- Είπα να φύγω απ'την Αθήνα αλλά...
- Αλλά που θα βρεις χειρότερα;
- Ακριβώς!
Είναι μία απ'τις ατάκες της ταινίας Στρέλλα του Πάνου Κούτρα που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Η Στρέλλα και ο Γιώργος είναι στο Πλάζα και απ'το παράθυρο φαίνεται η Ακρόπολη. Ακολουθεί αυτός ο διάλογος αλλά το 'χειρότερα' δεν ακούγεται σαν μομφή από τα χείλη της Στρέλλας. Είναι σαν η Αθήνα να είναι ο μοναδικός τόπος όπου μπορείς να ζήσεις. Εκφράζει τα εκατομμύρια κατοίκων αυτής της άσχημης, τρελής πόλης που την βρίζουν κάθε ώρα και λεπτό σαν να'ταν κάποια γυναίκα ή κάποιος άντρας ή ακόμα μια τρανσέξουαλ που δεν μας κάθεται. Κι όμως κανείς δεν σηκώνεται να φύγει. Τα σκουπίδια, η κίνηση, τα γκρίζα κτίρια είναι η αντίθεση που μας οδηγεί να μισούμε αυτή την μητρόπολη όσο τη λατρεύουμε... Κι ο Πάνος Κούτρας δεν της χαρίζεται. Η ταινία διαδραματίζεται ανάμεσα στην πρωτεύουσα και ένα ορεινό χωριό της Τρίπολης. Το σπίτι της Στρέλλας βρίσκεται στο σταθμό Λαρίσης, πίσω από τη Λιοσίων. Το κτίριο είναι ένα παλιό 'ντέλο'. Τα τρένα περνούν με θόρυβο κάτω απ'το παράθυρο.
Ο Πάνος Κούτρας σε προηγούμενη ταινία του μας παρουσίασε μια πόλη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης υπό την απειλή ενός γιγαντιαίου μουσακά. Όπως απειλεί την πόλη μας τα τελευταία χρόνια ο ευρωπαϊκός καθωσπρεπισμός κάποιων κουτοπόνηρων παπαγάλων. Αλλά η Αθήνα δεν είναι μία απλή πόλη όπου μπορείς να γκρεμίζεις και να χτίζεις. Η Αθήνα είναι οι άνθρωποι που ζουν, δουλεύουν, πίνουν, καπνίζουν και γαμούν μέσα σ'αυτή. Οι κάτοικοι της που την παίρνουν από πίσω γιατί είναι η γυναίκα, ο άντρας, ο γκόμενος και η γκόμενα τους. Δεν είναι μια απλή πόλη.
Στα Φθηνά Τσιγάρα ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας αφήνει μια μικρή χαραμάδα για να δούμε ποιοι είμαστε εμείς που τριγυρνάμε στους δρόμους της μεγάλης ερωμένης μας. Και ποιο καλύτερο μέρος για να καταγράψεις τις ζωές των ανθρώπων που ζουν εδώ παρά ένα μικρό cafe. Ο μπάρμαν που συλλέγει στιγμές στις ζωές των πελατών του, το ζευγάρι που χωρίζει και αναπολεί ή οικτίρει τη σχέση του, ο μεσήλικας που ψάχνει να γαμήσει. Και ο - προσωπικά αγαπημένος - φίλος που αναπολεί τον χαμένο του έρωτα και πληρώνει δυό πουτάνες απλά για ένα δείπνο. Γιατί "δεν θέλει να γαμήσει. θέλει να ηρεμήσει".
Ξέφυγα όμως (είναι κι αυτός ο Gustavo Beytelmann που παίζει τ'άντερα του στο πιάνο!) και το θέμα μου αρχικά δεν ήταν η Αθήνα αλλά η Στρέλλα. Την οποία είδα στην γεμάτη αίθουσα του σινεμά Έλλη και ενθουσιάστηκα. Είναι μια ταινία 'ερασιτεχνική' με την καλή έννοια φυσικά. Θέλω να πω (και μάλλον δεν το λέω καλά) ότι δεν είναι ραφιναρισμένη. Είναι δραματική; θα ρωτήσετε. Χμμ. Είναι κωμική; Μάλλον όχι. Τότε; Αυτό ακριβώς θέλω να πω! Δεν έχει κλασικές δομές. Η ιστορία είναι κατά βάση τραγική αλλά δεν καταντά μελόδραμα (δεν κάνει πλιτς!). Έχει αρκετές δόσεις χιούμορ ώστε να μη σε κάνει να νιωθεις άβολα. Η ισορροπία που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι αξιοθαύμαστη.
Αλλά το εκπληκτικό μ'αυτή την ταινία είναι η απόλυτη ταύτιση με την πρωταγωνίστρια! Η Στρέλλα είναι τρανσέξουαλ και είναι η πρώτη φορά - παρότι έχω δει τις ταινίες του Almodovar - που αυτό δεν με ξενίζει. Η ταινία αυτή καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις άνετα δίπλα σε ιδιαίτερους ανθρώπους σαν αυτούς που δεν γνωρίζεις συχνά - προσωπικά ποτέ. Σηκώθηκα απ'την άβολη πολυθρόνα του σινεμά και αναρωτιόμουν γιατί δεν έχω συναντήσει ποτέ τρανσέξουαλ. Την απάντηση την ξέρω αλλά αυτό δεν με σταμάτησε απ'το να σκέφτομαι πόσο μαλάκας είμαι.
Αυτά για την ταινία. Στην Ελλάδα ξεκινάει προβολές στις 17 Δεκέμβρη και εγώ θα είμαι σε κάποια μικρή αίθουσα να την ξαναδώ. Ελπίζω και πολλοί άλλοι.
Η ιστοσελίδα της ταινίας
και της Fog Films (Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη)
