ATTENBERG (Αθηνά-Ραχήλ Τσαγκάρη)
ΠΟΥ? Κινηματογράφος Νιρβάνα, Λεωφ Αλεξάνδρας 192
ΠΟΤΕ? Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου, 20:15
Κάποιος θα λεγε ότι 2 ποτήρια porto sandeman και μισό πακέτο νικοτίνη δεν είναι τα καλύτερα συνοδευτικά για κινηματογράφο και ειδικά αν πρόκειται για το νέο κύμα του ελληνικού σινεμά. Όταν όμως πρόκειται για το attenberg για το οποίο έχει ειπωθεί ότι είναι ένα sequel του Κυνόδοντα τότε μάλλον δε φτάνουν. Και αυτό γιατί ο κυνόδοντας είναι μια τόσο βαριά ταινία για το στομάχι σου που δεν τη βλέπεις δεύτερη φορά πόσο μάλλον να παρακολουθήσεις τη κινηματογραφική της συνέχεια. Διαβάζοντας λοιπόν το συνοδευτικό φυλλάδιο με τις πληροφορίες της ταινίας ανακαλύπτω ότι ο Λάνθιμος συμμετέχει με ένα δεύτερο ρόλο επαληθεύοντας τις υποψίες μου ότι ανήκουν στην ίδια δημιουργική ομάδα με την Αθηνά Τσαγκάρη και ότι μοιράζονται πιθανόν και τις ίδιες αισθητικές ανησυχίες. Παρατηρώ επίσης ότι η ταινία επενδύεται με τη μουσική των Suicide που αυτό σημαίνει ότι σίγουρα είναι μια πιο light εκδοχή της αντίστοιχης του Λάνθιμου. Η περιέργειά μου λοιπόν κορυφώνεται, περιφρονώ τα μπαγιάτικα νάτσος του bar πού άλλωστε δε ταιριάζουν με το πορτογαλικό κρασί και στρογγυλοκάθομαι στη πολυθρόνα.
Η προβολή ξεκινάει με τη μικρού μήκους ταινία casus beli του Γιώργου Ζώη που είναι μάλλον ένα πανόραμα του νεοέλληνα μέσα από έναν γνώριμο θεσμό για την ελληνική κοινωνία, την ουρά (σε δημόσιες υπηρεσίες, σούπερ μάρκετ, σκυλάδικα κ.α). Φρέσκια οπτική και κοινωνικό σχόλιο συνθέτουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Στο κυρίως μέρος τώρα, το κινηματογραφικό σύμπαν του attenberg έχει ως γεωγραφικό φόντο το βιομηχανικό περιβάλλον του παραθαλάσσιου χωριού Άσπρα σπίτια Βοιωτίας βουτηγμένο σε ένα χειμωνιάτικο μελαγχολικό σκηνικό στο οποίο το υγρό στοιχείο και οι καμινάδες του εργοστασίου μπλέκονται αρμονικά. Δε θα μιλήσω για μεταρεαλιστικό σινεμά υποκειμενικού ιδεαλισμού αυτό όμως που θα πω είναι ότι πράγματι η θεματολογία, οι ρόλοι και η γενικότερη αισθητική προσέγγιση θυμίζει έντονα τον κυνόδοντα και αυτό είναι κάτι παραπάνω από ενοχλητικό μιας και το φιλμ αποτυγχάνει να αποκτήσει τη δικιά του ταυτότητα.
Η Μαρίνα (Ariane Labed) λοιπόν μεγαλώνει με τον ετοιμοθάνατο πατέρα της (Βαγγέλης Μουρίκης) ο οποίος προετοιμάζει την έξοδό από τη ζωή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αυτή στα 23 της προσπαθεί να γνωρίσει τη σεξουαλικότητα με τη βοήθεια της φίλης της, Μπέλλα(Ευαγγελία Ράντου). Η Μαρίνα γνωρίζει και έναν ξένο (Γιώργος Λάνθιμος) και μαζί του θα προσπαθήσει να κάνει τα πρώτα της βήματα στις ετεροσεξουαλίκές σχεσεις. Τα ντοκιμαντέρ σχετικά με την ζωή των θηλαστικών του Sir David Attenborough και η μουσική των Suicide δεσπόζουν στη ταινία.
Το δυνατό σημείο του Attenberg είναι ασφαλώς οι ερμηνείες της Labed και του Μουρίκη, ειδικά οι μονόλογοι του τελευταίου σχετικά με τον απολογισμό της δικιάς του ζωής αλλά και της πορείας της γενιάς του είναι πράγματι απολαυστικοί Η Labed επιτυγχάνει πλήρως στην υποκριτική απόδοση της Μαρίνας γεγονός που θα της αποφέρει το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στη Μπιενάλε της Βενετίας.
Στο σενάριο όμως και στη σκηνοθεσία ρίχνει βαριά τη σκιά του ο Κυνόδοντας αφού οι ομοιότητες στη φυσιογνωμία αλλά ακόμα και στη σχέση μεταξύ των 2 κοριτσιών είναι απροκάλυπτες
Εν κατακλείδι, δε θα έλεγα ότι κάποιος θα χάσει το απόγευμα του ή τα λεφτά του αν επιλέξει να παρακολουθήσει τη ταινία, όμως και μόνο η συνολική αναφορά της λέξης "Κυνόδοντας" 6 φορές στο κείμενο είναι από μόνη της μια κριτική. Σε ποιον θα λείψει το Attenberg αν προηγουμένως έχει παρακολουθήσει τον Κυνόδοντα??
Βαθμολογία: Τσίπουρο εμφιαλωμένο από το σούπερ μάρκετ!
ΠΟΥ? Κινηματογράφος Νιρβάνα, Λεωφ Αλεξάνδρας 192
ΠΟΤΕ? Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου, 20:15
Κάποιος θα λεγε ότι 2 ποτήρια porto sandeman και μισό πακέτο νικοτίνη δεν είναι τα καλύτερα συνοδευτικά για κινηματογράφο και ειδικά αν πρόκειται για το νέο κύμα του ελληνικού σινεμά. Όταν όμως πρόκειται για το attenberg για το οποίο έχει ειπωθεί ότι είναι ένα sequel του Κυνόδοντα τότε μάλλον δε φτάνουν. Και αυτό γιατί ο κυνόδοντας είναι μια τόσο βαριά ταινία για το στομάχι σου που δεν τη βλέπεις δεύτερη φορά πόσο μάλλον να παρακολουθήσεις τη κινηματογραφική της συνέχεια. Διαβάζοντας λοιπόν το συνοδευτικό φυλλάδιο με τις πληροφορίες της ταινίας ανακαλύπτω ότι ο Λάνθιμος συμμετέχει με ένα δεύτερο ρόλο επαληθεύοντας τις υποψίες μου ότι ανήκουν στην ίδια δημιουργική ομάδα με την Αθηνά Τσαγκάρη και ότι μοιράζονται πιθανόν και τις ίδιες αισθητικές ανησυχίες. Παρατηρώ επίσης ότι η ταινία επενδύεται με τη μουσική των Suicide που αυτό σημαίνει ότι σίγουρα είναι μια πιο light εκδοχή της αντίστοιχης του Λάνθιμου. Η περιέργειά μου λοιπόν κορυφώνεται, περιφρονώ τα μπαγιάτικα νάτσος του bar πού άλλωστε δε ταιριάζουν με το πορτογαλικό κρασί και στρογγυλοκάθομαι στη πολυθρόνα.
Η προβολή ξεκινάει με τη μικρού μήκους ταινία casus beli του Γιώργου Ζώη που είναι μάλλον ένα πανόραμα του νεοέλληνα μέσα από έναν γνώριμο θεσμό για την ελληνική κοινωνία, την ουρά (σε δημόσιες υπηρεσίες, σούπερ μάρκετ, σκυλάδικα κ.α). Φρέσκια οπτική και κοινωνικό σχόλιο συνθέτουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Στο κυρίως μέρος τώρα, το κινηματογραφικό σύμπαν του attenberg έχει ως γεωγραφικό φόντο το βιομηχανικό περιβάλλον του παραθαλάσσιου χωριού Άσπρα σπίτια Βοιωτίας βουτηγμένο σε ένα χειμωνιάτικο μελαγχολικό σκηνικό στο οποίο το υγρό στοιχείο και οι καμινάδες του εργοστασίου μπλέκονται αρμονικά. Δε θα μιλήσω για μεταρεαλιστικό σινεμά υποκειμενικού ιδεαλισμού αυτό όμως που θα πω είναι ότι πράγματι η θεματολογία, οι ρόλοι και η γενικότερη αισθητική προσέγγιση θυμίζει έντονα τον κυνόδοντα και αυτό είναι κάτι παραπάνω από ενοχλητικό μιας και το φιλμ αποτυγχάνει να αποκτήσει τη δικιά του ταυτότητα.
Η Μαρίνα (Ariane Labed) λοιπόν μεγαλώνει με τον ετοιμοθάνατο πατέρα της (Βαγγέλης Μουρίκης) ο οποίος προετοιμάζει την έξοδό από τη ζωή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αυτή στα 23 της προσπαθεί να γνωρίσει τη σεξουαλικότητα με τη βοήθεια της φίλης της, Μπέλλα(Ευαγγελία Ράντου). Η Μαρίνα γνωρίζει και έναν ξένο (Γιώργος Λάνθιμος) και μαζί του θα προσπαθήσει να κάνει τα πρώτα της βήματα στις ετεροσεξουαλίκές σχεσεις. Τα ντοκιμαντέρ σχετικά με την ζωή των θηλαστικών του Sir David Attenborough και η μουσική των Suicide δεσπόζουν στη ταινία.
Το δυνατό σημείο του Attenberg είναι ασφαλώς οι ερμηνείες της Labed και του Μουρίκη, ειδικά οι μονόλογοι του τελευταίου σχετικά με τον απολογισμό της δικιάς του ζωής αλλά και της πορείας της γενιάς του είναι πράγματι απολαυστικοί Η Labed επιτυγχάνει πλήρως στην υποκριτική απόδοση της Μαρίνας γεγονός που θα της αποφέρει το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στη Μπιενάλε της Βενετίας.
Στο σενάριο όμως και στη σκηνοθεσία ρίχνει βαριά τη σκιά του ο Κυνόδοντας αφού οι ομοιότητες στη φυσιογνωμία αλλά ακόμα και στη σχέση μεταξύ των 2 κοριτσιών είναι απροκάλυπτες
Εν κατακλείδι, δε θα έλεγα ότι κάποιος θα χάσει το απόγευμα του ή τα λεφτά του αν επιλέξει να παρακολουθήσει τη ταινία, όμως και μόνο η συνολική αναφορά της λέξης "Κυνόδοντας" 6 φορές στο κείμενο είναι από μόνη της μια κριτική. Σε ποιον θα λείψει το Attenberg αν προηγουμένως έχει παρακολουθήσει τον Κυνόδοντα??
Βαθμολογία: Τσίπουρο εμφιαλωμένο από το σούπερ μάρκετ!
