Στο απίστευτο βιβλίο του, Αόρατες πόλεις, ο Ίταλο Καλβίνο βάζει τον Μάρκο Πόλο να περιγράφει διάφορες φανταστικές πόλεις και να συνομιλεί με τον Κουμπλάι Χαν.
Marco Polo describes a bridge, stone by stone.ΚΧ:... Μόνο η καμάρα με ενδιαφέρει.
“But which is the stone that supports the bridge?” Kublai Khan asks.
“The bridge is not supported by one stone or another,” Marco answers, “but by the line of the arch that they form.”
Kublai Khan remains silent, reflecting. Then he adds: “Why do you speak to me of the stones? It is only the arch that matters to me.”
Polo answers: “Without stones there is no arch.”
ΜΠ: Χωρίς τις πέτρες δεν υπάρχει καμάρα.
Χωρίς τους ανθρώπους δεν υπάρχει πόλη, χωρίς ακροατές δεν υφίσταται μουσική, χωρίς Νύμφες δεν έχει υπόσταση ο Ύλας.
Ο δίσκος Athena των HYΛΔS φτιάχτηκε από πολλούς ανθρώπους που αγαπάνε λατρεύουν αυτό που κάνουν και αυτό κάνει μπαμ από μακριά όταν ακούς / βλέπεις /αισθάνεσαι το άλμπουμ. Πρώτα και κύρια από την μουσική που δεν αναμασά παλιά στερεότυπα ή επιρροές, από το εκπληκτικό artwork της Τζένης Λάζαρη, την παραγωγή, την ηχοληψία, το μάστερινγκ.
Παρότι δεν έχω συμμετάσχει στο εγχείρημα, κάθε φορά που το ακούω αισθάνομαι μια υπερηφάνεια, κάπως όπως όταν οι Misuse κυκλοφορούσαν το April ή όπως κάθε φορά που βγάζουν μουσική οι Do Make say think. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να σε γεμίζει ένα έργο μουσικής και να μην μπορείς να σταματήσεις να το ακούς ή να μιλάς γιαυτό.
Κάπως έτσι αγαπημένοι μου συνακροατές αυτή η αντίστροφη μέτρηση τελείωσε, οι Νύμφες γίνανε Μούσες, οι Μούσες Νύμφες, η Athena συνεχίζει να μας εμπνέει σαν Μούσα και να να μας εγκλωβίζει σαν Νύμφη.
Μην ξεχάσετε αύριο 9μμ στο six dogs την παρουσίαση του δίσκου. Θα τα πούμε!
Α ναι! Να τι γράφαμε πριν μερικές μέρες για το 1ο κομμάτι κομματάρα του δίσκου·
Ο τόπος είναι η μητρόπολη της Αθήνας, όχι τόσο το κέντρο, όσο αυτός ο τεράστιος, πότε μαγευτικός ποτέ καταθλιπτικός, αστικός ιστός που εκτείνεται από τον Άγιο Στέφανο ως την Βάρη. Ακούγοντας την Athena μέσα στις συνοικίες της (αυτή την στιγμή είμαιστην Πλ. Σερφιώτου στον Πειραιάστον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοσχάτο) είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ακρόασης. Σε όλο το τραγούδι αλλά ειδικά στο δεύτερο μέρος του, είναι εμφανής αυτή η πάλη της Αθήνας που αγαπάμε και αυτής που μισούμε. Τις περισσότερες φορές αυτές οι δύο οψεις, και στην ζωή αλλά και στις κιθάρες των HYΛΔS, διαπλέκονται και δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις. Όπως όταν η πρώτη κιθάρα παίζει κοφτά, χωρίς μελωδία και πετάγεται η δεύτερη κιθάρα με ένα τόσο μα τόσο ποστροκ τρόπο για να αντιμιλησει της πρώτης. Το ομώνυμο είναι μαγικό κομμάτι και για έναν ακόμα λόγο. Εκεί κάπου στην μέση το μπάσο και τύμπανα αποφασίζουν να αλλάξουν εντελώς ρυθμό, οι κιθάρες ακολουθούν θεσπέσια αυτή την έμπνευση και εγώ που το ακούω συνήθως στο γεμάτο 040 θέλω να χορέψω παρέα με τους Αθηναίους συνεπιβάτες μου.
