το πως κατέληξα σαββάτο βράδυ να γυρνάω στα στενά του κέντρου μη ρωτήσεις...ηλίθια θα στο μεταφέρω,,ηλίθια θα συνεχίσω,,
το μόνο που γνώριζα είναι ότι δεν είχα σπίρτα να ανάψω το τσιγάρο....
όντας άσχετος προσανατολισμού βρέθηκα στην αγίου κωνσταντίνου, την οποία ανέβηκα
κίτρινο με φόβησε, κίτρινο με εκβίασε να συνεχίσω και να μην πάρω ταξί,,,είναι ήδη τρεις τα ξημερώματα...το μόνο που εν αγωνίως ζητούσα ήταν ένα πακέτο σπίρτα να ανάψω το τσιγάρο...
δίπλα μου κάθε έιδους εθνικότητα και οι πόρνες από μακριά να κοζάρουν διόλου διακριτικά,,,
εγώ ο 'καθαρός' είμαι μακριά από 'εκείνα'...
συνέχισα να περπατάω...
φτάνω στην ομόνοια και βρίσκω περίπτερο,,,ανάβω το πρώτο τσιγάρο
είμαι εκεί και σκέφτομαι με μισή ψυχή να συνεχίσω ως το σπίτι με τα πόδια,,,η άλλη μισή ήταν στου 'δημήτρη' την 'υπόγα'...
ρε μαλάκες είναι γκρίζα εκεί και το κίτρινο των φαναριών γίνεται σκοτάδι όταν με κοιτάει,,,
είπα να βάλω τα ακουστικά, να συνεχίσω το ταξίδι μου με τη μουσική,,,αλλά η πραγματικότητα είναι τόσο επιβλητική που δε χωράει μουσικότητα στον ρεαλισμό...
έχετε ακούσει τα ξημερώματα κόρνες από τα αυτοκίνητα;...μήπως όχι;
απλά όχι,,,
σιωπηλοί διαβάτες τα αυτοκίνητα,,,φωνακλάδες οι άνθρωποι που δίνουν την άισθηση της αυτοσυντήρησης και της εξαθλίωσης...
πιάνω το μέτωπο για μια στιγμή και συνεχίζω...
βλέπω μπροστά μου τρεις και δειλιάζω,,,αλλάζω σοκάκι,,,παράξενοι μου φαίνονται,,,σκληρό το πλακάκι όταν φοράς παπούτσι που δεν φορούν 'αυτοί'...
άλλαξα πολλές φορές πλευρά λες και πρόδινα την μία μαύρη σκιά στη άλλη,,,
πιάνω το μέτωπο και περπατώ,,,
θα στρίψω δεξιά...η ομόνοια δεν θα είναι καλή επιλογή να συνεχίσω...
η συνήθεια του να ακουώ μουσική πάντα στο δρόμο με κάνει να είμαι χαλαρός,,,κι εγώ δεν την ακολουθώ τώρα,,,αφουγκράζομαι πλήρως αυτό που σχηματίζεται μπροστά μου...
το στενό δεν έχει ούτε καν απόχρωση του κίτρινου, δίπλα μου εμφανίζονται 'διάφοροι' κι εγώ δεν έχω ούτε τη μουσική μου συντροφιά,,,
και ξαφνικά σκοτάδι,,,
καλώ ταξί εστινκτωδώς,,,κίτρινη σωτηρία,,,'ειρωνεία...'
ο 'καθαρός' θα παραμείνει ως έχει...
σταματάει η 'κούρσα' ενώ μπροστά βλέπω να κάθεται μία κοπέλα με βαμμένα ξανθά μαλλιά χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό της,,,
''η κοπέλα είναι μαζί μου'',,,δηλώνει ο 'ταρίφας' πριν καν ο 'καθαρός' μου κώλος θρονιαστεί στα πίσω καθίσματα του skoda,,,
μπραχάμι του λέω,,,
έγινε,,,
ο 'ταρίφας' σε όλη τη διαδρομή έριχνε όχι κοφτές ματιές σ'εκείνη όπως συμβαίνουν στα παραδοσιακά μυθιστορήματα, αλλά ματιές 'Μπουκόφσκι'...
εγώ αμίλητος και 'καθαρός' ασπαζόμουν το φτηνό διάλογο που εκτειλισόταν στα μπροστινά καθίσματα...
η ρίζα του μαλλιού της ήταν μαύρη,,,είχε ξεβάψει το ξανθό τους χρώμα και το πρόσωπο της ήταν έτσι σκυμμένο που δεν σχηματιζόταν καθαρά από τον δεξί καθρέφτη,,,
μιλάει σπαστά ελληνικά
πιάνω το μετωπό μου...
μου έρχεται να φωνάξω,,,
αυτός συνεχίζει να την κοιτάει,,, σαν λάφυρο...
δε μου δίνει σημασία,,,είμαι ο 'καθαρός'...
περνάμε μπροστά από τον 'αγ.ιωάννη' στο ν.κόσμο
κάνει το σταυρό του,,,
πιάνω το μέτωπό μου,,,
έχω ιδρώσει,,,
πιάνω το μέτωπο μου,,,
νιώθω δειλός,,,
πιάνω το μέτωπο μου,,,
σταματάει μποροστά στην 'παναγίτσα',,,η κοπέλα ούτε καν σηκώνει το κεφάλι της να δει ποιός είμαι,,,πως μοιάζω, αλλά πατάει το κουμπί του ταξίμετρου, σαν μελετημένη υπάλληλος του 'ταρίφα',,,υπάρχει 'πουτάνα' οικειότητα στην ατμόσφαιρα...
πιάνω το μέτωπο μου...
δίνω τα λεφτά,,,
κατεβαίνω από το κίτρινο ταξί σε απόχρωση του γκρίζου...
προχωρώ προς το σπίτι 'καθαρός' και νικημένος..
είμαστε 'δύο' στο βήμα πια..
εγώ κι η σκιά μου συντροφιά...
όσο προχωράω η σκιά μου με αφήνει και πιο πίσω...
γίνεται μεγάλη και λιγότερη μαύρη...σα να με εγκαταλείπει πίσω της με τα κατακάθεια...
κι εγώ ,,, ο 'καθαρός' τρέχω κι είναι εύκολο να αγγίξω το μαύρο της, μόνο να την προφτάσω δεν μπορώ ...
γύρισα το κλειδί της πόρτας και η ψεύτικη ασφάλειά της με αγκάλιασε...
άνοιξα το ψυγείο να δω τί υπάρχει,,,κι ο εαυτός μου ήταν κατεψυγμένος εκεί...
