Όταν ήμουνα μικρότερος έγραφα περισσότερο και άκουγα περίεργη μουσική. Αλλά τα γραπτά μου ήταν παιδιάστικα και η μουσική μου ενοχλούσε τον πατέρα μου που επέστρεφε από το εργοστάσιο και ήθελε να κοιμηθεί το μεσημέρι. Τώρα που μεγάλωσα και άρχισα να εκτιμώ την κούραση του εργαζόμενου πατέρα μου και της μητέρας μου (και οι δύο πια συνταξιούχοι) ακούω Πάριο. Όμως δεν έχω ξεχάσει τις στιγμές που πέρασα μέσα στις σελίδες του Ποπ+Ροκ για να βρω κανένα νέο συγκρότημα ν'ακούσω και τις ατέλειωτες ώρες στα λιγοστά δισκοπωλεία της λατρευτής μου Αθήνας ψάχνωντας αυτούς τους 'περίεργους' και σπάνιους δίσκους! Για σήμερα σας έχω μερικά σκοτσέζικα διαμαντάκια από την δεκαετία του 1990 και δώθε που με τεράστια περηφάνια ανακάλυψα χωρίς ίντερνετ... Ας τα πούμε τα αγαπημένα μου συγκροτήματα από την Σκοτία!
[5] Belle & Sebastian! Πω πω, τους θυμάστε αυτούς; Ναι; Ε, υπάρχουν ακόμα! Βέβαια η Isobel Campbell τους παράτησε και εθεάθει να ηχογραφεί δίσκους και να δίνει συναυλίες με τον Mark Lanegan. Όμως θυμάμαι σαν να'ναι σήμερα όταν πρωτοέβαλα το Fold Your Hands Child, You Walk Like A Peasant στο cd player μου και συνηδητοποίησα ότι υπάρχει και τέτοια μουσική και μάλιστα από την Γλασκόβη! Τόσο γλυκιά και αιθέρια ήταν η pop τους που κάποια στιγμή τα αυτιά σου κόλλαγαν! Το The Boy with the Arab Strap ήταν το καλά κρυμμένο διαμαντάκι που είχε ανακαλύψει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλη η εναλλακτική σκηνή της Αθήνας! Συχνάζαμε στα κλαμπάκια πίσω από το Χίλτον ή στο θησείο και ακούγαμε τους Β&Β και ότι χαριτωμένο τους έμοιαζε ή τους αντέγραφε! Έχω μάλιστα κρατήσει και το πρώτο (sugar) pop φάνζιν της Αθήνας, το Carousel! Αχ, τι ρομαντικές εποχές! Οι γυναίκες ντυνόντουσαν σαν την Χάιντι και οι άντρες σαν λονδρέζες λούγκρες και συμπεριφερόμασταν όλοι σαν παιδάκια... Μεγαλώσαμε έκτοτε και σταματήσαμε να τους ακούμε. Αν νιώθετε ακόμα παιδάκι και γουστάρετε τον Γιάννη τον Σλόου, σταματήστε το διάβασμα εδώ και ακούστε τους.
[4] Urusei Yatsura! Αυτούς μάλλον δεν τους θυμάστε. Ή καλύτερα δεν τους έχετε ακούσει ποτέ, σωστά; Αν όχι, τότε είστε φίλοι μου και σας έχω πρήξει τ'αυτιά! Στο wikipedia γράφει 'Urusei Yatsura were a Glaswegian Alternative rock, Indie rock rock indie band.' και αναφέρει τους δίσκους τους. Η διάλυση τους το 2001 δεν λύπησε σχεδόν κανέναν. Και όμως αυτοί οι τρελά χαρούμενοι σκοτσέζοι άφησαν το στίγμα τους στην indie pop σκηνή με ανεξίτηλο μελάνι. Πήραν το όνομα τους από γιαπωνέζικο μάνγκα και το αποτύπωσαν ξεκάθαρα στη μουσική και τους στίχους τους. Τόση ενέργεια και τόση εκρηκτικότητα, γέλιο, χαρά! Είναι η τέλεια μουσική γέφυρα ανάμεσα στα παιδικά νανουρίσματα και τη ροκ! Βάλτε την 10χρονη κόρη σας να ακούσει και θα σκίσει τις αφίσες του Σάκη, αναγκάστε την έγκυο γυναίκα σας να ακούει κάθε μέρα και ο νεογέννητος γιος σας θα σας ρωτάει αν βγήκε ο νέος δίσκος των Sonic Youth! Ακούστε, χορέψτε, χτυπηθείτε, θυμηθείτε τα νειάτα σας, νιώστε έφηβος ξανά! Ωχ θέ μου τι μπαντάρα!!!
[2] Mogwai! Μα καλά, μετά από τόσα διθυραμβικά κείμενα σε αυτό εδώ το μπλογκ, μετά από επτά δίσκους και μυριάδες ep, περιοδείες σε αμερική, ευρώπη και ασία, τολμάς να τους θέτεις δεύτερους στην πατρίδα τους;!
[1] Arab Strap! Όταν ξεκίνησα να ακούω μουσική αναρωτιόμουν γιατί να μην μπορούνε οι στίχοι των τραγουδιών να είναι ειλικρινείς. Η σκέψη μου αυτή πήγαζε από τα ελληνικά σκυλοτράγουδα που με τα σεξουαλικά υπονοούμενα τους και την καψούρικη οργή τους αδυνατούσαν να απαντήσουν στις εφηβικές μου αναζητήσεις. Ύστερα ήρθε ο Bukowski με τις Ιστορίες ενός Πορνόγερου και με έβαλε στη θέση μου. Αλλά ακόμα υπήρχε ένα κενό που δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα σαχλοτράγουδα για τους ιδανικούς έρωτες και τον τεράστιο πόνο του χωρισμού, για τους φίλους που υποφέρουν μαζί σου και τις τέλειες σχέσεις! Ώσπου ανακάλυψα τους Mogwai... Κάπου λοιπόν στην ιστοσελίδα των σκοτσέζων ποστροκάδων μπορούσες να βρεις τον σύνδεσμο για την σελίδα των φίλων τους Arab Strap με το εξής σχόλιο (υπάρχει ακόμα το σχόλιο στο www.mogwai.co.uk αλλά όχι η σελίδα): Falkirk tinks Arab Strap. Cheer yourself up by reading their lyrics. Αδύνατον να ξεκολλήσω. Η μουσική τους φυσικά είναι το ίδιο καταθλιπτική και οργισμένη όπως οι στίχοι τους. Όπως η ίδια η ζωή. Στα δεκαπέντε άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει έχουν καταφέρει να στριμώξουν τα συναισθήματα του ανθρώπου χωρίς εξευγενισμούς και ψέματα. Αποτυπώνουν στη μουσική τους και τους στίχους τους τις ιστορίες της δικής τους ζωής αλλά συνάμα τα περιστατικά και πολλών άλλων με μια ωμότητα και απλότητα που θα τρόμαζε και τον ίδιο τον Bukowski. Όταν το 2005 πλήρωσα £8 για να τους ακούσω στο μπαρ του Carling Academy Birmingham περίμενα να είναι sold out, κόσμο να σφάζεται έξω από το μπαρ και άλλα τέτοια τρελά. Αντ' αυτού, καμιά εκατοστή φανατικοί, πιωμένοι φυσικά, τραγουδούσαμε, ουρλιάζαμε, βρίζαμε για μιάμιση ώρα σε μια από τις τελευταίες τους συναυλίες. Ο Aidan μας αποχαιρέτησε με ένα fuck you birmingham! και ιδρωμένοι φύγαμε για να συνεχίσουμε να πίνουμε κάπου αλλού. Τώρα να σας πω ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα συγκροτήματα που έχω ακούσει θα αναιρεί όλα τα παραπάνω. Θα έλεγα ότι είναι από τα πιο άσχημα που έχω δει ποτέ μου. Όσο άσχημος είναι ο κόσμος που ζούμε ή οι σχέσεις των ανθρώπων.
