Όταν μιλάμε για μεγάλες συναυλιακές εμπειρίες πάντα έρχονται στο μυαλό μου ξεχωριστές στιγμέςπου εύκολα καρφώνονται στη ψυχή σου και δεν μπορεί να τις παρασύρει καμιά μουσική αναμπουμπούλα..
Μερικές από αυτές μπορεί να είναι ένα δειλινό του 2001 σε μια ακτή του Coney island να απολαμβάνω απέναντί μου τους Godspeed you! black emperor ή ένα μουντό χειμωνιάτικο μεσημέρι σε μια pub της Γλασκόβης που λέγεται nice n sleezy τον Stewart από τους Mogwai να κουρδίζει τη κιθάρα του..
Βέβαια στο τέλος όλες αυτές οι εικόνες παραμένουν στη σφαίρα του φανταστικού απομένοντας σε εμένα μόνο οι νότες, οι ρυθμοί και τα μέτρα των μουσικών ηχοτοπίων τους..Υπάρχουν όμως και άλλες φορές που το ταξίδι στον χωροχρόνο πραγματοποιείται ακόμα και αν το σύστημα αναφοράς μου δεν αλλάζει και παραμένει εντοπισμένο στην βασανισμένη Αθήνα της κρίσης..
Εκείνο το βράδυ μπορεί να μην άκουσα λέξη από τα χείλη των ΜΟΝΟ αλλά τα στενά σοκάκια της ψυχής μου φωτίστικαν από το φως ενός ανατέλλοντος ηλίου που ΜΟΝΟ αυτοί θα μπορούσαν να φέρουν μέσα μου..
Εκείνο το βράδυ μπορεί να μην άκουσα κανένα τραγούδι στα encore αλλά...αλήθεια... χρειαζόταν αυτό? όταν μόλις είχε περάσει από μπροστά μου το ηχητικό φιλμ της παιδικής μου ηλικίας αλλά και της εφηβείας μου??
Μετά το τέλος της συναυλίας διέσχισα μόνος την Αχαρνών προς την ανατολική πλευρά του δρόμου... οι δαίμονες των σκέψεων δεν άργησαν να με επισκεφτούν..πόσο έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι? πως θα μαζέψουμε τα συντρίμμια της γενιάς μας? πως θα γίνουμε οι γονείς του νέου??...αλήθεια...υπάρχουν ακόμα λέξεις στο μουσικό πεντάγραμμο που να σου γεννούν ύστερα από 35 χρόνια τις ίδιες απορίες και τα ίδια ερωτηματικά?? Υπάρχει σίγουρα μια μπάντα από την Ιαπωνία που στάθηκε η αφορμή, έστω και για ένα βράδυ, για μια ουσιαστική βόλτα στα ενδότερα του εαυτού μου!
το ταξίδι ανατολικά συνεχίστηκε...
καλημέρα...!
