Το Nani, αχ αυτό το Nani. Όταν το πρωτοάκουσα δεν ενθουσιάστηκα και πολύ. Μάλλον φταίει το ότι το άκουσα στο αυτοκίνητο του ενός κιθαρίστα που ήταν παρκαρισμένο έξω από ένα τσιπουράδικο. Στο συγκεκριμένο όμως, όταν κυκλοφόρησε κανονικά, χρησιμοποίησα την μέθοδο gybe-piss-crowns. Η μέθοδος αυτή συνιστάται στο ότι ακούω το κομμάτι / δίσκο μέχρι να μου "τα σκάσει" (έτσι λέγεται το τελικό αποτέλεσμα) ή να μην μου πει τίποτα. Κενό. Δεν είναι καλό το τραγούδι. Στο piss crowns περίμενα αρκετές μέρες αλλά τελικά τα κατάφερα. Στο Nani ήρθε πιο νωρίς.
 |
| Ο Hylas στο διαμέρισμα του στην Αθήνα βλέπει ειδήσεις. Τι να πιστέψει; Την οργή που φουντώνει μέσα του ή το μίσος που σερβίρουν τα κανάλια; |
Αυτό που βγάζει το 4ο κομμάτι του Athena είναι πολλά αντιφατικά συναισθήματα. Είναι γλυκό σαν νανούρισμα αλλά δεν είναι. Είναι οργισμένο σαν πολιτική πρόκληση αλλά όχι εξ ολοκλήρου. Είναι θλιμμένο σαν νανούρισμα θανάτου αλλά έχει και μια δύναμη ελπίδας, μια αισιοδοξία ότι η θλίψη συνοδεύεται και από οργή, από αποφασιστηκότητα.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κριτική των στίχων (δεν έχει) αλλά της μουσικής. Οι HYΛΔS και οι παραγωγοί εχουν κάνει μια φοβερή δουλειά στην σύνθεση, το παίξιμο και τον ήχο. Το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς κοιλιές, μουσικές ή άλλες. Έτσι κάθε φορά που ακούω το Nani αυτό γίνεται το αγαπημένο μου. Ξεκινάει απλά, ποστροκικά, μελαγχολικά, για να χτίσει σιγά σιγά μέχρι το ξέσπασμα και από εκεί οι εναλλαγές της μουσικής συνεδεύονται από τα ανάλογα συναισθήματα, πότε πόνος πότε οργή πότε αισιοδοξία. Πώς μπόρεσαν και χώρεσαν και τα φωνητικά προς το τέλος πάντα θα το έχω απορία και πάντα θα δακρύζω όταν τα ακούω. Αλλά περισσότερο τρελαίνομαι με την Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η αλλαγή στο 3'55''! Και ξανά η ίδια στο 4'45''. Κάπου εκεί θα φανεί και μια επιρροή από Sabbath. Ακούστε υπέυθυνα!
