Που τους θυμήθηκες αυτούς ρε; Μέχρι και ο ακούω-ότι ποστ-υπάρχει Τζέι Μπούντα ομολόγησε ότι δεν τους έχει πολυακούσει. Αλλά την ώρα που γράφω για τον νιοστο τέταρτο δίσκο τους δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα παλιότερο τραγούδι τους. Δεν θα προσπαθήσω καν.
Δεν είναι ποτέ αργά για να ανακαλύψεις μουσική και εγώ πάντα ήμουν αργός. Caspian λοιπόν. Που την βρήκαν τέτοια ενέργεια για να παλέψουν με τους τιτάνιους gybe! για τον ποστ-ροκ δίσκο της χρονιάς; ε; ποιος ψεύτης τους είπε ότι το ποστ μετράει το 2015; δεν ακούνε Mogwai αυτοί; δεν έχουν απολαύσει το χιτάκι remurdered ζωντανά όπως εμείς οι τίμιοι ποστροκάδες;
εδώ θα σταματήσω την ειρωνεία. Οι Caspian δεν είναι ούτε gybe ούτε Mogwai. Δεν με έχουν κάνει να κλαίω ούτε να ανατριχιάσω. Αλλά είναι τίμιοι ρε φίλε! Και έχουν πολύ όρεξη για ποστ. Και να τα αποτελέσματα. Χρησιμοποιούν κάθε ποστ-ροκ κλισέ προς όφελος τους. Ηλεκτρονικά γεμίσματα, μετρημένο ντιλέι, αρκετό θόρυβο στις κιθάρες, λίγο μέταλ επιρροές, μια ποστ-πάουερ (ή πάουερ-ποστ;) μπαλάντα και αυτές οι κιθάρες· αχ οι κιθάρες.
Την στιγμή που οι gybe! επιλέγουν 2-3 κιθάρες να παίζουν τα ίδια (έμφαση, όγκος ή έλλειψη έμπνευσης; -Σ.τ. Αγίου: ΙΕΡΟΣΥΛΕ!) οι Caspian στο Dust and Disquiet τολμούν το αντίθετο· το πανέμορφο κλείσιμο του ομώνυμου κομματιού είναι το αποτέλεσμα.
