Βραδινό. Πάντα βραδινό.

Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ήταν μια γεμάτη μέρα. Γεμάτη αστείους ή αηδιαστικούς εφοριακούς, παράνομα παρκαρίσματα, κλήσεις των 80 ευρώ, σιδερωμένους καλουπωμένους μορμόνους και κουραστικές διαλέξεις. Εκεί που δεν το περιμένεις λοιπόν, το βράδυ, έχεις ξεραθεί στο κρεβάτι, το μάγουλό σου έχει παραμορφωθεί από το μαξιλάρι (που δε σε βολεύει καθόλου) και να! Χιλιόμετρα μακριά ο φίλος σου JBuddha (εγώ τον έβγαλα έτσι –ε-). Αφού λοιπόν ζούμε το ίδιο κομμάτι, και με έβαλε στο τριπάκι αυτό θα του πω…

“και να σου πω...
γιατί το λένε the only moment we were alone?
μάλλον θα κράτησε πολύ λίγο
πω πω
τόσα πολλά μου ήρθαν τώρα...
μαλάκα
μπορεί να εννοεί..
μαλάκα
οτι γνωριζόντουσαν τόσα χρόνια
αλλά μια στιγμή μόνο ΗΤΑΝ μαζί μόνοι τους
όταν ίσως είδαν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά κι έτσι
ή όταν περπατούσαν και έπεσαν σε εκείνο το πηγάδι...
το πηγάδι του
...
το πηγάδι του....
...
scotland's shame*
εκείνο το πηγάδι
με το λίγο φως
πολύ λίγο.
Όμως εδώ χορεύουν
και τραγουδάνε
κομφετί
πυροτεχνήματα
μάλλον το κάνουν.
και είναι πολύ τρυφερό
και όμορφο
τι ωραίο κομμάτι. Πως μπορεί η μουσική να το κάνει αυτό
ε;
...”

Στο τέλος αναρωτιέμαι πάντα το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο και ποτέ βαρετό. To * άλλη φορά :)

Γιαούρτι με μέλη