Στις 26 Γενάρη, στο Γκαγκάριν 205, Λιοσίων 205, Αθήνα, Ελλάδα, Γη, στο γνωστό μας σύμπαν, οι Χειμερινοί Κολυμβητές ανέβηκαν στην σκηνή και έπαιξαν μουσική, διηγήθηκαν ιστορίες, αστειεύτηκαν, μάλωσαν, θρήνησαν και άλλα πολλά. Περίεργος χώρος για ένα τέτοιο συγκρότημα θα μου πείτε. Πριν ένα χρόνο περίπου ήμουν ανάμεσα στο πλήθος όταν οι Godspeed you black emperor! ανέβηκαν στη σκηνή. Αλλά και προχθές το Γκαγκάριν ήταν γεμάτο όσο το επέτρεπαν τα τραπέζια που είχαν παρατάξει μπροστά από την σκηνή του χώρου. Αλίμονο, μην φανταστείτε τίποτα τρομερό, οι Χειμερινοί δεν ήταν ποτέ της μόδας ούτε κινδυνεύουν να γίνουν ποτέ. Πάντα είχαν μερικούς φανατικούς οπαδούς, σαν και του λόγου μου, και ένα ικανοποιητικό κομμάτι νέων που εισέρχεται κάθε χρόνο στον κόσμο τους.
Δεν είναι εύκολο να είσαι φανατικός οπαδός των Χειμερινών. Καταρχάς η μουσική τους, παρότι ξεκίνησε ως "λαϊκή", με την τρέχουσα έννοια του όρου, δηλαδή μουσική που έχει μπουζούκι και όχι ως μουσική που πηγάζει από τον λαό, έχει εξελιχθεί σε αυτές τις 3,5 δεκαετίες σε ένα περίεργο μείγμα (ή διάλυμα;) παραδοσιακής, τζαζ, άβαντ γκαρντ κ.ά. Αλλά κατά βάση παραμένει πάντα λαϊκή με την κυριολεκτική έννοια του όρου τώρα παρότι οι περισσότεροι μουσικοί του γκρουπ θα μπορούσαν να κατηγορηθούν σαν ελιτιστές. Η μουσική τους όμως ως σύνολο, παρότι ξεφεύγει ορισμένες φορές, πηγάζει αλλά κυρίως αναφέρεται και θέλει να συνομιλήσει με τον λαό.
Όσον αφορά τους στίχους, αυτοί πραγματικά κυριαρχούν της μουσικής τις περισσότερες φορές και το αξίζουν με το παραπάνω. Τα εσώφυλλα των δίσκων τους από το 1981 έως και το 2009 είναι πολλά διδακτορικά συρραμμένα μαζί σε ένα βιβλίο. Δεν συνδέονται νοηματικά απαραιτήτως όλες αυτές οι ιστορίες, μύθοι και βιώματα, αλλά το πάθος των Χειμερινών Κολυμβητών (που επιμένουν) τα συνδέει σε μία ενότητα. Ποιο άλλο μουσικό συγκρότημα ή μουσικός έχει τραγουδήσει για τον Σαγιάτ Νοβά και τον Μάρκο Κράλιεβιτς, για τους μύθους και την ιστορία των βαλκανικών και ανατολικών λαών («Ἡ
Μαστοράντζα τοῦ Ἐρντεμπίλ», συλλογὴ μὲ 14 ἱστορικὰ τραγούδια τοῦ
Εὐαγγέλου Ζάχου Παπαζαχαρίου); Ποιοί μουσικοί έχουν τολμήσει να αναμείξουν σε ένα σάουντρακ παραδοσιακούς σκοπούς γάμου της Μακεδονίας, με πρωτότυπα τραγούδια τους και μελωποιημένα σονέτα του Σαίξπηρ (μουσικὴ γιὰ τὴν ταινία «Μ᾿
ἀγαπᾶς;» τοῦ Γιώργου Τσεμπερόπουλου); Επίσης ποιος, μα τον Τουτατί, σε διπλό δίσκο με νέα τραγούδια και μισή συναυλία (40% για την ακρίβεια) θα πρόσθετε και ένα μαξι σι-ντι με τον μπαρμπα-Σταύρο Καραμανιώλα να απαγγέλει το ποίημα-τραγούδι του «Ὁ βίος μου» («Ὄχι Λάθη, Πάντα Λάθη»).
Και φτάνουμε τώρα στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ένα καλό λάιβ απαιτεί αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο κοινό. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τις λάιβ εμφανίσεις των Χειμερινών τόσο αγαπητές διαχρονικά. Στο Γκαγκάριν τις προάλλες το πρόγραμμα της συναυλίας το έφτιαξαν από κοινού θεατές και μουσικοί. Μπορεί για μερικούς να μην φαίνεται και πολύ επαγγελματικό ο Μπακιρτζής να αλλάζει την γνώμη του επί σκηνής όταν ακούει κάποιον να του φωνάζει από κάτω αλλά αυτή είναι μάλλον η πεμπτουσία του διαλόγου. Και δεν είναι μόνο αυτό που με κάνει να ανυπομονώ για το επόμενο λάιβ του γκρουπ. Κάθε τραγούδι συνοδεύεται επί σκηνής και από μία ιστορία, είτε αυτή αφορά τη στρατιωτική θητεία ή τα φοιτητικά χρόνια των μελών είτε ιστορικές αναφορές στην Περσία του μεσαίωνα. Κάποτε μάλιστα ο Αργύρης ζητούσε από το κοινό του κάποιον που να είχε κάνει διδακτορικό στα θέματα που συζητά και σχετίζονται με τα τραγούδια του. Η μουσική και οι στίχοι των Χ. Μ. είναι ένα διδακτορικό που δεν τελειώνει ποτέ γιατί ο φοιτητής συνεχώς καταπιάνεται με καινούρια θέματα και προεκτείνει το πεδίο της έρευνας.
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές έχουν ότι θα έπρεπε να έχει κάθε μουσικό σύνολο, είτε παίζει λαϊκά είτε πανκ. Μουσική που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά αλλά και στο μυαλό, στίχους που διηγούνται ιστορίες και θέματα πολυποίκιλα και ζωντανές εμφανίσεις όπου οι θεατές γίνονται στην ουσία μέλη του συγκροτήματος και συνδιαλέγονται. Είναι λοιπόν, τουλάχιστον για μένα, μέσα στα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών, στην πρώτη πεντάδα μαζί με Radiohead και Pink Floyd -και γελάστε όσο θέλετε!
*Μια πολύ όμορφη σελίδα με άπειρες πληροφορίες και -πιο σημαντικό- τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια! http://is.gd/do2BXS
Και φτάνουμε τώρα στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ένα καλό λάιβ απαιτεί αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο κοινό. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τις λάιβ εμφανίσεις των Χειμερινών τόσο αγαπητές διαχρονικά. Στο Γκαγκάριν τις προάλλες το πρόγραμμα της συναυλίας το έφτιαξαν από κοινού θεατές και μουσικοί. Μπορεί για μερικούς να μην φαίνεται και πολύ επαγγελματικό ο Μπακιρτζής να αλλάζει την γνώμη του επί σκηνής όταν ακούει κάποιον να του φωνάζει από κάτω αλλά αυτή είναι μάλλον η πεμπτουσία του διαλόγου. Και δεν είναι μόνο αυτό που με κάνει να ανυπομονώ για το επόμενο λάιβ του γκρουπ. Κάθε τραγούδι συνοδεύεται επί σκηνής και από μία ιστορία, είτε αυτή αφορά τη στρατιωτική θητεία ή τα φοιτητικά χρόνια των μελών είτε ιστορικές αναφορές στην Περσία του μεσαίωνα. Κάποτε μάλιστα ο Αργύρης ζητούσε από το κοινό του κάποιον που να είχε κάνει διδακτορικό στα θέματα που συζητά και σχετίζονται με τα τραγούδια του. Η μουσική και οι στίχοι των Χ. Μ. είναι ένα διδακτορικό που δεν τελειώνει ποτέ γιατί ο φοιτητής συνεχώς καταπιάνεται με καινούρια θέματα και προεκτείνει το πεδίο της έρευνας.
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές έχουν ότι θα έπρεπε να έχει κάθε μουσικό σύνολο, είτε παίζει λαϊκά είτε πανκ. Μουσική που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά αλλά και στο μυαλό, στίχους που διηγούνται ιστορίες και θέματα πολυποίκιλα και ζωντανές εμφανίσεις όπου οι θεατές γίνονται στην ουσία μέλη του συγκροτήματος και συνδιαλέγονται. Είναι λοιπόν, τουλάχιστον για μένα, μέσα στα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών, στην πρώτη πεντάδα μαζί με Radiohead και Pink Floyd -και γελάστε όσο θέλετε!
*Μια πολύ όμορφη σελίδα με άπειρες πληροφορίες και -πιο σημαντικό- τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια! http://is.gd/do2BXS
