Όσοι από εσάς το περιμένατε; ελάτε πείτε την αλήθεια, έχετε πει ποτέ ο αγαπημένος μου αρτίστας είναι ο Μπονόμπο; Κανένας έτσι; Διασκεδάστε λοιπόν τώρα με το Migration που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες.
Πριν λίγο διάβαζα ένα άρθρο-λίστα των καλύτερων IDM -Intelligent Dance Music- δίσκων. Ενώ συνήθως δεν ξέρω κανένα όνομα από αυτές τις λίστες (ή έστω κανέναν δίσκο για παράδειγμα στην αντίστοιχη λίστα ambient γνώρισα μόνο Tim Hecker και Brian Eno) τις διαβάζω μπας και ακούσω κάποια νέα, για εμένα, μουσική. Φυσικά ο Μπονόμπος δεν χωράει σε αυτό το είδος μουσικής αφού σχεδόν κανένας δεν τον θεωρεί intelligent... Αλλά αυτή τη φορά αναγνώρισα σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες και η λίστα με πήγε πολύ πολύ πίσω στις εποχές που με τον Ψηλό στα Γιάννενα προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε κανένα τραγούδι μ-Ziq ή Boards of Canada ή Autechre από τον -δωρεάν τότε- Napster και περιμέναμε με τις ώρες να κατέβει λόγω dial up internet.
Και ο αγαπητός Μπονόμπο; Που κολλάει στις αλκοολικές σου περιπέτειες στην Παγουρία Άτριχε;
Λίγα χρόνια αργότερα έχοντας ξεσκονίσει ότι ποστ-ροκ μουσική υπήρχε ακούσαμε το Animal Magic. Το οποίο μπήκε στο ριπίτ. Ξανά και ξανά. Η συντροφιά του Άγιου απομόνωσε το Kota και το έβαλε στο ριπίτ. Ήταν σαν τελετή μύησης. Αν μας ρωτούσαν τι μουσική ακούς;" απαντούσαμε με μια φωνή "Μπονόμπο, το Kota". Από το "Τα πάντα" στο πιο συγκεκριμένο-δεν-γίνεται! Μετά ήρθε το Dial M for Monkey (ναι μωρέ μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο στα σοβαρα!), Days to Come και ναι επιτέλους ρε Μπονόμπο ξανάζησες στιγμές δόξας με το Black Sands. Στην περιοδεία για το North Borders που δεν μας άρεσε πήγαμε και τον ακούσαμε σε ένα πρώην/νυν σκυλάδικο της Ιεράς Οδού, που ακόμα είχε αφίσες του Αντύπα και πίσω από την μπάντα (yay!) του Μπονόμπου είχε αυτά τα τόσο σκυλέ φώτα, που το διασκεδάσαμε όσο δεν πάει. Σε ευχαριστούμε! Να μας ξανάρθεις Σάιμον (με μπάντα πάλι ε;)
Διαβάζω λοιπόν πριν λίγες μέρες την δισκοκριτική στο pitchfork και αρχίζω να βλέπω μια σύνδεση με το γούστο μου στον τρόπο που βαθμολογούν. Π.χ. το Migration και το Wilderness τα έχουν βαθμολογήσει με 7+ (από 8 και πάνω είναι best new music) ενώ εμένα μου κάνουν για 8+ (Τσίπουρο Βοτονοσίου) ενώ κάτι άλλα (δεν θα ονοματίσω που βγαίνουν αριστουργήματα (γι'αυτούς) εμένα με αφήνουν αδιάφορο (ευγενικός πάντα).
Ο Μπονόμπος δεν ήταν, δεν έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ Amon Tobin ή Aphex Twin. Αυτή η τσιλάουτ, χαρουμενιάρικη/χαβαλεδιάρικη nu-jazz που κυριαρχεί και στο Migration είναι που χρειαζόμαστε από αυτόν και όχι πολύπλοκα, νέρντι μπλιμπλίκια. Δεν θέλω πρωτοπόρους και πειραματιστές, γουστάρω καλή μουσική. Ακούω το Grains -η γυναικεία φωνή μου θυμίζει έντονα Chrysoula K. αν γνωρίζετε- και μου σηκώνεται η τρίχα. Τι ομορφιά, τι μπιτάκι, τι χάρη περισσή! Και μετά μπαίνει το σχεδόν αθόρυβο Second Sun, στο οποίο ο Μπονόμπος έχει προστάξει την μπάντα να παίζει στα όρια σιωπής και ήχου όπου τα πνευστά και τα έγχορδα ασφυκτιούν. Και έτσι τελειώνει χωρίς ξέσπασμα μέχρι να συνεχίσει στο δεύτερο μισό του δίσκου με λίγο πιο άγριες διαθέσεις ως προς το ηλεκτρονικό μέρος. Μην φανταστείτε τίποτα ρέιβ πάρτυ, απλά βάζει λίγο το χεράκι του και αυτός στις συνθέσεις για να γίνουν πιο χορευτικές.
Όπως και στο -αγαπημένο- Black Sands, και ειδικά στο ομώνυμο τραγούδι, η δύναμη του Μπονόμπο δεν είναι τόσο στην τεχνική με την οποία χειρίζεται τα ηλεκτρονικά του μπλιμπλίκια ή στο απίθανο κόψε-ράψε των σαμπλ αλλά στις συνθέσεις. Γράφει ωραία τραγούδια για πραγματική μπάντα ρε αδελφέ ο άνθρωπος, γι'αυτό και πρόπερσι είχαμε τρέξει να τον δούμε τόσο ενθουσιασμένοι: Έφερε και ολόκληρη την μπάντα του!
Μην ξεχάσετε να ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Και μόλις το κάνετε απλά επικοινωνήστε μαζί μου να μου πείτε τι ακούσατε. Η πιο όμορφη στιγμή της μουσικής δεν είναι η κριτική της -φυσικά- (άλλωστε δεν ξέρω καν πως να την περιγράψω), αλλά όταν την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο, ακούγοντας και σχολιάζοντας την.
Όπως και στο -αγαπημένο- Black Sands, και ειδικά στο ομώνυμο τραγούδι, η δύναμη του Μπονόμπο δεν είναι τόσο στην τεχνική με την οποία χειρίζεται τα ηλεκτρονικά του μπλιμπλίκια ή στο απίθανο κόψε-ράψε των σαμπλ αλλά στις συνθέσεις. Γράφει ωραία τραγούδια για πραγματική μπάντα ρε αδελφέ ο άνθρωπος, γι'αυτό και πρόπερσι είχαμε τρέξει να τον δούμε τόσο ενθουσιασμένοι: Έφερε και ολόκληρη την μπάντα του!
Μην ξεχάσετε να ακούσετε αυτόν τον δίσκο. Και μόλις το κάνετε απλά επικοινωνήστε μαζί μου να μου πείτε τι ακούσατε. Η πιο όμορφη στιγμή της μουσικής δεν είναι η κριτική της -φυσικά- (άλλωστε δεν ξέρω καν πως να την περιγράψω), αλλά όταν την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο, ακούγοντας και σχολιάζοντας την.
