Roy de Carava, " Δεν ξέρω να φωτογραφίζω. Ξέρω μόνο ότι η εικόνα έχει μία διττή υπόσταση : Την πραγματικότητα και την αντίδρασή της "

Ξεκινώντας να γράφω για τον αγαπημένο μου φωτογράφο, σκεφτόμουν να προχωρήσω σε μια εκτεταμένη τεχνική ανάλυση του έργου του και της καλλιτεχνικής του ιδιοσυγκρασίας

Για εμάς όμως που αγαπάμε τη τεχνική εικόνα και τη θεωρούμε κυρίαρχο κώδικα επικοινωνίας, μια φωτογραφία δε κλίνει στις τέσσερις γωνίες της ένα πολύπλοκο σύνολο κανόνων αλλά δίνει στην ίδια τη πραγματικότητα νέες ερμηνείες που την απλότητα τους αξίζει να ανακαλύψουμε

Τον περασμένο Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή ένας μεγάλος δάσκαλος της Φωτογραφίας σε ηλικία 90 χρονών. Ο Roy De Carava γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Harlem της Νέας Υόρκης και ήρθε από πολύ νωρίς αντιμέτωπος με τις κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις της περιοχής που έζησε. Το γοητευτικό για αυτόν όμως ήταν πάντα η απλότητα των ανθρώπων της γειτονιάς του και η αγάπη με την οποία αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες της ζωής, της εργασίας και της ίδιας της καθημερινότητάς τους.
Άνθρωπος με περίσσιο πάθος έψαχνε την ομορφιά εκεί που πρέπει να τη ψάχνουμε όλοι μας, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, στα ευτελή αντικείμενα και καταστάσεις της καθημερινότητας, στην εργασία και την απλή διασκέδαση.

Ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 40 να ζωγραφίζει χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία αρχικά ως υποβοηθητικό εργαλείο για την ακρίβεια του πινέλου του αλλά σύντομα ανακάλυψε ότι η κάμερα του μπορεί να είναι το μέσο για μια νέα φόρμα τέχνης μέσα από την οποία έπρεπε να εκφραστεί.

έτσι αφιερώνεται σε αυτήν με πάθος με αποτέλεσμα το 1952 να είναι ο πρώτος μαύρος που κερδίζει την υποτροφία από το ίδρυμα Guggenheim. Το 1955 εκδίδει το πρώτο βιβλίο του με τίτλο "The sweet flypaper of life" ενώ ακολουθούν σύντομα και άλλα δύο με τίτλο "The sound i saw" και "Roy De Carava"

O Roy De Carava δεν απομακρύνεται από το Harlem κατά τη διάρκεια της φωτογραφικής του περιπέτειας και αυτό δείχνει τον ισχυρό δεσμό με τους ανθρώπους της γειτονιάς του. Εργάτες, μουσικοί, πλανόδιοι έμποροι και παιδιά γίνονται η φωτογραφική οικογένεια του καθημερινά στο πεζοδρόμιο και στους δρόμους. Η τεχνική φόρμα που χρησιμοποιεί είναι το αφαιρετικό άσπρο μαύρο με χαμηλό κοντράστ και πολλούς ιδιαίτερους τόνους του γκρι που για να τους υλοποιήσει πολλές φορές χρειάζεται να αφιερωθεί σε αρκετά χρόνια πειραματισμών

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο RDC γίνεται από τους πιο αντιπροσωπευτικούς φωτογράφους της ανθηρής jazz σκηνής του Harlem, φωτογραφίζει τους καλλιτέχνες σε clubs εν μέσω φλογερών bebob αυτοσχεδιασμών ή ρυθμικών swing χορευτικών χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά τη σκιά δηλώνοντας αυτό που πάντα θα υποστηρίζω ένθερμα ότι η γοητεία σε μια φωτογραφία κρύβεται πάντα στα σκοτεινά σημεία της

Ολοκληρώνοντας πρέπει να πω ότι ο RDC δίδαξε ή επηρέασε μια ολόκληρη γενιά φωτογράφων οι οποίοι εντάχθηκαν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε σχολή της Νέας Υόρκης όπως ο weege και η Diane Arbus.

Εμένα προσωπικά, θα με εμπνέει πάντα...

http://www.dpgr.gr/manlyk/RoyDeCarava/

http://photocircle.gr/content/view/39/38/lang,el/

http://www.mocp.org/collections/permanent/decarava_roy.php