Τα Καρέλια τραγουδούν ακόμα...
Αφού γέλασα όσο γέλασα με την ατάκα, θυμάμαι ότι προσπαθούσα ανά τακτά χρονικά διαστήματα να την επαναφέρω στο νου μου, μιας και έχω μια δυσκολία στο να θυμάμαι λόγια (όποιος μ'έχει ακούσει να τραγουδάω...ξέρει...).
Στη σκηνή βρίσκονταν δύο όργανα της τάξεως, πιο συγκεκριμένα, δύο καπνοφύλακες, που ανακρίνανε έναν ύποπτο για καπνιστή και κατοχή τσιγάρων. Η κατάσταση ήταν σουρεάλιστικη βασιζόμενη πολύ σε ρεαλιστικά δεδομένα. Μεγάλες δόσεις χιουμορ, άλλα και τσιμπημάτων του τί ζούμε ή του ''Να δεις τί σου΄χω για μετά..'' Η παράσταση δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο διήρκησε, άλλα το σίγουρο είναι ότι ήταν μεγάλη και χορταστική!! Οι Άγαμοι Θύται με μπροστάρηδες τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Δημήτρη Σταρόβα και τους Ρούλα Μανισάνου, Χρήστο Μητρέντζη από τα παλιά, πραγματικά με εντυπωσίασαν. Παρέα είχαν, στην κυριολεξία, πολύ καλούς ηθοποιούς (Μπέσυ Μάλφα, Ταξιάρχη Χάνο, Κρατερό Κατσούλη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη) και μια μπάντα, με το όνομα Cabaret Balkan, που έδινε συνεχώς μία απίστευτη νότα Βαλκανικής μουσικής, όχι με τον κλασικό τρόπο, αφού τραγούδια παλιά, νέα, Ελληνικά και ξένα, ήταν διασκευασμένα παρασύροντας με σε πολύ διαφορέτικα ακούσματα, αλλά και μακριά απο το σκαμπό μου..
Η είσοδος όλων των συντελεστών στη σκηνή τραγουδώντας και χοροπηδώντας σαν παιδιά το ομώνυμο τραγούδι των Άγαμων Θυτών, σε έβαζε με το καλημέρα σ'ένα κλίμα φιλίας και ζεστής αγκαλιάς. Είναι η κλασική ατάκα που λένε όλοι και κοροιδεύω ''Περνάμε πολύ ωραία και αυτό φαίνεται στον κόσμο...'' μόνο που τώρα είχε βάση! Κι έτσι άρχισε.. Εναλλάσσονταν οι σκηνές με τη συνοδεία, τραγουδιών, γεμάτης μουσικής, γέλιο και χειροκροτήματα. Αυτό όμως που διέκρινα και μου έκανε αίσθηση είναι πως κανένας δεν είχε μία καθαρή ιδιότητα σε όλη την παράσταση. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί τραγούδησαν, είτε βγάζοντας μου απίστευτες στιγμές γέλιου, είτε πολύ φορτισμένες (Με τα μάτια κλειστά..). Οι μουσικοί δεν στάθηκαν μόνο στο να παίζουν, αλλά χόρευαν κιολας ή τουλαχιστον ήταν πάντα σε μία διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή. Αντίθετα σε πόλλα σκετσάκια οι ηθοποιοί κάνανε πολυ περιορισμένες κινήσεις στο γυρω χώρο τους και αυτο βοήθησε καθε φορα που εναλλάσονταν μουσική και σκηνές να δημιουργούν μία τρομερή αντίθεση και να εισαι μια εγρήγορση σόλη τη διαρκεια της παραστασης. Επισης, οι μουσικοι είχαν δικά τους μέροι που μιλούσαν μ'ενα πιο μουσικό τρόπο στον κόσμο, ενώ σε καποιές σκηνές ήταν κομμάτι αυτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη συμμετοχή τους στο ''Χορό'', στο σκετσάκι του Προμηθέα. Έτσι, μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς διακριτοί οι ρόλοι των ανθρώπων που ήταν πάνω στη σκηνή και υπήρχε κυρίως αυτή η ατμόσφαιρα της παρέας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μονόλογο του Μιχαηλίδη, που έκανε έναν άστεγο και άφραγκο άνθρωπο, έχοντας κάνει σπίτι του ένα παγκάκι, φίλους, τους ανθρώπους που μένουν στα δίπλα παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια. Με τη διαφορά όμως ότι εκείνος επέλεξε να ζήσει έτσι, αφού πρίν είχε μία κανονική ζωή, με οικογένεια και σπίτι, τα οποία εγκατέλειψε. Παρέα του είχε ένα τηλεκοντρόλ (το μονο που πηρε απο το σπιτι του, χωρις λογο), και με αυτό πήγαινε και άλλαζε τα κανάλια των τηλεοράσεων των γειτόνων του, των γύρω πολυκατοικιών. Με αυτόν τον τρόπο έσπαζε την ανοία τους, αφού ήταν μία αλλαγή που συνέβαινε στη ζωή τους. Εκτός ότι κάθε πρότασή του έβγαζε γέλιο αλλά και προβληματισμό για τις σχέσεις των ανθρώπων και την αποχαύνωση της εποχής, μου έκανε εντύπωση με ποιά ιδιότητα επέλεξε να τα εκφράσει. Ήταν ένας ρόλος που χαρακτήριζε, όπως θα έλεγα, ένα άτομο ''ταμπέλα'', που ο σύγχρονος άνθρωπος θα ονόμαζε, αποτυχημένο, για λύπηση, που δεν πρέπει να πλησιάζεις και απλά η ύπαρξή του ασχημαίνει το χώρο..Η σκηνή τελειώνει πλήρως φορτισμένα, αφού ακούγονται παραφρασμένα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη ..¨δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι άστεγος...¨και τα φώτα σβήνουν.
Τελειώνοντας η παράσταση, βγήκα έξω από το Ζυγό με τον υπόλοιπο κόσμο. Έστριψα ένα τσιγαρο, έβγαλα τα ακουστικά μου και χωρίς να το εχω επιλέξει ακούστηκε το white winter hymnal των Fleet foxes. Χαμογέλασα ...ένιωσα 'οπως όταν έχεις δει μια πολυ όμορφη ταινία και στο τέλος μπαίνει 'αυτο' το κομμάτι που σου δηλώνει την κάθαρση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που σκεφτόμουν και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή, ήταν τόσο χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, σαν μην είναι δουλειά αυτό που κάνουν. Μάλλον το έχω νιώσει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή και μάλλον ζήλεψα λίγο...
Πάντως στην ουσία αυτή η παράσταση αποτελείται από μία παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον, αυτό που κάνουν και είναι σα να βρίσκονται σ'ένα ευχάριστο διάλλειμμα από την καθημερινότητά τους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς τους.
Θα'θελα πολύ να σχολιάσω τη διάθεση του κόσμου, τα αντανακλαστικά του σ'αύτα που έβλεπε και άκουγε, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκδηλώσεις, και είναι ενα ξεχωριστό θέμα, θα επιχειρήσω να το γράψω κάποια στιγμή σ'ένα άλλο κείμενο.
ΥΓ 1: Η σκηνή με τον αγρότη που ήταν εξαρτημένος τσιπουράς ηταν τρομερή!! (Άγιο τσιπουράκι..)
ΥΓ 2:Εννοείται σας προτρέπω να πάτε να δείτε την παράσταση Παρ-Σαβ-Κυρ στο Ζυγό στην Πλάκα.(Καλύτερα κλείστε τραπέζι)
ΥΓ 3:Τσεκάρετε τους Cabaret Balkan στο myspace, πραγματικά αξίζουν!!
http://www.myspace.com/cabaretbalkan
Η είσοδος όλων των συντελεστών στη σκηνή τραγουδώντας και χοροπηδώντας σαν παιδιά το ομώνυμο τραγούδι των Άγαμων Θυτών, σε έβαζε με το καλημέρα σ'ένα κλίμα φιλίας και ζεστής αγκαλιάς. Είναι η κλασική ατάκα που λένε όλοι και κοροιδεύω ''Περνάμε πολύ ωραία και αυτό φαίνεται στον κόσμο...'' μόνο που τώρα είχε βάση! Κι έτσι άρχισε.. Εναλλάσσονταν οι σκηνές με τη συνοδεία, τραγουδιών, γεμάτης μουσικής, γέλιο και χειροκροτήματα. Αυτό όμως που διέκρινα και μου έκανε αίσθηση είναι πως κανένας δεν είχε μία καθαρή ιδιότητα σε όλη την παράσταση. Όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί τραγούδησαν, είτε βγάζοντας μου απίστευτες στιγμές γέλιου, είτε πολύ φορτισμένες (Με τα μάτια κλειστά..). Οι μουσικοί δεν στάθηκαν μόνο στο να παίζουν, αλλά χόρευαν κιολας ή τουλαχιστον ήταν πάντα σε μία διαρκή κίνηση πάνω στη σκηνή. Αντίθετα σε πόλλα σκετσάκια οι ηθοποιοί κάνανε πολυ περιορισμένες κινήσεις στο γυρω χώρο τους και αυτο βοήθησε καθε φορα που εναλλάσονταν μουσική και σκηνές να δημιουργούν μία τρομερή αντίθεση και να εισαι μια εγρήγορση σόλη τη διαρκεια της παραστασης. Επισης, οι μουσικοι είχαν δικά τους μέροι που μιλούσαν μ'ενα πιο μουσικό τρόπο στον κόσμο, ενώ σε καποιές σκηνές ήταν κομμάτι αυτών με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη συμμετοχή τους στο ''Χορό'', στο σκετσάκι του Προμηθέα. Έτσι, μου φάνηκε πως δεν ήταν εντελώς διακριτοί οι ρόλοι των ανθρώπων που ήταν πάνω στη σκηνή και υπήρχε κυρίως αυτή η ατμόσφαιρα της παρέας.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το μονόλογο του Μιχαηλίδη, που έκανε έναν άστεγο και άφραγκο άνθρωπο, έχοντας κάνει σπίτι του ένα παγκάκι, φίλους, τους ανθρώπους που μένουν στα δίπλα παγκάκια κι έτρωγε από τα σκουπίδια. Με τη διαφορά όμως ότι εκείνος επέλεξε να ζήσει έτσι, αφού πρίν είχε μία κανονική ζωή, με οικογένεια και σπίτι, τα οποία εγκατέλειψε. Παρέα του είχε ένα τηλεκοντρόλ (το μονο που πηρε απο το σπιτι του, χωρις λογο), και με αυτό πήγαινε και άλλαζε τα κανάλια των τηλεοράσεων των γειτόνων του, των γύρω πολυκατοικιών. Με αυτόν τον τρόπο έσπαζε την ανοία τους, αφού ήταν μία αλλαγή που συνέβαινε στη ζωή τους. Εκτός ότι κάθε πρότασή του έβγαζε γέλιο αλλά και προβληματισμό για τις σχέσεις των ανθρώπων και την αποχαύνωση της εποχής, μου έκανε εντύπωση με ποιά ιδιότητα επέλεξε να τα εκφράσει. Ήταν ένας ρόλος που χαρακτήριζε, όπως θα έλεγα, ένα άτομο ''ταμπέλα'', που ο σύγχρονος άνθρωπος θα ονόμαζε, αποτυχημένο, για λύπηση, που δεν πρέπει να πλησιάζεις και απλά η ύπαρξή του ασχημαίνει το χώρο..Η σκηνή τελειώνει πλήρως φορτισμένα, αφού ακούγονται παραφρασμένα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη ..¨δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι άστεγος...¨και τα φώτα σβήνουν.
Τελειώνοντας η παράσταση, βγήκα έξω από το Ζυγό με τον υπόλοιπο κόσμο. Έστριψα ένα τσιγαρο, έβγαλα τα ακουστικά μου και χωρίς να το εχω επιλέξει ακούστηκε το white winter hymnal των Fleet foxes. Χαμογέλασα ...ένιωσα 'οπως όταν έχεις δει μια πολυ όμορφη ταινία και στο τέλος μπαίνει 'αυτο' το κομμάτι που σου δηλώνει την κάθαρση. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που σκεφτόμουν και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλοι αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή, ήταν τόσο χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, σαν μην είναι δουλειά αυτό που κάνουν. Μάλλον το έχω νιώσει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή και μάλλον ζήλεψα λίγο...
Πάντως στην ουσία αυτή η παράσταση αποτελείται από μία παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον, αυτό που κάνουν και είναι σα να βρίσκονται σ'ένα ευχάριστο διάλλειμμα από την καθημερινότητά τους, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της δουλειάς τους.
Θα'θελα πολύ να σχολιάσω τη διάθεση του κόσμου, τα αντανακλαστικά του σ'αύτα που έβλεπε και άκουγε, αλλά επειδή αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκδηλώσεις, και είναι ενα ξεχωριστό θέμα, θα επιχειρήσω να το γράψω κάποια στιγμή σ'ένα άλλο κείμενο.
ΥΓ 1: Η σκηνή με τον αγρότη που ήταν εξαρτημένος τσιπουράς ηταν τρομερή!! (Άγιο τσιπουράκι..)
ΥΓ 2:Εννοείται σας προτρέπω να πάτε να δείτε την παράσταση Παρ-Σαβ-Κυρ στο Ζυγό στην Πλάκα.(Καλύτερα κλείστε τραπέζι)
ΥΓ 3:Τσεκάρετε τους Cabaret Balkan στο myspace, πραγματικά αξίζουν!!
http://www.myspace.com/cabaretbalkan
