....μας συστηθηκαν με τα χερια σε σταση προσευχης και μας χαιρετησαν ευλογωντας μας!!!
O λογος για τους Woven Hand που εμφανιστηκαν στο An club την παρασκευη που περασε.
Ηταν την προηγουμενη Τριτη οταν ειχαμε βρεθει με τον φιλτατο 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και μου πεταξε στο ασχετο...'μαλακα ερχονται την Παρασκευη οι woven hand'...ε απλα δεν γινοταν να το χασω!!!
Για να ξεκαθαρισω κατι. Δεν ειμαι φανατικος του κοκκινου κυκλου-10ης εντολης και οχι δεν εμαθα τους 16 horsepower και τους woven hand απο τη σειρα. Οχι οτι θα ηταν κακο να τους ηξερα απο εκει, απλα μου τη σπαει κατι να γινεται μοδα ετσι.
Ομολογω πως ημουν και ειμαι πολυ πιο ενημερωμενος για τη δισκογραφια των 16 horsepower και ειναι ενα απο τα συγκροτηματα που και φαν να μην εισαι, αν μη τι αλλο θα σου προκαλεσει 'κατι'...Επισης, οτι δειγματα ειχα ακουσει απο woven hand μ'αρεσανε, αλλα δεν μπορουσα να τα φανταστω ζωντανα. Κι αυτο γιατι στους 16 horsepower τα τραγουδια εχουν εναν αμιγη ρυθμο που δεν κρυβεται, δεν ψαχνεις να τον αναγνωρισεις, σου φανερωνεται τοσο ξεκαθαρα που μπαινει κατευθειαν μεσα σου, δε σε γυροφερνει, απλα κυλαει σ'ολο σου το σωμα, οπου περναει και το αιμα...
Αντιθετα οι woven hand μπορει να συνεχιζουν να εχουν το μυστηριο που ειχαν κ οι 16 horsepower, αλλα ο ρυθμος τους ειναι κρυμμενος. Ψαχνεις, δεν μπορεις ν'ακους τη μουσικη τους και να πεις οτι μπορεις να κανεις και κατι αλλο ταυτοχρονα...ή εισαι εκει, ή δεν θα σου αποκαλυφθει, απλα γιατι ετσι ειναι, ετσι θελει να ειναι...Πως θα μπορεσει να βγει ενα τετοιο συναισθημα σε μια συναυλια?
Ο David Eugene Edwards, φροντμαν και των δυο προαναφερθεντων συγροτηματων ειναι το κυριο κεφαλι στο στιχο και τη μουσικη των woven hand. Θρησκος, γεννημενος και μεγαλωμενος σε απολυτο θρησκευτικο περιβαλλον και εχοντας σαν πρωτα ακουσματα υμνους με organ ή πιανο, ξαφνικα φτανει να παιζει ακομα και σε punk μπαντα! Ειχε πει σε μια συνεντευξη, οτι παντα εβρισκε κατι κοινο σε καθε διαφορετικο ειδος μουσικης, ειτε ακουγε Dylan, ειτε ακουγε AC/DC και Joy Division. Μαλλον αυτη η διαφορετικη ματια, τον εκανε να γραφει κατι που αυτη τη στιγμη σε ολους μας φαινεται πολυ ιδιαιτερο και ομορφο, χωρις βεβαια να χανει αξια το ταλεντο του και ως μουσικος.
Εχοντας ολα αυτα στο μυαλο μου βρισκομαι με τον 'Σκοτεινοθαλαμοφσκι' και κατευθυνομαστε στο An Club χωρις να εχουμε βγαλει εισητηριο τις προηγουμενες μερες (ποιος τους ξερει μωρε τους woven hand?ελεγα..). Απ'εξω δεν φαινοταν πολυς ο κοσμος. Φτανουμε στην εισοδο και ακουγεται οτι εχουν μεινει μονο 10 εισητηρια!!! Ευτυχως με τα πολλα μπηκαμε σ'ενα μαγαζι που δεν επεφτε καρφιτσα απο τον κοσμο, με μια αφορρητη ζεστη και στριμωξιδι.
Περιμενουμε ολοι καπως περιεργοι να βγουν, κι εγω ακομα πιο απορρημενος με τον τοσο κοσμο που εβλεπα. Ο stage manager καταιδρωμενος κατεβαινει απ'τη σκηνη...
Ηρθε η ωρα...νατοι!....ανεβαινουν!....αχ δε βλεπω καλα...σηκωνομαι στις μυτες....ειναι τρεις! Ξεσπαει το κοινο σε χειροκροτηματα και σε φωνες...
Αρχικα μου φανηκαν πολυ λακωνικοι στη συμπεριφορα τους, σα να μην ηθελαν να πουν πολλα τωρα που μολις γνωριστηκαμε. Απλα δεν θα ξεχασω ποτε οταν ο Edwards επαιξε το πρωτο ακορντο στην κιθαρα, με το βρωμικο σλαϊ του, συνοδευομενος με τον υπεροχο και γεματο ηχο της μπαντας....κι αυτη η φωνη...1ο κομματι, το white bird..τοτε κατευθειαν ενιωσα οτι αυτη η συναυλια δε γινεται να μην παει καλα. Ειναι το αισθημα της πληροτητας που σε κυριευει αμεσως, δε σου αφηνει περιθωρια αμφισβητησης...
Η ατμοσφαιρα σ'ολη τη διαρκεια της συναυλιας ηταν μυστηριακη. Οι στιχοι ειχαν σαφη θρησκευτικο χαρακτηρα, με επικο τονο. Ποτε δεν ημουν λατρης ουτε του θρησκευτικου, ουτε και του επικου. Αλλα εκεινη τη βραδια φιλε μου αναγνωστη, οσοι ειμασταν εκει, 'Πιστεψαμε...'
Ειτε γιατι πλαισιωνοταν απο μια μουσικη που εμπαινε κατω απο το δερμα, σου ανοιγε τους πορους και γινοσουν ενα σφουγγαρι, σε ολα τα ερεθισματα, ...ειτε γιατι σε ξεναγουσε σε πρωτογενεις ρυθμους με το ΄βαθυ' των κρουστων να εχει την τιμητικη του.... ειτε γιατι αυτος ο ανθρωπος που ηταν μπροστα μου γυμνος και ιδρωμενος με μετεφερε στο μερος που βρισκοταν εκεινος. Μια με τη φωνη του, μια με το στιχο του, μια με τις κινησεις του σωματος του. Οχι, δεν εκανε το κεφι του. Ειχε ξεφυγει, ταξιδευε και μας παρεσυρε κι εμας εκει χωρις να το καταλαβουμε, απλα, αβιαστα. Πολλες φορες μιλουσε καποια αλλη γλωσα και οχι παντα στο μικροφωνο. Δεν απευθυνοταν σ'εμας. Εμεις απλα ημασταν συνεπιβατες...
Αφου φτασαμε στο τελος και βγηκαν και για encore, μας χαιρετησαν σα να μας ευλογουσαν. Ηταν σα να εκλειναν ενα κυκλο μ'αυτο, ενα μυστηριο τελειωνε. Κοιταζω τον Σκοτεινοθαλαμοφσκι και δεν μπορουσαμε να πουμε πολλα. Αυτο που σκεφτηκα ηταν οτι '..μας τα'ψαλαν κι εφυγαν'.
Αφου περιμεναμε να αδειασει λιγο το μαγαζι, βγαζαμε φωτογραφιες τον stage manager (μεγαλη μορφη)και αποχωρησαμε κι εμεις
...γεματοι και ευλογημενοι...
ΥΓ : η φωτογραφια ειναι του Θαναση Ισσαρη "Σκοτεινοθαλαμοφσκι"
