NotSoCoolverine

Too cool to be a Mogwai song.
Actually everything points to Mogwai from the start. And in 3 minutes and fucking 40 seconds they have a perfect opportunity. They’ve made us wait for the change, the better part that was coming all along. That’s who Mogwai are. They make you wait and wait and wait until-
Until they come on you full force and they suck your tits with their power and imagination. their guitars and the noise. the noise and the guitars. They keep you waiting up to the minute you cannot wait anymore or-
Or maybe they just explode before you understand and-
And it's too late. You're a Mogwai maniac.
But now 3 minutes and 40 fucking seconds later I expect hell to break loose and it’s only a bit of a nice bass guitar and a quicker rhythm. But Stuart where are the guitars? Seriously now couldn’t you just kick our asses for the remaining 2 and a half minutes?

Μαύροι Κύκνοι στην Λιοσίων Νο2

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερα να βλέπεις λάιβ τα αγαπημένα σου συγκροτήματα μία και μοναδική φορά ή περισσότερες. Και αν η μία φορά δεν είναι η καλή τους μέρα (συμβαίνει συχνά); Αν έχουν κυκλοφορήσει την δισκάρα τους αφού τους είδα εγώ; Αν δεν έρθουν άλλη φορά στην Ελλάδα; Πως ήταν λοιπόν η τρίτη φορά που είδες τους Swans Άτριχε μου Πίθηκε; Ομολογώ ότι αυτό

με τα πολλά ή λίγα λάιβ το σκέφτομαι από τότε που είδα δεύτερη φορά τους Swans και τώρα που τους άκουσα ξανά στο Gagarin η σκέψη επανήλθε πιο έντονη. Γιατί όταν πρωτοακούσαμε για τον Michael Gira και την παρέα του, όταν ευλαβικά ακούγαμε το The Seer και αυνανιζόμασταν σε κάθε αυλάκι του βινυλίου, όταν τελικά μάθαμε ότι θα έρθουν στο Fuzz στην Πειραιώς και πήραμε και τα εισιτηριάκια μας, ήμασταν ευτυχισμένοι. Ευτυχισμένοι και λίγο τρομαγμένοι, ή καλύτερα λίγο ανίδεοι. Βλέπετε δεν τους ξέραμε και από πριν, δεν είχαμε ξανακούσει, δεν είχαμε μάθει κάτι για αυτούς τόσα χρόνια που μεσουρανούσαν γαμούσαν στο ποστ-πανκ σύμπαν. Πήγαμε στην συναυλία τρομαγμένοι από τις φήμες (εντελώς αληθινές) ότι η ένταση του ήχου στις εμφανίσεις ήταν εκκωφαντική, φτάσαμε στον Ταύρο γνωρίζοντας μόνο το The Seer και κάνένα ακόμα κομμάτι από την παλιά εποχή.

Αλλά τελικά δεν έχουν σημασία οι φήμες και το επίπεδο γνώσης με μία τέτοια μπάντα που που βγαίνει στην σκηνή σαν τους Sonic Youth (θυμαστε εκείνη την εφιαλτική βραδιά στην Φρεαττύδα που η Κιμ άφησε το μπάσο για την τρίτη κιθάρα;) και όποιον πάρει ο Χάρος! Δεν έχει σημασία τι νομίζεις εσύ για τους Swans αλλά τι είναι έτοιμοι να σου δείξουν αυτοί πάνω στην σκηνή. Μία ζωντανή εμφάνιση είναι σαν μάχη εξουσίας. Εμείς το κοινό εναντίον της μπάντας. Ποιος θα υπερισχύσει; Ποιος θα έχει το πάνω χέρι για 1-2-3 ώρες; Ποιος έχει το πλεονέκτημα της έκπληξης; Οι καλύτερες συναυλίες φυσικά είναι αυτές στις οποίες δεν υπάρχει νικητής. Ισοπαλία. Αλλά για φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, της ισοπαλίας, πρέπει η μπάντα να σε κυριεύσει για λίγο για να σε ανεβάσει στο επίπεδο της, στην σκηνή. Αυτό ακριβώς κάνουν, έκαναν για τρίτη φορά, οι Swans. Είναι κυριάρχοι. Ξεκινάει η συναυλία και πονάω φριχτά στον αυχένα, δεν μπορώ να κουνηθώ. Ο JB δίπλα μου είναι πτώμα από την κούραση. Μόνο μας όπλο για την ισοπαλία το Άγιο Τσιπουράκι που πηγαίνει από χέρι σε χέρι. Η μπάντα και ο Gira όπως πάντα εξουσιάζουν. Με τις θηριώδεις κιθάρες τους, την σχεδόν εκτός ορίων ένταση, την εξοργιστική ακρίβεια με την οποία είναι χτισμένη το χάος τους, με την απίστευτη ενέργεια του ντράμερ, τους ανυπέρβλητους ρυθμούς του μπάσου, την φασαρία (noise), τους παρανοϊκούς -σχεδόν- αμανέδες του Gira. 

Σε τραβάνε κάτι αόρατα χέρια και σε τοποθετούν πάνω στην σκηνή. Τέρμα ο πόνος, τέρμα η κούραση, τέρμα το τσίπουρο. Καληνύχτα

Δίδυμα Φεγγάρια

Μας αρέσουν τα περίεργα συγκροτήματα έτσι; Ιδού λοιπόν οι Αμερικανοί (εξ Αγίω Φραγκίσκο ορμώμενοι) Moon Duo που ηχογραφούν τους δίσκους τους στην Γερμανία. Για ποιον λόγο είναι αυτό σημαντικό; γιατί παίζουν ψυχεδελικό κράουτ ροκ! ναι ναι και εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει αλλά τώρα άρχισα να καταλαβαίνω λίγο. Επίσης τους αρέσει να προσθέτουν λίγα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια κάτω από το καπό και τέλος έχουν την συνήθεια να γράφουν drones, να "τραβάνε" λίγο τα τραγούδια μέχρι να ξεχειλώσουν.

Κάποιος τώρα γελάει και σκέφτεται "μαλάκα μου, ο Άτριχος Πίθηκος τους άκουσε και τρελάθηκε." Όντως συντρόφοι ενθουσιάστηκα! Όλα τα παραπάνω που περιέγραψα υπάρχουν μέσα στον πρόσφατο δίσκο τους Occult Architecture, Vol. 1, και επιπλέον οι Moon Duo αφήνουν τα τραγούδια να ξεχειλώσουν λίγο παραπάνω με τα drones τους (το allmusic.com το θεωρεί μειονέκτημα χα χα χα). Λοιπόν, what's not to like? Μοιάζουν λίγο έως πολύ με τους θρυλικά καλτ Spacemen 3 αλλά και με τους Tortoise του Beacons of Ancestorship. Όμως αυτό που με κέρδισε στον νέο δίσκο τους (και στους παλιότερους βέβαια) είναι αυτή η αγαπημένη μου μονότονη επιμίκυνση του τραγουδιού μέχρι το σημείο που χάνεις ακροατές. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές έχω φρέσκια την τρίτη συναυλία των Swans στο Gagarin 205 με τους οποίους συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Μπορεί ένας ρυθμός ή ένας αμανές του Gira να κρατήσει 30 λεπτά μέχρι να αποφασίσουν να μπουν όλα τα οργανα μαζί και στην δυνατότερη ένταση. Με τους Moon Duo συμβάινει κάτι παρόμοιο αλλά πιο ήπιο σε ένταση και συνθετική πολυπλοκότητα. Στο Cult of Moloch διάρκειας 7'25'' ο ρυθμός είναι σαφώς πιο μεστός, πιο κράουτ ροκ και συνεχίζει χωρίς φτιασίδια πολύ μετά την φωνή ενώ στο διάρκειας 10'30'' White Rose το όλο θέμα που κλείνει το τραγούδι αργά και βασανιστικά είναι πιο τζαζ ή και dub αν προτιμάτε.

Αρκετά με τα λόγια, δεν υπάρχει καλύτερος κριτής από τα ίδια σου τα αυτιά. Μόνο κάτι τελευταίο. Τους Moon Duo τους ανακάλυψα μέσω της δισκογραφικής τους εταιρείας της Sacred Bones Record στην οποία βγάζουν το ψωμί τους οι Blanck  Mass (ένας εκ των δύο Fuck Buttons o Benjamin John Power), η αβαν-γκαρ νορβηγίδα Jenny Hval, οι άγνωστοι industrial Uniform,οι Föllakzoid ακόμα και ο John Carpenter και ο David Lynch! Για τους τρεις πρώτους θα τα ξαναπούμε σύντομα καθώς μόλις κυκλοφόρησαν νέους δίσκους, προς το παρόν πάρτε μία ιδέα από Moon Duo:

Μαύροι Κύκνοι στην Λιοσίων

Από εκείνη την στιγμή που ακούσαμε το The Seer και συνειδητοποιήσαμε ότι ο Michael Gira ήταν ειλικρινής όταν έλεγε ότι αυτόν τον δίσκο τον ετοίμαζε 35 χρόνια (αυτή την αίσθηση ότι οι συνθέσεις έχουν δουλευτεί για πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουν στα αυτιά μου δεν θα την ξεχάσω ποτέ) γίναμε φανατικοί οπαδού των Swans. Όχι δεν τους ακούγαμε στην ποστ-πανκ εποχή ούτε έχουμε τίποτα παλιά βινύλια στην φτωχή δισκοθήκη μας. Είμαστε η γενιά των 90ιζ που έκλαψε όταν πέθανε ο Κομπέιν (και μαζί του το γκραντζ) και η οποία μεγάλωσε με indie, lo-fi και ποστ ροκ. Ενίοτε και με τέκνο.

Αλλά ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και είμασταν παρόντες σε εκείνη την περίεργη μαγιάτικη βραδιά το 2013, λίγο φοβισμένοι είναι η αλήθεια, όταν μας ταξίδεψ- fuck! Οι swans δεν ταξιδεύουν κανέναν, δεν μαγεύουν τα πλήθη με τις μελωδίες τους ούτε παίζουν μπεστ οβ συναυλίες. Οι Swans σε αρπάζουν από τον λαιμό με την ένταση του ήχου τους, σε βουτάνε από τα μαλλιά με την τελειότητα των συνθέσεων τους και σε αποτελειώνουν με την ανεπανάληπτη ενορχήστρωση τους και την χαοτική πειθαρχία τους πάνω στην σκηνή.

Φυσικά ότι και να πω δεν μπορώ να σας πείσω να έρθετε αύριο στην τρίτη συναυλία των Swans (την τρίτη που έχουμε παρακολουθήσει εμείς δηλαδή) αλλά ξέρω έναν καλό τρόπο να σας καταφέρω. Καταρχάς αν ακούσετε το The Seer φτάνει και περισσεύει. Μόλις χθες έπεισα έναν φίλο που δεν τους ήξερε βάζοντας του εν μέσω παιδικών ουρλιαχτών να ακούσει το ομώνυμο τραγούδι. Επιπλέον πάρτε μία μικρή γεύση από το τι πρόκειται να συμβεί αύριο. Τα λέμε εκεί. Α, και μην ξεχάσετε μπαμπάκια για τα αυτιά και τσίπουρο!

Tourner incessamment dans l’éclatement euphorique de soi

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι οι αναμνήσεις μου θα έπρεπε να έρχονται με ένα σι ντι δώρο γιατί κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για μουσική αρχιζω να αναπολώ.

Αφορμή για το μικρό νοσταλγικό ταξιδι αυτή τη φορά στάθηκε ο νέος δίσκος των Avec le soleil sortant de sa bouche (έλα θεέ και κύριε!).

Διαβάζω στην ιστοσελίδα της Constellation:

Psychedelic rock, krautrock, desert rock, punk rock, noise rock, afrobeat, experimental pop, post-rock, electronic; all are touchstones for Avec le soleil sortant de sa bouche. 

 Και θυμάμαι που περάσαμε σχεδόν ένα καλοκαίρι στην Σέριφο διαβάζοντας ένα ένθετο βιβλιαράκι με δισκοκριτικές του Heavy Metal Hammer! Δεν ακούω μέταλ, το ξέρετε καλά, και μισώ μάλλον (παρά αδιαφορώ) για τα ποστ-μέταλ συγκροτήματα αλλά εκείνα τα κειμενάκια ήταν μαγικά. Και τα διαβάζαμε παντού, στην παραλία, στα κλαμπ, έξω στον δρόμο, τα μοιραζόμασταν θυμάμαι και με άλλους άγνωστους παραθεριστές που γνωρίσαμε. Η βαθμολόγηση βεβαίως των δίσκων γινόταν με τον εκπληκτικό τρόπο των μεταλάδων -και του θεικού Μέταλ Χάμερ: από το 0 έως το 10 μετρώντας κέλτικους σταυρούς εκτός αν ο δίσκος ήταν χάλια, δηλαδή μηδέν, σε αυτή την περίπτωση αντιστοιχούσε μία κάσα.

Ένας δίσκος λοιπόν που μας τράβηξε τόσο την προσοχή ώστε να πάμε σπίτια μας μετά από 9 μέρες και αφού μείναμε ταπί με ταπί ήταν ένα 10άρι φυσικά. Αλλά τι 10άρι! Οι εν λόγω μεταλλάδες, των οποίων το όνομα δεν θυμάμαι, έπαιζαν τα πάντα σε εκείνο τον θρυλικό δίσκο! Από ρέγκε και σόουλ μέχρι τζαζ και φολκ! Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας -πόσο μάλλον στα αυτιά μας όταν τελικά ακούσαμε αυτό το ...τερατούργημα. Όντως ήταν όπως τα έλεγε ο κριτικός στο περιοδικό αλλά όχι για 10 σταυρούς...

Τους Avec le soleil τους ξέρω γιατί είμαι μανιακά ερωτευμένος με τους fly pan am, μία μάλλον καλτ μπάντα της Constellation που έχει φυσικά διαλυθεί. Υποτίθεται ότι οι Avec le soleil είναι η συνέχεια τους. Και αυτό βγάζει κάποιο νόημα αν ακούσουμε την μουσική τους. Είναι το ίδιο αντισυμβατική με των fly pan am μόνο τόσο διαφορετική. Καταρχάς η Constellation έχει δίκιο: Όλα τα παραπάνω τα έχουν βάλει μέσα σε αυτό που αποκαλούν μουσική τους αλλά και με έναν τέτοιο τρόπο που δεν το καταλαβαίνεις. Ξέρω γω ρε παιδί μου εμένα η μουσική στο Pas pipe pop, I love you so much (αλλά και στο Zubberdust!) μου μοιάζει πολύ πανηγυριώτικη, φασαριόζικη, πανκ αλλά με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο, κράουτ-ροκ αλλά με χορό ρε γαμώτο. Οι ρυθμοί τους μου θυμίζουν πιο πολύ Φέλα Κούτι αλλά πάλι κάτι δεν είναι το ίδιο.

Φυσικά όπως και με τους fly pan am (και άλλα καμένα της CST) είναι τελείως αντιεμπορικοί σε σημείο που να μην γράφουν κάτι γι'αυτούς σε μουσικά μπλογκ γιατί απλά δεν ξέρουν (λέω γω). Και τέλος οι τίτλοι των τραγουδιών (όπως και του ονόματος της μπάντας) έχουν μεγάλη σημασία για τους ίδιους και για τους ακροατές τους. Καιρός λοιπόν να μάθω γαλλικά.

Ο Μπονόμπος είναι σε φόρμα

Πω πω δισκάρα που έβγαλε ο Μπονόμπος ρε παιδιά!

Όσοι από εσάς το περιμένατε; ελάτε πείτε την αλήθεια, έχετε πει ποτέ ο αγαπημένος μου αρτίστας είναι ο Μπονόμπο; Κανένας έτσι; Διασκεδάστε λοιπόν τώρα με το Migration που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. 

Πριν λίγο διάβαζα ένα άρθρο-λίστα των καλύτερων IDM -Intelligent Dance Music- δίσκων. Ενώ συνήθως δεν ξέρω κανένα όνομα από αυτές τις λίστες (ή έστω κανέναν δίσκο για παράδειγμα στην αντίστοιχη λίστα ambient γνώρισα μόνο Tim Hecker και Brian Eno) τις διαβάζω μπας και ακούσω κάποια νέα, για εμένα, μουσική. Φυσικά ο Μπονόμπος δεν χωράει σε αυτό το είδος μουσικής αφού σχεδόν κανένας δεν τον θεωρεί intelligent... Αλλά αυτή τη φορά αναγνώρισα σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες και η λίστα με πήγε πολύ πολύ πίσω στις εποχές που με τον Ψηλό στα Γιάννενα προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε κανένα τραγούδι μ-Ziq ή Boards of Canada ή Autechre από τον -δωρεάν τότε- Napster και περιμέναμε με τις ώρες να κατέβει λόγω dial up internet.

Και ο αγαπητός Μπονόμπο; Που κολλάει στις αλκοολικές σου περιπέτειες στην Παγουρία Άτριχε;

Λίγα χρόνια αργότερα έχοντας ξεσκονίσει ότι ποστ-ροκ μουσική υπήρχε ακούσαμε το Animal Magic. Το οποίο μπήκε στο ριπίτ. Ξανά και ξανά. Η συντροφιά του Άγιου απομόνωσε το Kota και το έβαλε στο ριπίτ. Ήταν σαν τελετή μύησης. Αν μας ρωτούσαν τι μουσική ακούς;" απαντούσαμε με μια φωνή "Μπονόμπο, το Kota". Από το "Τα πάντα" στο πιο συγκεκριμένο-δεν-γίνεται! Μετά ήρθε το Dial M for Monkey (ναι μωρέ μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο στα σοβαρα!),  Days to Come και ναι επιτέλους ρε Μπονόμπο ξανάζησες στιγμές δόξας με το Black Sands. Στην περιοδεία για το North Borders που δεν μας άρεσε πήγαμε και τον ακούσαμε σε ένα πρώην/νυν σκυλάδικο της Ιεράς Οδού, που ακόμα είχε αφίσες του Αντύπα και πίσω από την μπάντα (yay!) του Μπονόμπου είχε αυτά τα τόσο σκυλέ φώτα, που το διασκεδάσαμε όσο δεν πάει. Σε ευχαριστούμε! Να μας ξανάρθεις Σάιμον (με μπάντα πάλι ε;)

Διαβάζω λοιπόν πριν λίγες μέρες την δισκοκριτική στο pitchfork και αρχίζω να βλέπω μια σύνδεση με το γούστο μου στον τρόπο που βαθμολογούν. Π.χ. το Migration και το Wilderness τα έχουν βαθμολογήσει με 7+ (από 8 και πάνω είναι best new music) ενώ εμένα μου κάνουν για 8+ (Τσίπουρο Βοτονοσίου) ενώ κάτι άλλα (δεν θα ονοματίσω που βγαίνουν αριστουργήματα (γι'αυτούς) εμένα με αφήνουν αδιάφορο (ευγενικός πάντα).

Ο Μπονόμπος δεν ήταν, δεν έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ Amon Tobin ή Aphex Twin. Αυτή η τσιλάουτ, χαρουμενιάρικη/χαβαλεδιάρικη nu-jazz που κυριαρχεί και στο Migration είναι που χρειαζόμαστε από αυτόν και όχι πολύπλοκα, νέρντι μπλιμπλίκια. Δεν θέλω πρωτοπόρους και πειραματιστές, γουστάρω καλή μουσική. Ακούω το Grains -η γυναικεία φωνή μου θυμίζει έντονα Chrysoula K. αν γνωρίζετε- και μου σηκώνεται η τρίχα. Τι ομορφιά, τι μπιτάκι, τι χάρη περισσή! Και μετά μπαίνει το σχεδόν αθόρυβο Second Sun, στο οποίο ο Μπονόμπος έχει προστάξει την μπάντα να παίζει στα όρια σιωπής και ήχου όπου τα πνευστά και τα έγχορδα ασφυκτιούν. Και έτσι τελειώνει χωρίς ξέσπασμα μέχρι να συνεχίσει στο δεύτερο μισό του δίσκου με λίγο πιο άγριες διαθέσεις ως προς το ηλεκτρονικό μέρος. Μην φανταστείτε τίποτα ρέιβ πάρτυ, απλά βάζει λίγο το χεράκι του και αυτός στις συνθέσεις για να γίνουν πιο χορευτικές.

Όπως και στο -αγαπημένο- Black Sands, και ειδικά στο ομώνυμο τραγούδι, η δύναμη του Μπονόμπο δεν είναι τόσο στην τεχνική με την οποία χειρίζεται τα ηλεκτρονικά του μπλιμπλίκια ή στο απίθανο κόψε-ράψε των σαμπλ αλλά στις συνθέσεις. Γράφει ωραία τραγούδια για πραγματική μπάντα ρε αδελφέ ο άνθρωπος, γι'αυτό και πρόπερσι είχαμε τρέξει να τον δούμε τόσο ενθουσιασμένοι: Έφερε και ολόκληρη την μπάντα του!

Μην ξεχάσετε να ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Και μόλις το κάνετε απλά επικοινωνήστε μαζί μου να μου πείτε τι ακούσατε. Η πιο όμορφη στιγμή της μουσικής δεν είναι η κριτική της -φυσικά- (άλλωστε δεν ξέρω καν πως να την περιγράψω), αλλά όταν την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο, ακούγοντας και σχολιάζοντας την.

Σκόρπιες σκέψεις του Α.Π. 2016 - Συναυλίες

1. Explosions: Λοιπόν, όταν όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου τότε συμβαίνει η συναυλία εκείνης της Κυριακής. Χορτασμένοι από ποστ ροκ συναυλίες όλο το 2016 περιμέναμε ανέμελοι την λήξη της χρονιάς μέχρι που συνειδητοποίησαμε ότι είχαμε ακόμα 3 εισιτήρια στην τσέπη! Λίγος πανικός μέχρι να τα μετρήσουμε αλλά τελικά τα βρήκαμε. Την προηγούμενη μέρα ο έτερος Τσιπουροπότης εκ συμπρωτευούσης ορμώμενος δήλωσε λακωνικά “θα σας γαμήσουν” και “greet death”. Έπεσε μέσα βέβαια και στα δύο αν και για μένα το σύμπαν είχε ένα δωράκι. Το πρώτο τραγούδι ήταν λες και είχε γραφτεί εκείνη την στιγμή και ο τίτλος του ήταν Bald monkey we love you. Πέρασαν οι ώρες, πέρασαν και οι μέρες, οι μήνες και μας έμεινε μόνο αυτό να τους θυμόμαστε. 
2. Sigur Ros: Έγραψε κάποιος σε μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, χωρίς την βροχή αυτή η συναυλία δεν θα ήταν η ίδια. Και όμως θα ισχυριστώ ότι η συναυλία, παραλίγο καλύτερη της χρονιάς, θα ήταν η ίδια ακόμα και αν λάμβανε μέρος στην λαχαναγορά του Ρέντη! Πρώτον, λόγω της έκστασης εκείνων των στιγμών δεν πρόσεξα καν τον Ουάου κεραυνό πάνω από την σκηνή και ούτε αν έπεφτε πάνω μου θα τον καταλάβαινα. Δεύτερον, όταν ο άλλος παίζει φιλαράκι το Glosoli μπροστά σου ζωντανά και τα σπάει με τρία άτομα μπάντα και λάχανα να βρέχει χέστηκα! Και τρίτο για να τελειώνω, δεν είχα μάτια, δεν είχα μύτη ούτε αίσθηση αφής, όρασης, όσφρησης. Ήμουν μόνο σώμα και ακοή. Ρυθμός και μουσική. Εγώ και αυτοί. 
3. PJ Harvey: Ας ξεκινήσουμε με μερικές γενικές σκόρπιες σκέψεις. Πόσο άσχημη είναι η PJ; Αν είστε πάνω από 35 (ανεξάρτητα το φύλλο) πόσο την έχετε ποθήσει τα τελευταία 20 χρόνια; Καταλάβατε τι θέλω να πω; Όχι; Ας το πάρω αλλιώς. Η Polly Jean ήρθε στην Αθήνα μετά από την κυκλοφορία του Hope six demolition project, που κατά γενική ομολογία ήταν ένας μέτριος δίσκος. Προσπάθησα να μην παρασύρθω φυσικά και κατάφερα να εκτιμήσω τον δίσκο αφού την είδα λάιβ. Στην συναυλία πήγαμε λίγο επιφυλακτικοί. Ήταν και εκείνη η παρουσία της στο Rockwave της Ριζούπολης πριν από χρόνια που μου έχει αφήσει ανοιχτές πληγές (κόκκινο φόρεμα με ηλεκτρική κιθάρα --και δεν βρίσκω τι είχα γράψει κάποτε στον Άγιο). Αλλά στην σκηνή εμφανίστηκε η ίδια η PJ! Ναι αυτή η ίδια που με σαγηνεύει κάθε μα κάθε φορά και το κατάφερε και πάλι. Με τα νέα της τραγούδια (ξέρω οι περισσότεροι βαρεθήκατε), με τα αριστουργήματα του Let England shake και τέλος με το μαύρο διάφανο και αρκούντως κοντό φόρεμα της και την θεατρική της παρουσία. Καταλάβατε τώρα; 
4. Mono: Κάπου διάβασα ότι οι Mono δεν έχουν παράξει τίποτα δικό τους τόσα χρόνια και παραμένουν μια σχεδόν cover band των μεγάλων ονομάτων του ποστ ροκ. Recoil, ignite λοιπόν για τις άπιστους και μιάμιση ώρα υποδειγματικού ποστ ροκ που σε αφήνει κάθιδρο και μαγεμένο από την μαεστρία και την επιμονή των Γιαπωνέζων να γράψουν ωραία μουσική. Ότι και να λένε οι ειδικοί… 
5. Ought: Πήγα και σε αυτούς τους αμούστακους Καναδούς ποστ πανκ μόνος μου (ναι θα σας καταγγείλω συντρόφοι Τσιπουροπότες) και πέρασα μια βραδιά μούρλια! Όχι ότι περίμενα να κάνουν κάτι καταπληκτικό στο λάιβ τους αλλά να είχα λιώσει τους δύο δίσκους και το EP τους και ήθελα να περάσω μια βραδιά με γνωστά απίθανα τραγούδια γεμάτα ενέργεια. Και αυτό έκανα επί μιάμιση ώρα στο σχεδόν γεμάτο ΑΝ χορεύοντας, κάνοντας χεντμπάνγκινγκ, σιγοτραγουδώντας. Έφυγα ιδρωμένος και με πόνους στο σώμα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; 

Μπορείτε άραγε να βρείτε που είναι το Άγιο Τσιπουράκι;