Ενώ τα ποτά ανά τη χώρα ακριβαίνουν και νοθεύονται το τσίπουρο παραμένει ακόμα αξιόπιστη και φθηνή λύση. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι ένας σύντροφος και φίλος παράγει τσίπουρο στην τσιπουρομάνα Ήπειρο (και συγκεκριμένα σε ορεινό χωριό των Ιωαννίνων) και κατεβαίνοντας από την πρωτεύουσα της τσιπουροποσίας έφερα μαζί μου στη 'στεγνή' Αθήνα καμιά δεκαριά λίτρα. Αλλά -αναρωτιέμαι- φτάνουν αυτά για να μας συνοδέψουν στις μουσικές περιπέτειες που μας περιμένουν στο 2011; Μάλλον θα χρειαστεί να ξαναταξιδέψω στην Παγουροχώρα για προμήθειες καθώς μέσα στους 4 μήνες αλλαγής του χρόνου άκουσαν τα αυτάκια μου 5 δίσκους που μάλλον (αν δεν μας επιφυλάσσει και άλλες εκπλήξεις η μουσική παραγωγή το 2011) θα φιγουράρουν στους καλύτερους της χρονιάς -και όχι μόνο. Και να σκεφτείς ότι η χρονιά νομίζαμε ότι τελείωσε μουσικά με την 'συναυλία' (ελλείψη άλλης λέξης) των GYBE!. Αλλά ας μην λογο-δρομώ, ιδού:(α) Bonobo: Black Sands
Πριν μερικές εβδομάδες πήρα τηλέφωνο τον JBuddha με σκοπό να μοιραστώ μαζί του τον ενθουσιασμό μου για τον νέο δίσκο του Yann Tiersen (δες παρακάτω), που πρώτος ο tissaris μου υπέδειξε, αλλά αντί αυτού βρέθηκα να τον ακούω να φλυαρεί για τον νέο δίσκο του Bonobo! Δεν υπάρχει κάτι πιο σπαστικό από το να θες να πεις κάτι με ενθουσιασμό και αντ' αυτού να αναγκάζεσαι να ακούσεις κάποιον άλλο να ενθουσιάζεται. Αλλά απ' την άλλη δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ'το να μεταδίδεται ο ίδιος ενθουσιασμός από τον ένα τσιπουροπότη στον άλλο. Αμέσως βρήκα το Black Sands το έβαλα στο mp3 player μαζί (και μόνο) με το Dust Lane και για 2 τουλάχιστον εβδομάδες δεν άκουγα τίποτε άλλο. Εκτός από τα συνήθη ηλεκτρονικά τοπία-διαμάντια του Bonobo, στο δίσκο συμμετέχει και η Andreya Triana (η οποία κυκλοφορεί και κάποιο δίσκο στην Ninjatune) σε δυο τραγούδια απίστευτης μουσικής και φωνητικής ομορφιάς. Όμως το τραγούδι που κλέβει την παράσταση είναι το ομώνυμο (όπως πολύ σωστά επισήμανε ο JBuddha). Στην αρχή νόμιζα, έτσι μπερδεμένους όπως τους άκουγα τους δίσκους, ότι ήταν άλλο ένα κομμάτι του Tiersen! Αλλά φευ! Αυτή η γλυκιά, ήρεμη δύναμη και ομορφιά στη μουσική μπορεί να δημιουργηθεί και από άγγλο dj που πριν καμιά δεκαετία δεν θα θεωρούνταν καν μουσικός! Mr Bonobo τα σέβη μου και στη υγειά σου.
τσιπουρόμετρο:
(β) Le fabuleux destin de Yann Tiersen
Έχουν περάσει ακριβώς 10 χρόνια από τότε που βγαίνοντας από την αίθουσα ενός κινηματογράφου ανυποψίαστος για το τι είχα δει και ακούσει, έψαχνα να βρω το συνθέτη του καταπληκτικού soundtrack. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι με βρήκε αυτός πρώτος, όπως βρήκε και τον Matt για να μιξάρει ξανά το βαλς της Αμελί ως Third Eye Foundation! 10 χρόνια είναι πολλά και συνήθως μουσικοί που γράφουν τέτοιας ομορφιάς και δύναμης μουσική είτε επαναπαύονται και δρέπουν τις δάφνες τους είτε εξαφανίζονται. το 2011 είναι σημαδιακό για μένα. Ακόμα -10 χρόνια μετά- δεν έχω ξεπεράσει τον έρωτα μου για την Αμελί -ταινία και μουσική. Αλλά με το Dust Lane νομίζω ότι έχω διαχωρίσει τον μουσικό 'που έγραψε τη μουσική της Αμελί' από τον Yann Tiersen. Και αυτό γιατί σε αυτό το δίσκο και ο ίδιος ο Tiersen ξεπερνά τον εαυτό του. Οι κακές παρέες τον σπρώχνουν σε πιο πειραματικά τοπία. Αν έπρεπε να γράψω δυο λέξεις για το δίσκο θα ήταν αυτές: Ακούστε τον! Αλλά υπάρχει και κάτι παραπάνω. Το υπέροχο πεπρωμένο του Γιανν Τίρσεν είναι το ποστ-ροκ. Με τρελούς ελιγμούς αποφεύγει όλα τα αγκάθια τα καρφωμένα στο άψυχο σώμα του ποστ (!!), το ξεθάβει και το ανασταίνει. Οι GYBE! -μέχρι να γράψουν κάτι νέο- απλά μας θύμισαν πόσο ωραία είναι η μουσική που κάποτε αγαπήσαμε, ο Τίρσεν δίνει νέο νόημα στη μουσική δημιουργία. Από το παιχνιδιάρικο Amy, το νοσηρό Dark Stuff και το πολιτικό Palestine, μέχρι το αθώα πρόστυχο F**k Me, αυτή η Δισκάρα αποπνέει άρωμα νέας χρονιάς, νέας δεκαετίας, νέας μουσικής.
(γ) Τα Τραγούδια που Έγραψα
Όταν το 3011 οι νέο-νέο-Έλληνες θα ψάχνουν να βρουν τις ρίζες τους και να ερευνήσουν τι τελικά τους συνδέει με τους προγόνους τους 1000 χρόνων μερικοί ιστορικοί της μουσικής και της γλώσσας θα θελήσουν να μελετήσουν έναν τραγουδοποιό των αρχών του 21ου αιώνα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Σαμάνος -hopefully- θα έχει χαθεί. Το Στην Ανδρομέδα και στη Γη θα θεωρείται κλασσική ελληνική μουσική. Η Αγρύπνια θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια κ.ο.κ. Θα μπορούσα να γράψω διήγημα επιστημονικής φαντασίας αλλά το έτος είναι 2011 και ο νέος δίσκος του Θ. Παπακωνσταντίνου, Ο Ελάχιστος Εαυτός. Αλλά τι να γράψω; Είναι έκπληξη ότι ΚΑΙ αυτός ο δίσκος είναι τόσο γαμάτος;! Μήπως περιμέναμε ο Θανάσης να γράψει κάτι ίδιο με τα προηγούμενα τραγούδια του; Ίσως να φανταζόμασταν μερικοί ότι η παραγωγή, η ενορχήστρωση και η φωνή του Φώτη Σιώτα να μην ήταν τόσο τέλεια! Κι όμως! Όπως η κυβέρνηση τρέμει από την ορμή των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων έτσι και οι σκυλο-παραγωγοί, οι διαφημιστές τους και τα τσόλια τους κάνουν κακάκια όταν ακούν δίσκους σαν αυτόν να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά μέσω μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας. Ίσως αν πείθονταν ο Παπακωνσταντίνου να γράψει στα αγγλικά να φιγουράριζε σαν δίσκος του μήνα στα δισκάδικα Rough Trade αλλά μετά θα τον συχτιρίζαμε γιατί θα χάναμε στίχους μαγεία όπως "πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού / ο λύκος του θανάτου τους χειμώνες, / που, σαν κουνούσε την ουρά, το γάλα έπηζε / στα τρομαγμένα στήθη απ' τις λεχώνες".
τσιπουρόμετρο:
(δ) Mode Plagal IV
Όταν είδα και άκουσα τους Mode Plagal live για πρώτη μου και τελευταία φορά δεν συγκράτησα τίποτα από τη μουσική τους και τη συμπεριφορά τους προς αυτή. Ο 'πολύς' κ. Σαββόπουλος είχε δημιουργήσει ένα σόου τόσο φορτωμένο γύρω από τον ίδιο, που καπέλωσε ακόμα και τον Νίκο Παπάζογλου. Μερικά χρόνια μετά, ανακαλύπτοντας τα Mode Plagal I, II και κυρίως το ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό Mode Plagal III ένιωσα περηφάνεια, εθνική και προσωπική. Τώρα, 7 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, κυκλοφορεί από τη Λύρα, το Στην Κοιλιά του Κήτους. Στο εξώφυλλο φιγουράρει ένα σκίτσο του Μποστ που μας προετοιμάζει για δύο τραγούδια του δίσκου που είναι βασισμένα σε κείμενα του γνωστού σκιτσογράφου. Οι Mode Plagal δεν μελοποιούν τις ιστορίες του Μέντη Μποσταντζόγλου αλλά τα απαγγέλουν με μουσική υπόκρουση και εκτοξέυουν τη μουσική στα διαλείμματα των κειμένων. Έχουν το θράσος όχι μόνο να συνδέσουν τον πηγαίο τζαζ πειραματισμό τους με τα ειρωνικά, πολιτικά, γλωσσικά αριστουργηματικά κείμενα του Μποστ, αλλά και να μελοποιήσουν απόσπασμα από τους Αδερφούς Καραμαζόφ του Ντοστογιέφσκι στο Ντόστο (!). Ενδιάμεσα υπάρχουν βέβαια τα 'γνωστά' οργανικά τους κομμάτια, μια απίστευτη μίξη τζαζ, φανκ, ελληνικής, ανατολίτικης και βαλκανικής μουσικής παράδοσης. Αν θέλετε να ακούσετε πως θα μπορούσε να μετουσιωθεί η ελληνική μουσική αν δεν την είχαν αναλάβει ο Γιώργος Θεοφάνους και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αλλά μουσικοί με αρχίδια, φαντασία και αγάπη, ακούστε αυτόν τον δίσκο και ότι άλλο υπογράφεται απο τους Mode Plagal.
τσιπουρόμετρο:
(γ) Τα Τραγούδια που Έγραψα
Όταν το 3011 οι νέο-νέο-Έλληνες θα ψάχνουν να βρουν τις ρίζες τους και να ερευνήσουν τι τελικά τους συνδέει με τους προγόνους τους 1000 χρόνων μερικοί ιστορικοί της μουσικής και της γλώσσας θα θελήσουν να μελετήσουν έναν τραγουδοποιό των αρχών του 21ου αιώνα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Σαμάνος -hopefully- θα έχει χαθεί. Το Στην Ανδρομέδα και στη Γη θα θεωρείται κλασσική ελληνική μουσική. Η Αγρύπνια θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια κ.ο.κ. Θα μπορούσα να γράψω διήγημα επιστημονικής φαντασίας αλλά το έτος είναι 2011 και ο νέος δίσκος του Θ. Παπακωνσταντίνου, Ο Ελάχιστος Εαυτός. Αλλά τι να γράψω; Είναι έκπληξη ότι ΚΑΙ αυτός ο δίσκος είναι τόσο γαμάτος;! Μήπως περιμέναμε ο Θανάσης να γράψει κάτι ίδιο με τα προηγούμενα τραγούδια του; Ίσως να φανταζόμασταν μερικοί ότι η παραγωγή, η ενορχήστρωση και η φωνή του Φώτη Σιώτα να μην ήταν τόσο τέλεια! Κι όμως! Όπως η κυβέρνηση τρέμει από την ορμή των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων έτσι και οι σκυλο-παραγωγοί, οι διαφημιστές τους και τα τσόλια τους κάνουν κακάκια όταν ακούν δίσκους σαν αυτόν να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά μέσω μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας. Ίσως αν πείθονταν ο Παπακωνσταντίνου να γράψει στα αγγλικά να φιγουράριζε σαν δίσκος του μήνα στα δισκάδικα Rough Trade αλλά μετά θα τον συχτιρίζαμε γιατί θα χάναμε στίχους μαγεία όπως "πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού / ο λύκος του θανάτου τους χειμώνες, / που, σαν κουνούσε την ουρά, το γάλα έπηζε / στα τρομαγμένα στήθη απ' τις λεχώνες".
(δ) Mode Plagal IV
Όταν είδα και άκουσα τους Mode Plagal live για πρώτη μου και τελευταία φορά δεν συγκράτησα τίποτα από τη μουσική τους και τη συμπεριφορά τους προς αυτή. Ο 'πολύς' κ. Σαββόπουλος είχε δημιουργήσει ένα σόου τόσο φορτωμένο γύρω από τον ίδιο, που καπέλωσε ακόμα και τον Νίκο Παπάζογλου. Μερικά χρόνια μετά, ανακαλύπτοντας τα Mode Plagal I, II και κυρίως το ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό Mode Plagal III ένιωσα περηφάνεια, εθνική και προσωπική. Τώρα, 7 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, κυκλοφορεί από τη Λύρα, το Στην Κοιλιά του Κήτους. Στο εξώφυλλο φιγουράρει ένα σκίτσο του Μποστ που μας προετοιμάζει για δύο τραγούδια του δίσκου που είναι βασισμένα σε κείμενα του γνωστού σκιτσογράφου. Οι Mode Plagal δεν μελοποιούν τις ιστορίες του Μέντη Μποσταντζόγλου αλλά τα απαγγέλουν με μουσική υπόκρουση και εκτοξέυουν τη μουσική στα διαλείμματα των κειμένων. Έχουν το θράσος όχι μόνο να συνδέσουν τον πηγαίο τζαζ πειραματισμό τους με τα ειρωνικά, πολιτικά, γλωσσικά αριστουργηματικά κείμενα του Μποστ, αλλά και να μελοποιήσουν απόσπασμα από τους Αδερφούς Καραμαζόφ του Ντοστογιέφσκι στο Ντόστο (!). Ενδιάμεσα υπάρχουν βέβαια τα 'γνωστά' οργανικά τους κομμάτια, μια απίστευτη μίξη τζαζ, φανκ, ελληνικής, ανατολίτικης και βαλκανικής μουσικής παράδοσης. Αν θέλετε να ακούσετε πως θα μπορούσε να μετουσιωθεί η ελληνική μουσική αν δεν την είχαν αναλάβει ο Γιώργος Θεοφάνους και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αλλά μουσικοί με αρχίδια, φαντασία και αγάπη, ακούστε αυτόν τον δίσκο και ότι άλλο υπογράφεται απο τους Mode Plagal.
τσιπουρόμετρο:
(ε) The King of Limbs
Ακούγεται λίγο μονότονος και βαρετός στο πρώτο άκουσμα. Φαίνεται σαν να ξέχασαν να ειδοποιήσουν τον ντράμερ ότι ηχογραφούν δίσκο. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον καινούριο δίσκο των Radiohead. Έχει, νομίζω, γίνει το πάθημα του Kid A μάθημα και πριν εκφέρουμε γνώμη για το τι είχαν στο μυαλό τους θα αντιγράψουμε τα mp3 αρχεία στο player μας (τουλάχιστον εγώ και ο JBuddha) και απλά θα τον λιώσουμε μέχρι να καταλάβουμε την μαγεία του δίσκου ή την μαλακία του συγκροτήματος (που θέλετε να στοιχηματίσετε;). Ένα είναι το σίγουρο πάντως (αν δεν το καταλάβατε ακόμα): Ξεχάστε για άλλη μια φορά ότι προηγούμενο έχουν γράψει. Αν δεν υπήρχε η φωνή του Thom Yorke θα μπορούσαν να κυκλοφορούν δίσκους με διαφορετικά ονόματα και να μην τους καταλαβαίναμε. Προς το παρόν, ας βάλουμε τα ακουστικά μας και ας αφιερώσουμε κομμάτι του ελεύθερου χρόνου ή των μετακινήσεων μας στην μουσική των Radiohead. Το αξίζουν έτσι ή αλλιώς, και κατά τη γνώμη μου δεν θα βγούμε χαμένοι. Η συγκεκριμένη μπάντα δεν είναι γραμμική. Πίσω από το πρώτο επίπεδο μουσικής κρύβονται εκπλήξεις. Καλό άκουσμα.
τσιπουρόμετρο:
