Από εκείνη την στιγμή που ακούσαμε το The Seer και συνειδητοποιήσαμε ότι ο Michael Gira ήταν ειλικρινής όταν έλεγε ότι αυτόν τον δίσκο τον ετοίμαζε 35 χρόνια (αυτή την αίσθηση ότι οι συνθέσεις έχουν δουλευτεί για πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουν στα αυτιά μου δεν θα την ξεχάσω ποτέ) γίναμε φανατικοί οπαδού των Swans. Όχι δεν τους ακούγαμε στην ποστ-πανκ εποχή ούτε έχουμε τίποτα παλιά βινύλια στην φτωχή δισκοθήκη μας. Είμαστε η γενιά των 90ιζ που έκλαψε όταν πέθανε ο Κομπέιν (και μαζί του το γκραντζ) και η οποία μεγάλωσε με indie, lo-fi και ποστ ροκ. Ενίοτε και με τέκνο.
Αλλά ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και είμασταν παρόντες σε εκείνη την περίεργη μαγιάτικη βραδιά το 2013, λίγο φοβισμένοι είναι η αλήθεια, όταν μας ταξίδεψ- fuck! Οι swans δεν ταξιδεύουν κανέναν, δεν μαγεύουν τα πλήθη με τις μελωδίες τους ούτε παίζουν μπεστ οβ συναυλίες. Οι Swans σε αρπάζουν από τον λαιμό με την ένταση του ήχου τους, σε βουτάνε από τα μαλλιά με την τελειότητα των συνθέσεων τους και σε αποτελειώνουν με την ανεπανάληπτη ενορχήστρωση τους και την χαοτική πειθαρχία τους πάνω στην σκηνή.
Φυσικά ότι και να πω δεν μπορώ να σας πείσω να έρθετε αύριο στην τρίτη συναυλία των Swans (την τρίτη που έχουμε παρακολουθήσει εμείς δηλαδή) αλλά ξέρω έναν καλό τρόπο να σας καταφέρω. Καταρχάς αν ακούσετε το The Seer φτάνει και περισσεύει. Μόλις χθες έπεισα έναν φίλο που δεν τους ήξερε βάζοντας του εν μέσω παιδικών ουρλιαχτών να ακούσει το ομώνυμο τραγούδι. Επιπλέον πάρτε μία μικρή γεύση από το τι πρόκειται να συμβεί αύριο. Τα λέμε εκεί. Α, και μην ξεχάσετε μπαμπάκια για τα αυτιά και τσίπουρο!
