Dogtooth

Για έμας που μεγαλώσαμε στην δεκαετία του 1990 με την ιδιωτική τηλεόραση ο ελληνικός κινηματογράφος άρχιζε με την Αλίκη (ούτε το επίθετο δεν χρειάζεται να γράψω για να με καταλάβετε) και τελείωνε στον Θανάση Βέγγο. Μην με παρεξηγήσετε, ο Βέγγος είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και οι ταινίες του είναι αριστουργήματα κωμωδίας και σουρρεαλισμού αλλά σκηνοθέτες όπως ο Αγγελόπουλος, ο Βούλγαρης, ο Κούνδουρος, ο Νικολαίδης κ.α. απλά δεν υπήρχαν για τα ιδιωτικά κανάλια. Έπρεπε να μεγαλώσουμε λίγο για να ξαναεκτιμήσουμε την ΕΡΤ και να γνωρίσουμε την άλλη πλευρά του ελληνικού κινηματογράφου. Θυμάμαι ότι είχα καθήσει ένα βράδυ να δω επιτέλους τον Θίασο του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην Κινηματογραφική Κυριακή στην ΕΡΤ 3 -τότε- με τον Μπακογιαννόπουλο να προλογίζει! Αυτό ήταν. Η άποψη μου για τον κινηματογράφο είχε αλλάξει άρδην.

Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Τα λέω -και θα τα φωνάζω- γιατί οι νέοι της δεκαετίας του 2000 δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τη λαίλαπα του Hollywood και τη μιζέρια των ιδιωτικών καναλιών αλλά και την καταστροφή της ΕΡΤ και την απαξίωση των κινηματογράφων με τη δημιουργία των Village και λοιπών.

Και φτάνω επιτέλους στο θέμα μου. Πριν κανά μήνα είδα την Στρέλλα του Πάνου Κούτρα που συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Την επόμενη βδομάδα πήγα με φίλους να δω την Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου και πριν μερικές μέρες πήρα δυο φίλες και κόψαμε εισιτήριο στον κινηματογράφο Ζέα να δούμε τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου που κέρδισε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών! Είναι ο νέος πραγματικά καλός ελληνικός κινηματογράφος.

Στην προβολή που πήγαμε υπήρχαν άλλοι τρεις άνθρωποι. Η ταινία ξεκίνησε και για την πρώτη μισή ώρα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γίνεται (δεν είμαστε δα και κριτικοί ούτε φυικά θέλουμε να γίνουμε). Μία πενταμελής οικογένεια ζει κάπου έξω από την πόλη. Οι γονείς έχουν δημιουργήσει ένα φαντασιακό κόσμο για τα παιδιά τους τα οποία φυσικά είναι ενήλικα. Τα αεροπλάνα που περνάνε είναι παιχνίδια που πέφτουν στον κήπο, οι γάτες είναι τέρατα και ούτω καθεξής. Κανένας δεν επιτρέπεται να βγει ή να μπει στο σπίτι εκτός από την Χριστίνα που δουλεύει στο εργοστάσιο του πατέρα και ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις του γιου.

Τα κορίτσια απομονωμένα όπως είναι απ'την πραγματικότητα και τους ανθρώπους, εφευρίσκουν τους δικούς τους τρόπους σεξουαλικής ικανοποίησης και προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει με το σώμα και το μυαλό τους χωρίς την καθοδήγηση και τα ερεθίσματα που χρειάζονται. Τα αποτελέσματα μερικές φορές είναι κωμικά αλλά τις περισσότερες παρότι αστεία δεν σου επιτρέπουν να γελάσεις παρά να περιμένεις το χειρότερο.

 Κατά τη γνώμη μου η ταινία του Λάνθιμου είναι ένας εφιάλτης. Κανείς δεν θά ήθελε να τη δει. Μια μέλετη πάνω στα ανθρώπινα συναισθήματα, ξεγυμνωμένη από οποιοδήποτε συναίσθημα. Η σκηνοθεσία είναι τόσο καλή που κάμερα απλά δεν υπάρχει. Δεν είναι η οθόνη μπροστά μας αλλά το ίδιο το γεγονός. Γινόμαστε μάρτυρες μιας ιστορίας που θα προτιμούσαμε να μην την γνωρίζουμε. Ο Κυνόδοντας χώνεται στη σάρκα μας.

Στην Στρέλλα είναι ακριβώς αυτά τα συναισθήματα που σε αρπάζουν και σε βάζουν μέσα στο πανί. Δεν μπορείς να μείνεις ουδέτερος απέναντι στην τραγικότητα της ηρωίδας. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στον Κυνόδοντα. Ο Λάνθιμος δεν μας επιτρέπει να ταυτιστούμε με τους ήρωες του αλλά αυτό δεν μας αποτρέπει από το να ζούμε αυτή την ιστορία σαν να'μασταν εκεί.

Δεν ξέρω αν το χάσατε ή αν εγώ έχασα το παιχνίδι -είπαμε: κριτικός δεν είμαι. Γράφω για να σας κινήσω το ενδιαφέρον να πάτε να τη δείτε. Και τον Κυνόδοντα και τη Στρέλλα και την Ακαδημία Πλάτωνος και τις υπόλοιπες φετινές ελληνικές ταινίες. Κάτι κινείται επιτέλους...

www.dogtooth.gr 

Αν μη τι άλλο!

Τσιπουράκι, το Άγιο.

Αφού λοιπόν μαζέψουμε τα σταφύλια μας και τα αφήσουμε μέσα σε βαρέλια μέχρι να πραγματοποιηθεί η ζύμωση, (προσοχή! μόνο σταφύλια όχι κοτσάνια κτλ, αν και πολλοί τα βάζουν και αυτά..)

Φτάνουμε στο καζάνι.
Τα ταααααα!!!!!


Είναι κάτι σαν αυτό που είδατε στο εργαστήριο της χημείας, στο πιο μεγάλο του. Οι σπασίκλες θα το πείτε αποστακτήριο. Μην ανησυχείτε, μέσα σε αυτό το χώρο θα περάσουμε τις επόμενες 15+ ώρες μας και στο τέλος δε θα θυμάστε αν τελικά το λένε καζάνι, αποστακτήριο, Βάνα Μπάρμπα ή πέτρα ακανόνιστου σχήματος που κυλάει στο βρώμικο ρυάκι.

Ανάβουμε τη φωτιά με μπόλικα ξύλα (όχι για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα), τόσα ώστε να μην μπορούμε εύκολα να πλησιάσουμε προς το μέρος της. Σιγά σιγά η θερμοκρασία ανεβαίνει....

Παράλληλα ανάβουμε και τις ψησταριές που περιμένουν με ανοιχτά τα πόδια απαραίτητους μεζέδες που θα συνοδέψουν την όλη ιεροτελεστία. Σε αυτό το σημείο δε μπορώ παρά να αναφέρω τα ζουμερά χωριάτικα πρασσάτα λουκάνικα, τα τρυφερά κοψίδια με πιπέρι και ρίγανη, τα συκωτάκια που θα τιμήσω με μπόλικο λεμόνι, τις μπριζόλες που θα σιγοψηθούν για να μείνει το ζουμί τους. Στη λίστα με τα ψητά της ημέρας, όπως προσέξατε, παρέλειψα και όχι τυχαία το κοτόπουλο. Το κοτόπουλο σήμερα απαγορεύεται. Είναι η παγκόσμια ημέρα χωρίς κοτόπουλο. Τυχόν ενστάσεις δε θα ληφθούν υπ' όψιν.


Ένα ένα ρίχνουμε τα βαρέλια με τα σταφύλια μέσα στο καζάνι....


...και ο "Μυρίζω το τσίπουρο και ξέρω πόσους βαθμούς είναι" ή αλλιώς "Μ", ρίχνει την κατάλληλη ποσότητα γλυκάνισου (ναι. γλυκάνισου. έτσι το πίνουμε.-)




Από κει και πέρα περιμένουμε πίνοντας και τρώγοντας....



που και που κοιτάμε σε τι βαθμούς έχουμε φτάσει....



το σταματάμε συνήθως στους 21, άντε 22 (μη γίνει αποκλειστικά για εντριβές...) και μετά ξανάπίνουμε.
Μόλις τελειώσει το ποτήρι μας το γεμίζουμε.
Αφού επαναλάβουμε το παραπάνω πολλές φορές, ο χώρος σιγά σιγά γεμίζει άγιες γλυκιές μυρωδιές απόσταξης και το κεφάλι μας γίνεται σιγά σιγά ένα με το καζάνι.


Και του χρόνου να 'μαστε καλά!


Backstage:
ο Μ:



οι σημειώσεις του...


σκαλίζοντας τα κάρβουνα...



Είθε το γιαούρτι με μέλη, ο JBuddha, o atrihos pithikos, και ο chris kexa να τελέσουν μια μέρα μαζί τα παραπάνω
:)
Εις υγείαν

spiritualived...

....μας συστηθηκαν με τα χερια σε σταση προσευχης και μας χαιρετησαν ευλογωντας μας!!!

O λογος για τους Woven Hand που εμφανιστηκαν στο An club την παρασκευη που περασε.

Ηταν την προηγουμενη Τριτη οταν ειχαμε βρεθει με τον φιλτατο 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και μου πεταξε στο ασχετο...'μαλακα ερχονται την Παρασκευη οι woven hand'...ε απλα δεν γινοταν να το χασω!!!

Για να ξεκαθαρισω κατι. Δεν ειμαι φανατικος του κοκκινου κυκλου-10ης εντολης και οχι δεν εμαθα τους 16 horsepower και τους woven hand απο τη σειρα. Οχι οτι θα ηταν κακο να τους ηξερα απο εκει, απλα μου τη σπαει κατι να γινεται μοδα ετσι.

Ομολογω πως ημουν και ειμαι πολυ πιο ενημερωμενος για τη δισκογραφια των 16 horsepower και ειναι ενα απο τα συγκροτηματα που και φαν να μην εισαι, αν μη τι αλλο θα σου προκαλεσει 'κατι'...Επισης, οτι δειγματα ειχα ακουσει απο woven hand μ'αρεσανε, αλλα δεν μπορουσα να τα φανταστω ζωντανα. Κι αυτο γιατι στους 16 horsepower τα τραγουδια εχουν εναν αμιγη ρυθμο που δεν κρυβεται, δεν ψαχνεις να τον αναγνωρισεις, σου φανερωνεται τοσο ξεκαθαρα που μπαινει κατευθειαν μεσα σου, δε σε γυροφερνει, απλα κυλαει σ'ολο σου το σωμα, οπου περναει και το αιμα...

Αντιθετα οι woven hand μπορει να συνεχιζουν να εχουν το μυστηριο που ειχαν κ οι 16 horsepower, αλλα ο ρυθμος τους ειναι κρυμμενος. Ψαχνεις, δεν μπορεις ν'ακους τη μουσικη τους και να πεις οτι μπορεις να κανεις και κατι αλλο ταυτοχρονα...ή εισαι εκει, ή δεν θα σου αποκαλυφθει, απλα γιατι ετσι ειναι, ετσι θελει να ειναι...Πως θα μπορεσει να βγει ενα τετοιο συναισθημα σε μια συναυλια?

Ο David Eugene Edwards, φροντμαν και των δυο προαναφερθεντων συγροτηματων ειναι το κυριο κεφαλι στο στιχο και τη μουσικη των woven hand. Θρησκος, γεννημενος και μεγαλωμενος σε απολυτο θρησκευτικο περιβαλλον και εχοντας σαν πρωτα ακουσματα υμνους με organ ή πιανο, ξαφνικα φτανει να παιζει ακομα και σε punk μπαντα! Ειχε πει σε μια συνεντευξη, οτι παντα εβρισκε κατι κοινο σε καθε διαφορετικο ειδος μουσικης, ειτε ακουγε Dylan, ειτε ακουγε AC/DC και Joy Division. Μαλλον αυτη η διαφορετικη ματια, τον εκανε να γραφει κατι που αυτη τη στιγμη σε ολους μας φαινεται πολυ ιδιαιτερο και ομορφο, χωρις βεβαια να χανει αξια το ταλεντο του και ως μουσικος.

Εχοντας ολα αυτα στο μυαλο μου βρισκομαι με τον 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και κατευθυνομαστε στο An Club χωρις να εχουμε βγαλει εισητηριο τις προηγουμενες μερες (ποιος τους ξερει μωρε τους woven hand?ελεγα..). Απ'εξω δεν φαινοταν πολυς ο κοσμος. Φτανουμε στην εισοδο και ακουγεται οτι εχουν μεινει μονο 10 εισητηρια!!! Ευτυχως με τα πολλα μπηκαμε σ'ενα μαγαζι που δεν επεφτε καρφιτσα απο τον κοσμο, με μια αφορρητη ζεστη και στριμωξιδι.

Περιμενουμε ολοι καπως περιεργοι να βγουν, κι εγω ακομα πιο απορρημενος με τον τοσο κοσμο που εβλεπα. Ο stage manager καταιδρωμενος κατεβαινει απ'τη σκηνη...

Ηρθε η ωρα...νατοι!....ανεβαινουν!....αχ δε βλεπω καλα...σηκωνομαι στις μυτες....ειναι τρεις! Ξεσπαει το κοινο σε χειροκροτηματα και σε φωνες...

Αρχικα μου φανηκαν πολυ λακωνικοι στη συμπεριφορα τους, σα να μην ηθελαν να πουν πολλα τωρα που μολις γνωριστηκαμε. Απλα δεν θα ξεχασω ποτε οταν ο Edwards επαιξε το πρωτο ακορντο στην κιθαρα, με το βρωμικο σλαϊ του, συνοδευομενος με τον υπεροχο και γεματο ηχο της μπαντας....κι αυτη η φωνη...1ο κομματι, το white bird..τοτε κατευθειαν ενιωσα οτι αυτη η συναυλια δε γινεται να μην παει καλα. Ειναι το αισθημα της πληροτητας που σε κυριευει αμεσως, δε σου αφηνει περιθωρια αμφισβητησης...

Η ατμοσφαιρα σ'ολη τη διαρκεια της συναυλιας ηταν μυστηριακη. Οι στιχοι ειχαν σαφη θρησκευτικο χαρακτηρα, με επικο τονο. Ποτε δεν ημουν λατρης ουτε του θρησκευτικου, ουτε και του επικου. Αλλα εκεινη τη βραδια φιλε μου αναγνωστη, οσοι ειμασταν εκει, 'Πιστεψαμε...'

Ειτε γιατι πλαισιωνοταν απο μια μουσικη που εμπαινε κατω απο το δερμα, σου ανοιγε τους πορους και γινοσουν ενα σφουγγαρι, σε ολα τα ερεθισματα, ...ειτε γιατι σε ξεναγουσε σε πρωτογενεις ρυθμους με το ΄βαθυ' των κρουστων να εχει την τιμητικη του.... ειτε γιατι αυτος ο ανθρωπος που ηταν μπροστα μου γυμνος και ιδρωμενος με μετεφερε στο μερος που βρισκοταν εκεινος. Μια με τη φωνη του, μια με το στιχο του, μια με τις κινησεις του σωματος του. Οχι, δεν εκανε το κεφι του. Ειχε ξεφυγει, ταξιδευε και μας παρεσυρε κι εμας εκει χωρις να το καταλαβουμε, απλα, αβιαστα. Πολλες φορες μιλουσε καποια αλλη γλωσα και οχι παντα στο μικροφωνο. Δεν απευθυνοταν σ'εμας. Εμεις απλα ημασταν συνεπιβατες...

Αφου φτασαμε στο τελος και βγηκαν και για encore, μας χαιρετησαν σα να μας ευλογουσαν. Ηταν σα να εκλειναν ενα κυκλο μ'αυτο, ενα μυστηριο τελειωνε. Κοιταζω τον Σκοτεινοθαλαμοφσκι και δεν μπορουσαμε να πουμε πολλα. Αυτο που σκεφτηκα ηταν οτι '..μας τα'ψαλαν κι εφυγαν'.

Αφου περιμεναμε να αδειασει λιγο το μαγαζι, βγαζαμε φωτογραφιες τον stage manager (μεγαλη μορφη)και αποχωρησαμε κι εμεις

...γεματοι και ευλογημενοι...

ΥΓ : η φωτογραφια ειναι του Θαναση Ισσαρη "Σκοτεινοθαλαμοφσκι"

Απλά Μαθήματα Μουσικής (Όχι από μένα!)

Οι Φιλανδοί Pan Sonic επιστρέφουν στην Ελλάδα! Στις 18 Δεκέμβρη εμφανίζονται στο Bios. Πάρτε μια ιδέα εδώ. Μην τρομάζετε! Είναι απλά η disturbed schizzo version του κομματιού. Εδώ, live στο Sonar 2008, ακούγονται κάπως καλύτερα...

Και κάτι που θυμήθηκα με την συναυλία των Pan Sonic. Εδώ θα βρείτε το 4:33 του John Cage για μεγάλη ορχήστρα (όχι ότι διαφέρει και πολύ).

Μον"αστερια"... κανεις κατι?
(1:02 πμ): ...μαφησες μονο?
(1:16 πμ): δηλ ποσο μονο...?
ως ταστερια?
(1:22 πμ): και στ'αστερια εφτασα...
μακρυς ο δρομος
κι εδω μπορει να ακουγονται ολα ρομαντικα
(1:23 πμ): ...αλλα κ εδω εχει μοναξια
(1:29 πμ): ...κρυωνω σιγα σιγα
αλλα δεν ειναι το κρυο που νιωθεις συνηθως
(1:30 πμ): δεν περναει κατω απο τα ρουχα σου
αλλα κατω απο το δερμα σου...
...μεπιασε ανατριχιλα
αλλα οι τριχες ειναι γυρισμενες απο μεσα...
(1:31 πμ): θα μπορουσαν κ να με γαργαλανε..
(1:32 πμ): αλλα δεν ειναι ετσι...
ειναι σαν νυχια
...μου κανουν πληγες..
(1:33 πμ): μονο μια φωνη περιμενεις και ολα θα σβηστουν
(1:34 πμ): σα να μην εγιναν ποτε
ποτε!!!!
(1:35 πμ): μμμμ....σφιγκομαι...
(1:36 πμ): σφιγκω και τα ματια μου
λενε πως οι ανθρωποι που ζουν μεσα σου βαθεια,
μπορεις να τους φερεις οποια στιγμη θες στην παρεα σου
(1:37 πμ): ...απετυχα
(1:38 πμ): παντα ελεγα οτι ενα ταξιδι στ'αστρα θα ηταν μονδικο
ηταν...
αλλα οχι ομορφο...
(1:39 πμ): δεν ακουω τη φωνη ακομα και κρυωνω τοσο πολυ
ισως αν κοιμηθω να την αισθανθω
(1:40 πμ): θα ξυπνησω πισω στην πατριδα μου
ισως ναναι και η φωνη εκει
(10:32 πμ): ξυπνησα...

death of an idiot by charles bukowski

he spoke to mice and sparrows
and his hair was white at the age of 16. 
his father beat him every day and his mother 
lit candles in the church. 
his grandmother came while the boy slept 
and prayed for the devil to let loose his hold upon 
him 
while his mother listened and cried over the 
bible. 

he didn't seem to notice young girls 
he didn't seem to notice the games boys played 
there wasn't much he seemed to notice 
he just didn't seem interested. 

he had a very large, ugly mouth and the teeth 
stuck out 
and his eyes were small and lusterless. 
his shoulders were slumped and his back was bent 
like an old man's. 

he lived in our neighborhood. 
we talked about him when we got bored and then
went on to more interesting things. 
he seldom left his house. we would have liked to 
torture him 
but his father 
who was a huge and terrible man 
tortured him for 
us. 

one day the boy died. at 17 he was still a 
boy. a death in a small neighborhood is noted with 
alacrity, and then forgotten 3 or 4 days 
later. 

but the death of this boy seemed to stay with us 
all. we kept talking about it 
in our boy-men's voices 
at 6 p.m. just before dark 
just before dinner. 

and whenever I drive through that neighborhood now 
decades later 
I still think of his death 
while having forgotten all the other deaths 
and everything else that happened 
then.

---

First published in:

Burning in Water, Drowning in Flame, 1974.

Stupid little mashup with Bukowski reading 'The Last Days of the Suicide Kid' over John Bonham's awesome drum riff opening 'When the Levee Breaks'.

Λοιπόν,
κυρίες και κύριοι τσιπουρόπληκτοι,

αν όλα πήγαν καλά -και γιατί να μην πάνε;-


ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ!!!

Τα Καρέλια τραγουδούν ακόμα...

Αφού γέλασα όσο γέλασα με την ατάκα, θυμάμαι ότι προσπαθούσα ανά τακτά χρονικά διαστήματα να την επαναφέρω στο νου μου, μιας και έχω μια δυσκολία στο να θυμάμαι λόγια (όποιος μ'έχει ακούσει να τραγουδάω...ξέρει...).

Στη σκηνή βρίσκονταν δύο όργανα της τάξεως, πιο συγκεκριμένα, δύο καπνοφύλακες, που ανακρίνανε έναν ύποπτο για καπνιστή και κατοχή τσιγάρων. Η κατάσταση ήταν σουρεάλιστικη βασιζόμενη πολύ σε ρεαλιστικά δεδομένα. Μεγάλες δόσεις χιουμορ, άλλα και τσιμπημάτων του τί ζούμε ή του ''Να δεις τί σου΄χω για μετά..''

Η παράσταση δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο διήρκησε, άλλα το σίγουρο είναι ότι ήταν μεγάλη και χορταστική!! Οι Άγαμοι Θύται με μπροστάρηδες τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Δημήτρη Σταρόβα και τους Ρούλα Μανισάνου, Χρήστο Μητρέντζη από τα παλιά, πραγματικά με εντυπωσίασαν. Παρέα είχαν, στην κυριολεξία, πολύ καλούς ηθοποιούς (Μπέσυ Μάλφα, Ταξιάρχη Χάνο, Κρατερό Κατσούλη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη) και μια μπάντα, με το όνομα Cabaret Balkan, που έδινε συνεχώς μία απίστευτη νότα Βαλκανικής μουσικής, όχι με τον κλασικό τρόπο, αφού τραγούδια παλιά, νέα, Ελληνικά και ξένα, ήταν διασκευασμένα παρασύροντας με σε πολύ διαφορέτικα ακούσματα, αλλά και μακριά απο το σκαμπό μου..
Η είσοδος όλων των συντελεστών στη σκηνή τραγουδώντας και χοροπηδώντας σαν παιδιά το ομώνυμο τραγούδι των Άγαμων Θυτών, σε έβαζε με το καλημέρα σ'ένα κλίμα φιλίας και ζεστής αγκαλιάς. Είναι η κλασική ατάκα που λένε όλοι και κοροιδεύω ''Περνάμε πολύ ωραία και αυτό φαίνεται στον κόσμο...'' μόνο που τώρα είχε βάση! Κι έτσι άρχισε.. Εναλλάσσονταν οι σκηνές με τη συνοδεία, τραγουδιών, γεμάτης μουσικής, γέλιο και χειροκροτήματα. Αυτό όμως που διέκρινα και μου έκανε αίσθηση είναι πως κανένας δεν είχε μία καθαρή ιδιότητα σε όλη την παράσταση. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί τραγούδησαν, είτε βγάζοντας μου απίστευτες στιγμές γέλιου, είτε πολύ φορτισμένες (Με τα μάτια κλειστά..). Οι μουσικοί δεν στάθηκαν μόνο στο να παίζουν, αλλά χόρευαν κιολας ή τουλαχιστον ήταν πάντα σε μία διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή. Αντίθετα σε πόλλα σκετσάκια οι ηθοποιοί κάνανε πολυ περιορισμένες κινήσεις στο γυρω χώρο τους και αυτο βοήθησε καθε φορα που εναλλάσονταν μουσική και σκηνές να δημιουργούν μία τρομερή αντίθεση και να εισαι μια εγρήγορση σόλη τη διαρκεια της παραστασης. Επισης, οι μουσικοι είχαν δικά τους μέροι που μιλούσαν μ'ενα πιο μουσικό τρόπο στον κόσμο, ενώ σε καποιές σκηνές ήταν κομμάτι αυτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη συμμετοχή τους στο ''Χορό'', στο σκετσάκι του Προμηθέα. Έτσι, μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς διακριτοί οι ρόλοι των ανθρώπων που ήταν πάνω στη σκηνή και υπήρχε κυρίως αυτή η ατμόσφαιρα της παρέας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μονόλογο του Μιχαηλίδη, που έκανε έναν άστεγο και άφραγκο άνθρωπο, έχοντας κάνει σπίτι του ένα παγκάκι, φίλους, τους ανθρώπους που μένουν στα δίπλα παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια. Με τη διαφορά όμως ότι εκείνος επέλεξε να ζήσει έτσι, αφού πρίν είχε μία κανονική ζωή, με οικογένεια και σπίτι, τα οποία εγκατέλειψε. Παρέα του είχε ένα τηλεκοντρόλ (το μονο που πηρε απο το σπιτι του, χωρις λογο), και με αυτό πήγαινε και άλλαζε τα κανάλια των τηλεοράσεων των γειτόνων του, των γύρω πολυκατοικιών. Με αυτόν τον τρόπο έσπαζε την ανοία τους, αφού ήταν μία αλλαγή που συνέβαινε στη ζωή τους. Εκτός ότι κάθε πρότασή του έβγαζε γέλιο αλλά και προβληματισμό για τις σχέσεις των ανθρώπων και την αποχαύνωση της εποχής, μου έκανε εντύπωση με ποιά ιδιότητα επέλεξε να τα εκφράσει. Ήταν ένας ρόλος που χαρακτήριζε, όπως θα έλεγα, ένα άτομο ''ταμπέλα'', που ο σύγχρονος άνθρωπος θα ονόμαζε, αποτυχημένο, για λύπηση, που δεν πρέπει να πλησιάζεις και απλά η ύπαρξή του ασχημαίνει το χώρο..Η σκηνή τελειώνει πλήρως φορτισμένα, αφού ακούγονται παραφρασμένα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη ..¨δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι άστεγος...¨και τα φώτα σβήνουν.
Τελειώνοντας η παράσταση, βγήκα έξω από το Ζυγό με τον υπόλοιπο κόσμο. Έστριψα ένα τσιγαρο, έβγαλα τα ακουστικά μου και χωρίς να το εχω επιλέξει ακούστηκε το white winter hymnal των Fleet foxes. Χαμογέλασα ...ένιωσα 'οπως όταν έχεις δει μια πολυ όμορφη ταινία και στο τέλος μπαίνει 'αυτο' το κομμάτι που σου δηλώνει την κάθαρση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που σκεφτόμουν και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή, ήταν τόσο χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, σαν μην είναι δουλειά αυτό που κάνουν. Μάλλον το έχω νιώσει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή και μάλλον ζήλεψα λίγο...
Πάντως στην ουσία αυτή η παράσταση αποτελείται από μία παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον, αυτό που κάνουν και είναι σα να βρίσκονται σ'ένα ευχάριστο διάλλειμμα από την καθημερινότητά τους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς τους.
Θα'θελα πολύ να σχολιάσω τη διάθεση του κόσμου, τα αντανακλαστικά του σ'αύτα που έβλεπε και άκουγε, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκδηλώσεις, και είναι ενα ξεχωριστό θέμα, θα επιχειρήσω να το γράψω κάποια στιγμή σ'ένα άλλο κείμενο.

ΥΓ 1: Η σκηνή με τον αγρότη που ήταν εξαρτημένος τσιπουράς ηταν τρομερή!! (Άγιο τσιπουράκι..)
ΥΓ 2:Εννοείται σας προτρέπω να πάτε να δείτε την παράσταση Παρ-Σαβ-Κυρ στο Ζυγό στην Πλάκα.(Καλύτερα κλείστε τραπέζι)
ΥΓ 3:Τσεκάρετε τους Cabaret Balkan στο myspace, πραγματικά αξίζουν!!
http://www.myspace.com/cabaretbalkan

ΤΡΥΠΕΣ?

Οι Τρύπες δεν υπήρξαν ποτέ!

www.trypes.gr

Γαμώτο! Ήταν τόσο τέλειοι (για να'ναι αληθινοί!)!

Βραδινό. Πάντα βραδινό.

Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ήταν μια γεμάτη μέρα. Γεμάτη αστείους ή αηδιαστικούς εφοριακούς, παράνομα παρκαρίσματα, κλήσεις των 80 ευρώ, σιδερωμένους καλουπωμένους μορμόνους και κουραστικές διαλέξεις. Εκεί που δεν το περιμένεις λοιπόν, το βράδυ, έχεις ξεραθεί στο κρεβάτι, το μάγουλό σου έχει παραμορφωθεί από το μαξιλάρι (που δε σε βολεύει καθόλου) και να! Χιλιόμετρα μακριά ο φίλος σου JBuddha (εγώ τον έβγαλα έτσι –ε-). Αφού λοιπόν ζούμε το ίδιο κομμάτι, και με έβαλε στο τριπάκι αυτό θα του πω…

“και να σου πω...
γιατί το λένε the only moment we were alone?
μάλλον θα κράτησε πολύ λίγο
πω πω
τόσα πολλά μου ήρθαν τώρα...
μαλάκα
μπορεί να εννοεί..
μαλάκα
οτι γνωριζόντουσαν τόσα χρόνια
αλλά μια στιγμή μόνο ΗΤΑΝ μαζί μόνοι τους
όταν ίσως είδαν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά κι έτσι
ή όταν περπατούσαν και έπεσαν σε εκείνο το πηγάδι...
το πηγάδι του
...
το πηγάδι του....
...
scotland's shame*
εκείνο το πηγάδι
με το λίγο φως
πολύ λίγο.
Όμως εδώ χορεύουν
και τραγουδάνε
κομφετί
πυροτεχνήματα
μάλλον το κάνουν.
και είναι πολύ τρυφερό
και όμορφο
τι ωραίο κομμάτι. Πως μπορεί η μουσική να το κάνει αυτό
ε;
...”

Στο τέλος αναρωτιέμαι πάντα το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο και ποτέ βαρετό. To * άλλη φορά :)

Γιαούρτι με μέλη

Σβήστε τα φώτα, κλείστε τα παράθυρα, βάλτε ένα ποτό (πολύ δυνατό) και διώξτε οποιαδήποτε άσχημη σκέψη...

The Kursk is dedicated to those lost at sea...

ΥΓ: Αυτό το Σάββατο μαζί με τον Yann Tiersen στο Fuzz.

Στέλλα + Τρέλα = Στρέλλα

- Είπα να φύγω απ'την Αθήνα αλλά... 

- Αλλά που θα βρεις χειρότερα;

- Ακριβώς!

Είναι μία απ'τις ατάκες της ταινίας Στρέλλα του Πάνου Κούτρα που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Η Στρέλλα και ο Γιώργος είναι στο Πλάζα και απ'το παράθυρο φαίνεται η Ακρόπολη. Ακολουθεί αυτός ο διάλογος αλλά το 'χειρότερα' δεν ακούγεται σαν μομφή από τα χείλη της Στρέλλας. Είναι σαν η Αθήνα να είναι ο μοναδικός τόπος όπου μπορείς να ζήσεις. Εκφράζει τα εκατομμύρια κατοίκων αυτής της άσχημης, τρελής πόλης που την βρίζουν κάθε ώρα και λεπτό σαν να'ταν κάποια γυναίκα ή κάποιος άντρας ή ακόμα μια τρανσέξουαλ που δεν μας κάθεται. Κι όμως κανείς δεν σηκώνεται να φύγει. Τα σκουπίδια, η κίνηση, τα γκρίζα κτίρια είναι η αντίθεση που μας οδηγεί να μισούμε αυτή την μητρόπολη όσο τη λατρεύουμε... Κι ο Πάνος Κούτρας δεν της χαρίζεται. Η ταινία διαδραματίζεται ανάμεσα στην πρωτεύουσα και ένα ορεινό χωριό της Τρίπολης. Το σπίτι της Στρέλλας βρίσκεται στο σταθμό Λαρίσης, πίσω από τη Λιοσίων. Το κτίριο είναι ένα παλιό 'ντέλο'. Τα τρένα περνούν με θόρυβο κάτω απ'το παράθυρο. 

Ο Πάνος Κούτρας σε προηγούμενη ταινία του μας παρουσίασε μια πόλη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης υπό την απειλή ενός γιγαντιαίου μουσακά. Όπως απειλεί την πόλη μας τα τελευταία χρόνια ο ευρωπαϊκός καθωσπρεπισμός κάποιων κουτοπόνηρων παπαγάλων. Αλλά η Αθήνα δεν είναι μία απλή πόλη όπου μπορείς να γκρεμίζεις και να χτίζεις. Η Αθήνα είναι οι άνθρωποι που ζουν, δουλεύουν, πίνουν, καπνίζουν και γαμούν μέσα σ'αυτή. Οι κάτοικοι της που την παίρνουν από πίσω γιατί είναι η γυναίκα, ο άντρας, ο γκόμενος και η γκόμενα τους. Δεν είναι μια απλή πόλη.

Στα Φθηνά Τσιγάρα ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας αφήνει μια μικρή χαραμάδα για να δούμε ποιοι είμαστε εμείς που τριγυρνάμε στους δρόμους της μεγάλης ερωμένης μας. Και ποιο καλύτερο μέρος για να καταγράψεις τις ζωές των ανθρώπων που ζουν εδώ παρά ένα μικρό cafe. Ο μπάρμαν που συλλέγει στιγμές στις ζωές των πελατών του, το ζευγάρι που χωρίζει και αναπολεί ή οικτίρει τη σχέση του, ο μεσήλικας που ψάχνει να γαμήσει. Και ο - προσωπικά αγαπημένος - φίλος που αναπολεί τον χαμένο του έρωτα και πληρώνει δυό πουτάνες απλά για ένα δείπνο. Γιατί "δεν θέλει να γαμήσει. θέλει να ηρεμήσει".

Ξέφυγα όμως (είναι κι αυτός ο Gustavo Beytelmann που παίζει τ'άντερα του στο πιάνο!) και το θέμα μου αρχικά δεν ήταν η Αθήνα αλλά η Στρέλλα. Την οποία είδα στην γεμάτη αίθουσα του σινεμά Έλλη και ενθουσιάστηκα. Είναι μια ταινία 'ερασιτεχνική' με την καλή έννοια φυσικά. Θέλω να πω (και μάλλον δεν το λέω καλά) ότι δεν είναι ραφιναρισμένη. Είναι δραματική; θα ρωτήσετε. Χμμ. Είναι κωμική; Μάλλον όχι. Τότε; Αυτό ακριβώς θέλω να πω! Δεν έχει κλασικές δομές. Η ιστορία είναι κατά βάση τραγική αλλά δεν καταντά μελόδραμα (δεν κάνει πλιτς!). Έχει αρκετές δόσεις χιούμορ ώστε να μη σε κάνει να νιωθεις άβολα. Η ισορροπία που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι αξιοθαύμαστη.

Αλλά το εκπληκτικό μ'αυτή την ταινία είναι η απόλυτη ταύτιση με την πρωταγωνίστρια! Η Στρέλλα είναι τρανσέξουαλ και είναι η πρώτη φορά - παρότι έχω δει τις ταινίες του Almodovar - που αυτό δεν με ξενίζει. Η ταινία αυτή καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις άνετα δίπλα σε ιδιαίτερους ανθρώπους σαν αυτούς που δεν γνωρίζεις συχνά - προσωπικά ποτέ. Σηκώθηκα απ'την άβολη πολυθρόνα του σινεμά και αναρωτιόμουν γιατί δεν έχω συναντήσει ποτέ τρανσέξουαλ. Την απάντηση την ξέρω αλλά αυτό δεν με σταμάτησε απ'το να σκέφτομαι πόσο μαλάκας είμαι.

Αυτά για την ταινία. Στην Ελλάδα ξεκινάει προβολές στις 17 Δεκέμβρη και εγώ θα είμαι σε κάποια μικρή αίθουσα να την ξαναδώ. Ελπίζω και πολλοί άλλοι.

Η ιστοσελίδα της ταινίας 

http://strellamovie.wordpress.com/ 

και της Fog Films (Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη)

http://fogfilms.org/

 

...Ψυχή Βαθιά

Εδω και δυο μερες καθομαι εως αργα τη νυχτα διαβαζοντας αρθρα για τον εμφυλιο πολεμο των Ελληνων. Δεν θα πω οτι οι γνωσεις μου ειναι αρκετες ωστε να αναλυσω ενα τετοιο θεμα, και ουτε θα το κανω, απλα αφορμη για να ξανασχοληθω με αυτο ειναι το soundtrack της ταινιας 'Ψυχη βαθια' του Βουλγαρη σε μουσικη του Αγγελακα και Βελιωτη.
Ετσι, αρχισα να διαβαζω αρθρα μανιωδως για τον εμφυλιο ακουγοντας ταυτοχρονα τη μουσικη της ταινιας. Δεν ξερω αν η μουσικη ειναι καταλληλη για τη συγκεκριμενη ταινια, μιας και δεν την εχω δει ακομα, αλλα σιγουρα μπορουσα να τη θεωρησω μουσικη των αρθρων που διαβαζα.. Πολλες προτασεις, λεξεις και φωτογραφιες ζωντανευαν μπροστα μου, σιγουρα οχι οσο ρεαλιστικα μπορει να εγιναν τα γεγονοτα, αλλα με ενα τροπο που μιλαει καποιος για κατι που ειναι μακρια απο αυτον, αλλα ταυτοχρονα δικο του.
Υπηρχαν στιγμες που ηταν σαν να εβλεπα μια ταινια, οπως καθε αλλη, και ξαφνικα να γινομουν ενας απο αυτους που ζουσαν μεσα της και να συνειδητοποιουσα τη φρικη, τη θλιψη, την τρελα..
Οταν αυτο τελειωνε, και επανερχομουνα στην δικη μου πραγματικοτητα, παντα αφηνε ενα αναπαντητο ερωτημα, και το χειροτερο ειναι οτι ηταν αοριστο..
Καλο ειναι εστω και με αφορμες μια ταινια ή ενα soundtrack, να θυμομαστε. Αυτα τα γεγονοτα δεν ειναι οτι τα ξεχασαμε, αλλα μαλλον θελουμε να τα ξεχασουμε, αν αναλογιστουμε αυτο που εγινε πραγματικα..

ΥΓ: Το soundtrack ειναι πολυ ομορφο και σε παρασερνει, ισως οχι με το πρωτο ακουσμα, αλλα αφηστε του χωρο, χρονο και ησυχια για ν'ακουστει..τοτε μαλλον θα σας φανερωθει
Θεωρω πως το 'ερημα βουνα'...καλυτερα χωρις σχολιο

J Buddha

Γεια σας σύντροφοι ΤσιπουροChatters!

Μια νύχτα, πρώτες πρωινές ώρες, μπαίνω στο messenger χαλαρός. Τσουπ. Νάτος ο φίλος τσιπουρόγατος (τότε) πετάγεται και αρχίζει κουβέντα. Κουβέντα στην κουβέντα, τραγούδι το τραγούδι η βραδιά περνάει ωραία... Αλλά τι βραδιά είναι αυτή, με μουσική (και τι μουσική!), με παρέα, με κουβεντούλα... Κάτι λείπει. Πάω στο ψυγείο και πέρνω μια μποτίλια τσίπουρο γιαννιώτικο - του Σιάτρα αν έχετε ακουστά. Πίνω μια γουλιά και ανάβω τσιγάρο. Τη μια 'καμμένη' βραδιά ακολούθησαν άλλες. Κουβέντα, τσιγάρα, Godspeed και Do Make, και φυσικά τσίπουρο. (αυτή τη στιγμή ακούω το Galaxy of Scars του Third Eye Foundation).  Την επομένη της συναλίας των Do Make στο Rodeo, να'μαστε πάλι τρεις νοματαίοι (τσιπουρόγατοι  όλοι εκπαιδευμένοι στα Γιάννενα) συζητάμε ενθουσιασμένοι για το προηγούμενο βράδυ. Και πίνουμε τσίπουρα. Ώσπου κάποιος είχε την ιδέα να διαβάσουμε κριτικές... Η μαλακία πήγαινε σύννεφο. Άνθρωποι, που αυτοαποκαλούνται κριτικοί και πληρώνονται γι'αυτό, μιλάνε για μουσικές που δεν έχουν ξανακούσει  και στην πραγματικότητα ούτε θέλουν να ασχοληθούν. Και τα πήραμε. Νευριάσαμε. Ο ποιητής Χαρέτης, ο μουσικός J Buddha (όχι δεν είναι ράπερ) και εγώ, ο συγγραφέας Άτριχος Πίθηκος. Ταπεινοί σου δούλοι  Άγιο Τσιπουράκι. Εμείς οι απόγονοι του Βάκχου απόφασίσαμε εν μία νυκτι και εν μέσω τσιπουροchat να φτιάξουμε αυτό το τσιπουρομπλογκ και να γράφουμε μαζί με όλους τους τσιπουρόγατους ότι γουστάρουμε και ότι μας βάλει στο μυαλό το διάφανο σου σώμα...

Άτριχος Πίθηκος, 30/10/2009