμβακάρη, ένα ροκ τραγούδι με το πιο ηλεκτρισμένο μπουζούκι που έχω ακούσει ποτέ,  το χορευτικό ροκ-φανκ-τσιφτετέλι 'Καφτάνι' ή το εκπληκτικό 'Ουρανός μολύβι' που συνεχίζω συχνά να σιγοτραγουδάω έναν χρόνο μετά και να αισθάνομαι το βάδισμα μου να γίνεται λίγο πιο χαρούμενο.