Όταν απέκτησα το πρώτο μου στερεοφωνικό, ένα sony εξαιρετικό που το χρησιμοποίησα για περίπου 15 χρόνια, αγόρασα και το πρώτο μου cd, τη συλλογη heart rock που περιείχε μερικά κλασικά κομμάτια και μπαλάντες του συρμού. Μέχρι το δεύτερο μου έτος είχα πλουτίσει την δισκοθήκη μου με δίσκους των Τρυπών και λοιπών ελληνικών συγκροτημάτων εκείνης της εποχής που ήταν της μοδός. Ήταν στο δεύτερο μου έτος νομίζω που βαρέθηκα τα μονότονα ριφάκια που ξεσήκωναν τα ελληνικά γκρουπ από τους Ντιπ Περπλ και τους μεγαλόσχημους αλλά σχεδόν γελοίους στίχους. Ιδιαίτερα μισούσα τους Ενδελέχεια και την Διαμαντένια Προβλήτα τους. Όταν κατέβηκα κάποια στιγμή Αθήνα, ο φίλος μου ο Νικολάκης, γνωστός μουσικοφάγος των δυτικών προαστίων με μύησε σε ένα νέο μουσικό είδος. Μου έγραψε κάτι cd με γκρουπ που είχαν τεράστια ονόματα και τίτλους τραγουδιών και δεν έγραφαν σχεδόν καθόλου στίχους. Πέρασα όμως και από το Μετρόπολις της Πανεπιστημίου για να προμηθευτώ υλικό για τις κρύες νύχτες των Ιωαννίνων, γιατί εκτός από τσίπουρο και παρέα χρειάζονται και καλή μουσική. Εκείνη την ημέρα αγόρασα το Young Team των Mogwai.
Ω! μα τι δίσκος είναι αυτός! Ο τίτλος; Το εξώφυλλο; Η μουσική;! Οι μουσικοί;!! Μερικές φορές όταν ξανα(ξανα)ακούω αυτό το θεσπέσιο δισκάκι ονειρεύομαι την πρώτη πρώτη φορά που το έβαλα στο στερεοφωνικό μου και από τα ηχεία εισέβαλαν στο σαλόνι του πατρικού μου οι βίαιες, αρπαχτικές μελωδίες των γλασκοβέζων αλητών. Ακόμα τρομάζω, παρότι το περιμένω με αγωνία και προσδοκία, όταν το Like Herod φτάνει στο 3ο περίπου λεπτό του όπου η μουσική έχει καταλαγιάσει στη σιωπή σχεδόν και ξαφνικά (θεέ μου!) σου επιτίθενται οι αφιονισμένες κιθάρες! Και ξανά μετά από 3 λεπτά, χρόνια και χρόνια παίζει αυτό το τραγούδι με τα νεύρα μου. Αλλά να'ταν μόνο αυτό; Μια επίθεση επαναλαμβανόμενη παύει να'ναι τυχαία και εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά από το 1ο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του Mogwai Fear Satan. Ο δίσκος δεν 'αγγίζει' την τελειότητα, απλά είναι τέλειος. 10 με τόνο ρε παιδί μου, πως το λένε; Είναι σαν να κάθεσαι στην κεντρική πλατεία του Βοτονοσίου με τους γέροντες και γυμνόστηθες φοιτήτριες του ΠΤΝ Ιωαννίνων να σε ποτίζουν τσίπουρο που μόλις βγήκε απ'το καζάνι! Τα είπα όλα; Όχι φυσικά. Μερικοί περιμένουν να διαβάσουν τι έχω να γράψω για το 10ο κομμάτι του δίσκου. Βασικά, έχω δει τους Mogwai τρεις φορές live, μία στην Αθήνα (μέτρια) και δύο στην Αγγλία. Και οι τρεις συναυλίες τελείωσαν με το ίδιο κομμάτι. Το μαντέψατε, ναι; Και μόνο ο τρόπος που ξεκινά η μουσική με αυτή την κιθάρα που σου ψιθυρίζει "σε λίγο θα τα κάνουμε μπουρδέλο όλα" νιώθεις ότι αυτό κομμάτι θα σε λυτρώσει ή θα σε γαμήσει ή και τα δύο μαζί. Μετά μπαίνει και ο ντράμμερ με αυτόν τον απίστευτο ρυθμό και δένουν όλα μαγικά. Σταματάνε, ξεσπάνε, φλάουτα, κιθάρες, ντραμς. μπάσο, κιθάρες, χτυπιέσαι (όχι με τον χαρακτηριστικό τρόπο), ανασαίνεις, ζεσταίνεσαι, ανατριχιάζεις, χτυπιέσαι, γυμνός από τη μέση και πάνω, ίδρωτας, σκόνη, κορμιά χτυπιούνται, δεν θες να σταματήσει με τίποτα, να κρατήσει για πάντα και σύ να χτυπιέσαι, να πέφτεις να σηκώνεσαι, το πλήθος που σαν ένα στροβιλίζεται γύρω απ'τις χορδές της κιθάρας...
Το 2006 πήρα το τρένο της γραμμής και μετά από 5ωρο ταξίδι φτάσαμε, εγώ και τρεις φίλες, στην Γλασκώβη απ'όπου κατάγονται αυτά τα καλόπαιδα. Αράξαμε σε ένα υπέροχα φθηνό hostel και τριγυρίσαμε σαν καλοί τουρίστες στα αξιοθέατα της πόλης. Ήταν μια συνηθισμένη εκδρομή από τις πολλές που κάναμε στην Αγγλία. Αλλά το πρώτο βράδυ τις πήγα σε μια pub που ήξερα από πριν, το όνομα αυτής Nice 'n' Sleazy. Καθήσαμε παραγγείλαμε μπύρες και μόλις ήπια μια δυο γουλιές σηκώθηκα και πήγα στο jukebox που υπήρχε στη γωνία. Έριξα μια λίρα και πάτησα κάτι κουμπάκια. Μια κιθάρα άρχισε να ψυθιρίζει "σε λίγο θα τα κάνουμε μπουρδέλο όλα" και οι περισσότεροι θαμώνες γύρισαν να κοιτάξουν. Την επόμενη μέρα ο Aidan Moffat έπαιζε μουσική στην ίδια pub. Πριν 20 χρόνια οι Mogwai δοκίμαζαν τις μουσικές τους φιλοδοξίες μέσα στους 4,5 τοίχους της. (Δεν δάκρυσα)
